Σοφία Στρέζου

[wings]

Σοφία Στρέζου, Αναπόδεικτο

Τώρα τι περιμένεις απ’ το κενό που αγκαλιάζεις,
κι αν την καρδιά σου με αίμα πυροβολάς
μήπως θαρρείς πως είναι κακιά η μαχαιριά
ή η σιωπή που ερήμαξε, αφάνισε, αντάλλαξε
κανείς δεν έμαθε με τι.
Μόνος τώρα τα δόντια σου σφίγγεις
και τα χείλη πονάς,
μια φωτιά που πάντα σου καίει τη μνήμη,
ψάχνεις ακόμα για χνάρια ίσκιων
κι ανερμήνευτες ιδέες που δεν ειπώθηκαν πουθενά.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Αναδύεσαι

Αναδύεσαι μέσα από πύρινους λυγμούς,
προσπαθείς να προσανατολιστείς
μέσα από αντανακλάσεις που φωσφορίζουν,
απ’ την πλημμύρα των ματιών σου
γυρεύεις τη μνήμη να βρεις. Δεν μπορείς
κι όμως σε βλέπω να υπερασπίζεσαι ένα τώρα,
να επιστρέφεις και να υποχωρείς αδιάκοπα.
Εκπόρθησες μια λάμψη για μια στιγμή
κι ύστερα καρτερικά περίμενες μια καταιγίδα
νομίζοντας πως είναι η δικαίωση μαζί με τη σοφία,
μια ήταν γυμνή η αθανασία
κι όμως τραυμάτιζε το παρελθόν∙
όπως φοβόσουν την ορμή και τον θρίαμβο
θα μπορούσες να πλάσεις μια ζωή,
αλλά δεν τόλμησες τότε
να ενδώσεις στους πόθους μου,
δεν τόλμησες να περάσεις
από το όνειρο στην αιωνιότητα
σπάζοντας τη ροή της νίκης πάνω στον θάνατο.
Χωρίς ένα αντίο, χωρίς μια συγγνώμη
μεταμορφώθηκες σε μια σταγόνα μεσημεριού
που πάγωσε τη νύχτα,
ήθελες ν’ απολαύσεις ατέλειωτα έναν κόσμο δίχως σύνορα
σχεδιάζοντας αγάλματα, λεηλατώντας όμως την ανάσα τους,
διαθλώντας ορατά τον πυρετό σου για δημιουργία,
πληγώνοντας ύπουλα το σώμα μου∙
κι ας απουσίαζα, κι ας βυθιζόμουνα μέσα σε σιωπές λευκές
υπερασπίζοντας τις λέξεις αγάπη – φως – ελευθερία.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου: Όχι ήττα, όχι νίκη

Ποια αφορμή δυνατή οδηγεί τούτο το σώμα
που αιμορραγεί στάλα τη στάλα,
με το μυαλό που σιγεί,
σ’ έναν πόλεμο
περιμένοντας νίκη να φέρει
που όμως δεν θά ’ρθει.
Πάει καιρός που δεν βλέπω τον δρόμο
να φύγω για πού
κι από πού να πιαστώ,
γιατί από φόβο δεν μπορώ να πω
όχι στην ήττα, όχι στη νίκη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Νύχτα και σιωπή

Νύχτα και σιωπή,
μια-μια οι νωθρές σκέψεις φεύγουν
λυτρώνεσαι,
το άγριο βλέμμα σου γαληνεύει,
χαμογελούν τ’ ασάλευτα χείλη σου,
η καρδιά σου πετά
κι η φωνή σου σπάζει το φράγμα,
θάβεις τον πόνο
κι άφησες το κακό στον βοριά,
μόνο τις στάλες μιας σιγανής βροχής κρατάς,
που θα ’θελες να πιεις σ’ ένα ποτήρι,
ένα τραγούδι ν’ ακούσεις,
ένα κερί που μυρίζει λιβάνι
και δίπλα σου ένα μελένιο πρόσωπο
π’ ακουμπά στο δικό σου.
Τα κρύα σου χέρια ζεστάθηκαν,
δεν κοιτάς πια έναν ήλιο που δύει
για να δεις το φως,
κρατάς κλεισμένες μέσα σου
τις σπίθες π’ ανάβουν φωτιές.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Μόνο το τέλος

