Πόσο πολύ τους άξιζε το ξεμασκάρεμα και το ξεφώνημα
Ο νέος «εθνικός χώρος»
Την ώρα που οι αναλυτές αναρωτιούνται αν είναι δυνατόν η αναγέννηση του κόμματος Παπαθεμελή να κόψει ψήφους από το κόμμα Καρατζαφέρη, οι ζυμώσεις συνεχίζονται μεταξύ των στελεχών και αρθρογράφων του «χώρου».
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ. ΙΟΣ e-mail
Πριν από δύο βδομάδες δημοσιεύσαμε ρεπορτάζ για τα πολιτικά χαρακτηριστικά και τα ελληνοχριστιανικά αιτήματα του «κινήματος» κατά του νέου βιβλίου ιστορίας της Στ' Δημοτικού («Η μεζούρα της εθνικοφροσύνης», «Κ.Ε.» 18.2.07). Το κείμενό μας αυτό προκάλεσε έντονες αντιδράσεις.
Η σοβαρότερη αφορούσε την επισήμανσή μας ότι στο κεντρικό «ντοκουμέντο» της κίνησης (την ανοιχτή επιστολή προς τις αρχές που διακινήθηκε από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Αντίβαρο» με αίτημα την «άμεση απόσυρση κι επανασυγγραφή» του βιβλίου βάσει συγκεκριμένων προδιαγραφών) εκπροσωπούνται τέσσερις παράλληλες συνιστώσες: ο επικοινωνιακός μηχανισμός της Εκκλησίας της Ελλάδος, το ΛΑΟΣ (και δη η τάση που προέρχεται από το λεπενικό «Ελληνικό Μέτωπο» του Μάκη Βορίδη), η ομάδα γύρω από τα έντυπα «Αρδην» και «Ρήξη» του Γιώργου Καραμπελιά και, τέλος, οι υπερατλαντικοί εθνικόφρονες της «Παμμακεδονικής Α.Ε.».
Η αναφορά μας σ' αυτή τη σύμπραξη καταγγέλθηκε σαν «συκοφαντική».
Είναι όμως έτσι; Οπως θα δούμε, η συνεργασία ανάμεσα σε κάποια στελέχη και ομάδες ακροαριστερής προέλευσης με άτομα και οργανώσεις της ακροδεξιάς και του εθνικιστικού «μεσαίου χώρου» έχει οδηγήσει από καιρό στην άτυπη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, που αυτοπροσδιορίζεται σαν «εθνικός χώρος».
Οι οπαδοί του ζυμώνονται από τα ιδια έντυπα και στις ίδιες εκδηλώσεις, αλληλοπροβάλλονται και, το κυριότερο, συμπράττουν σε μια σειρά μέτωπα: υπέρ των «λαοσυνάξεων» για τις ταυτότητες, υπέρ μιας «δυναμικής» αντιμετώπισης των «εθνικών θεμάτων», υπέρ της ομόδοξης Σερβίας και κατά του «μουσουλμανικού τόξου», κυρίως όμως κατά του «αντεθνικού» εσωτερικού εχθρού. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, οι απόψεις του «χώρου» αρχίζουν να ομογενοποιούνται ακόμη και στο ζήτημα της μετανάστευσης, με αποδοχή των απόψεων που βλέπουν τους μετανάστες σαν «εισβολείς» και μείζονα «εθνικό κίνδυνο».
Ολα αυτά δεν συντελούνται εν κρυπτώ, αλλά αποτυπώνονται με κάθε λεπτομέρεια στα έντυπα και στις εκδηλώσεις τις οποίες οργανώνει ο «χώρος».
Αυτό που παραμένει μέχρι στιγμής ανολοκλήρωτο είναι η θεσμική αποκρυστάλλωση αυτού του πολιτικού ρεύματος σε ενιαίο οργανωτικό μόρφωμα: Ο «εθνικός χώρος» συνιστά περισσότερο «δίκτυο» παρά «μέτωπο», αν και ποτέ δεν έλειψαν οι πρωτοβουλίες, οι εκκλήσεις ή οι απόπειρες για την παραπέρα συγκρότησή του.
* Χαρακτηριστική είναι η συνέντευξη του αρχιπλοίαρχου Αντώνη Ναξάκη στο χρυσαυγίτη Ζαφειρόπουλο, το περασμένο καλοκαίρι: «Θα πρέπει πάντως και στο εσωτερικό του χώρου αυτού να υπάρξει μια κοινή γραμμή. Δεν λέει ο Παπαθεμελής, ο Καραμπελιάς ή εσείς κ. Ζαφειρόπουλε διαφορετικά πράγματα. Τα ίδια πράγματα λέτε. Αλλά αν αρχίσουν, όχι αυτός, όχι εκείνος, όχι ο άλλος, δεν γίνεται τίποτε. Απέναντί μας είναι ένας εχθρός, ο οποίος αυτά τα έχει ξεπεράσει. Και τα έχει ξεπεράσει όχι με τη νίκη εναντίον του ταξικού εχθρού, αλλά του εθνικού, με τη νίκη κατά του Ελληνα» («Ελεύθερος Κόσμος» 9.7.2006, σ. 8).
