Ντέμης Κωνσταντινίδης

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης: Κάπου...

Αυτό το μικρό περιστέρι
Που κρατήσαμε ανάμεσα
Στα γυμνά μας χέρια

Αυτό το μικρό περιστέρι
Που αναστήσαμε
Στα ματωμένα μας χέρια

Μένει μόνο
Και χωρίς ταίρι
Στα σκοτεινά περβάζια
Των κλειστών εργοστασίων.

Μένει στις κούτες των αστέγων
Στα κυπαρίσσια των νεκροταφείων
Μένει στις σάπιες τράτες
Στις κλιματιστικές μονάδες των γραφείων.

Αυτό το μικρό περιστέρι
Που περιδιαβαίνει μες στις στράτες
Ακούει μόνο στο όνομα: Ειρήνη!

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης: Κόποι-paste

Οι αυτονομημένες προσωρινότητες
Έξω από λογικούς ειρμούς κι ενότητες
Καταβροχθίζουν τις ζωές μας
Όλες, μεμιάς και δίχως τύψεις!
Σε ατελείωτες, πανομοιότυπες επαναλήψεις.

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης: Παράτες...

Σήμερα κλείνουμε τα 100
Κι είναι γι’ αυτό
Που λέμε πως απελευθερωθήκαμε
Μα κι αν ξεφορτωθήκαμε τον μωαμεθανό
Από τον εαυτό μας δεν σωθήκαμε.

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Αγγελάκη

Μ’ ένα σουλάτσο σ’ αυτήν την πόλη
Πέφτεις πάνω σε γνώριμες φάτσες
Κάθε φορά πιο σκυθρωπές
Και πιο θλιμμένες...
Τούτα τα συναπαντήματα μετρούν τον χρόνο.
Αναδεικνύουν τη φθορά, κάθε φορά
Πιο εμφατικά!
(Είναι οι φορές που μένουν μετρημένες...)

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Επί της ουσίας

Μην περιφρονείτε την υγρασία του πρωινού πάνω στις παρυφές της χλόης.
Μην περιφρονείτε τη σημασία των παλιών τρακτέρ, των αποσυρθέντων στη σκουριά τους...
Δεν βρίσκονται τ’ αφεντικά τους, μα τους αξίζουν όλες οι τιμές!

Ανεβείτε την καταπράσινη πλαγιά κι αγναντέψτε το πέλαγος.
Ύστερα, απλά, στρώστε ένα μεγάλο τραπεζομάντιλο και πιείτε στην υγειά της Φύσης!


Είναι πρωί.
Τα χορτάρια χορεύουν στον κάμπο.
Τα κύματα παλεύουν στη ράχη της θάλασσας.
Ο ήλιος τρυπάει με τα μακριά του δόντια...
Κι εμείς χαιρόμαστε
Γιατί στεκόμαστε εδώ ζωντανοί.

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Μετά ξυπνάς

Τον πρώτο στίχο σου χαρίζουν οι θεοί,
μετά ξυπνάς πεσμένος σε πηγάδι.
Κανείς διαβάτης δεν περνάει αποκεί.
Εσύ, η μούχλα και δυο ψόφιοι ποντικοί,
μ’ ένα κομμάτι ουρανό ως το βράδυ.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Άδοξο

Τον παίρνει ο κόσμος για τρελό
αυτόν που του μιλάει η μούσα.
Τις ιστορίες παιδί αγαπούσα
που είχαν τέλος θλιβερό.

Των μαραμένων λουλουδιών
που τα φυτεύουν σ’ άλλα μέρη.
Των ποιητών τ’ άψυχο χέρι
και τις διαψεύσεις των ζωών.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Το νερό

Το νερό θυμάται.
Κατηφορίζει το αρχείο του μονοπάτι
μουγκρίζοντας.
Το νερό βιάζεται.
Το ’στρωσε για τη θάλασσα.
Τα δέντρα το ξεπροβοδάνε.
Λάσπες κλαδιά βότσαλα,
δικά του όσα βρει στο διάβα.
Να φτάσει θολό ανακατεμένο,
να ξεχάσει.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ανεξάρτητη αρχή

