Αναστασία Καραογλάνη, Αενάως
Μες στην κατήφεια αγγίζουμε κεφάλια φαλακρά
και σώματα που δεν εγκρίνονται
από φθορά και γέννα αλλοιωμένα ή απ’ της σκέψης
την πολλή συνάφεια, βασανισμένα από αφή και όψη,
σφιγμένα σε κορσέ σουλούπωμα.
Το βράδυ όμως,
προδοτικά μαλακιά
χύνεται η σάρκα
κι εσύ σαστίζεις μπρος στην απόφαση
να την αγαπήσεις, να την αγνοήσεις ή να τη μισήσεις
για το μερίδιο που παράτολμα διεκδικεί
μέσα στης νόησης το βασίλειο που επέλεξες να κυβερνηθείς.
Σκαρί η σάρκα στου πνεύματος ταξίδια
αναψυχής και μη
γιατί είναι και τυράγνιας τις περισσότερες φορές
του πνεύματος οι διαρκώς ανανεούμενοι προορισμοί
και δεν προλαβαίνουμε
ν’ αλλάξουμε αποσκευές.
Πότε για μέρη σκιερά τα δροσερά μαντίλια
αναδεύουμε στων σπλάχνων μας τα βουερά πατάρια,
πότε ν’ ανασκαλεύουμε άρβυλα για τα χιόνια,
μα πάντα εκεί, μαζί μας η σάρκα να αμύνεται,
να μας θυμίζει την ταιριαστή ή παράταιρή της συγκατοίκηση.
Όμως όλα αλλάζουνε
σα στου έρωτα τη διάθεση παραδοθούμε
της άνοιξής μας τον ανθό μπουμπούκι
αλλιώτικα χαϊδεύουμε
μ’ αφή και βλέμμα
κεφάλια φαλακρά αγνοούμε
και σάρκα χαλαρή
κι επικεντρώνουμε
στα ωραία χείλη
και των ματιών τα τρυφερά αγγίγματα.
Και κείνο που πριν λίγο το μέσα μας κατάτρωγε
τώρα μας εμψυχώνει
να ανοίξουμε
χείλη του πόθου
που αψηφούν μεμιάς
σώματος άρνηση και γνώσης άγνοια
μόνο με του ενστίκτου τη ροή που υπαγορεύει
οχληρά και αμετάκλητα
της αναγεννημένης άνοιξης την προσταγή,
τη βιάση και τον οίστρο της ζωής για να πιαστεί
ξανά μα και ξανά
σε κάθε πλάσματος που φέρει γέννας ευθύνη
έμβρυο νιο σε μήτρα γραία
που όσες φορές κι αν κάρπισε
κι αν σάπισε στη γη της ο καρπός μέσα απ’ την αποσύνθεσή του,
ξανά μα και ξανά μες στην αποκοτιά του
καρπό σπέρνει ο έρωτας και προχωράει
Από τη συλλογή In full bloom (2015)
