Αναστάσης Βιστωνίτης

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=QDImY_GTyAU

Μίκης Θεοδωράκης & Ιάκωβος Καμπανέλλης, Ο εχθρός λαός
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Ο εχθρός λαός (1975))

Αναστάσης Βιστωνίτης: Fragmenta, 1983-1988 (42 έως 50)

[Συλλογή Fragmenta, 1983-1988]

42

Χρόνια του διώκτη,
του χωροφύλακα∙
σκοτάδι,
πισσωμένες συνειδήσεις.

43

Κουρέλια,
σημαίες,
φωνές.
Χαράζει ένα φως από μολύβι.
Εδώ οι άθλιες καταθέσεις,
τα άθλια κειμήλια.

44

Έκπτωτος ο «ακαριαίος».
Ο μηδέποτε τύψας,
ο ακραιφνής θλιβερός,
ο επιζήσας.

45

Η πιο μεγάλη πράξη σήμερα:
να κοιτάς τον ορίζοντα,

46

Όλα τα στρόγγυλα
κατρακυλούν.
Όλα τα κόκκινα
μαδούν.
Μας κατέχει το γκρίζο.

47

Άστρα.
Ψάρια του φεγγαριού
μέσα στον ύπνο.

48

Τώρα με νοιάζει μόνον
ό,τι μου καίει τα μάτια.

49

Απ’ τη φωνή στη λέξη,
απ' τη λέξη στην πρόταση
κι από κει στα λόγια
που σε μαθαίνουν να ξεχνάς.

50

Είπαμε πολλά.
Τα είπαμε όλα.
Θα φάμε χαρτιά.
Θα πούμε κι άλλα.
Τίποτε δεν τελειώνει.
Όλα αρχίζουν.
Παντοτινά.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)

[wings]

Αναστάσης Βιστωνίτης, Millenium

Πρώτη νύχτα του χρόνου.
Φέγγει η βροχή στο μεταλλείο
και σαν σβησμένη μαγνητοταινία ξετυλίγεται η σιωπή.

Απόψε δεν θ’ ακουστεί το χτύπημα στην πόρτα
και δεν ξέρει κανείς
αν στάζει αίμα, σκοτάδι ή παριζιάνικο άρωμα
πάνω στους απολογισμούς,
τους ισολογισμούς
και τις εκθέσεις πεπραγμένων.

Το πολύ πολύ να υψωθεί ένας μονόλιθος
μέσα στον κυβερνοχώρο,
και προτού χαράξει η αυγή
κάτι σαν υποψία να περάσει
από το ξύλινο μάτι του φρουρού
εκείνη ακριβώς τη στιγμή
όπου για ένα δευτερόλεπτο
ξεχνάς ποιος ήσουν και ποιος έγινες.

Κανείς δεν κατάφερε να μάθει τη γραμματική του φωτός,
την αρχιτεκτονική των ειδώλων καθώς προσπερνούν
γέφυρες, αυτοκίνητα, νερά του αέρα,
θραύσματα της ερήμου που σκεπάζουν με χρυσόσκονη
πάρκα φασματικά
και τριαντάφυλλα μαρμαρωμένα στον πάγο και το χιόνι.

Έτσι λοιπόν:
από το σημείο μηδέν στο έτος μηδέν.

Με την πυξίδα κολλημένη πάντα στον Βορρά
και τις εικόνες σου βορά του ανέμου,
τη σιδερένια ταυτότητα κρεμασμένη απ’ το λαιμό,
τις πεταλούδες τής βροχής
να πέφτουν νεκρές μπροστά στο τζάμι.

Κόκκινη στάχτη∙
γκρίζα φωτιά.

Είναι αργά, Κασσάνδρα.

Από τη συλλογή Ο ήλιος στην τάφρο (2004)

[wings]

Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι επιζώντες

[Ενότητα Ημερολόγια 1971-1982]

Ξερή, αφανισμένη πεδιάδα.
Άσπρος ουρανός και το φως αρμενίζοντας
μέσ’ απ’ τα φύλλα φεύγει για τα δυτικά.

