«Νυχτέρι» στο χωριό. Δεκαετία του 50. Κάτω από το φως της λάμπας πετρελαίου, ένας κύκλος άνθρωποι μικροί-μεγάλοι, της οικογένειας, αλλά και 2-3 γείτονες/γειτόνισσες. Ένας τεράστιος κλειστός βρόχος από χοντρό σπάγκο, περνάει από όλα τα χέρια των ανθρώπων του κύκλου. Στο σπάγκο είναι περασμένο ένα δαχτυλίδι. Οι άνθρωποι του κύκλου, έχοντας πάντα «χουφτωμένο» το σπάγκο και με τα δυο τους χέρια τα πλησιάζουν τα κολλάνε μεταξύ τους και ύστερα τα απομακρύνουν διαδοχικά και ασταμάτητα με σταθερό ρυθμό, έτσι ώστε στην μεγαλύτερη απομάκρυνση, τα χέρια του καθενός να έρχονται σε επαφή με τα χέρια των δύο διπλανών του και να μπορεί να «περάσει» το δαχτυλίδι από χέρι σε χέρι. Στη μέση του κύκλου είναι ο άτυχος της παρέας που ψάχνει να βρει και να καταδείξει αυτόν που έχει το δαχτυλίδι για να του πάρει τη θέση. Ο άμοιρος γυρίζει από δω, γυρίζει από κει. Αλλά όλοι γελάνε και τραγουδούν ρυθμικά:
Πούντο πούντο το δαχτυλίδι
νάτο νάτο εγώ το κρατώ!
δεν θα το βρεις δεν θα το βρεις
το δαχτυλίδι που ζητείς!
Το δαχτυλίδι, όμως, δεν φαίνεται πουθενά. Είναι όμως σίγουρο ότι βρίσκεται μέσα σε κάποιο χέρι πάνω στο σπάγκο του βρόχου!
Ε, λοιπόν, φίλοι μου, πού να φανταστώ τότε ότι πάνω στον κλειστό βρόχο του σπάγκου υπήρχε ένα κύμα πιθανότητας να βρίσκεται εκεί το δαχτυλίδι. Δεν καταλάβαινα ότι η σιγουριά μας ότι το δαχτυλίδι ήταν εκεί σε κάποιο σημείο του σπάγκου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η άθροιση (ολοκλήρωση για την ακρίβεια) αυτού του κύματος πιθανότητας σε όλο το μήκος του σπάγκου που έδινε αποτέλεσμα 100%!
Κι εκεί που ξέραμε - στην κλασική φυσική - για ηλεκτρόνια-μπαλάκια που περιφέρονταν σε τροχιές γύρω από τους πυρήνες, τώρα μιλάμε για κυματοσυναρτήσεις και κύματα πιθανότητας πάνω στις τροχιές αυτές. Η βεβαιότητα βρίσκεται μόνο στην ολοκλήρωσή τους!
Πούντο πούντο το ηλεκτρόνιο / νάτο νάτο δεν θα το βρεις! :-)