* Τα ίδια ακριβώς, σύμφωνα με τον Γιώργο Καρατζαφέρη, υποστηρίζει κι ένα επιφανές στέλεχος του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ»: «Μου έρχεται στη μνήμη ο μεγάλος αυτός πολιτικός, ο Παναγιώτης ο Κρητικός, ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, που έλεγε "ρε συ, ένα μεγάλο μέτωπο που να περιλαμβάνει από Βρακά μέχρι Καραμπελιά". Και τού 'λεγα, "γίνεται αυτό πρόεδρε;". "Μα τα ίδια πιστεύουμε", λέει» («Τηλε-Αστυ» 29.5.2006).
Τρεις παραλλαγές του ίδιου θέματος (η Ακρόπολη στη σκιά των μιναρέδων): από το «Ελληνικό Μέτωπο» του Βορίδη (2001) στα πρωτοσέλιδα του «Ρεσάλτο» (Μάιος 2006) και του χρυσαυγίτικου «Ελεύθερου Κόσμου» (15/10/06).
* Αποκαλυπτική είναι, τέλος, η αντιμετώπιση του άρθρου μας από έναν επιφανή συνυπογράφοντα την «επιστολή» του «Αντίβαρου». Με τίτλο «Ξαναχτυπά ο "Ιός"! Πασίγνωστη μέθοδος του Δ. Τρίμη και της παρέας του: όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας είναι φασίστας», ο αρχισυντάκτης του «Ελεύθερου Κόσμου» Δημήτρης Παπαγεωργίου αναλύει το νόημα της κινητοποίησης για το βιβλίο του Δημοτικού:
«Για πρώτη φορά στην Ελλάδα υπήρξε μια, πραγματικά ετερόκλητη, συσπείρωση δυνάμεων που προέρχεται από πολιτικά διαφορετικούς χώρους, γύρω από την πρωτοβουλία του ηλεκτρονικού περιοδικού "Αντίβαρο". Μέσω αυτού δυνάμεις, οι οποίες παραδοσιακά δεν θα μπορούσαν να έχουν κανένα κοινό σημείο επαφής, βρήκαν ένα κοινό τόπο προβληματισμού. Αυτό δυνητικά δημιούργησε προϋποθέσεις για μια αφετηρία, απ' όπου θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν πρωτοβουλίες κατά των "παγκοσμιοποιημένων" επιλογών της εκάστοτε κυβέρνησης και για έμπρακτη ίσως κινητοποίηση, πέρα από κομματικές περιχαρακώσεις» («Ελεύθερος Κόσμος» 25.2.07, σ. 8).
Χρονικό μιας «υπέρβασης»
Αυτά όσον αφορά τον ένα πόλο της σύμπραξης: την παραδοσιακή εθνικοφροσύνη. Ποια είναι, όμως, η στάση της απέναντι όχθης, των αριστερογενών δυνάμεων του «εθνικού χώρου»;
* Τα πρώτα δείγματα προσέγγισης χρονολογούνται εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια, από την εποχή της επίσκεψης του τούρκου πρωθυπουργού Οζάλ στην Αθήνα (Ιούνιος 1988). Η αποφασιστική τομή σημειώθηκε όμως το 1990, με την έκδοση του περιοδικού «Ελλοπία» και την ανάδειξη των «εθνικών θεμάτων» σε προνομιακό πεδίο παρέμβασης της οργάνωσης.
* Ο ίδιος ο Καραμπελιάς θα εξηγήσει αργότερα με κάθε σαφήνεια αυτή την πολιτικοϊδεολογική μετατόπιση: «Για πολλά χρόνια (στη διάρκεια της δικτατορίας και αμέσως μετά) οι συμμαχίες μου βρίσκονταν στο πρώτο στρατόπεδο, του "οργανικού εκδυτικισμού", ενώ τα τελευταία χρόνια πορεύομαι με αυτή τη δεύτερη εκδοχή», το «κίνημα αντίστασης που προσφεύγει στις παλιές μας ταυτότητες, στην δύναμη της παράδοσής μας, επιθυμώντας να αναπαράγει το κλέος είτε της αρχαίας Ελλάδας, είτε του "ένδοξού μας βυζαντινισμού", είτε και των δύο μαζί» («Αθηναϊκή» 2.6.2000).
* Καθοριστικό βήμα σ' αυτή την προσπάθεια για «επανεθνικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής», σε αντιδιαστολή προς τη «μεταπολίτευση του ευδαιμονισμού και της εθνικής αφασίας», η «Ελλοπία» θα κληθεί να γεφυρώσει το παραδοσιακό χάσμα ανάμεσα στις «εθνοκεντρικές δυνάμεις» της κεντροαριστεράς κι εκείνες «της λεγόμενης "πατριωτικής δεξιάς"» (Γ. Καραμπελιάς, «Η ελληνική ουτοπία», Αθήνα 1993, σ.13-8).