Ήρθατε και δεν σας γνωρίσαμε.
Με το φόβο και την αναμονή,
με τη στενή καρδιά μας.

Ακούμε τον ήχο του ανέμου,
τον αντίλαλο του χρόνου στο βουβό παρόν.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η εσωτερική εξορία (ποίηση 1971-1995) (2005)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=y19kJwx6dJU

Γιώργος Πολυχρονιάδης & Σάσα Μανέτα, Το ραδιόφωνό μου
(ερμηνεία: Γιώργος Πολυχρονιάδης / δίσκος: Αν ξανακατεβείς, Χριστέ, στη γη μας (1979))

Αναστάσης Βιστωνίτης: Ειδήσεις, 1

Γραμμές κάθετες, γραμμές οριζόντιες,
δύσκολη εποχή.
Αν ανοίξουν τα σύννεφα, θα λάμψει ο πάγος.

Περασμένα μεσάνυχτα γυρίζω στο σπίτι μου,
ο αέρας κυνηγάει τους ίσκιους,
η σιωπή περιγράφει το φόβο,
το σκοτάδι ξηλώνει τη σκέψη.

Η καρέκλα, το σάπιο τετράδιο,
έξω κινήσεις χωρίς ειρμό –
ανασφαλείς, οικτίρμονες, κενόδοξοι.

Κάνει κρύο σ’ αυτή την τρύπα.
Το σεληνιακό σου μάτι φωτισμένο,
η θάλασσα από μαύρο ασβέστη,
επίμονα ζώα μες στο κεφάλι,
κίτρινα ρολόγια τρελαίνουν το χρόνο.

Με το πρώτο ΚΡΑΚ δεν υπάρχουν ήχοι,
γέμισε ο κόσμος σφαίρες και περίστροφα,
γι’ αυτό κι η κάθε τρύπα αναγγέλλει ένα νεκρό.

Από τη συλλογή Τέφρες (1980)

[wings]

Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι τελευταίες ειδήσεις

Τι κάνω εδώ
κοιτώντας το άδειο ποτάμι.

Παλιώνει και σκουριάζει το φως:
το μέγα σκάνδαλο.

Χαρτιά κυκλοφορούν
στα ύψη των κτιρίων.
Θ’ απλώσουν οι άνθρωποι μια εφημερίδα
να σκεπάσουν τον ήλιο.

Το φως δεν εστιάζεται∙
καίει το νερό.
Αστράφτουν τα έντομα.

Τυφλά δάχτυλα,
ρυάκια του καιρού.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)

[wings]

Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (XX)

[Συλλογή Τα πρόσωπα του Ιανού: Το εργαστήριο, το δεσμωτήριο (1995)]

XX

Εικόνα του εαυτού μου πριν από είκοσι χρόνια: να ανεβαίνω προς το πατρικό μου σπίτι στη Θεσσαλονίκη με τα τείχη μπροστά μου και τη θάλασσα πίσω μου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)

[wings]

Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 1

Απότομα ήρθε σήμερα το φως
Κοιτώντας από τούτη τη διαγώνια τρύπα
η άσφαλτος μες στα σκουπίδια
και τους καπνούς.

Εσύ στο δάσος
μ’ ένα μαγνητόφωνο,
με τα καμένα σου φτερά,
σηκώνοντας ψηλά τα μαύρα λάφυρα.

Σ’ αυτά τα βρόμικα παράλια
το κρύο παγώνει τα δάκρυα.
Σαπίζουν φύκια,
ξεβάφουν ουρανοί,
η θάλασσα γερνάει.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)

Το ποίημα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Αλέξη Τραϊανού.

[wings]

Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 2

IΙ

Κάποιο πρωί θα ξυπνήσουμε δίχως πρωί,
θα μπούμε από τη μια στην άλλη νύχτα.
Στα όμορφα χρόνια που θα ’ρθουν,
κάτω απ’ το παλιωμένο δέρμα
τα τρίμματα μιας ανάμνησης που αναβοσβήνει.

Είναι παράλογος ο θάνατος
και πιο παράλογη η πράξη που τον αποφασίζει,
όμως το συμβόλαιο πρέπει να τηρηθεί,
το γερασμένο σύμβολο μιας παλιάς γιορτής
που κανείς πια δεν τη θυμάται.

