Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Music and Lyrics => Favourite Poetry => Topic started by: spiros on 07 Oct, 2011, 00:32:57

Title: Tomas Tranströmer → Τούμας Τρανστράμερ, Τούμας Τρανστρέμερ
Post by: spiros on 07 Oct, 2011, 00:32:57
Tomas TranströmerΤούμας Τρανστράμερ, Τούμας Τρανστρέμερ
http://www.forvo.com/word/tomas_transtr%C3%B6mer/

Στον 80χρονο Σουηδό ποιητή και μεταφραστή Τούμας Τρανστρέμερ απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2011.

Στην ανακοίνωση της Ακαδημίας αναφέρεται ότι ο ποιητής «μέσω των συνοπτικών και διαφανών εικόνων του μάς δίνει μια ζωντανή πρόσβαση στην πραγματικότητα».

Η φήμη του Σουηδού ποιητή στον αγγλόφωνο κόσμο οφείλει πολλά στη φιλία του με τον Αμερικανό ποιητή Ρόμπερτ Μπλάι, ο οποίος μετέφρασε στα αγγλικά μεγάλο μέρος του έργου του.
http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231131917
Title: Tomas Tranströmer
Post by: crystal on 07 Oct, 2011, 00:51:38
Tomas Tranströmer (1931)

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fthestockholmshelf.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2011%2F10%2Ftt.jpg&hash=27a08db00e5765d6ce2c9f677c8eaeb80db17e90)

Tomas Gösta Tranströmer (https://en.wikipedia.org/wiki/Tomas_Transtr%C3%B6mer) (born 15 April 1931) is a Swedish writer, poet and translator, whose poetry has been translated into over 60 languages. He was the recipient of the 2011 Nobel Prize for Literature "because, through his condensed, translucent images, he gives us fresh access to reality". Tranströmer is acclaimed as one of the most important Scandinavian writers since World War II. Critics have praised Tranströmer’s poems for their accessibility, even in translation; his descriptions of the long Swedish winters, the rhythm of the seasons and the palpable, atmospheric beauty of nature.

Ο Τούμας Τράνστρεμερ (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%81) (σουηδικά:Tomas Tranströmer) (γεν. 15 Απριλίου 1931, Στοκχόλμη) είναι Σουηδός συγγραφέας, ποιητής και μεταφραστής. Η ποίησή του έχει μεγάλη επιρροή τόσο στη Σουηδία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Το 2011 βραβεύτηκε με το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας, "γιατί μέσα από τις συμπυκνωμένες, διαυγείς εικόνες του, μας δίνει μια φρέσκια πρόσβαση στην πραγματικότητα".

Μεταφράσεις στα Ελληνικά

Τα Ποιήματα (συλλογή ποιημάτων του Τράνστρεμερ), μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου, εκδόσεις Printa.
Η πένθιμη γόνδολα (Sorgegondolen), μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου, εκδόσεις Νεφέλη.

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:


Index of world poetry | World poetry translated into Greek (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=54630.0)
Title: Τούμας Τρανστράμερ, Ελεγεία
Post by: crystal on 07 Oct, 2011, 00:57:03
Τούμας Τρανστράμερ, Ελεγεία
μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου (http://www.greek.swedishportal.net/www/9_1072.html)

Ανοίγω την πρώτη πόρτα.
Ένα μεγάλο ηλιόλουστο δωμάτιο.
Ένα βαρύ αυτοκίνητο περνά απ’ τον δρόμο
και κάνει τα πιάτα να τρέμουν.

Ανοίγω την πόρτα νούμερο δύο.
Φίλοι! Ήπιατε το σκοτάδι
και γίνατε ορατοί.

Πόρτα νούμερο τρία. Στενό δωμάτιο ξενοδοχείου.
Θέα προς τον πίσω δρόμο.
Ένα φανάρι που αστράφτει στην άσφαλτο.
Τα ωραία απόβλητα των εμπειριών.