Στις σελίδες της, αρθρογραφούν ο αλβανοφάγος μητροπολίτης Σεβαστιανός Κονίτσης, στελέχη του ΣΦΕΒΑ, οι καθηγητές Νεοκλής Σαρρής, Παναγιώτης Ηφαιστος, Χρήστος Γιανναράς και Κων/νος Βακαλόπουλος, ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης, ο ναύαρχος Χρήστος Λυμπέρης, ο διπλωμάτης Θέμος Στοφορόπουλος, τα μέλη της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος της Εκκλησίας Κων/νος Χολέβας και Βλάσης Αγτζίδης κ.ά.
* Κάποιοι απ' αυτούς θα συνεχίσουν στη «Νέα Ελλοπία», με εκδότη τον ιδιοκτήτη του βιβλιοπωλείου «Κόκκινη Μηλιά» Θεόδωρο Μπινιχάκη. Κάποιοι άλλοι -με επιφανέστερους τον Καραμπελιά, το Στοφορόπουλο και (μετά το 2000) τον Κώστα Ζουράρι- εκδίδουν το «Αρδην»: «ένα περιοδικό της "εθνικής, οικολογικής και κοινωνικής αμφισβήτησης"», εκτιμώντας ότι «τα εθνικά θέματα έχουν προτεραιότητα» και «η αφύπνιση απέναντι στη στάση της Δύσης αρχίζει να αποκτά διαστάσεις ρεύματος ιδεολογικού και πολιτικού» (τχ.1, 3.1996, σ. 5).
* Ο Καραμπελιάς λανσάρει τον όρο «εθνικός χώρος», για να περιγράψει την υπέρβαση των ιστορικών διαχωριστικών γραμμών δεξιάς και αριστερής εθνικοφροσύνης (όπ. π., σ. 16), με αποτέλεσμα κάποιες εσωτερικές τριβές (Θ. Ντρίνας, «Τα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη και τα όρια του "Εθνικού χώρου"», τχ.11 [12.1997], σ. 16-7).
* Μία δεκαετία μετά, εκτιμάται ότι έφτασε ο καιρός για την παραπέρα αποκρυστάλλωση αυτού του «ιδεολογικού και πολιτικού ρεύματος».
Το Δεκέμβριο του 2006 εκδίδεται η δεκαπενθήμερη εφημερίδα «Ρήξη» με πρωτοβουλία «φίλων, μελών και αναγνωστών» του «Αρδην» και κάποιων περιφερειακών εντύπων, όπως ο «Αντιφωνητής» της Κομοτηνής.
Οι «λαοσυνάξεις» του 2000 σημάδεψαν καθοριστικά την πορεία του «εθνικού χώρου».
«Σκοπός της έκδοσης», διαβάζουμε, «είναι να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο πέρα στην προσπάθειά μας να διαμορφωθεί μια συνθετική εναλλακτική πρόταση εναντίον της παγκοσμιοποίησης και του κυρίαρχου στον τόπο μας ψευδοεκσυγχρονισμού», η οποία «να συνδυάζει τα αιτήματα για την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την οικολογία και την άμεση δημοκρατία». Ως «μονοδιάστατοι» προπάτορες αναφέρονται οι «Οικολόγοι-Εναλλακτικοί», η «Πολιτική Ανοιξη» του Αντώνη Σαμαρά, «το εγχείρημα του Τσοβόλα, του Χαραλαμπίδη και άλλων», ενώ ως «τελευταία απόπειρα συνθετικής πρότασης» το ΠΑΣΟΚ του '70 (φ.1, 2.12.06).
* Στα άρθρα του, ο Καραμπελιάς θα επιχειρήσει να διασκεδάσει τις αντιρρήσεις «φίλων και συντρόφων» του που θεωρούν ότι «δεν υπάρχουν δυνάμεις για να στηρίξουν εγχειρήματα με πολιτική διάσταση και προοπτική», ενάντια στα «συμφέροντα των γραικύλων και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ωχαδερφισμού των τσιφτετελλήνων». Οι υφιστάμενες «αντιστάσεις» (από τις «κινητοποιήσεις για το Σκοπιανό» και τα «εκατομμύρια των υπογραφών για τις ταυτότητες» ώς «τη μέριμνα για την Ιστορία και τη Γλώσσα»), γράφει, «πρέπει να γίνουν πιο συλλογικές και οργανωμένες, πριν αποτελέσουν βορά για ελλαδέμπορους και απατεώνες» (13.1.07).
Εξ ου και η κομβική σημασία του «κινήματος» ενάντια στο βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού: «Ενα πρώτο αναγκαίο βήμα είναι η συγκρότηση ενός Κινήματος για την Ιστορική Μνήμη και τον Πολιτισμό, που θα αρχίσει να πληροφορεί και να οργανώνει την πλειοψηφία απέναντι στην άρχουσα μειοψηφία της παγκοσμιοποιητικής ολιγαρχίας» (16.12.06).