Η ζωή που χρεώνεται στους άλλους
είναι μια σκοτεινή κυψέλη,
ένα φως που μαυρίζει αργά,
όπως τώρα που μες στις εποχές μας χαιρετάς
χωρίς καν να σαλεύεις τα μάτια.

Μ’ ένα φονικό μυαλό,
με μια δαιμονική εξίσωση,
στην απόλυτη σιωπή που δοξάζει τον Άδη
το τελευταίο ξόρκι ατελέσφορο
κι εσύ σ’ ένα τενεκεδένιο τοτέμ φυλακισμένος.
Πάνω απ’ τα δέντρα το φεγγάρι
κι από το βάθος τ’ ουρανού ο Μινώταυρος,
το αθάνατο φίδι,
ο χρησμός που διαβάστηκε ανάποδα,
και στη σιωπή
ο πάπυρος που ξεδιπλώνεται –
ένα παλίμψηστο η ζωή σου.

Με σίδερο και φως ύφανε η Θεά
το μαυσωλείο των άστρων,
το άφωνο ανάκτορο με τα τυφλά παράθυρα,
κι οι τέσσερις πλευρές του να κοιτούν τις εποχές
που λαχταρούσες τόσα χρόνια ν’ αγγίσεις.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)

Σημείωση του Αναστάση Βιστωνίτη:
Ο στίχος «Κάποιο πρωί θα ξυπνήσουμε δίχως πρωί» είναι του Αλέξη Τραϊανού από το βιβλίο του Η κλεψύδρα με τις στάχτες.

Πρόκειται για τον πρώτο στίχο του πρώτου ποιήματος του Αλέξη Τραϊανού στην ενότητα Η κλεψύδρα με τις στάχτες.

Το ποίημα γράφτηκε στη μνήμη του Αλέξη Τραϊανού.

[wings]

Αναστάσης Βιστωνίτης, Τώρα είσαι μόνος

[Ενότητα Ημερολόγια 1971-1982]

Στην πρώτη δύσκολη νύχτα
χωρίς διαφάνειες, σκάβοντας το αδύνατο,
χωρίς καν μια υποψία παρουσίας,
ακουμπώντας στο χώμα,
αυτοί που ήρθαν χθες
μπορεί κι αύριο
από την ίδια ερημιά να σε κοιτάζουν.

Κανείς δεν σε ξέρει.
Μέσα από την κρύα στάχτη,
τον αβαρή καπνό,
κολυμπώντας σ’ ένα ουδέτερο μελάνι
ζητάς μια πρόφαση,
ένα σημείο αναγνώρισης –
κι η πόλη να καθρεφτίζεται στο τζάμι.

Τώρα είσαι μόνος παρ’ όλα τ’ αστέρια.
Κάτω από το καμπύλο φως της λάμπας
πέφτει μπροστά στα μάτια σου καμένο σκοτάδι.
Κανείς δεν το βλέπει. Κανείς δεν ξέρει γιατί
πέφτει μαύρη πάχνη από τον ουρανό
κι εσύ γιατί αυτό το άχρηστο υλικό
το ονόμασες κόσμο.

1974

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η εσωτερική εξορία (ποίηση 1971-1995) (2005)

[wings]

ΧΡΥΣΗ ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ 1965 ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ ΜΠ/ΗΣ - YouTube

Σταύρος Ξαρχάκος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Σαββατόβραδο στην Καισαριανή
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / δίσκος 45 στροφών του 1965)

Αναστάσης Βιστωνίτης, Σάββατο

Σ’ ένα μικρό δωμάτιο με χαμηλό ταβάνι...
Έξω ένας μελανός αέρας γδέρνει την πόλη.
Έρχεται ο άλλος χειμώνας
γεμάτος αγκάθια και ξερόχορτα
και το λάθος παιγμένο τραγούδι.

Ραγισματιά στο χθες,
βραχνό τρέμισμα ήχου το μεσονύχτι,
το λερωμένο παράθυρο,
ο τσαλακωμένος ουρανός.