Τα δάκρυά σου σκότωσαν θλιβερά
τα γιασεμιά του κήπου μου
μα δεν υπάρχουν περιθώρια για νοσταλγία,
υπάρχει η άρνηση για το ταξίδι∙
ακόμα κι οι σκέψεις φθάρθηκαν αδιάφορα∙
σκυμμένος μπροστά μου παλεύεις μ’ αμηχανία,
με τα χέρια στις τσέπες∙
επί χρόνια κούρσευες το κορμί μου,
τώρα πώς να επουλώσεις τόσα τραύματα;
Πώς ν’ απαντήσεις σε τόσα γιατί;
Πώς ν’ αναστήσεις ελπίδες;
Αναποδογυρίζεις μιαν αλήθεια∙
μυθοποιείς∙ αναπλάθοντας την ίδια ιστορία
πόσα φεγγάρια ζητάς ακόμα να σκοτώσεις;

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Τίποτε άλλο

Τίποτε άλλο,
μόνον ένα ηλιοβασίλεμα να δω,
τη σκόνη στον άνεμο,
υπάρχει ακόμα ένα λουλούδι π’ αγαπώ,
τη λάμψη της ομορφιάς σου.

Στη θυσία της άρνησης
ο άνεμος με τραυμάτισε
και τα χέρια μου μάτωσαν.
Έπαψα να μιλώ με καιρούς,
με το αίμα μου γράφω τραγούδια,
με τις φλόγες,
με τη μελαγχολία,
για να κατακτήσω μια στιγμή αιωνιότητας.

Ταξιδεύω σε τόνους τρυφερούς,
στις σκιές των ερώτων,
ζητάω να σμίξω με σένα
σ’ ένα φάσμα πυρετικό.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Σήμα κινδύνου

Κείνο το όραμα που είχες
έγινε χρώμα και σχήμα κι αλήθεια.
Μόνο που ψάχνοντας
το πουκάμισό σου γέμισε αίματα.
Γι’ άλλη μια φορά
ανατρέπεις τον θάνατό σου,
«σήμα κινδύνου» φωνάζεις,
μετράς μια-μια τις απώλειες
κι ύστερα πάλι αρχίζεις να ζεις,
ν’ αγαπάς μ’ απελπισία,
άτρωτος σ’ ένα άυλο έργο που παρακμάζει
περιμένοντας την ειρήνη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Δίλημμα

Δεν ξέρω τι τελικά καθορίζει αυτή τη ζώνη
που ολοένα μετατοπίζεται σε συγκινησιακά επίπεδα
να προσεγγίσει αυτό το γνωστό άγνωστο άπειρο,
να φέρει τη δικαίωση
σπάζοντας φράγματα, μορφές,
αποκαλύπτοντας μια αδιάσπαστη διάσταση,
να υποτάξει και συγχρόνως ν’ αναπτύξει ένα δρόμο
αποφυλακίζοντας τρυφερά τη σιωπή
μέσα από θαμπά τοπία,
από μεγεθυσμένα προσωπεία που υπάρχουν εδώ
επιδιώκοντας να διαφυλάξει την ειρήνη
μέσα από κρυστάλλους που έσπασαν
αλλά δεν διαλύθηκαν,
να διεισδύσει σαν σύνολο,
δυναμικά να τεμαχίσει, αν μπορεί, ροές,
να αποσύρει υποχωρώντας,
αφήνοντας στη θέση του
σύμβολα υπαρκτά και αμετάκλητα.
Λειτουργώντας με δυνάμεις διαισθητικές,
υποπτεύοντας πως η επόμενη σωστή κίνηση
είναι μόνο η αλήθεια∙
να ερευνήσει και να ερευνηθεί,
να συλλάβει, ν’ αποκαλύψει, να κατονομάσει
κι ύστερα να υποτάξει για να μην υποταχθεί,
χωρίς να μεταμορφώσει ή να μεταμορφωθεί
απ’ το κενό που κυκλώνει
καθορισμένα ν’ αγαπήσει ή ν’ αγαπηθεί
αντιπαραθέτοντας τη λογική με τη συγκίνηση
χωρίς να μετακινήσει έννοιες ή σύμβολα,
για να εισβάλει σ’ ένα πεδίο αιωρούμενο
αλλά γεμάτο από γαλήνη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ροδάνθη

Το μαχαίρι του πόθου
χυμάει μ’ ορμή μέσα στα στήθη μου,
κι εσύ παίζεις μαζί μου το παιχνίδι της λήθης
στέλνοντας σκουριασμένα τραγούδια,
μ’ ένα ποτήρι ασκητικό κρασί,
χρονοτριβείς σε μάταιες ανασκοπήσεις,
μέσα σε αβέβαιους καιρούς∙
ανασφαλής τριγυρνάς
σε μέρη που η πλημμύρα έκανε λίμνη,
σε δρόμους ειρωνικούς και γελοίους από τη λάσπη.