Ο πολιτικός χαρακτήρας του εγχειρήματος επιβεβαιώνεται στην ιστοσελίδα του, με αναφορές σε «νεολαία της ρήξης / άρδην», ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ρόλος που οι επιτελείς του διεκδικούν για τον εαυτό τους: «Η ελληνική πραγματικότητα», διαβάζουμε στη διακήρυξη αρχών της «Ρήξης», «απαιτεί έναν "Πλάτωνα" και αντ' αυτού διαθέτει έναν... Γιακουμάτο».
* Το «Αρδην» και η «Ρήξη» δεν είναι ωστόσο μόνα τους. Από το Δεκέμβριο του 2005, στον «εθνικό χώρο» κινείται και δεύτερη προσπάθεια ακροαριστερής προέλευσης: το περιοδικό «Ρεσάλτο» του παλιού τροτσκιστή Θύμιου Παπανικολάου.
Διαφορετικών προδιαγραφών απ' το διανοουμενίστικο «Αρδην», επενδύει περισσότερο στη συνωμοσιολογία και την πρακτορολογία, κολακεύοντας παράλληλα τους οπαδούς του ΚΚΕ και καλώντας τους να «συγκρουστούν με τα "αντιεθνικιστικά" και "αντιρατσιστικά" τρομοκρατικά ιδεολογήματα της Νέας Τάξης».
Απαντώντας στην κατηγορία ότι «κάνει μέτωπο με δυνάμεις ιδεολογικά ασυμβίβαστες», η «Σύνταξη» του «Ρεσάλτο» ξεκαθαρίζει πως «καμμιά δύναμη που αντιστέκεται στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να αφορίζεται με ιδεολογικές ετικέτες», και σκιαγραφεί «τα αυθεντικά αγωνιστικά μέτωπα» που καθορίζουν τις συμμαχίες της: απ' τη μια το «νεοταξικό Μέτωπο» (όπου εντάσσει τον ΣΥΝ και τη ριζοσπαστική αριστερά), από την άλλη «το ΚΚΕ και άλλες αγωνιστικές δυνάμεις, κάποιες δυνάμεις της "ακροαριστεράς" αλλά και της "ακροδεξιάς"» (τχ.7). Στην πράξη, αυτή η σύμπραξη φτάνει μέχρι την αρθρογραφία χρυσαυγιτών στο περιοδικό, χωρίς αναφορά στην ταυτότητά τους.
Οι ρίζες της σύμπτωσης
Αυτά για το θεωρητικό σκέλος. Το κρίσιμο, όμως, είναι η έμπρακτη εφαρμογή των παραπάνω: η ώσμωση παλιών και νέων εθνικοφρόνων στα ίδια έντυπα κι εκδηλώσεις, με κατάληξη τη συγκρότηση ενός άτυπου «δικτύου».
Μερικά παραδείγματα:
**Οι οργανικοί διανοούμενοι του «χώρου» (Παπαθεμελής, Καργάκος, Μεταλληνός) αρθρογραφούν τόσο στο «Αρδην» όσο και στο «Ρεσάλτο». Τακτικός αρθρογράφος του τελευταίου είναι και ο Παναγιώτης Κρητικός, ενώ στο παρθενικό τεύχος δημοσιεύθηκε άρθρο του Καραμπελιά.
**Ο εκδότης της «Ενδοχώρας» Γιάννης Κουριαννίδης, συνεργάτης της «Νέας Ελλοπίας» και του «Αρδην», ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής του «Ελληνικού Μετώπου» το 2004 και επικεφαλής της δημοτικής κίνησης του Βορίδη στη συμπρωτεύουσα. Διατηρεί επίσης μόνιμη στήλη στο «Στόχο».
**Ο Κώστας Καραΐσκος του «Αντιφωνητή», του «Αρδην» και της «Ρήξης» είναι ταυτόχρονα μέλος της Σ.Ε. της «Ενδοχώρας».
**Από τη «Νέα Ελλοπία» ξεκίνησε κι ο Αδωνις Γεωργιάδης, σήμερα εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ κι αρθρογράφος της εφημερίδας «Α1».
**Η «Νέα Ελλοπία» υμνολογείται από τη «Χρυσή Αυγή» (24.11.95), με ειδική αναφορά στα άρθρα του Κουριαννίδη, του Αγτζίδη κ.λπ..
**Βασικοί αρθρογράφοι του «Ρεσάλτο» γράφουν και στο «Αρδην». Ενας απ' αυτούς, ο Πάνος Πικραμένος, ξεκίνησε ως μεταφραστής των απομνημονευμάτων του βερολινέζου «τρομοκράτη» Μπόμι Μπάουμαν (1989) και συνεπιμελητής της επανέκδοσης του «Εγχειριδίου του αντάρτη των πόλεων» του Κάρλος Μαριγκέλα (1991).
Το 1998-99 είναι το δεξί χέρι του αρχιπλοίαρχου Ναξάκη, ανταποκριτής του κουρδικού πρακτορείου DEM και συνεργάτης των περιοδικών «Στρατηγική» και «Διπλωματία».
Στο «Ρεσάλτο» και το «Αρδην» ασχολείται κυρίως με την καταγγελία της ριζοσπαστικής αριστεράς, του «Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα» και του «Ιού» σαν... πρακτόρων του ιμπεριαλισμού!