Από τον τόμο Τα Ποιήματα, εκδόσεις Printa (2004)

Title: Τούμας Τρανστράμερ, Οι πέτρες
Post by: crystal on 07 Oct, 2011, 01:25:01
Τούμας Τρανστράμερ, Οι πέτρες
μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου (http://www.greek.swedishportal.net/www/9_1072.html)

Ακούω να πέφτουν οι πέτρες που πετάξαμε,
καθάριες δια μέσου του χρόνου.
Στην κοιλάδα οι συγκεχυμένες ενέργειες της στιγμής
πετούν στριγκλίζοντας από δέντρο
σε δέντρο, σιωπούν μέσα
σε αέρα πιο λεπτό από του παρόντος, γλιστρούν
σαν χελιδόνια από βουνό
σε βουνό, ώσπου φτάνουν στα πιο μακρινά οροπέδια
κατά μήκος των ορίων της ύπαρξης. Εκεί,
όλες οι πράξεις μας,
καθάριες,
δεν πέφτουν σε κανέναν άλλο βυθό
εκτός από μας τους ίδιους.

Από τη συλλογή Τα 17 Ποιήματα (1954)
Από τον τόμο Τα Ποιήματα, εκδόσεις Printa (2004)

Title: Re: Tomas Tranströmer → Τούμας Τρανστράμερ, Τούμας Τρανστρέμερ
Post by: crystal on 08 Oct, 2011, 15:35:13
[...]
Metaphysical and personal

Tomas Tranströmer is Scandinavia's best-known and most influential contemporary poet. Go into any bookshop in his native Sweden, and if they have any poetry at all on their shelves, you can be sure to find the collected Tranströmer, sometimes the only living poet to share space with the Swedish and European classics. A comparable figure in the English-speaking world would be Seamus Heaney (who has written on Tranströmer).

To win the Nobel prize, a writer has to have a readership in many parts of the world, and Tranströmer has been translated into 50 languages. One of the reasons he has been taken up by so many poets, translators and readers is that his poetry is universal and particular, metaphysical and personal.

There has also been a mistaken sense that he's an easy poet to translate. In fact, his poetry is highly musical and multilayered, with each word or phrase having particular resonances for Swedish readers – sometimes many associations coming together in his particular choice of words.


His early work was rooted in the landscape of the island where he spent his summers in childhood, drawing on the tradition of Swedish nature poetry.

His later work is more personal, open end relaxed, reflecting his broad interests: travel, music, painting, archaeology and natural sciences.

He has become known as a "buzzard poet", a term coined by a fellow-poet Lasse Söderberg to express how he views the world from a height, in a mystic dimension, while bringing every detail of the natural world into sharp focus. His poems are often explorations of the borderland between sleep and waking, between the conscious and unconscious states.

Neil Astley

Neil Astley is editor of Bloodaxe Books, which most recently published Tranströmer's New Collected Poems


https://www.guardian.co.uk/books/2011/oct/06/nobel-prize-literature-tomas-transtromer?fb_ref=U-6JOqV6hp986146E2IoWAOa-CFCONX01FRS-32dndXXX&fb_source=profile_multiline
Title: Τούμας Τρανστράμερ, Πένθιμη γόνδολα αρ. 2
Post by: crystal on 08 Oct, 2011, 15:48:05
Τούμας Τρανστράμερ, Πένθιμη γόνδολα αρ. 2
μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου (http://www.greek.swedishportal.net/www/9_1072.html)

Δυο γερόντια, πεθερός και γαμπρός, ο Λιστ και ο Βάγκνερ, μένουν στο Canale Grande μαζί με την αεικίνητη γυναίκα που είναι παντρεμένη με τον βασιλιά Μίδα, αυτόν που μεταμορφώνει ό,τι αγγίξει σε Βάγκνερ.

Το πράσινο ψύχος της θάλασσας διαπερνά τα δάπεδα του μεγάρου.

