Υπέρ των κρατικών ΑΕΙ

[wings]

Υπέρ των κρατικών ΑΕΙ

Ένα κράτος θα έπρεπε να βλέπει τα ανώτατα πανεπιστημιακά ιδρύματά του ως ένα σπουδαίο κεφάλαιο, ικανό να επιστρέψει στο πολλαπλάσιο όποια επένδυση γίνει με αυτό. Κι όμως στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά...

Η τάση απαξίωσης των κρατικών ΑΕΙ ξεκίνησε αρχικά από τις πιέσεις για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας. Οι υποστηρικτές αυτής της ιδέας μίλησαν για «εξευρωπαϊσμό» της παιδείας, για τον «νόμο της προσφοράς και της ζήτησης» και καθησύχασαν όσους εξέφρασαν την επιφύλαξή τους με τη διαβεβαίωση ότι οι προϋποθέσεις για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα ήταν αυστηρές και ότι τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων τους δεν θα αναγνωρίζονταν. Στην πορεία, βέβαια, είδαμε (μαζί με κάποιες ομολογουμένως σοβαρές προσπάθειες) να ιδρύονται ιδιωτικά πανεπιστήμια με μάλλον ομιχλώδεις σχέσεις με διεθνή πανεπιστήμια και συχνά να προσφέρουν προγράμματα σπουδών χωρίς ιδιαίτερη σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς, διογκώνοντας έτσι ένα πρόβλημα που είχε ήδη παρατηρηθεί σε πολλές κρατικές σχολές.

Τι ακολούθησε;
α) Η σταθερή υποχρηματοδότηση των κρατικών ΑΕΙ, τα οποία συχνά έχουν ελλιπές διδακτικό προσωπικό, προβληματικές κτιριακές υποδομές, ελλιπή ασφάλεια και αδυναμία προσφοράς και ορθής λειτουργίας των μεταπτυχιακών τμημάτων τους.
β) η έλλειψη ενιαίου και μακροπρόθεσμου στρατηγικού σχεδιασμού για τα ΑΕΙ και η τάση κάθε κυβέρνησης να ξηλώνει ό,τι έραψε η προηγούμενη.
γ) η συχνή αύξηση του αριθμού εισακτέων σε πανεπιστημιακά τμήματα, η οποία οδηγούσε σε δυσλειτουργία στην τέλεση των μαθημάτων αλλά και σε θέματα απορρόφησης των αποφοίτων από την αγορά (όπου αυτό ήταν στους σκοπούς του κάθε προγράμματος).
δ) η ανωτατοποίηση πολλών ΤΕΙ, η οποία έγινε χωρίς μέριμνα για τον υπερκορεσμό της αγοράς σε ορισμένα πεδία.
ε) τα φαινόμενα ανομίας και βανδαλισμών στους χώρους των ΑΕΙ.
στ) η επιπολαιότητα και οι σκοπιμότητες στη δημιουργία νέων τμημάτων από την προηγούμενη κυβέρνηση και η βιασύνη και η αδιαφάνεια στην κατάργησή τους από την παρούσα.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν βεβαίως η αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά όχι του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, απόφαση ενδεικτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών με τα οποία διαχειρίζεται το θέμα της ανώτατης εκπαίδευσης το υπουργείο Παιδείας.

Βλέποντας τη γενικότερη τάση απαξίωσης των ελληνικών ΑΕΙ που καταγράφεται εδώ και καιρό, θα περίμενε κανείς ότι ένας ιδιωτικός φορέας εκπαίδευσης όπως η σχολή μας θα μειδιούσε χαιρέκακα. Και σίγουρα κάποιοι το κάνουν. Στη meta| φραση έχουμε διαφορετική άποψη. Αναγνωρίζουμε τις παθογένειες και τα προβλήματα των ΑΕΙ, αλλά πιστεύουμε ότι η ουσιαστική στήριξη και αναβάθμισή τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της χώρας μας. Ας πιέσουμε τα κόμματα να χαράξουν ενιαία στρατηγική – και να την εφαρμόσουν. Τα ΑΕΙ είναι περιουσία όλων μας. Ας τα σεβαστούμε, καθένας και καθεμιά από το πόστο του.

Πηγή: meta | φραση newsletter, τεύχος 168, Δεκέμβριος 2019