Θανάσης Γεωργιάδης

[wings]

Ν. Κ.*196*ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ*10*ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ - YouTube

Διονύσης Σαββόπουλος, Τα πουλιά της δυστυχίας (δίσκος: Φορτηγό (1966))

Θανάσης Γεωργιάδης, Εν ακαρεί

στον Μανόλη Ξεξάκη

Κανοναρχούσα τα κύματα της θέρμης με δάχτυλα ανοιχτά
πολλά ξεγλιστρούσαν απ’ την εξουσία μου κι άδειαζαν
στους ταμάρισκους το λευκό τους χιόνι,
κατακαλόκαιρο εξαντλώντας τον χρόνο.

Περνούσε ο καιρός σαν ένα φορτηγό που αγκομαχάει
κι η πίσω πόρτα μόνη διέξοδος –τα όνειρα
άλλαζαν συνεχώς αμοιβάδες κάλπαζαν άλογα
και πέθαιναν μονάχα οι άνθρωποι προτού καν τελειώσουν
  τη ζωή τους.

Όπως αγαπιούνται οι οχιές με μια θανάσιμη έξαψη
άρχιζαν πάντα χωρίς να τελειώνουν τίποτε
μηδένιζαν τον έρωτα με μια αδηφάγο τάση
κανείς δεν τις καταλάβαινε –μήτε εγώ.

Ο θάνατος είναι το μόνο μυστήριο που ξέρω.

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)

[wings]

Άη Γιώργης ~ Μαριώ - YouTube

Λουδοβίκος των Ανωγείων & Φίλιππος Γράψας, Αϊ-Γιώργης
(τραγούδι: Μαριώ / δίσκος: Ένα γράμμα στον πατέρα μου (2003))

Θανάσης Γεωργιάδης, Η κατ’ εξοχήν (3)

εξ Ενετών όθεν γένος ημιόνων αγροτεράων
Ιλιάδα Β 856

μ’ αρέσει η Βενετία (είχες πει) τα σαπισμένα κτίρια
που ανθοβολούν πάνω σ’ αβέβαιες ρίζες
θόλοι κανάλια όψεις προσόψεις η στενωπός των
Ελλήνων εδώ
εκεί δρακοντοκτόνος ο Αϊ-Γιώργης
ό,τι προκύπτει μετά την ανάσταση πριν την
ανάληψη ό,τι προκύπτει

δε γνώριζες όμως πολλά τη σημασία που έχει ένα ρήγμα π.χ.
της μνήμης πώς ο Αμμώνιος Ταχάρκα έγινε Ετέαρχος
την ποικιλία των φθόγγων αποδίδοντας σε ένα μέγα άλφα
πως πριν απ' την Ενετική είχε πεθάνει ο Πυλαιμένης προ
των πυλών της Τροίας   
βοσκός στον Άδη με άλματα γεφύρωνε πλήθος ευθείες σκέψεις
τους Ενετούς απ’ τον Παρθένιο με τ’ άγρια μουλάρια προβοδώντας

ούτ’ οι λωτοί βοηθούνε να ξεχάσεις σήμερα             

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=zCxR2p_klRU

Σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής

Θανάσης Γεωργιάδης, Εψηφισμένος υπό της φύσεως

Πήρα με τον πατέρα μου κάποτε τον ντορό των αλεπούδων
στο χιόνι τα δάκρυά του αίμα σκοτωμένων ζώων
γεράκι ακουμπούσε στον ώμο του συμβάδιζε με κείνον
γαλάζια απελπισία είχε γυμνώσει κιόλας τα δέντρα
τα μάτια μου γύριζαν βλέποντας την άλλη όψη των πραγμάτων

μου είπε «ζούμε την εποχή των σπηλαίων ξανά
καθένας αγριεύει στο ιδιωτικό του άντρο»
μιλούσε όπως μιλούσε πριν από χρόνια
η φωνή του μπλάβιζε σαν τα σκιασμένα βουνά
γαλάζια γύριζε πίσω όπως το χιόνι κρύα

εκεί πεθάναμε κι οι δύο ξανά στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=-Vf0zwk2O0A

Θανάσης Παπακωνσταντίνου & Χρήστος Μπράβος, Ήμερος ύπνος
(τραγούδι: Μάρθα Φριντζήλα & Θανάσης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Βραχνός προφήτης (2000))

Θανάσης Γεωργιάδης: [Ο ύπνος είναι...]

Ο ύπνος είναι η χάρη των δακρύων που δε φαίνονται.
Της μοίρας θήραμα και όνομα πολύπονο.
Ο ύπνος είναι του θανάτου ο αδερφός.

Ο ύπνος είναι ένα χρωματιστό κενό,
όσο κενό μπορεί να γίνει,
το άδειο πέρασμα του αετού, ο αέρας
οι μαύρες μάζες τ’ ουρανού τα χάσματα
εκείνα που κανείς δεν τα γνωρίζει
κι υπάρχουν, είτε θέλουμε είτε όχι, χάος.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=lM25NR8_Zjg

Μάνος Χατζιδάκις & Βrian Corrigan, Bitter way
(τραγούδι: New York Rock & Roll Ensemble / δίσκος: Reflections (1969))

Θανάσης Γεωργιάδης: [Τοπία που ακινητούν...]

Τοπία που ακινητούν, εσωτερικά.
Άνεμοι που έρχονται πρινώρας∙
αύριο θα πεθάνει όποιος ποτέ δεν έζησε
θα εμφανιστεί θα εξαφανιστεί θ’ αφανιστεί
σαν μια αιφνίδια αιθρία τον χειμώνα; Αύριο.
Τι να ’ναι ο μέλλων χρόνος ο αιώνιος;

Μια μάζα ερωτηματικά που συνωστίζονται στη θύρα. 