**Ενας άλλος τακτικός αρθρογράφος του «Ρεσάλτο», ο Ηλίας Λέντζος, γράφει ταυτόχρονα και στον «Ελεύθερο Κόσμο» του χρυσαυγίτη Ζαφειρόπουλου, με το συνδυασμό του οποίου κατέβηκε τον Οκτώβριο ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αθηνών. Αγαπημένη θεματολογία του, η καταγγελία του ΣΥΝ: «Συνασπισμός, το κόμμα coca cola που πάει με όλα» («Ρεσάλτο» 10.2006), «Θα γίνει φραπελιά ο Συ.Ριζ.Α.» («Ελ. Κόσμος» 4.3.07), κ.ο.κ. Στις 3.12.06 δημοσίευσε στον «Ελεύθερο Κόσμο» συνέντευξη με τον καθηγητή Βασίλη Φίλια για τον «ύποπτο ρόλο μερίδας του Τύπου» που «φιλοξενεί ανθέλληνες στις στήλες της». Νωρίτερα, είχε στείλει ευχές στο «Στόχο» για τα 1.000 φύλλα του: «Στο παρελθόν βρεθήκαμε ιδεολογικά απέναντι. Ομως οι δύσκολοι καιροί και τα προβλήματα της Πατρίδος μάς έφεραν στην ίδια πανστρατιά των Εθνικών Αγωνιστών» (20.10.05).
**Συντάκτης του «Ελεύθερου Κόσμου» και της «Χρυσής Αυγής», ο Ιάσων Αναγνώστου αρθρογραφεί επίσης στο «Ρεσάλτο» για τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, «αιχμή του δόρατος του Διεθνούς Κοσμοεξουσιασμού». Αρθρο του στη «Χρυσή Αυγή» («Οι "300" και οι δυσαρεστημένοι "ειρηνιστές"») έχει εισαχθεί για ζύμωση και στην ιστοσελίδα διαλόγου του «Ρεσάλτο». Χωρίς αναφορά, εννοείται, στην προέλευσή του...
**Εντυπωσιακή είναι τέλος η διαφήμιση του «Ρεσάλτο» από τον Αδωνι Γεωργιάδη, σε αλλεπάλληλες εκπομπές του («Τηλε-Αστυ» 4.7., 6.10., 9.10. & 11.10.06).
Ανάλογη ώσμωση παρατηρείται και στις εκδηλώσεις του «εθνικού χώρου». Τυπικό δείγμα: σε ημερίδα για τη Θράκη με τίτλο «Επαγρυπνούμε και απαιτούμε» (Θεσ/νίκη 17.11.05), ομιλητές ήταν ο διευθυντής του «Αντιφωνητή» (και στέλεχος της «Ρήξης») Κώστας Καραΐσκος, κι ο συνεργάτης της «Ελλοπίας» και του «Αρδην», Φάνης Μαλκίδης.
Τη συζήτηση συντόνισε ο Κουριαννίδης (της «Ενδοχώρας», του «Στόχου» και του «Αρδην») και την ευλόγησε ο μητροπολίτης Ανθιμος.
**Μια άλλη εκδήλωση, για το βιβλίο της Στ' Δημοτικού, θα ενθουσιάσει τον Γ. Φωτιάδη -που ζητούσε απαγχονισμό των συγγραφέων στο Σύνταγμα: «Στην προχθεσινή συγκέντρωση», γράφει στον «Αδέσμευτο Τύπο» (16.2.07), «πρωταγωνίστησαν ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Κώστας Ζουράρις, ο Γιώργος Καραμπελιάς, ο Παντελής Σαββίδης και ήταν παρόντες ο μητροπολίτης Ανθιμος, ο νομάρχης Παν. Ψωμιάδης [...] και πάνω από 1.000 Θεσσαλονικείς. Η Θεσσαλονίκη πρωτοπορεί άλλη μια φορά».
**Από το ρεπορτάζ της «Μακεδονίας» πληροφορούμαστε πως το κοινό ζητούσε κάψιμο του βιβλίου, αναγκάζοντας τον Καραμπελιά να διαχωρίσει τη θέση του. Η τιμή της πυρπόλησης έμεινε έτσι αποκλειστικά στη «Χρυσή Αυγή», που προχώρησε σε σχετική «συμβολική ενέργεια» κατά το φετινό μνημόσυνο των Ιμίων.
Βάση της συγκρότησης του «εθνικού χώρου» συνιστά η σύμπτωση απόψεων σε στρατηγικά ζητήματα.
Φυσικά, οι επιμέρους συνιστώσες του δεν συμφωνούν πάντα: η «Ρήξη» π.χ. υποστηρίζει το πανεπιστημιακό κίνημα, ενώ το «Ρεσάλτο» καταδικάζει τις φοιτητικές καταλήψεις σαν «τελετουργικό νωχέλειας, νωθρότητας, βαρεμάρας και "χαβαλέ"» (τχ. 8) και καταγγέλλει «το διαβόητο Ασυλο που κυριολεκτικά παραδίδει τα Πανεπιστήμια βορά εξωκοινοβουλευτικών Συμμοριών» (τχ. 9). Οι συγκλίσεις αυτές δίνουν τον τόνο:
**Υπέρβαση της διάκρισης δεξιά - αριστερά («Ρήξη» 2.12.06, «Ελλήνων Εγερσις» 4.7.06), ακόμη και ακροαριστερά - ακροδεξιά («Ρεσάλτο» τχ. 9).
