Νατάσα άμα ίδρωσαν τα χέρια σου βλέποντας αυτήν την ταινία, δεν μπορώ να φανταστώ τί θα πάθαινες αν έβλεπες τη "Δασκάλα του πιάνου" του Michael Haneke...
Μερικά λόγια για την ταινία από το Δημ. Χαλιώτη.
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, λέει η λαϊκή ρήση και η ηρωίδα της ταινίας την ακολουθεί κατά γράμμα. Κατά βάση λοιπόν, το «Κορίτσι που γυρίζει τις σελίδες» είναι μία ιστορία εκδίκησης. Ο Ντενί Ντερκούρ όμως είχε την ευφυΐα να μην την «φωνάξει» μέσα από εκτεταμένη χρήση βίας, όπως έχουμε δει πολλάκις σε αντίστοιχες ταινίες του ασιατικού σινεμά. Η σιωπή είναι πολλές φορές πολύ πιο δυνατή και ανατριχιαστική. Η γαλήνη κρύβει σχεδόν πάντα μέσα της την καταιγίδα. Ο Ντερκούρ αντιμετώπισε την μυθοπλασία του σαν μουσική παρτιτούρα, καθ' ότι συνθέτης και ο ίδιος, δημιουργώντας ένα ψυχολογικό θρίλερ με ζηλευτή αίσθηση του ρυθμού, των παύσεων, των εντάσεων και των δραματουργικών κορυφώσεων. Καθ' όλη τη διάρκεια του έργου υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση απειλής. Τι θα κάνει η πληγωμένη νεαρά, που είδε τα όνειρά της να τσακίζονται σε ηλικία 10 ετών εξαιτίας της αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς της Αριάν; Θα την σκοτώσει; Θα της σφάξει το παιδί; Θα την καταστρέψει επαγγελματικά; Ή τίποτα απ' όλα αυτά;
Η ιστορία κυλάει αργά, σχεδόν υπνωτιστικά, αλλά κορυφώνεται σταδιακά κρατώντας τον θεατή σε εγρήγορση. Το σενάριο λοξοδρομεί από τη μέση και μετά κινδυνεύοντας να χαθεί. Το στοιχείο μάλιστα ενός λανθάνοντος ερωτισμού που αναπτύσσεται ανάμεσα στις δύο ηρωίδες είναι μάλλον πολυφορεμένο και παρωχημένο. Η σκηνοθεσία όμως, σε συνδυασμό με την εξαιρετική μουσική του Ζερόμ Λεμονιέ, χαρίζει στην ταινία την απαραίτητη δραματουργική δύναμη. Σε αυτό φυσικά συντελούν και οι δύο εκπληκτικές ερμηνείες της Κατρίν Φρο και της νεαρής Ντεμπορά Φρανσουά (την πρωτογνωρίσαμε στο «Παιδί» των αδελφών Νταρντέν) που έχουν δουλευτεί στην λεπτομέρειά τους.
Και μερικά από το Γιάννη Δηράκη
Η 5η μεγάλου μήκους ταινία του Denis Dercourt είναι ένα δραματικό φιλμ εκδίκησης που καταλήγει χωρίς να βιάζεται ή να πλατειάζει σε δυνατό φινάλε, ικανό να σε ταρακουνήσει. Η χρήση των εσωτερικών κι εξωτερικών χώρων της εξοχικής οικίας των Φουσεκούρ, η κλασική μουσική και οι πολύ καλές ερμηνείες των Deborah Francois (την οποία γνωρίσαμε στο L`Enfant των Jean-Pierre και Luc Dardenne) και Catherine Frot (Les Soeurs fachees, Αγκάθα Κρίστι: Στα Ίχνη του Δολοφόνου), σε συνδυασμό με το ευφυέστατο σενάριο (ειδικά στο δεύτερο μισό της ταινίας), μετατρέπουν μια ταινία που αρχικά δεν σου γεμίζει το μάτι, σε ένα χιτσκοκικής έμπνευσης θρίλερ.
Όταν τη δω θα προσθέσω και τα δικά μου σχόλια.
« Last Edit: 18 Feb, 2007, 17:38:10 by spiros »
"I like to remember things my own way. Not necessarily the way they happened"
Member of elites only...just like
Mus1ca||