Από τη συλλογή Έδαφος (1981)

[wings]

Δημήτρης Μητροπάνος-Για μια Ντολόρες - YouTube

Θάνος Μικρούτσικος & Άλκης Αλκαίος, Για μια Ντολόρες
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Στου αιώνα την παράγκα (1996))

Αναστάσης Βιστωνίτης, Το ένατο κύμα

1

[Ενότητα Το ένατο κύμα]

Ο χωματόδρομος μ’ έβγαλε στην παραλία
εκεί που ο γερανός σήκωνε την εκκλησία
και την άφηνε να πέσει στα νερά.

Ήρθα να ξαναβρώ την αδελφή μου τη Σίβυλλα
με τον μαύρο χιτώνα και τα πέτρινα χείλη,
το νούφαρο που με πήγε
από το ποτάμι στη λίμνη
κι από κει στη θάλασσα,
τη γυάλινη σκιά του 1959.

Χορδές φωτός, καλώδια της λησμονιάς,
η κουκουβάγια, η δεκαοχτούρα και ο νυχτοκόρακας
κι η νύχτα που έφερνε τον ήχο του χαλκού
από τον προηγούμενο αιώνα.

Στα μάτια της γάτας διάβασα
την ημερομηνία και την ώρα της αναχώρησης
κι είδα να περνούν για μια στιγμή
ο ιερέας, ο γόης κι ο μαστιγωμένος μάντης
κυνηγημένοι από προϊστορικά σκυλιά.

Έλαμπε ψηλά στον ουρανό το χιόνι του Γαλαξία
κι ανάμεσα στα πεύκα διέσχιζα το ημίφως
που χωρίζει το παιδί από τον άντρα.

Όμως τα θυμόμουν όλα σαν να ’ταν χθες.
Κάπου εδώ θα φωσφορίζει χαμηλά στους θάμνους
το ρολόι του κοραλλιού
και πάνω στο γέρικο πεύκο θα ’χει μείνει η χαρακιά
που σημαδεύει την καταπακτή των κυμάτων
κι εκείνο το κόκκινο άστρο
στο μέτωπο της Χίμαιρας.

Ανέβηκε ένα άλογο στον ουρανό
κι έσβησε τ’ άστρα με τα φτερά του.

Είδα τους βράχους του ανθρακίτη
στην είσοδο του λιμανιού,
τις μολυβένιες αλυκές μέσα στα βρύα.

Ήμουν σε λήθαργο∙ κι ήρθε μπροστά μου
η αγέννητη σκιά μου.

Σε ποια γλώσσα να μιλήσω μ’ αυτό το φάσμα,
ανταύγεια του θανάτου που έπεφτε στα μακρινά σπίτια,
στους κοιμισμένους κήπους και το φώσφορο των βυθών;

Γιατί απόψε ήμουν ο πιο μόνος άνθρωπος στον κόσμο
κι η θάλασσα κατάπινε την αιωνιότητα
όπως ο άνεμος τρώει την παραλία και τη σκόνη
στα σταυροδρόμια και τις ερήμους του ματιού.

Με το χέρι να ψάχνει τις στάχτες της Σελήνης,
με το φως που φυλακίζει η θάλασσα στα σπλάχνα της,
με τα μάτια μισόκλειστα βούλιαζαν στα νερά
οι ναυαγοί του ανέμου.

Εκεί που ραγίζει ο καθρέφτης σκοτεινιάζει το φως,
το μαύρο διαμάντι καίγεται στο κέντρο της φωτιάς
και βαθιά, σαν ήχος χιλιοτρυπημένης εικόνας
ακούγεται ο τρυποκάρυδος, ο γιος της Πηνελόπης:

«Ποτέ δεν είχαμε δικό μας έναν τόπο αληθινό,
ποτέ δεν είχε φωνή το ημίφως».

