Χλόη Κουτσουμπέλη

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίς (από τη συλλογή «Η νύχτα είναι μια φάλαινα»)

Γίνομαι ένα από τα ανθρωπάκια της ζωγραφιάς
και χάνομαι μέσα στα ασπρόμαυρα καπέλα,
ύστερα παραδίνομαι αιχμάλωτη στις νότες,
που ανάλαφρα αναδεύουν τις κουρτίνες,
λίγο πιο πέρα χορεύει μπαλέτο
με αχνοκίτρινες διάφανες κάλτσες
το φως της λάμπας,
καθισμένη μπροστά στον καθρέφτη,
βάφω το πρόσωπό μου στα χρώματα της νύχτας
και η μόνη τέχνη που μου λείπει,
είναι ο έρωτας για σένα.

Από τη συλλογή Η νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Έρωτας

Και τότε έρχεται το τέλος
(πριν αχνιστή προβάλλει η επόμενη αρχή),
με εκείνη την μεγαλοπρέπεια
του αμετάκλητου,
ανέγγιχτου για πάντα κομματιού,
από στιλπνό σκοτάδι
που με κυριεύει.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιεροτελεστία I

Πρώτα βγάζει το πουκάμισο
μετά το αστραφτερό χαμόγελο,
έχει σειρά η φούστα
ύστερα το μεσοφόρι από δαντέλα.
Ντύνεται ολόκληρη το κόκκινο κραγιόν.
 
Έξω η νύχτα βάφει με πινέλο
μαύρο το σκοτάδι της.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο λύκος

Τρώγαμε ήσυχα την σούπα μας
αυτός κι εγώ,
οι δυο μας, μόνοι.
Έξω χιόνι, μέσα σιωπή.
Ένα ρολόι ρυθμικά θάβει τον χρόνο.
Ξάφνου ακούστηκε ουρλιαχτό
και έξω από το τζάμι
βλέπω να χάσκει
το στόμα ενός λύκου
σάλια και αίμα.
Πίσω από το γυαλί
ακούω την ανάσα να κοχλάζει
μυρίζω τη λαχτάρα του.
Πριν ο άντρας προλάβει να αντιδράσει,
ένα προς ένα πετάω όλα μου τα ρούχα
την πόρτα ανοίγω
και αφήνομαι γυμνή
να με ξεσκίσει.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ήταν

Χώμα ήταν.
Κορμί.
Τυφλά χείλη,
βουβά δάχτυλα.
Και δεν ήταν.
Λέξεις ήταν.
Σπίθες.
Άβυσσος ήταν.
Χαρακιά.
Ανάγκη ήταν.
Παιδική.
Μια κούκλα πάνινη
και λίγο ξεφτισμένη.
Ένωση ήταν.
Νερού.
Έρωτας ήταν.
Ακαριαίος.
Αγάπη ήταν.
Μοναχική.
Φιλί ήταν.
Άλικο νούφαρο
σε μιαν ακύμαντη λίμνη.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Τέλος

Της είπαν να θέσει ένα τέλος.
Το επιβάλλει λεν ο Νόμος και το Δίκαιο.
Και πώς, ρωτάει τότε αυτή,
πώς τελειώνει, κύριοι, ο βουρκωμένος ουρανός,
η γυμνή βροχή,
ή ένα άγγιγμα στο στόμα;
Πώς άραγε τελειώνει το τέλος και ο καιρός;
Και ποιος απ’ όλους σας εβίωσε
το τέλος ως το τέλος;

Ένα πουλί χτυπάει με δύναμη το τζάμι.
Κόκκινες μικρές σταγόνες
το περιδέραιο του χιονιού.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Πού πάνε οι ποιητές τις νύχτες;

V.

Οι ποιητές είναι οι τέλειοι δολοφόνοι.
Πάντα ξαναγυρνούν στον τόπο του εγκλήματος.
Ποτέ ποιητής δεν γλίτωσε τη μοίρα του.
Πολλοί μάλιστα κατασκεύασαν εν γνώσει τους
τις ύπουλες παγίδες.
Έτσι επιβιβάζονται για την επιστροφή στη βάρκα.
Διασχίζουν ξανά το Μαγεμένο Δάσος.
Σε μία μόνο νύχτα
λιώνουν και τα επτά ζευγάρια παπούτσια του χορού.
Όταν φθάνουν στην αποβάθρα
δείχνουν λίγο ένοχοι και απορημένοι.

VI.

Οι ποιητές σκορπίζουν μες στην πόλη.
Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος,
μία ποιήτρια κόβει τις φλέβες με ξυράφι.
Η ροδοδάχτυλη αυγή βάφει τα χέρια της στο αίμα.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάλαινα

Κάθομαι πάνω σ’ ένα τρίγωνο από χρώματα,
τα πόδια μου αιωρούνται στο άπειρο,
μια μοβ μπανάνα κρέμεται από το ταβάνι,
έξω μικρές μπάλες χιονιού φωσφορίζουν στο σκοτάδι,
χιονίζει παιδιά,
ανέφελα μικρά στρόγγυλα παιδιά,
μαλακά ακουμπούν πάνω στο χώμα
και αναλύονται σε μικρούς γαλαζόασπρους κύκνους
στο μέγεθος του δάκτυλου,
έγκυες γυναίκες με ξέπλεκα μαλλιά,
γυμνές και δακρυσμένες αγκαλιάζουν μια διάφανη μέδουσα,
μια γαλάζια φάλαινα κυλάει στην κουζίνα μου,
μια φυσαλίδα κίτρινη κοιτιέται στον καθρέφτη
και σκάει σε εκατομμύρια ξεκαρδισμένους υδρατμούς,
είναι Τετάρτη βράδυ,
ανάμεσα στο πριν και στο μετά,
στο κάπου και στο πουθενά,
σ’ έναν πλανήτη,
σε μια χώρα,
σ’ ένα σπίτι.

