Μαρία Ψωμά

[wings]

Μαρία Ψωμά



Γεννήθηκε το 1962 στη Θεσσαλονίκη, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο ΑΠΘ. Ζει πλέον στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από μακρόχρονη απουσία στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Ποιήματα, άρθρα και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο.

Ποιητικές συλλογές:
«Ισόβια θητεία», εκδ. Ερωδιός, 2006
«Δεύτερο ζευγάρι φτερά», διαδικτυακό περιοδικό «Λογοτεχνικά σημειώματα» (τεύχος 15), Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 2011

Πεζογραφία:
«Δεύτερο ζευγάρι φτερά» (μυθιστόρημα), εκδ. Ars Poetica, 2015
«Και να βρεθεί, θα με κυνηγάει» (διηγήματα), εκδ. Παράξενες Μέρες, 2015

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:

• Μοναξιά / περιοδικό «Νέα Αριάδνη» (1999)
• Ζωή / Pathfinder clubs (2003)
• Παλιά φωτογραφία / Pathfinder clubs (2003)
• Ανεξίτηλα σημάδια / Ισόβια θητεία (2006)
• Αφαίρεση / Ισόβια θητεία (2006)
• Αφύπνιση / Ισόβια θητεία (2006)
• Δυο κόσμοι γίνονται ένας / Ισόβια θητεία (2006)
• Εξορκισμός / Ισόβια θητεία (2006)
• Η διαρκής αναζήτηση / Ισόβια θητεία (2006)
• Θυμάσαι, φίλε; / Ισόβια θητεία (2006)
• Ισόβια θητεία / Ισόβια θητεία (2006)
• Μόνιμη παγίδα / Ισόβια θητεία (2006)
• Οι αναμνήσεις / Ισόβια θητεία (2006)
• Πάλι ναι... / Ισόβια θητεία (2006)
• Πιότερο απ’ τον θάνατο / Ισόβια θητεία (2006)
• Σ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο / Ισόβια θητεία (2006)
• Στη λήθη δεν ενδίδω / Ισόβια θητεία (2006)
• Στιγμές μετά / Ισόβια θητεία (2006)
• Τα κορίτσια / Ισόβια θητεία (2006)
• Τα υλικά / Ισόβια θητεία (2006)
• Ψυχή / Ισόβια θητεία (2006)
• Γενιά του ’80 / Άλλη ζωή (2008) [προς έκδοση]
• Ευχή / Άλλη ζωή (2008) [προς έκδοση]
• Λευκά σεντόνια / Άλλη ζωή (2008) [προς έκδοση]
• Για τους ποιητές / αδημοσίευτο (2008)
• Συν-δέσμιοι / ανέκδοτο ποίημα (2008)
• Φλυαρία / ανέκδοτο ποίημα (2008)
• Ψευδαίσθηση / ημερολόγιο 2008 από την «Εμπειρία Εκδοτική»
• Αλλού / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)
• Ανυπακοή / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)
• Απώλεια / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)
• Δεύτερο ζευγάρι φτερά / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)
• Ζην / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)
• Κοινός νους / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)
• Κόλαση / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)
• Ο ποιητής / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)
• Ονειρεύομαι / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)
• Τρόπος ζωής / Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011)

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

[wings]

Μαρία Ψωμά, Για τους ποιητές
 
Αθόρυβα πλάσματα οι ποιητές,
δε γεμίζουν το χώρο,
δεν ενοχλούν για το θεαθήναι.
Κινούνται σκιές ανάμεσα στα σώματα,
αφουγκράζονται τις σιωπές,
στιγμές ακουμπάνε στ’ ανείπωτο,
ριγούνε στις δονήσεις.
Πλάσματα της ψυχής οι ποιητές,
μάχονται σ’ άνισο αγώνα με το ά-λογο
με λέξεις να το ενσαρκώσουν.
Κι είναι οι μικρές σποραδικές νίκες τους
διέξοδοι διαφυγής απ’ το εγκλωβισμένο σκοτάδι.

Ανέκδοτο ποίημα (2008)

Το ποίημα διαβάστηκε στην εκδήλωση Ars Poetica που έγινε στη Θεσσαλονίκη την Τρίτη 18 Μαρτίου 2008.

Μαράκι, σ’ ευχαριστώ πολύ που μου το εμπιστεύτηκες για να το δημοσιεύσω στο Translatum!

[Anastasia]

Πολύ όμορφο ποίημα... γεμάτο ψυχή...

