Ωραιότατο το ερώτημα και πρόκληση για μια εμπεριστατωμένη δουλειά πάνω στο θέμα των αρχικών, των συντομογραφιών και των αρκτικόλεξων γενικότερα. Μια γρήγορα απάντηση στα συγκεκριμένα ερωτήματα:
Το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής δίνει και την προφορά των λέξεων σύμφωνα με το σύστημα IPA. Δυστυχώς, το λεξικό δεν περιλαμβάνει αρκτικόλεξα. Ένα σωστό λεξικό θα έπρεπε να περιλαμβάνει βραχυγραφίες, αρκτικόλεξα κ.λπ. μαζί με την προφορά τους. Και μάλιστα όχι χώρια, αλλά στο κύριο σώμα του λεξικού (όπως κάνει το ΛΝΕΓ του Μπαμπινιώτη, αλλά δεν έχει προφορές). Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της γλώσσας τα αρκτικόλεξα. Ο ΟΤΕ (που έχει και παράγωγα, π.χ. ΟΤΕτζήδες) ξέρουμε ότι προφέρεται «οτέ» και όχι «ότε» επειδή έτσι το ακούσαμε. Έχουμε ελκεπά αλλά έλπα. Εόκ αλλά Νάτο. Δεν υπάρχει δηλαδή κανόνας που να λέει π.χ. θα τονίζουμε όλα τα αρκτικόλεξα στη λήγουσα. Ούτε κάποιον που να λέει ότι αυτό το διαβάζουμε σαν λέξη, το άλλο με ένα ένα τα γράμματα.
Βεβαίως, λέμε «η ε-έ» ή «η Ευρωπαϊκή Ένωση». Γιατί να πούμε το άλλο μακρινάρι, «η έψιλον-έψιλον»;
Τσοντάρω παρακάτω το σχετικό πλαίσιο από το ΛΝΕΓ γιατί βαριέμαι να αντιγράφω. Μια πρώτη παρατήρηση: δεν λέμε «δου σου», λέμε «δου-σού». Δεν λέμε «γε σε ε», λέμε «γε-σε-έ». Και δεν λέμε «ο ιώτα μι», λέμε «ο γιώτα-μί».
Καλό είναι, όταν διαβάζουμε, αν δεν ξέρουμε ότι το «Δ.» είναι Δημήτρης, να διαβάσουμε απλώς «ο κύριος Χριστόφιας», όχι «ο κύριος Δέλτα Χριστόφιας».
Αυτά σαν μια πρώτη δόση. Επειδή σιγά-σιγά μπορεί να στήσω κάτι (αν και οι επόμενες δέκα μέρες είναι κόλαση), ρίξτε κι εσείς καμιά απορία, καμιά ιδέα.