**Καταγγελία της μετατροπής του στρατού σε «κολέγιο» και «ξέφραγο αμπέλι» («Ρήξη» 27.1.07), αντιπαράθεση των «ηρωικών προσπαθειών των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων» στην «εγκατάλειψη της αναγκαίας για την υπεράσπιση της πατρίδας εθνικής στρατηγικής» απ' την πολιτική ηγεσία («Ρεσάλτο» τχ. 8).
**Αποκατάσταση της «ιστορικής» εθνικοφροσύνης, είτε εξωραΐζοντας τη χούντα («Ρεσάλτο» τχ. 6), είτε καταγγέλλοντας τη Μεταπολίτευση σαν «περίοδο άφρονης ευφορίας» και αποεθνικοποίησης («Αρδην» τχ. 6), στην οποία «έχουμε προσμετρήσει όλα τα στάδια της έκπτωσης» (Γ. Καραμπελιάς, «Μια χώρα των συνόρων», σ. 35).
**Υπόδειξη του εσωτερικού εχθρού: «αναρχοτσολιάδες» όσοι καίνε τη σημαία («Ρήξη» 2.12.2006), «χρήσιμοι ηλίθιοι» οι αντιρατσιστές («Αρδην» τχ. 62 και «Ρεσάλτο»), ενώ η «Ελλοπία» αναρωτιόταν παλιότερα αν ο Α. Παπανδρέου κι ο Μητσοτάκης «είναι πράγματι Ελληνες» (τχ. 8).
**Υποστήριξη προς την ηγεσία της Εκκλησίας στη «μάχη των ταυτοτήτων», αλλά και στις ενδοεκκλησιαστικές αντιθέσεις («Ρεσάλτο» τχ. 10) ή την κόντρα της με το Πατριαρχείο, που κατηγορείται ότι «τραβά το σχοινί» (Καραμπελιάς, «Χρόνος» Κομοτηνής 3.5.04).
- Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν η αρθρογραφία του μοναχού Αρσένιου Βλιαγκόφτη -του τμήματος αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου- στο «Ρεσάλτο» (τχ. 4), η ρητή υποστήριξη του «Αρδην» προς «το περιβάλλον» του αρχιεπισκόπου (τχ. 56) και η επίπληξη της νεολαίας του ΣΥΝ που τόλμησε να αποκαλέσει τον Χριστόδουλο «κ. Παρασκευαΐδη» («Ρήξη» 10.2.07, «Αλφα Ενα» 3.2.07).
- Αξιοσημείωτη επίσης η ιεράρχηση των κειμένων του Καραμπελιά στην επίσημη εκκλησιαστική ιστοσελίδα για το βιβλίο της Στ' Δημοτικού: μόλις τρίτα τη τάξει, μετά τον αρχιεπίσκοπο και την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών -και πάνω από αυτά του Ζουράρι, του Ηφαιστου, του Παπαθεμελή, του Ρωμανού, του Χολέβα ή του Στάθη. Με αποτέλεσμα κάποιοι παλαίμαχοι εθνικόφρονες ν' αναρωτιούνται μήπως, μετά τις διαδοχικές εμφανίσεις του στο ραδιοσταθμό της Εκκλησίας, «ο Καραμπελιάς πάει για άγιος» («Στόχος» 1.3.07).
**Κοινό στον «εθνικό χώρο» είναι, τέλος, ένα ιδιάζον ενδιαφέρον για την αρθρογραφία της «Ε», που τους απασχολεί όσο κανένα άλλο ΜΜΕ. Η εξύμνηση ορισμένων συντακτών της συνοδεύεται σταθερά από την καταγγελία και «στοχοποίηση» κάποιων άλλων. Ο «Ιός» έχει φυσικά την τιμητική του, η μπάλα όμως παίρνει κι άλλες ενοχλητικές στήλες ή πρωτοβουλίες: από την «Ιστορία των Ελλήνων», που καταγγέλλεται σαν «το ξαναγράψιμο της Ιστορίας που ζητούν οι Τούρκοι» («Ρεσάλτο» τχ. 9) ή τους εθνικά ύποπτους «Scholligans» (τχ. 14 & 15), μέχρι τη φιλοξενία της αντιεθνικιστικής δήλωσης των «56» για το «Σκοπιανό» (τχ. 5). Οπως διαπιστώνουμε από τα σχόλια του «Αντίβαρου», κινητήρια δύναμη αυτού του ενδιαφέροντος δεν είναι άλλη από τη φαντασίωση της πυροδότησης «εσωτερικών διεργασιών» κι αλλαγής της γραμμής της εφημερίδας. Υπέρ των «εθνικών συμφερόντων», εννοείται...