[mariapsoma]

Να 'μαι κι εγώ ανάμεσά σας! Πολύ μου αρέσει!
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια που μου δίνουν πολύ θάρρος για τη συνέχεια. Κυρίως όμως ευχαριστώ για τις καταχωρήσεις των ποιημάτων στο site, που όταν το πρωτοείδα ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Χαιρετώ λοιπόν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό την ομήγυρη...

[wings]

Καλώς τηνε κι ας άργησε. Επιτέλους, Μαρία! It was high time.

Σε καλωσορίζω και ως μέλος του Translatum και χαίρομαι πολύ που η ομήγυρη απόκτησε ένα ακόμα μέλος. Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που σου αρέσει εδώ. :-)

Και μην ξαναχαθείς, έτσι;

[wings]

Μαρία Ψωμά, Ψευδαίσθηση
 
Τρόπαια μας σέρνει ο Έρωτας
στα καραβάνια της ερήμου,
κάθε που πέφτουμε στο μηδέν
μια όαση μας ανασταίνει
κι αφηνόμαστε απ’ την αρχή
στο γνωστό-άγνωστο ταξίδι,
έως ότου η ψευδαίσθηση μας αφανίσει.

Δημοσιευμένο στο ημερολόγιο του 2008 από την «Εμπειρία Εκδοτική»
(με γενικό τίτλο Κι εγώ θα σ’ αγαπάω κάθε μέρα)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Αφύπνιση

[Ενότητα Της αναζήτησης]
 
Σαν παίρνει να ξυπνά
τ’ αγρίμι μέσα μου,
νιώθω πως σίμωσε η ώρα
του βασικού ένστικτου ν’ απαιτήσει!
Σε μια ανάσα ξεχύνεται αχαλίνωτο,
παραμερίζει το έλεος,
ποδοπατεί το λογισμό,
πρωτόγονη η φύση ορμά
τα καταπατημένα να διεκδικήσει.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Ζωή
 
Ανεβαίνω,
όλο ανεβαίνω...
συνέχεια πηγαίνω κι αγκομαχώ.

Η ανηφόρα πάντα εμπρός μου
όλο πιο απότομη,
πιο απόκρημνη, πιο στενή,
από δρόμος ευρύχωρος γίνεται μονοπάτι.

Όμως εγώ ανεβαίνω,
όλο ανεβαίνω,
μόνος,
δίχως στήριγμα,
με κολλημένη ανάσα,
γυμνός.

Δεν βλέπω που πηγαίνω,
μόνο ανεβαίνω,
σ’ όρος αόρατο σκοτεινό,
με το φορτίο των πεπραγμένων
σταδιακά πιο δυσβάσταχτο...

Δεν σταματώ,
όλο ανεβαίνω...

Πίσω μου αφήνω
βήματα στη λάσπη,
απομεινάρια μαγευτικών ουρανών,
λόγια και πρόσωπα
που πλέον δεν αντέχω να με νοιάζουν
τα παρατώ.

Εγώ ανεβαίνω
κι όσο ανεβαίνω, σκληραίνω,
γιατί ξέρω καλά:
την κατηφόρα
μόνο τρέμω!

Πηγή: Pathfinder clubs (2003)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Παλιά φωτογραφία
 
Γερμένοι οι δυο στην κουπαστή
χέρι με χέρι κρατημένοι
το αεράκι ελαφρύ
στις άκρες των μαλλιών να τρέμει
στα χείλη το χαμόγελο πλατύ
εικόνα αλλοτινή, του έρωτα γιορτή,
κάποια άνοιξη σε μαυρόασπρο χαρτί
κιτρινισμένη.

Γερμένοι οι δυο στην κουπαστή
με το κεφάλι ακουμπισμένο, ευτυχία
εκείνος άγγελος θνητός,
εκείνη γλυκιά μικρή οπτασία.

Γερμένοι οι δυο στην κουπαστή
αγάπη διαχέεται ζεστή
εκπέμπει πρωτόγονη ορμή.
Επάνω τους λαμπυρίζει αστραπή
άγουρη, αισιόδοξη, αγνή.
Καθάρια σταλάζουν τα όνειρα
στις κόρες των ματιών
αδημονούν στο άγγιγμα
να γίνουνε παρόν...

Τότε..
στο αόριστο παρελθόν
για μια στιγμή
θαρρείς σαν θάμα...

στάθηκε ο χρόνος έκθαμβος
στην κουπαστή του ονείρου
στήθηκε ασυννέφιαστος
ν’ απαθανατιστεί
το γέννημα ανατέλλοντος ήλιου

Πηγή: Pathfinder clubs (2003)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Μοναξιά
 
Η μοναξιά στα χρώματα της αυγής, χορεύει
στο ρυθμό της βροχής, θεριεύει
στο μονότονο παφλασμό των κυμάτων, λικνίζεται
στο θρόισμα των φύλλων, εξίσταται
στο αναίτιο κύλισμα του καιρού, βυθίζεται...

