Μαρία Πισιώτη

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Αναφαίρετη ανάγκη

[Ενότητα III]

Αναδυόμενοι περιηγητές της Πανσελήνου
απ’ τα μικρά σας βρόχινα χέρια γλιστράνε
υλοτομημένα τα τριαντάφυλλα του κήπου.
Ακούω το άπειρο να στενάζει για τις δημευμένες σας
στιγμές, αυτές που πρόβαλλαν στον κόκκινο ορίζοντα
μα... η άμμος βιάστηκε να σκεπάσει.
Αναδυόμενοι περιηγητές της Πανσελήνου
η βαθυγάλανη ματιά σας αποχρωματίζεται στις
αμφίρροπες διαστάσεις της ύλης.
Αφήνετε την σκουριά της να γεύεται τις στάχτες σας
ενώ χαμογελάτε μακάρια από τη θέση Μηδέν
του τέλειου κύκλου όπου καταγράφονται οι
χρωματικές λειτουργίες της Ύπαρξης,
ανάγκη αναφαίρετη και πέρασμα
στην Αλήθεια...
εκείνη της Μη Ύπαρξης...
Ασώματη Συμπαντική Ενέργεια.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Λήθη

[Ενότητα III]

Να περιμένω να χαράξει, λέει.
Ο ήλιος θα στεφανώσει την απέραντη γαλήνη.
Το κύμα καταλαγιασμένο θα θωπεύει την άμμο.
Εγώ θα συρρικνώνομαι στο κόκκινο,
σε στάση εμβρύου.
Έτσι, το πέρασμα στη λήθη θα ’ναι ανώδυνο.

Να περιμένω να χαράξει, λέει.
– Ωραία! Χάραξε, είπα.
Δεν βλέπω ήλιο!
Το κύμα μάχεται τη δίψα του ανέμου.
Αμμοθύελλα μου πληγώνει το βλέμμα.
Κι εγώ συρρικνώνομαι στο κόκκινο,
σε στάση εμβρύου!

Επώδυνο πέρασμα στη λήθη!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη: Παράνοια Νο 2

[Ενότητα III]

Φθινοπωρινό απομεσήμερο στο φόρτε του:
Ένα σομόν φουλάρι σπάει τη μονοτονία του γκρι,
ενώ τα χέρια μπλέκουν τα δάχτυλα στα κρόσσια
και τεντώνονται. Εκεί, στη μέση του δρόμου
η φιγούρα στροβιλίζεται με μάτια κλειστά.
Κορνάρουν οι οδηγοί, ενίοτε κάποιοι χυδαιολογούν.
Οι πεζοί αφουγκράζονται το αίμα.
Η φιγούρα στροβιλίζεται, ανυψώνεται...
... προς έκπληξη όλων!
«Μόλις ανανέωσα τη συνδρομή μου...
στο χώρο της Τέχνης!» ψιθυρίζει.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη: Τι άλλο;

[Ενότητα III]

Αδειανό το βλέμμα πάνω στα τροχήλατα ρόδα
πλανιέται στα στενοσόκακα που άφησαν
οι τυμβωρύχοι στο πέρασμά τους.
Κι αυτό το μελάνι εκούσια κύλησε,
απ’ τις ευνουχισμένες τους συνειδήσεις,
να διαβρώσει την ελπίδα.
Τι άλλο θα μπορούσαν να προσφέρουν
εκτός από τη δυσωδία των ονειρώξεών τους;

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Συνταγή αποτοξίνωσης

[Ενότητα III]

Εναποθέστε τον φόβο σας ισομερώς σε δύο κρασοπότηρα.
Κατόπιν ανάψτε δύο τσιγάρα και ισορροπήστε τα
στα χείλη των ποτηριών με την καύτρα αντίθετα
προσανατολισμένη προς κάθε ποτήρι. Στη συνέχεια
φορέστε το ωραιότερο χαμόγελό σας και σηκώστε
το βλέμμα στον «Θάνατο». Όσο η καύτρα θα στάζει μέσα
στο ποτήρι του φόβου κι εσείς θα χαμογελάτε, τόσο
ο «Θάνατος» θα συρρικνώνεται. Και καθώς θα
συρρικνώνεται τα δεσμά σας θα λιώνουν. Η πλήρης
συρρίκνωση θα συμπέσει με το ολοσχερές κάψιμο
του φόβου. Τέλος, αναμείξτε συρρικνώσεις και στάχτες
ιδανικός τρόπος για να αναπνέει ο «Θάνατος» και
η στάχτη να νιώσει ωφέλιμη!
Η δική σας αναπνοή χρωματίζεται στην ανάσα της ανατολής.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Σταυρόλεξο

[Ενότητα III]

Τι παιχνίδι κι αυτό!
Να πιάνεσαι από μια λέξη!
Να τη διογκώνεις και κατόπιν να τη διυλίζεις
μέχρι να στάξει όλο της το αίμα.
Εκεί στις αιμάτινες σταγόνες της
διασταυρώνονται προβληματισμοί και όνειρα
συγκρούονται συναισθήματα και...
ανατρέπονται δεδομένα, ξανά και ξανά.
Οι αιμάτινες σταγόνες μια άνοιξη που συνωμοτεί
και το φανάρι... στο πορτοκαλί! μονίμως!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Εποχές