Το αίμα σου χύνεται
και συ ανώφελα κι άσκοπα
εξακολουθείς να το δίνεις,
αινιγματικός μες στη σιωπή,
ικετεύεις για μια βροχή ακόμα,
ψυχρός αναπολείς ερωτικούς σπασμούς.

Λες πως έχω δίκιο
μα κι απόψε θαμπές είν’ οι νύχτες σου∙
ξαναζείς μύθους
που οριστικά κι αμετάκλητα έχουνε λήξει∙
το φεγγάρι σου δείχνει τους ίσκιους σου∙
κάνεις τραγούδι τις τύψεις.

Ξέρεις είναι αλήθεια,
πάντα αναζητάω τις τρικυμίες του πόθου σου.
Ροδάνθη τ’ όνομά μου
και μου ’παν πως το ξέχασε
«δύσκολο είναι», είπες
κι ωστόσο περιμένω ακόμα τη νύχτα,
για να πλησιάσω τα μάτια σου
και τα είδωλα να γκρεμίσω.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Μοναξιά

Μια τραγική ακινησία σ’ ένα ψυχρό δωμάτιο,
τη σάρκα της φτηνά ξεπουλά,
καπνός τσιγάρων γύρω της
στη μνήμη άστοχα ξαναγυρνά,
οι φίλοι στη δύση,
στην τέφρα οι αναμνήσεις,
τη δύναμή της συνειδητά αφαιρεί,
καταγράφει την έλλειψη επικοινωνίας,
χωρίς ταυτότητα μένει και σιωπά...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Σαν πέσει η νύχτα

Ποιος να ’σαι συ
που σαν πέσει η νύχτα
γλιστράς στο πρώτο μπαράκι,
απαρατήρητος συνωμοτείς
για να φτάσεις εκεί
που μόνο εσύ θέλεις,
με δάκρυα αναχαιτίζεις τα φώτα,
ύποπτη σκιά στον καθρέφτη
φαντάζεις σαν το φεγγάρι,
αντάρτης με τις κραυγές σου
βελονιάζεις σταθερά την καρδιά μου,
που ταξιδεύει τυραννικά
σ’ ένα άγνωστο πάθος.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ιριδισμοί

Εκείνο που ζήτησα
ήταν η απογύμνωση των συναισθημάτων σου.
Κάποτε θα σμίξουμε,
ίσως λίγο αναποφάσιστοι,
αλλά θα σμίξουμε,
θα καταγράψουμε τις νίκες,
τις ήττες,
κι η επανάσταση ούτε καν θα ’χει γίνει.
Θα πλανηθούμε,
θα αποκρυπτογραφήσουμε
τις ψυχές μας,
θα διαιρεθούμε μέσα στην ανεξαρτησία
ονειροπολώντας τα ασυμβίβαστα.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ξαφνικά

Ξαφνικά, κι έτσι, χωρίς κάποιον ειδικό λόγο,
υπογραμμίζεις διακριτικά τη γύμνια σου,
αφήνεσαι στη δίνη των καιρών∙
πειθαρχείσαι σε στιγμές πνευματικής έντασης,
εξαϋλώνεσαι τότε∙
επωμίζεσαι τη μοναξιά του ανθρώπου,
δανείζεσαι την περιπέτεια,
παροδικά ξεπηδάς σε αστρικές ώρες,
χωρίς να μπορείς να κρυφτείς,
αναλογίζεσαι, αμφισβητείς∙ αμύνεσαι.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Όλες μου οι αγάπες

Όλες μου οι αγάπες,
λύπες στο πέτρινο προσκεφάλι μου,
φαντάσματα φόβου και μνήμης,
προσπαθώ να νικήσω τη σιωπή,
κι ακόμα δεν έμαθα τίποτα,
κι ας ξενυχτώ κάθε βράδυ∙
αχ και να μπορούσα να ξεχάσω
πως έζησα...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ο πόθος της γνώσης

Απομακρύνεσαι,
έχεις τη θλίψη μιας άδειας πόλης
στα μάτια σου,
θέλεις να μείνεις, να μείνεις,
μα δεν μπορείς ν’ αρνηθείς
την πορεία του δρόμου,
η θυσία του μέτρου σου
στον χάρτη των αναζητήσεων.
Αποδημείς ζωγραφίζοντας κύκλους δακρύων,
με πόθο απαιτείς τη λάμψη της γνώσης
σ’ άλλους ορίζοντες...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)