Από τη συλλογή Η νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Δάκρυ

Μικρή λίμνη είσαι δάκρυ;
Μικρή; Λίμνη; Είσαι;
Κι αν όχι, τότε;
Τι; Γιατί;
Ναι, μικρή, λίμνη, ωκεανός, θάλασσα, δάκρυ
είμαι. Εσύ.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Με

Στα ακροδάχτυλα
η επαφή σιωπηλή,
σαν χαρά
που αγνοεί
το όνομά της.
Η γυναίκα
διστακτικά,
γιατί δεν ξέρει,
γιατί κι αν ξέρει
δεν ελπίζει,
γιατί κι αν ελπίζει
είναι φοβισμένη,
γιατί δεν ξέρει,
κι αν ξέρει, δεν θυμάται,
υψώνει την παλάμη της στο φως,
και τότε
στο κέντρο της παλάμης της,
υπέροχα ευδιάκριτο,
ένα «με» που ανακλαδίζεται
τεντώνεται και χασμουριέται,
όχι μεγάλο ούτε μεταλλικό,
ούτε μέτριο, ούτε μερικό,
μελένιο και μετάξινο,
τέλεια σχηματισμένο
σαν χαμόγελο που δεν έκλαψε ποτέ.
Το «με» μιας μεταμόρφωσης.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίς (από τη συλλογή «Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα»)

Στην αρχή σταδιακά.
Ύπουλα, κάθε μέρα
και κάτι έχανα.
Από μια τρυπούλα στο πουλόβερ
χυνόταν λίγο λίγο η καρδιά,
σαν βρύση που στάζει.
Κι ύστερα μια μέρα ξαφνικά.
Απροειδοποίητα,
όπως πάντα συμβαίνει,
αυτό πάτησε στα ακροδάχτυλα,
είδαμε τις πατημασιές αργότερα
στα παρτέρια με τις τριανταφυλλιές,
πίεσε το πρόσωπό μου αθόρυβα
σ’ ένα άσπρο μαξιλάρι,
ύστερα,
κρώξιμο γλάρων στη θάλασσα,
μαύρα κοράκια στους πύργους,
ταξίδι στην Ιρλανδία,
στη χώρα των χαμένων ποιητών
οι ποιητές χάνονται και βρίσκουν,
κομμάτια χαλάζι στα μάτια,
φίλοι σε διπλανά κρεβάτια
χωρίς πάπλωμα,
η μοναξιά του απορροφητήρα στην κουζίνα,
μια κότα αφήνει τα ορνιθοσκαλίσματά της
στο λευκό χαρτί,
και τότε αυτό υπεισέρχεται
τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα,
η οικοδέσποινα με χάρη παραδίνει
την αρμαθιά με τα βαριά κλειδιά
περασμένη μες στη ζώνη.
Και έτσι το χωρίς εγκαταστάθηκε
στο σπίτι της οδού Καραολή,
φόρεσε την λευκή του νυχτικιά
και ξάπλωσε κοντά μου στο κρεβάτι.
Χωρίς συναίνεση,
χωρίς συμπόνοια,
χωρίς δράματα.
Απλά.
Σαν από αρχή
αυτό να ήμουν εγώ
και εγώ αυτό.
Χωρίς.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

Αυτό είναι το «δίδυμο» ποίημα του Με που βρίσκεται στην απέναντι σελίδα στο βιβλίο.

[lefty]

Από μια τρυπούλα στο πουλόβερ
χυνόταν λίγο λίγο η καρδιά

Πριν διαβάσω Κουτσουμπέλη, νόμιζα ότι δεν μ' αρέσει η ποίηση...

[wings]

Καλώς όρισες, λοιπόν, Μαράκι, στην ποίηση της Θεσσαλονίκης. Η Χλόη θα χαρεί πολύ όταν της το πω. :-)

[spiros]

Πράγματι, ιδιαίτερα γλυκός στίχος - μου θυμίζει το «wear one's heart on one's sleeve», μόνο που από το μανίκι, έφτασε πιο ψηλά στο πουλόβερ, και άρχισε να διαρρέει από τις τρύπες του...

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού

IV

Είμαι κι εγώ μια νύχτα.
Χωρίς χρώμα, χωρίς όνομα,
χωρίς απελπισία, χωρίς έκσταση,
χωρίς μυρωδιά, χωρίς ταυτότητα,
χύνομαι και χάνομαι,
κανείς δεν με αιχμαλωτίζει,
και δεν ανήκω κανενός
μα ούτε και στον εαυτό μου.
Μόνο πού και πού,
όταν στα δύο με ξεσκίζει η αυγή,
κλαίω μεθυσμένη
σε μια γωνιά του δρόμου.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)