Ο Βάγκνερ είναι καταβεβλημένος, η γνώριμη κατατομή που μοιάζει φασουλή είναι κουρασμένη όσο ποτέ άλλοτε,
το πρόσωπό του λευκή σημαία.

Η γόνδολα είναι βαριά φορτωμένη με τις ζωές τους, δυο εισιτήρια μ’ επιστροφή και ένα απλό.

Από τη συλλογή Η πένθιμη γόνδολα (1996), εκδόσεις Νεφέλη (2000)
Title: Τούμας Τρανστράμερ, Εσπρέσο
Post by: crystal on 09 Oct, 2011, 13:40:56
Τούμας Τρανστράμερ, Εσπρέσο
μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου (http://www.greek.swedishportal.net/www/9_1072.html)

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg190.imageshack.us%2Fimg190%2F3663%2Fdsc00106cf.jpg&hash=e598370d8bf09943aff549f0fab961b4aa99f160)
Ο ποιητής συναντά τον σκηνοθέτη. (φωτογραφία: Κρυσταλλία Κατσαρού)

Ο μαύρος καφές στο πεζοδρόμιο
με καρέκλες και τραπέζια φανταχτερά σαν έντομα.

Πολύτιμες, αιχμαλωτισμένες σταγόνες
γεμάτες με την ίδια δύναμη που έχει το Ναι και το Όχι.

Βγαίνει από σκοτεινά καφέ
κι ατενίζει τον ήλιο ασκαρδαμυκτί.

Στο φως της μέρας μια τελεία ευεργετικού μαύρου
που χύνεται γρήγορα μέσα στον χλομό πελάτη.

Μοιάζει τις σταγόνες της μαύρης βαθύνοιας
που μερικές φορές κλείνονται στην ψυχή

και μας δίνουν ένα ευεργετικό σκούντημα: Πήγαινε!
Παρότρυνση ν’ ανοίξουμε τα μάτια.

Από τον τόμο Τα Ποιήματα, εκδόσεις Printa (2004)

Title: Τούμας Τρανστράμερ, Η πένθιμη γόνδολα
Post by: crystal on 20 Oct, 2011, 23:28:03
Τούμας Τρανστράμερ, Η πένθιμη γόνδολα
μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου (http://www.greek.swedishportal.net/www/9_1072.html)

Η ανοιξη έρημη
Το χαντάκι, γεμάτο βελούδινο σκοτάδι
Σέρνεται δίπλα μου
Δίχως κατοπτρισμούς
Το μόνο που φέγγει
Είναι τα κίτρινα λουλούδια
Με κουβαλά η σκιά μου
Όπως μια μαύρη θήκη
Κουβαλά το βιολί της
Το μόνο που θέλω να πω
Αστράφτει απρόσιτο
Σαν τ’ασημικά
Στο ενεχυροδανειστήριο


Από τη συλλογή Η πένθιμη γόνδολα (1996), εκδόσεις Νεφέλη (2000)


[...]Ο Τρανστρέμερ αντιλαμβάνεται την ύπαρξη ως ένα μεγάλο μυστήριο το οποίο προσεγγίζει εκστατικά σκιαγραφώντας υπερβατικές εικόνες. «Το μόνο που θέλω να πω αστράφτει απρόσιτο / σαν τ' ασημικά στο ενεχυροδανειστήριο», μονολογεί στην «πένθιμη γόνδολα» σε ένα ενδεικτικό δίστιχο δηλωτικό της «υπαρξιακής εχεμύθειας» που χαρακτηρίζει το έργο του. Μια βαθιά σιωπηλή ποίηση που παλεύει να εκφράσει την προσιτή, αλλά κυρίως την απρόσιτη στη λογική μας διάνοια διάσταση της εμπειρίας. Ο ποιητής κατορθώνει να συλλαβίσει το άρρητο της ύπαρξης μετερχόμενος μία όχι σκοτεινή ή ασαφή, αλλά πολύ υποβλητική γλώσσα, εξαιρετικής διαύγειας και υψηλής εκφραστικής ακρίβειας. «Τα φορτωμένα με μυστήριο νοήματα της ποίησής μου δείχνουν διαρκώς προς ένα μεγαλύτερο πλαίσιο ακατανόητο για την καθημερινή λογική», αναφέρει ο ίδιος. Ο νομπελίστας ποιητής ανανεώνει το ποιητικό μοτίβο της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση, υιοθετώντας μια νέα αισθητική και φιλοσοφική στάση.[...]
http://www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4dcgi/_w_articles_civ_2_07/10/2011_458508
Title: Τούμας Τρανστράμερ, Επίλογος
Post by: crystal on 29 Dec, 2011, 15:57:32
Τούμας Τρανστράμερ, Επίλογος