Μόνον οι άλλοι ξέρουν ποιοι είμαστε.
Εκείνο που εμείς μαθαίνουμε
είναι ό,τι δεν είμαστε κι ό,τι δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ,
όμως τι άλλο είναι η συντριβή
από ’ναν άνθρωπο γονατισμένο στην άμμο;
Και τη σποδό της νιότης τους
ποιος τόλμησε ποτέ να τη συλλέξει;
Ποιος σκέπασε την κεφαλή, τα μάτια, την καρδιά
με το νερό και με τη στάχτη;

Στη λάμψη του καραβιού που έστριψε στον κάβο
είδα για μια στιγμή να περνάει η προηγούμενη ζωή μου.
Βάζα με ξεραμένα τριαντάφυλλα,
ημερομηνίες που κιτρίνισαν,
γράμματα χωρίς αποστολέα,
η κίνηση του χεριού μέσα στα χόρτα του ύπνου,
σκουριασμένα κειμήλια,
λογιστικά βιβλία από εταιρείες που δεν υπάρχουν πια.

Ο κόλπος κλείδωνε τη θάλασσα σαν χειροπέδη.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Αχερουσίας (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=bnAvcGyy2u8

Θάνος Μικρούτσικος & Κώστας Λαχάς, Ο τυμβωρύχος
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Στου αιώνα την παράγκα (1996))

Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι φίλοι

Σταματώ.
Μες στο αργό φως τίποτα δεν κινείται
Η μέρα άσπρη και παράλυτη

Θυμάμαι τα μεθυσμένα μάτια τη νύχτα,
τη μουσική που έρχεται κομματιασμένη,
σπασμένη στο πρώτο ανέβασμα της μνήμης.
Ο οίκος του πατρός μου πνιγμένος
στην τσουκνίδα και στ’ αγριόχορτα.

Οι φίλοι φυτεμένοι σ’ άγονα χώματα
μες στον αργό τους θάνατο επιζούνε.
Άλλοτε ωραίοι, διασκελίζοντας το φως,
πρόσωπα απέναντι στον άνεμο,
μάτια που κυματίζαν, ανοιχτά πανιά,
περνούν σκυφτοί μέσα στο χρόνο.

Ο χρόνος ανεβαίνει λασπωμένος,
φορτωμένος αμαρτίες άλλων,
σκληρά πατήματα στην άσφαλτο.
– Αποφασισμένος. Η λάμψη
σκίζει τα μέτωπα, τα στενά μάτια.
Τώρα
πυροβολούν μπροστά∙
τα μάτια τους

Τρυπούν το πρόσωπό τους.
Βγαίνουν μέσα από την απόσταση
οι οπλισμένοι νεκροί, οι αφημένοι,
ένα άσχημο φως διαγράφει κινήσεις
βαθιά στο σκοτεινό μέλλον...
Οι άλλοτε ωραίοι

Εδώ. Ριγμένος. Δεν ακούγεται
ο κρότος της μέρας. Δεν τρίζουν
τα βήματα της μνήμης.
Το φως περνάει από το παράθυρο
και μου τρυπάει το δέρμα

Από τη συλλογή Τέφρες (1980)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=8GRJBXgW4U8

Γιώργος Σαρρής, Όμορφη πόλη άσχημα καίγεσαι (δίσκος: Η ζωή είναι ωραία (2010))

Αναστάσης Βιστωνίτης, Παλιές ιστορίες

Άλλοτε οι ποιητές ονειρεύονταν
νερά, διαμάντια, δάκρυα-τριαντάφυλλα.
Εγώ καμένες πόλεις βλέπω στον ύπνο μου,
πυρπολημένα παράθυρα, ν’ ανεμίζουν
τα τελευταία κουρέλια των ενοίκων.
Στο κλείσιμο του αιώνα δύσκολα περνάει κανείς
από τη μέρα στ’ όνειρο, το μυστικό βουνό
όπου πετούν ηλεκτρικές πυγολαμπίδες.

Ο Διάβολος δεν σπάει πια το ποδάρι του
(όπως ίσως θα 'θελε ο Τζων Νταν).
Να σταματήσει το ρεύμα, να νεκρώσουν
τα στόματα του ήχου, οι πύλες της φωτιάς,
τα διαγράμματα του θανάτου.
Ν’ αντιστραφεί το μαγνητικό πεδίο της γης,
να πέσει ηλιακός άνεμος στα κοινοβούλια
κι οι σκουπιδοσωροί των εθνών στ’ αζήτητα,
λιμάνια χωρίς φώτα στον πυθμένα της νύχτας.