Πυρετός διαβουλεύσεων
Αποθέωση μετριοτήτων
Νόμοι συντεχνιών
Όλα προσυνεννοημένα
«Δι’ ευχών των –ημετέρων– Αγίων Πατέρων».
Η σκούφια τους κρατάει από μακριά:
Ευσεβείς νοικοκυραίοι
Κάστες φιλόδοξων μικροϊδιοκτητών
Φερέλπιδων μεγαλοαφεντικών
Φυτεμένων πανομοιότυπα νεκρών
–Πατρικές νουθεσίες, ταξικές διδαχές–
Από γενιά σε γενιά παραδίδονται σκήπτρα.
Όλα κληροδοτημένα
Νόμοι συντεχνιών
Αποθέωση μετριοτήτων
Πυρετός διαβουλεύσεων.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Οι λέξεις μου

Στην Αλεξάνδρα Θυμ.

Οι λέξεις μου δεν είναι εκπαιδευμένα σκυλάκια ράτσας,
δεν κάθονται τριγύρω μου με τάξη κι αρμονία,
δεν τρων από ακριβές κονσέρβες ούτε κατεβαίνουν σε διαγωνισμούς,
το τρίχωμά τους δεν γυαλίζει ούτε ποτέ έχουν μάθει κόλπα.
Οι λέξεις μου είναι κοινοί κοινότατοι κοπρίτες,
κόλπα δεν καταδέχονται
και διαλεγμένο μ’ έχουν από αγάπη,
γιατί ό,τ’ είχα το μοιράστηκα μαζί τους,
γιατί νωρίς το χώνεψα πως πλούτος δεν υπάρχει πιο ακριβός,
απ’ τις σιωπές μες στα υγρά τους μάτια.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Η κούρσα της ευκαιρίας

Η κούρσα της ευκαιρίας είναι παλιά αμερικάνικη
με μαλακή ανάρτηση τέσσερις χιλιάδες κυβικά
και ταχύτητες στο τιμόνι.
Η κούρσα της ευκαιρίας έχει φαρδιά δερμάτινα καθίσματα
λευκό προφίλ στα λάστιχα
και τάσια που αστράφτουν στον ήλιο
σαν πανοπλία του Αχιλλέα.
Η κούρσα της ευκαιρίας έχει κόρνα που ανασταίνει νεκρούς
πορτ μπαγκάζ που χωράει πτώματα
και κάθε απομεσήμερο περνάει καμαρωτά
μπροστά απ’ τη στάση που περιμένεις το λεωφορείο.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Το χάπι

Ποιοι τυχεροί ταξιδεύουν με εκείνο το κρουαζιερόπλοιο,
κι εμείς καρφωθήκαμε σ’ έναν ερημότοπο;
Φριχτή! Φριχτή επαρχία.
Σαν φάρσα καρυωτακική κυλά ο χρόνος.
Σαν μέρα της μαρμότας.
Όσο και να το χρυσώνεις, αυτό το χάπι δεν καταπίνεται.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Αφίξεις

Έτσι άδικα που σπαταλιόμαστε
Έτσι άστοχα που κύλησε η ζωή μας
Στην τύχη ό,τι ψυχανεμιζόμαστε
Φάντασμα το κυνήγι κι η ανάπαψή μας.

Το ένστικτο πια δεν κάνει την προσπάθεια
Η ώρα πια δεν κουβαλά τον χρόνο
Μονότονα, σαν τρένα, φτάνουνε τα δάκρυα
Και στον σταθμό, ένας σταθμός τα περιμένει μόνο.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Το θέμα

Το θέμα είναι να σ’ αγνοεί η στατιστική.
Να μην έχουν ιδέα για σένα,
να μην έχουν εξουσία σε ό,τι σ’ αφορά.
Να μην είσαι γι’ αυτούς νεκρός ή ζωντανός,
να μην είσαι αριθμός.
Ξένος για τα κιτάπια τους να ζεις
και να πεθαίνεις.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ίχνος

Εφτά χιλιάδες χρόνια σ’ ένα χτύπημα.
Έφερε η θάλασσα στα πόδια μου μπροστά
Το ίχνος αυτό αρχαίου ανθρώπου
Τον πυριτόλιθο που ξέπλυνε το κύμα.
Την κίνησή του όμως δεν την ξέπλυνε.
Το δάχτυλό μου τώρα ανατρέχει
Εφτά χιλιάδες χρόνια σ’ ένα χτύπημα.

Από τη συλλογή Σκάρτη πραμάτεια (2023)