Δεκέμβριος. Η Σουηδία είναι πλοίο τραβηγμένο στη στεριά,
ξαρματωμένο. Τα κατάρτια του υψώνονται αυστηρά
στον ρόδινο ουρανό. Και το σούρουπο κρατά περισσότερο
από τη μέρα – ο δρόμος που οδηγεί εδώ είναι γεμάτος πέτρες:
το φως δεν φτάνει ποτέ πριν από το μεσημέρι
και το κολοσσαίο του χειμώνα ορθώνεται,
φωτισμένο από φανταστικά σύννεφα. Και τότε
υψώνεται αμέσως απ’ τα χωριά ιλιγγιώδης
ο άσπρος καπνός. Τα σύννεφα αιωρούνται σε ατέρμονο ύψος.
Η θάλασσα ανασκαλεύει στις ρίζες του ουράνιου δέντρου,
αφηρημένη και σαν ν’ ακούει κάτι.
(Ένα πουλί πετά αθέατο πάνω από της ψυχής το σκοτεινό
και αλλού στραμμένο μισό, ξυπνώντας
με τις φωνές του αυτούς που κοιμούνται. Και
το τηλεσκόπιο γυρίζει, εντοπίζει έναν άλλο χρόνο,
και είναι καλοκαίρι: τα βουνά μουγκρίζουν, πλημμυρισμένα
στο φως και το ρυάκι υψώνει τη λάμψη του ήλιου
με το διάφανο χέρι του… Και μετά σβήνουν όλα,
όπως όταν κόβεται μια ταινία στο σκοτάδι.)

Ο αποσπερίτης κατακαίει τώρα το σύννεφο.
Δέντρα, φράχτες και σπίτια μεγεθύνονται, διευρύνονται
στου σκοταδιού την ορμητική, αλλ’ αθόρυβη χιονοστιβάδα.
Και κάτω από το άστρο εμφανίζεται όλο και περισσότερο
το άλλο, το κρυμμένο τοπίο που ζει
τη ζωή των περιγραμμάτων στην ακτινογραφία της νύχτας.
Μια σκιά τραβά το έλκηθρό της ανάμεσα στα σπίτια.
Που περιμένουν.