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=SXPiJDy_Lnw

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Μου λέει ο ήλιος καλημέρα (δίσκος: Ο Κώστας Χατζής τραγουδά Κώστα Χατζή (1970))

Θανάσης Γεωργιάδης: [Έκπληξη γεωγραφική...]

Έκπληξη γεωγραφική του σώματός σου
ψηλάφισε τα πλευρά, μέτρα τα.
Οι αριθμοί δεν απατούν τον αριθμούμενο ή τον αριθμητή.
Κάποιες υπώρειες αδρές, μικρά στοιχεία, μεγάλες ρωγμές
Ό,τι γεράζει δεν ανανεούται, ό,τι γεράζει πεθαίνει.
Γη που κανείς δεν τη διεκδικεί.
Αυτό που κατέχεις
δεν θα γνωρίζει την κατοχή σου αύριο.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Ποιος θορυβεί...]

Ποιος θορυβεί και ποιος ακκίζεται
ποιος ρίχνει χιόνι στο ποτάμι;
Κανείς δε θορυβεί και δεν ακκίζεται
κανείς δε ρίχνει χιόνι στο ποτάμι.
Μόνο πίσω απ’ το σπίτι τρία πουλιά,
το πρώτο από τη Νάουσα, από τη Λιβαδειά και το Ζιτούνι τ’ άλλα,
λένε και κελαηδούνε και μοιρολογούν.

Τα λόγια είναι μοναχά για να περνάει η ώρα.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Ανάμεσα στις παραστάδες...]

Ανάμεσα στις παραστάδες του ύπνου
στέκει και καμαρώνει το έργο του
μια μέτρια υπνοφαντασία της ημέρας
που τραγουδάει και δεν έχει στόμα.
Άμα θελήσει ο ίδιος θ’ αποχτήσει
κι εκείνα όσα του λείπονται κι εκείνα
όσα των άλλων λείπονται και δεν το ξέρουν.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Ξένα ξαντά...]

Ξένα ξαντά σ’ αλλότριες πληγές με ξένον αίμα
όσα πρώτοι γυρίσαμε όσα γνωρίσαμε
(ό,τι μπορεί να εξυπονοηθεί εξυπονοείται).
Τα πρόσωπα αυτών που φέρουν κι έρχονται
του αφαιρετικού πλάσματος όψεις.

Ο ποιητής ποτέ του δε δημοσιονομεί.
Ασκείται στα σκοτεινά και ερωτεύεται
μονάχα τον εαυτό του.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Με το καλάμι με το τιμόνι...]

Με το καλάμι με το τιμόνι με τη γραφίδα
φθαρτά σπαρτά τρεπτά όσα είδα
κι ανακυκλούμενα. Ό,τι γεμίζει αδειάζει
ό,τι αδειάζει δεν έχει πια χρεία, δεν έχει,
αφού το πρώτο είναι και το δεύτερο
ενώ το πρώτο είναι και το τελευταίο∙
φτερά από σώμα μη ιπταμένου όντος,
και κύκνος που αντικρίζει τον εαυτό του κύκλο
και πάχνη και νερό και χιόνι και δροσιά και πάχνη,
τα δάκρυα όσων δεν μπορούνε πια να κλάψουν.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Έφευγαν...]

Έφευγαν, ο καθένας στον προορισμό του.
Έμεναν, κι ύστερα άλλοι κοιμόνταν, άλλοι πέθαιναν
πλούσιοι και χορτάτοι ή πεινασμένοι και φτωχοί.
Τι να σου αρέσει από δαύτους;
Ο κόσμος είναι ένα άθυρμα,
είτε κοιμάται είτε ξυπνάει,
ο κόσμος είναι ένα άθυρμα.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Όσο κι αν θέλουν...]

Όσο κι αν θέλουν δε θ’ αδειάσεις.
Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που κράτησες για τον εαυτό σου μόνο,
στιγμές που ανάλαμψε ο νους και είπε το δικό του λόγο,
είπε και σώπασε.
Σαν τη φηγό που όταν της βολεί μιλάει
και τον υπόλοιπο καιρό ακούν οι ιερείς, οι δύστυχοι,
το θρόισμα των φύλλων της το μάταιο
άδικα περιμένοντας να καταλάβουν.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Θύρες που δεν ανοίγουν...]

Θύρες που δεν ανοίγουν πουθενά
και κρίνεται στα μάτια όσων βλέπουν η έγνοια τους
ζωγραφισμένη
σαν τον περιβολάρη που λησμόνησε
και σκάφτει σκάφτει όλα τα δέντρα του περιβολιού του
μάταια, να βρει το θησαυρό ή το θησαυροφύλακα.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Στριγγλίζουνε στον ύπνο...]

Στριγγλίζουνε στον ύπνο
σαν νυχτερίδες, από ’να βάσανο πικρό
σε άλλο περνώντας
και όταν ξυπνήσουν πλάνητες,
όνειρα της ημέρας διάφανα,
γυρεύουν να ’βρουνε κορμί να κατοικήσουν.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Τι γύρευε...]

Τι γύρευε μες στην ομίχλη του ύπνου;

Μαύρη μαντίλα που σκεπάζει τη φθαρμένη όψη,
νύχτα μικρότερη απ’ την άλλη νύχτα.
Κοιμόταν. Δεν ήξερε τι είναι, πώς, πού έρχεται,
δεν ήξερε αυτή τη μυρωδιά, τη ναφθαλίνη του ύπνου.
Σφύριγμα που σφυρίζεται στα ξαφνικά, σαν ένα τρένο
να φεύγει από κάποιον ανομάτιστο σταθμό–
ψυχή που ξέχασε προσώρας τον εαυτό της.

Η νύχτα είναι η άμπωτις των ζωντανών.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)