«Εξω οι ξένοι»
«Ολα τα γεγονότα επιβεβαιώνουν αδυσώπητα τούτο: Το στρατηγικό σχέδιο των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας είναι η εθνολογική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού [...]. Το σχέδιο αυτό δεν περιορίζεται στους χώρους εργασίας. Στοχεύει στην ίδια την εθνολογική σύνθεση Ελλάδας. Η πλανητική εξουσία και τα εγχώρια όργανά της δεν θέλουν την Ελλάδα να κατοικείται αποκλειστικά από τον ελληνικό λαό. Θέλουν να εγκαταστήσουν μόνιμα σαν αναπόσπαστο τμήμα της χώρας εκατομμύρια ξένους: κοινωνικά καθυστερημένους, ταξικά ακίνδυνους, πολιτικά χειραγωγήσιμους.
Η καθεστωτική αριστερά ακολουθεί κατά πόδας, παρέχοντας το ιδεολογικό άλλοθι και πολιτικό τεκμήριο. Αυτή έχει αναγορευθεί στο μεγαλύτερο εχθρό του ελληνικού λαού, πλασάροντας την αντικατάστασή του σαν "φιλανθρωπία", "διεθνισμό" και "αντιρατσισμό"...»
Τα παραπάνω δεν δημοσιεύθηκαν σε κάποιο έντυπο της παραδοσιακής ακροδεξιάς αλλά στο «Ρεσάλτο» του Θύμιου Παπανικολάου (τχ. 8, 7/2006, σ. 38), στην ανώνυμη στήλη «Κάτεργο», με τον εύγλωττο τίτλο «Εθνολογική αλλοίωση: 1,5 εκατομμύριο Ελληνες άνεργοι! 1,5 εκατομμύριο ξένοι εργάτες!» Η στήλη ασχολείται σταθερά με τα «δεινά» που μας επιφυλάσσει η μετανάστευση. Αρχικά το σκεπτικό της ήταν κυρίως «ταξικό» (οι μετανάστες σαν εφεδρική δύναμη εργασίας στα χέρια των καπιταλιστών), προοδευτικά όμως κυριάρχησαν οι «εθνολογικές» ανησυχίες.
* Δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Βασικό μέλημα του «Ρεσάλτο» είναι η πάλη ενάντια στον «μαζικό εποικισμό της χώρας από πολιτικά και πολιτισμικά καθυστερημένα στίφη» (τχ. 6), που «αποτελούν τη μεγάλη απειλή για τη διάλυση των κοινωνιών και του πολιτισμού» (τχ. 9). Οι «αντιρατσισταράδες» καταγγέλλονται σαν «υπηρέτες του πολυεθνικού κεφαλαίου και φερέφωνα του κοσμοπολιτισμού» (τχ. 9), «ιδεολογικοί τρομοκράτες», «αγανακτισμένες γκέισες του συστήματος», «μισότρελες γκιόσες» και «μίσθαρνα ανθρωπάρια της Νέας Τάξης» (τχ. 12). Παράλληλα δίνονται «μαθήματα» στο ΚΚΕ, τη ΓΣΕΕ και το εκπαιδευτικό κίνημα, που καλούνται να αντιταχθούν στον «πολυπολιτισμικό αχταρμά» (τχ. 9 και 12).
Το αποκορύφωμα ήρθε μετά τον βιασμό της Αμαρύνθου, όταν η σύνταξη του περιοδικού κατήγγειλε τη «θηριώδη και υποκριτική αντιρατσιστική καθεστωτική προπαγάνδα» (τχ. 12), ενώ συντάκτες του περιοδικού προχώρησαν σε πιο γλαφυρές διαπιστώσεις: «Αυτοί είναι οι ηγέτες μας, αυτοί και οι Ταγοί μας: από τη μια μεριά γεμίζουν τα σχολεία μας μ' αλλοδαπές σειρήνες, που ξέρουνε να παίζουνε άριστα μέσα στις τουαλέτες τις "πίπιζες" και τα "σουραύλια", κι από την άλλη απαιτούν από τους μαθητές να βουλώνουν με κερί τ' αυτιά τους. Αλήθεια, από πού αρχίζει ο βιασμός κι από πού η ομαδική αποπλάνηση ανηλίκων;»
Μολονότι αποκρύπτεται απ' τον αναγνώστη, η πολιτική ταυτότητα κάποιων αρθρογράφων είναι διαφωτιστική: Ο Γιάννη Κολοβός παρουσιάζεται π.χ. απλά σαν «επικοινωνιολόγος και συγγραφέας του βιβλίου "Το κουτί της Πανδώρας. Παράνομη μετανάστευση και νομιμοποίηση στην Ελλάδα"». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τον «ειδήμονα» του λεπενικού «Ελληνικού Μετώπου» του Βορίδη σε ζητήματα μετανάστευσης! Ο Ιάσων Αναγνώστου, πάλι, που βεβαιώνει ότι «λιγότεροι μετανάστες=λιγότερο έγκλημα» (τχ. 8), είναι ταυτόχρονα αρθρογράφος της «Χρυσής Αυγής»...
