Ντέμης Κωνσταντινίδης

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ερμηνεία

Δεν πιστεύω στους βαρύγδουπους ποιητές
Στους κριτές...
Με τα «υψηλά» νοήματα και τη γερμένη πόζα.
Τη γύμνια τους θέλουν να κρύψουν!
Τις ζωές των άλλων ανθρώπων φθονούν
Τους έρωτές τους και τα ξεστρατίσματα.
Δεν τα έζησαν ποτέ τους!

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Εις υγείαν

Χορεύουν στο κεφάλι μου
Τα χρόνια
Αιώνες...
Ξεθυμασμένα
Σαν φτηνή κολόνια
Μπερδεύουν εικόνες:
Την αδικαίωτη
Πάλη των τάξεων
Τη γενιά του πάκμαν
Και των ανακατατάξεων
Τους πικραμένους ιδεαλιστές
Και τους αδιάντροπους ληστές
Όσους προσπέρασαν
Και όσους περνάνε
– Γιορτές, επέτειοι
Απόψε γυρνάνε.

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Εμφύλιος

Ξέρω, ακούγεται σκληρό.
Κάποτε πρέπει να ματώσεις
Τον ίδιο σου τον αδελφό!
Πρέπει, ακόμη, να σκοτώσεις
Τον μέσα σου γυμνό θεό.

Μα, κι αν πατώσεις...
Μια απόφαση είναι να ξορκίσεις
Τον ηττημένο σου εαυτό.
Αύριο έχεις να διασχίσεις
Το βάραθρο και τον γκρεμό!
Έχεις να ελπίσεις...

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Παράδοση

Την ξέρω την επιστημοσύνη σας...
Εσείς δεν «ανεβάζετε» τις κυβερνήσεις;
Άρχοντες στις δολοπλοκίες και στο μαγείρεμα
Αμέσως πίσω απ’ τις επιδοτήσεις!

Σας πέτυχα πολλές φορές στο διάβα μου
Σας έχω μάθει πια και σας αναγνωρίζω
Με αποστροφή ίσως τώρα μεγαλύτερη
Ξέρω, από σας δεν έχω τίποτα να ελπίζω.

Είστε μια κάστα ερμαφρόδιτη
Μια αλλοτριωμένη γερουσία
Έχουν ουσία οι λόγοι και τα έργα σας
Πρωτίστως για την εξουσία...

Ένας τυφώνας να σας σήκωνε
Και να σας πέταγε με όλη τη φόρα
Να ανέπνεαν κάποτε οι αίθουσες
Και η σπουδάζουσα, σ’ όλη τη χώρα!

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης: Τυχαιότητες;

Όλο και πιο συχνά
Τα τελευταία χρόνια
Διερωτώμαι...
Για την προέλευση του φόβου
Και τη μετάφρασή του σ’ όνειρο.
Συμβαίνει πάντα το ίδιο!
Κάπου κοντά στο ξημέρωμα
Σε μια αναδίπλωση
Μ’ αρχή ακαθόριστη.
Τοπίο δεν υπάρχει.
Ένα μαύρο κουτί...
Και εκεί μέσα...
(Σε χρόνο ανύποπτο)
Εκρήγνυται το όλον.

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Γράμμα

Θ’ ανταμώσουμε αυθωρεί...
Στ’ οργασμικό διάστιχο του στιγμιαίου και του διαρκούς
Βουτώντας μες στο συνεχές, με κρατημένη αναπνοή
Ελεύθεροι κολυμβητές...

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Σχολική στέγη

Πώς να πείσεις, όμως, τα μυρμήγκια να βγάλουν φτερά;
Και πώς να τους μάθεις άλλα τραγούδια, από εμβατήρια;
Το υπουργείο απαγορεύει την κοινωνία σε άχραντα μυστήρια
Χτίζει καινούρια καπιταλιστικά εκκολαπτήρια...
Με χειρουργεία αφαίρεσης της σκέψης!

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Επιστροφή

Με το ρεζερβουάρ στα τελειώματα
Περνώ ξανά σε πάτρια χώματα
και βρίσκω μια άλλη πόλη
Ταμπουρωμένη στα χαρακώματα!

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Το σώμα του παρελθόντος

Οι μέρες, σαν σφαίρες
Πάνω απ’ τα κεφάλια μας πετούν!
Καρφώνονται στο χθες
Μολύνουν τις πληγές
Κι αιμορραγούν...

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Κατά μόνας

Αθέατος απ’ τη φθορά του κόσμου
Επιχειρώ την επανάσταση εντός μου
(Χωρίς οδοφράγματα
Γκρεμίζω ανταλλάγματα)
Κι ο πρώτος εχθρός μου
Εγώ, μοναχός μου.

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Αντήχηση

Μπάσο νταούλι, γύφτικο
Σκοπό βαράει τσίφτικο
Αλλοτινό και γιορτινό
Σαν από αιώνες βουητό.
Και ο ζουρνάς κεντάει
Τα πέρατα, τις ρεματιές
Ψηλά, τα έλατα
Σε κάλεσμα τρανό της φύσης
Της ερημιάς, της κρύας δύσης
Εσπερινό.

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Προοπτική

Στο βάθος απλώνοντας ο ορίζοντας
Σμίγει θαμπώνοντας και βρίζοντας
Για τη θνητότητα της ύπαρξής μας.

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Νεκρολογία

Στις αποθήκες...
Πανό κι αγάλματα παρατημένα
Από εκθέσεις κλέουσες
Που δε μοιράστηκαν καμιάν αλήθεια
Παρά τη λάμψη και τη σύνοψη
Σταθμών καριέρας
Μακριών διαδρόμων
Και αμοιβαίων-ηχηρών φιλοφρονήσεων.

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Περί διδασκαλίας

Τα πρώτα «πράγματα» που μαθαίνουμε στα μικρά παιδιά είναι... ποιήματα!
Να τα απαγγέλλουνε πομπώδικα και θαρρετά σε σχολικές γιορτές.
Να τα παπαγαλίζουν! Ύστερα τα πράγματα σοβαρεύουν...
Τα ποιήματα εγκαταλείπονται.
Παραχωρούν τη θέση τους στον (πολύ) πεζό λόγο...
Ελάχιστοι τα ξαναθυμούνται!
(Αυτοί αποκλείεται να έχουν πετύχει κάτι «υψηλό»!!)

«Μπορεί να περάσει ολόκληρη η ζωή σου και να μην έχεις μάθει ακόμη να διαβάζεις...»
Μας το είπε κάποτε, στο Δημοτικό, ένας σοφός μας δάσκαλος!
Βάλε τώρα με τον νου σου ό,τι έχει να κάνει με την απαγγελία...
Κι εμείς, οι ηλίθιοι, αξιώνουμε απ’ τα πεντάχρονα να έχουνε και ύφος Εμπειρίκου!

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)

[wings]

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Διακεκομμένη

Στα πολλά χιλιόμετρα της Εθνικής
Τις «μικρές» ώρες που ταξίδευα
Μόνος συνοδηγός
Η φωνή του Παύλου...

Όλη η φοιτητική ζωή
Κατάφατσα μπροστά μου
Σαν φιλμάκι απ’ το παρμπρίζ
Πριν την οριστική ενηλικίωση...

Κι η κασέτα γύριζε απ’ την άλλη μεριά
Κι ο Παύλος μίλαγε απ’ την άλλη στεριά...

Από τη συλλογή Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (2013)