Ν’ ανάψει ξανά η μηχανή του νου απ’ τον ήλιο.

Είμαστε παιδιά της ένοπλης ειρήνης,
λάμπουν τηλεοράσεις σαν άστρα στα σαλόνια μας,
πού ανήκει ο σπίνος, ο τρυποφράχτης κι ο κορυδαλλός,
να πέσει ομίχλη στα βουνά και τις αντένες.

Κοίτα το σύμπαν και θα μάθεις
την ηλικία του χρόνου.

Μέσα στον ύπνο μου πόλεις καίγονται,
η στάχτη λάμπει σαν τρίχα κουνελιού
όμως το ξανθοκόκκινο της αλεπούς λαχτάρησα
που είδε τη φωτιά και κατάλαβε
πως η προπαίδεια είναι ανοησία και ψέμα,
κι οι πόλεις μας κάτοπτρα του νου,
στοιχειωμένα εργοστάσια, τετράγωνα νεκρών,
πλατείες που τις θάβει το φως
ανοίγοντας το μεγάλο χαντάκι.
Πόσοι χάθηκαν μες στο χαντάκι –
ξετυλίγοντας το κουβάρι δεν θα βρεις
την αρχή του κόσμου αλλά το τέλος
ενός ονείρου που ’χει σκοτεινιάσει.

Αν το μαγνητικό πεδίο της γης αντιστραφεί
μπορεί και να πετάξουμε
χωρίς φτερά και χωρίς άγκυρες
στη θάλασσα των άστρων
ενώ θα σβήνουν πίσω μας
εμβατήρια νεκρών,
χαμένες υποθέσεις,
βασίλεια του ποντικού,
τα φώτα του Άουσβιτς.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=tt2-BtoO8Fc

Edgar Allan Poe: For Annie

Αναστάσης Βιστωνίτης, For Annie

[Από την ενότητα Τίτλοι]

Τα μάτια σου είναι δυο φωτεινές κοιλάδες
τώρα που δεν τα θολώνει ο πυρετός.
Λευκά πουλιά πετούν στον ουρανό τους.
Τα μάτια σου πλημμύρα της αυγής –
στην κοίτη τραγουδούν ποτάμια.

Τις μέρες του πυρετού τα φανταζόμουν
σ’ έναν κήπο θανάτου, να λάμπουν
ανάμεσα στ’ αγκάθια της νύχτας
τρύπια από σαρωτικούς ανέμους
τα μάτια σου –
αλλάζουν μέσα μου την κίνηση του χρόνου.

Τα έβλεπα στο παγερό πρωινό
κι εσύ αντίστροφα στο θάνατο.

Α, τα μάτια σου,
τα μάτια σου
δυο άσπρα πλοία
στην τρικυμία των δακρύων μου
κι η καρδιά μου
πιο λαμπερή κι απ’ τ’ άστρα.

Από τη συλλογή Alone – Ποιήματα στον E. A. Poe (1975)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=GWBVO8wCqbA

Θάνος Μικρούτσικος & Οδυσσέας Ιωάννου, Άνοιξη μπαίνει
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Θάλασσα στη σκάλα (1999))

Αναστάσης Βιστωνίτης, Άνοιξη

Ο Μάρτης φέρνει παγωμένες φωτιές.
Στο άνυδρο φως με βυθίζει ένας
γερμανικός χειμώνας.

Η Άνοιξη είναι μια ορχήστρα χρωμάτων
κι εγώ ο σκοτεινός θεατής
άγνωστος μέσα στο πυκνό ψύχος,
παρατηρώντας την επιδρομή της εσπέρας
στα οροπέδια τ’ ουρανού.

Η Άνοιξη είναι το αίμα των ποταμών
που ορμούν με τη μανία της νιότης μου –
ο θάνατος στην εκτυφλωτική ορμή του.

Η Άνοιξη είναι ένα εμβατήριο τίγρεων
που κομματιάζει το μυαλό μου
καθώς ανθίζει το ατσάλινο φως.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)