Στις έξι το απόγευμα σηκώνεται αέρας
και καλπάζει βροντώντας στον δρόμο του χωριού,
στο σκοτάδι, σαν πλήθος ιππέων. Πώς
ηχεί και σιωπά η μαύρη ανησυχία!
Τα σπίτια είναι φυλακισμένα σε χορό ακινησίας,
στο βουητό που μοιάζει αυτό του ονείρου. Η μια
μετά την άλλη οι σπιλιάδες γυροφέρνουν πάνω απ’ τον κόλπο
και κατευθύνονται προς την ανοιχτή θάλασσα που ξεχύνεται στο σκοτάδι.
Στον ουρανό τ’ άστρα στέλνουν απελπιστικά σήματα.
Ανάβουν και σβήνουν από τα σύννεφα που περνούν από μπροστά τους,
που μόνον όταν κρύβουν το φως αποκαλύπτουν
την ύπαρξή τους, σαν τα σύννεφα του παρελθόντος
που περιφέρονται στις ψυχές. Όταν περνώ έξω
απ’ τον τοίχο του στάβλου φτάνουν στ’ αφτιά μου μέσα στη φασαρία
τα χτυπήματα των οπλών του άρρωστου αλόγου.
Η αναχώρηση μέσα στη θύελλα, από
μια χαλασμένη αυλόπορτα που χτυπά και χτυπά, ένα φανάρι
που κρέμεται από ένα χέρι, ένα ζώο που κακαρίζει
τρομαγμένο στο βουνό. Αναχώρηση όταν βροντούν
οι κεραυνοί πάνω απ’ τις σκεπές των βουστασίων, όταν βουίζουν
τα τηλεφωνικά καλώδια, όταν ο αέρας σφυρίζει διαπεραστικά
στα κεραμίδια στη στέγη της νύχτας
και το δέντρο ανήμπορο σείει τα κλαδιά του.

Από μια γκάιντα ξεχύνεται μια μελωδία!
Μελωδία από μια γκάιντα που προελαύνει,
απελευθερωτικά. Μια πομπή. Ένα δάσος σε πορεία!
Αφροί γύρω από μια πλώρη, το σκοτάδι σαλεύει
και στεριά και θάλασσα ταξιδεύουν. Και οι νεκροί,
που βρίσκονται κάτω απ’ το κατάστρωμα, είναι μαζί μας,
μαζί μας στο ταξίδι: ταξίδι με πλοίο, περιπλάνηση
που δεν είναι καταδίωξη, αλλά σιγουριά.

Κι ο κόσμος μαζεύει συνεχώς το αντίσκηνό του
Και πάλι. Μια μέρα καλοκαιρινή αρπάζει ο αέρας
τ’ άρμενα της βαλανιδιάς κι εκσφενδονίζει τη Γη.
Το νούφαρο κάνει κουπί με το κρυφό νηκτικό του πόδι
στη σκοτεινή αγκαλιά της λίμνης που είναι σε φυγή.
Μια ξεκομμένη κοτρόνα κυλά στις αίθουσες τ’ ουρανού και χάνεται.
Στο καλοκαιρινό σούρουπο φαίνονται στον ορίζοντα νησιά
που υψώνονται. Παλιά χωριά τραβούν τον
δρόμο τους, εισχωρούν όλο και πιο βαθιά στα δάση, πάνω
στους τροχούς των εποχών με τα στριγκλίσματα της καρακάξας.
Όταν η χρονιά βγάζει τις μπότες της,
και ο ήλιος σκαρφαλώνει πιο ψηλά, τα δέντρα γεμίζουν φύλλα
και αέρα και αρμενίζουν ελεύθερα.
Στα ριζά του βουνού σκάει η κυματωγή του δάσους των κωνοφόρων,
έρχεται όμως η μεγάλη, ζεστή φουσκοθαλασσιά του καλοκαιριού,
περνά αργά μέσ’ από τις κορυφές των δέντρων, αναπαύεται
για μια στιγμή κι αποτραβιέται –
παραμένει η άφυλλη ακτή. Και τελικά:
το πνεύμα του Θεού είναι σαν τον Νείλο: πλημμυρίζει
και υποχωρεί με ρυθμό που έχει υπολογιστεί
σε κείμενα από διαφορετικές εποχές.
Αλλά και Αυτός είναι αμετάβλητος
και γι’ αυτό σπάνια Τον βλέπει κανείς εδώ.
Διασχίζει τον δρόμο της πομπής από τα πλάγια.

Όπως το πλοίο που διασχίζει την ομίχλη
δίχως η ομίχλη να το αντιλαμβάνεται. Σιωπή.
Το σύνθημα είναι το αδύναμο φέγγος του φαναριού.


Από τη συλλογή 17 Ποιήματα (1954) (http://chromatachromata.com/2011/10/06/%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%81tomas-transtromer/)