Ντέμης Κωνσταντινίδης

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Τυχοδιώκτης

Μετρημένα κι αμέτρητα, όνειρα ατελεύτητα
χωρίς πλοκή και πρωταγωνιστή
«καταπίνοντας» χιλιόμετρα στην εθνική.
Πιο μακριά δε γίνεται να πας,
χωριά κι ανθρώπους προσπερνάς, ανύποπτους
γι’ αυτό που σου «καρφώθηκε» μες στο κεφάλι
και θες να φύγεις, λες, απ’ όλους και απ’ όλα
μήπως και νιώσεις πώς αισθάνονται οι ατίθασοι
που ζουν το τώρα.

Από τη συλλογή Διαθέσεις (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Σπόρος

Λογάκια λησμονημένα σ’ ένα τετράδιο
Λογάκια εγκλωβισμένα σ’ ένα πατάρι
Τα ξέθαψα από τη σκόνη της εγκατάλειψης
Κι άρχισε να φυτρώνει πάλι γύρω τους
Χλωρό χορτάρι.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Η δύναμη του νερού

Τα πιο ωραία ποιήματα είναι αυτά
Που μείνανε σκέψεις.
Οι πιο μεγάλοι έρωτες είναι αυτοί
Που δεν εκπληρώθηκαν.
Οι πιο γλυκές αναμνήσεις δεν υπήρξαν ποτέ.
Η θάλασσα γλείφει τις πέτρες
Μέχρι που γίνονται βότσαλα στο τέλος.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Σωρός

Σκόρπια βιβλία και βινύλια
Χαρτιά τσαλακωμένα, πεταμένα
Παλιές, εξοφλημένες αποδείξεις
Στοίβες δελτίων, εισιτηρίων και περιοδικών
Κιτρινισμένες αγγελίες
Πτυχία σκονισμένα θυσία – στις μούσες και τις χάριτες
Πριν να γεράσουν στο πεζοδρόμιο ξεχασμένες
Και ξύλα, πολλά ξύλα
Κι άχυρα και πευκοβελόνες
Ξεραμένα κουκουνάρια, πλαστικά μπουκάλια και καπότες
Και στην κορυφή: η αφεντιά μου – το επιστέγασμα
Μ’ ένα στουπί στα χέρια αναμμένο.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Κρυφτό

Παίζουμε με τις λέξεις
Οι λέξεις, όμως, δεν υπάρχουν
Έξω απ’ τα χείλη μας.
Τις παίρνει ο άνεμος
Τις διαλύει
Σε άπειρα μικρά κομμάτια
Τις αλέθει
Σε ένα κοσμικό καζάνι.
Άπειροι στο άπειρο κι εμείς
Ακολουθάμε.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ανοσοποίηση

Συλλέκτρια ερειπίων, η ζεστή μήτρα της φύσης
Πληγωμένη από τους κυνόδοντες των εργολάβων
Που σαπίζουν σε μεταλλικά κουτιά, κάτω από γούνες
Ξερνά ακατάσχετα το βρόμικο αίμα της γενιάς τους.
Κάποτε, αποσύρεται στα ενδότερα, αβυσσαλέα βάθη
Απροσπέλαστη, λουσμένη με σαρωτικές κραυγές
Κόκκινες, πυρωμένες θύελλες
Και τρόπαια αφρισμένου αφανισμού.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Αγελαίου κυνός

Διασχίζω βρομισμένους δρόμους
Τα πόδια μου γλιστρούν σε ακαθαρσίες
Πάνω μου κρέμονται ανύπαρκτα αστέρια.
Εκπέμπω ένα μονότονο γαλάζιο
Αντανακλάται σε παρμπρίζ αυτοκινήτων
Φωτίζει τις γωνιές των αδεσπότων
Γυρνούν και με κοιτούν θλιμμένα.
Φοβούνται ακόμη τους ανθρώπους
Κι όμως, η μυρωδιά μου δεν τους είναι ξένη
– Είμαι απ’ αυτά ένας κι εγώ, δικός τους.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[spiros]

Εξαιρετικό, και μια συνήχηση: https://greekpoet.wordpress.com/2015/01/30/%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1/

[wings]

Πράγματι. Το είχα ξεχάσει το δικό σου το γραπτό. :-)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ανεξάρτητη αρχή

Πυρετός διαβουλεύσεων
Αποθέωση μετριοτήτων
Νόμοι συντεχνιών
Όλα προσυνεννοημένα
«Δι’ ευχών των –ημετέρων– Αγίων Πατέρων».
Η σκούφια τους κρατάει από μακριά:
Ευσεβείς νοικοκυραίοι
Κάστες φιλόδοξων μικροϊδιοκτητών
Φερέλπιδων μεγαλοαφεντικών
Φυτεμένων πανομοιότυπα νεκρών
–Πατρικές νουθεσίες, ταξικές διδαχές–
Από γενιά σε γενιά παραδίδονται σκήπτρα.
Όλα κληροδοτημένα
Νόμοι συντεχνιών
Αποθέωση μετριοτήτων
Πυρετός διαβουλεύσεων.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Πλήρωμα

Τα υποκριτικά παρακάλια
Στο Θεούλη δε σε γλιτώνουν
Απ’ τον εαυτό σου.
Αυτόν τον κουβαλάς
Όπου κι αν πας.

Αυτός είναι ο πιο αυστηρός κριτής
Και ξεχωρίζει την αλήθεια
Ακόμη και μασκαρεμένη.
Μέχρι την τελευταία σου ώρα
Κουλουριασμένη, φωλιάζει μέσα σου
Και σε δαγκώνει
Και δεν υπάρχει σωτηρία.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ρομαντικοί αυτόχειρες

Ας πεθάνουμε τώρα!
Μεγαλύτερο προνόμιο δε θα ’χουμε ποτέ
Απ’ το να ορίζουμε τη μοίρα μας εμείς.
Το δίχως άλλο, κανείς δε θα μπορεί
Να μας αλλάξει γνώμη
Και δε θα ξέρουν τι εννοούσαμε όταν λέγαμε:
Να φεύγω∙ χάρηκα για τη γνωριμία.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ιχθύων λόγος II

Ακόρεστες υπάρξεις...
Συμπορεύεστε γαντζωμένοι
Στο μεγάλο ψάρι
Στα φαρδιά του λέπια
Στα υπολείμματα τροφής.
Κι αλίμονό σας έτσι και ψοφήσει.
Τα μεγάλα ψάρια σπανίζουν
Στις ρηχές θάλασσες.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Εκπαίδευση

Τι όλο γυρεύετε απ’ τα παιδάκια;
Τι ψάχνετε διαρκώς να συλλαβίσουν;
Αφήστε τα στην ησυχία τους
Και στο αγαθό τους πνεύμα-παραστάτη.
Είναι καλύτερα χωρίς τα ασυνάρτητά σας λόγια
Ν’ απλώνουν ράθυμα τα χέρια και ν’ αγγίζουνε
Με τις χουφτίτσες τους την ευτυχία.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ασυνέχεια

Την πρώτη φορά ήρθες σ’ ένα όνειρο
Τώρα ο χρόνος έπαψε να υπάρχει.
Πεζές περιπολίες, ντυμένες ομοιόμορφα
Φωτιές, φωνές, ολονυχτίες
Μια απειροελάχιστη ρωγμή
Κι ένα ακίνδυνο σημείο στο χάρτη.
Τώρα, όμως, δεν υπάρχει χρόνος
Τώρα, όμως, τ’ όνειρο ντράπηκε
Και ντύθηκε για να μην ξεχωρίζει.

Από τη συλλογή Ιχθύων Λόγος (2008)