* Λιγότερο προφανή είναι τα πράγματα με το «Αρδην» και τη «Ρήξη». Η διακήρυξη αρχών της τελευταίας θεωρεί την «αθρόα είσοδο μεταναστών» σαν βασικό πρόβλημα, με το σκεπτικό ότι «μεταβάλλει τη χώρα μας εν πολλοίς σε δουλοκτητική κοινωνία» και -κυρίως- «εγκυμονεί τον κίνδυνο διαμόρφωσης νέων στρατηγικών μειονοτήτων» στην ελληνική επικράτεια (2/12/06). Εδώ και χρόνια, άλλωστε, ο Καραμπελιάς υποστηρίζει ότι «με πρόσχημα την υποστήριξη των δικαιωμάτων των μεταναστών συνετρίβη το εργατικό κίνημα της Δύσης» (!!), με αποτέλεσμα να «έχουν ανατραπεί οι παραδοσιακοί κοινωνιολογικοί διαχωρισμοί αριστεράς και δεξιάς» («Αθηναϊκή» 22/6/2000).
* Σαφέστερες απόψεις διατυπώνουν τελευταία κάποιοι νέοι αρθρογράφοι του «Αρδην», που εμφανίστηκαν ταυτόχρονα και στο «Ρεσάλτο». Ο Γιάννης Εμμανουηλίδης διαπιστώνει π.χ. πως «η Ελλάδα με το ζόρι μετατρέπεται σε πολυεθνική χώρα» και ότι «ο εθνικός μηδενισμός και ο φανατικός "αντιρατσισμός" που καλλιεργείται τα τελευταία 7-8 χρόνια στην Ελλάδα εξυπηρετεί τους κοσμοκρατορικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ» (τχ. 56). Ο δε Πάνος Πικραμένος υποστηρίζει πως «ο "αντιεθνικισμός", ο "αντιρατσισμός", τα "ανθρώπινα δικαιώματα", η έννοια της "πολυπολιτισμικής" κοινωνίας» όχι μόνο «μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα των ψυχολογικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ» αλλά είναι επιπλέον «έννοιες βαθύτατα και ακραία δεξιές, αντιδραστικές» (τχ. 62, σ. 22).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Γιώργος Καραμπελιάς
«Ελλάδα, μια χώρα των συνόρων»
(Αθήνα 1993, «Εναλλακτικές Εκδόσεις»). Αποτύπωση της τελευταίας στροφής του συγγραφέα προς την προνομιακή ενασχόληση με τα «εθνικά θέματα».
Θύμιος Παπανικολάου
«Η Νέα Τάξη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι»
(Αθήνα 2001, εκδ. «Κάκτος»). Συλλογή κειμένων του «εκδότη-διευθυντή-ιδιοκτήτη» του «Ρεσάλτο». Η Εκκλησία της Ελλάδος ως προπύργιο της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, ο αντιρατσισμός κι ο αντικληρικαλισμός ως εκούσια ή ακούσια όργανα της «Νέας Τάξης».
Γιάννης Κολοβός
«Το κουτί της Πανδώρας. Παράνομη μετανάστευση και νομιμοποίηση στην Ελλάδα»
(Αθήνα 2003, εκδ. «Πελασγός»). Καταγγελία της «μεταναστευτικής εισβολής» απ' τον καθ' ύλην αρμόδιο αναλυτή του λεπενικού «Ελληνικού Μετώπου» και του «Ρεσάλτο».
Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου
«Πολιτική Αγωγή»
(Αθήναι 1970, εκδ. «KABANAS-HELLAS»). Το κλασικό έργο ενός προπολεμικού διανοούμενου της αριστεράς που πέρασε στη φιλελεύθερη αντικομμουνιστική εθνικοφροσύνη για να καταλήξει υπουργός Παιδείας της χούντας. Με κάποιες περικοπές -ιδίως όσον αφορά την ανάλυση του «κομμουνισμού» και της «συνοδοιπορίας»- το βιβλίο κυκλοφόρησε επίσης από τον ΟΕΔΒ, ως διδακτικό εγχειρίδιο της Γ' και της Στ' Γυμνασίου.
Ντανιέλ Γκερέν
«Η φαιά πανούκλα»
(Αθήνα 1971, εκδ. «Κείμενα»). Συγκλονιστικό ρεπορτάζ του γνωστού γάλλου τροτσκιστή από τη Γερμανία, λίγο πριν και αμέσως μετά την άνοδο των ναζί στην εξουσία. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το κεφάλαιο σχετικά με τον «εθνομπολσεβικισμό», πολιτικό ρεύμα που κήρυσσε την υπαγωγή του ενστικτώδους αντικαπιταλισμού των λαϊκών μαζών στις προτεραιότητες της «εθνικής απελευθέρωσης» της Γερμανίας από τον ιμπεριαλιστικό ζυγό των νικητών του Μεγάλου Πολέμου.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 11/03/2007
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=26661732,34158820,48336484 