[Ενότητα IV]

Όσο κι αν στενεύουν οι ορίζοντες
μέσα στους 4 τοίχους
η σκιά σου δεσπόζει στον
φθινοπωρινό ουρανό,
τραγούδι της άνοιξης
και δάκρυ του χειμώνα
Εσύ, όνειρο θερινό!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Χρονικό παράδοξο

[Ενότητα IV]

Η άρτια επανασυγκόλληση του καθρέφτη
αναγεννά συνειδήσεις,
αναδομεί απολεσθέντα αισθήματα και εκκολάπτει
όνειρα θερινής νυχτός.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Άλλη διάσταση

[Ενότητα IV]

Περασμένες 12. Η 6η μέρα μιας Νέας Χρονιάς ξεκινά.
Φαντάσματα ξεμυτίζουν, βρικόλακες ελλοχεύουν
το χαμόγελό σου μακάριο. Άλλωστε η ελπίδα δεν
αποσύρθηκε με την αποχώρηση της μέρας.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Μέρες Αγάπης

[Ενότητα IV]

Παραμονές Χριστουγέννων και οι μάγοι φέτος
δώρισαν στο κοριτσάκι
μια αρωματική ξύλινη μπάλα,
ένα διακοσμητικό κερί
κι έναν κόκκινο αναπτήρα
– για τις δύσκολες νύχτες! – της ψιθύρισαν.
Το κοριτσάκι ευχαρίστησε και τα φύλαξε όσο
καλύτερα μπορούσε στην κουρελιασμένη κάπα της.
Παραμονή πρωτοχρονιάς και η νύχτα θύμιζε μέρα.
Τα αρωματικά φλούδια της μπάλας, κομμάτι το κομμάτι,
καίγονται στη φλόγα του διακοσμητικού κεριού
αποκαλύπτοντας θησαυρούς της θάλασσας.
Ταξίδια μακρινά σε τόπους όλο φως,
όνειρα και θαλπωρή κι ένα κέρινο χαμόγελο
να υποδέχεται το Νέο Χρόνο!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Πρωτοχρονιά

[Ενότητα IV]

Ανανεώνεται ο χρόνος
με κείνη την πάγια τακτική
που τον διακρίνει.
Και η σιωπή – αυτή που μου ’μαθες να υπομένω –
απλώνεται στο διάβα του.
Φιλική την ονόμασα κάποτε
Τώρα τη λέω θάνατο!
Αργά, αναίμακτα
μα οδυνηρά απομυζεί την ύπαρξή μας.
Ανανεώνεται ο χρόνος
κι εκείνη η κραυγή επιμένει
να χάνεται
στα ενδότερα του καθρέφτη.
Μονάχα η προσμονή παραμένει πιστή.
Της αξίζει λίγο περισσότερο φως.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ανθόκηπος*

[Ενότητα IV]

Δε θα ’ρθει φέτος η Άνοιξη. Στης χειμερίας νάρκης
το λίκνο θα αιωρούνται οι καρδιές ακόμα. Περίλυποι
σκοντάφτουν στα δάχτυλα και στο μυαλό οι μήνες.
Λέγεται ότι διακορεύτηκε ο ανθόκηπός τους, στην έναρξη
της παρθενικής του διαδρομής, από πύραυλο εδάφους.
Δε θα ’ρθει φέτος η Άνοιξη. Ψιθυρίζεται πως θα ’ρθουν
αέρηδες-αρωγοί στην εξάλειψη του πόνου.
Η Άνοιξη δεν ήρθε φέτος. Ίσως του χρόνου...
καταγραφεί... ίσως... σαν ένα ακόμα παραμύθι.

* Ακούγοντας για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ την Άνοιξη του 2003.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Δαφνόφυλλα

[Ενότητα IV]

Αγάπη μου γιατί ξαπλώνεις στα δαφνόφυλλα;
Το βλέμμα σου εστίασες στο στέμμα
και την καρδιά σου άφησες στη σκόνη εκτεθειμένη.
Αγάπη μου γιατί ξαπλώνεις στα δαφνόφυλλα;
Το χέρι που σ’ άγγιξε το φύτεψες στη λάσπη,
είπες πως ήταν κάποιο παραμύθι...
Ο άνεμος, αγάπη μου, ο άνεμος παίρνει τα δαφνόφυλλα
και την καρδιά σου τρωγοπίνουν οι Ερινύες.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ανεμώνη

[Ενότητα IV]

Διπλός ελληνικός, τσιγάρο
κι η σκέψη στην ανεμώνη.
Πάλι τον ήλιο κοιτά
αψηφώντας τον κίνδυνο
που διατρέχουν τα ροδοβλέφαρά της
καθώς και τη γραφικότητα
τούτης της εμμονής της.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Χαμαιλέων

[Ενότητα IV]

Οι αποχρώσεις των εποχών,
άλλοτε θαμπές ή παραμυθένιες
άλλοτε ευάλωτες κι ερημικές,
μα πάντα ευπρόσδεκτες στο βλέμμα,
υφαίνουν χαμόγελα
στων ρυτίδων τον χορό!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)