να την! με συνεπαίρνει...

Λευκή σελίδα μπροστά μου
άδειο το σπίτι
άδεια η καρδιά μου
άδειασαν πια τα όνειρά μου
οι λέξεις χτυπάνε στους τοίχους
αντιλαλούν στο κενό.

Σκιές παραμορφώνουν τις γωνίες
τα βήματα τρίζουν στο πάτωμα ρυθμικά
έρχονται, έρχονται οι Ερινύες
γεμίζουν τον χώρο
φωνές, ψιθυρίσματα ανατριχιαστικά.

Εγώ κι εγώ, σε χρώμα λευκό
με μάτια ανοιχτά κοιτάζω
μα δεν μπορώ να ιδώ
το σπίτι βουβό
λευκή σελίδα μπροστά μου
φωνάζω ακατάληπτα
ξέχασα πια να μιλώ

Μήπως ξέρει κανείς πώς να βγω από δω;

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Νέα Αριάδνη, τεύχος 17-18 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1999)

Πηγή: https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/17-18/7.html

[wings]

Μαρία Ψωμά, Οι αναμνήσεις

[Ενότητα Της αφαίρεσης]
 
Όλο και πιο συχνά
μ’ επισκέπτονται απρόσκλητες
σ' ακατάλληλες ώρες,
γλαφυρές, ζωηρές, φλύαρες,
απαιτούν να τις φιλοξενήσω,
χαμογελούν, δακρύζουν, αναδεύονται,
ανασύρουν μυρωδιές, πεθυμιές ξεχασμένες.
Καταλυτική στο παρόν η παρουσία τους
με κρατάει στο παρελθόν εγκλωβισμένη.
Διευθετώ...
Επιστρέφω...
Γερνάω...
Σιμώνει η ώρα να συνδεθώ ξανά
με τον ομφάλιο λώρο...

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Η διαρκής αναζήτηση

[Ενότητα Του έρωτα]
 
Ψάχνω το κατάλληλο σώμα
να μπω, να μοιραστώ,
ν’ απλώσω την ψυχή μου,
ν’ αφεθώ.
Ελπίζω,
συνεπιβάτης στη θαλπωρή
ως το τέρμα να ταξιδέψω
με το χνότο ζεστό.
Ψάχνω το κατάλληλο σώμα
κι έστω για μια στάση, την τελευταία
αν το βρω, θα χωθώ!

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Συν-δέσμιοι
 
Στα μη λεχθέντα αλλά υποτιθέμενα εννοηθέντα,
στον δισταγμό των αποσιωπητικών,
την παρερμηνεία των παύσεων,
η απόσταση της οικειότητας
το φαινόμενο της Βαβέλ οικειοποιείται,
επιβεβαιώνοντας το ρηθέν:
«και αν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων, αγάπην δε μη έχω,
Είμαι ουδέν, χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον…»

Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί
κι όμως, έχουμε τόσα πολλά να πούμε

Ανέκδοτο ποίημα (2008)

[wings]

Μαρία Ψωμά: Θυμάσαι, φίλε;

[Ενότητα Της αναζήτησης]
 
Θυμάσαι, φίλε
τη δίψα της νιότης
που λίγωνε το νου
που σπίθιζε το πνεύμα;
Κείνη την ακόρεστη απαίτηση
που χόρταζε τα σωθικά
με τις οσμές του μέλλοντός μας;
Θυμάσαι;
Ανακαλείς στο ελάχιστο
τη φόρτιση των αναμονών,
τον ηλεκτρισμό των αναμενόμενων αλλαγών;
Τώρα,
στην ένδεια της ωρίμανσης
στη σιωπή της σοφίας
τώρα που ξέρεις,
αναπολείς την παραμυθία του ανέφικτου,
όπου μ’ ένα φύσημα
ψηλά
στις κορφές του απάτητου μας ωθούσε;

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Φλυαρία
 
Ομιλών ο απέναντι, οργώνει τη μοναξιά μου.
Σκορπίζουν οι λέξεις πολύβουες, ετερόσημες,
δοκιμάζουν τις ανοχές,
αφραταίνουν το χώμα η απόσταση να μεστώνει,
με το αιχμηρό εν πλήρει συνειδήσει,
υπογράφει των κόσμων το ασύνδετο,
το «τι μεταξύ εσού κι εμού;»
με το χαμόγελο στα χείλη

Ανέκδοτο ποίημα (2008)