Νίκος Γρηγοριάδης, Στον ίδιο γαλαξία
Ο παππούς μου, ο Ταλμάν, και ο Αλκμάν δεν ήταν συγγενείς, παρά το ομοιοτέλευτο, είχαν όμως πολλά κοινά, και πρώτα πρώτα ήταν Μικρασιάτες, της Ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας, γι’ αυτό και και ξανθοί σαν το συμβολισμό του Απόλλωνα —όχι σαν τους Τουρκαλάδες μαυροτσούκαλα— και δυνατοί, ο Αλκμάν με την αλκή του, ο Ταλμάν με το δυσθεώρητο μπόι του, μόνο ο παππούς μου δεν ήταν ποιητής —στα φανερά τουλάχιστον— απαρνήθηκε το ψώνιο για χάρη μου, όπως χαρακτηριστικά έγραφε σε κάποια σημείωση της διαθήκης του («και η ευαισθησία σε τέτοιες στιγμές τι χρησιμεύει;»). Είπε, καλύτερα σκληρός σαν το Ράμπο, παρά μαλακός και να σε κάνουν κέρινο ομοίωμα, να πήζεις το χειμώνα και να στάζεις ταπ ταπ το καλοκαίρι στα πλακάκια. Γι’ αυτό πάντα επιδείκνυε τη δύναμή του στις γυναίκες, όπως ο Αλκμάν την ποίησή του στη Σαπφώ, τόσο που μια μέρα δάμασε μια κατσίκα πιο μικρή κι απ’ την Αμάλθεια, κι ας διαδόθηκε ότι ήταν τάχα η Χίμαιρα, μέσα στο καταχείμωνο και το αίμα φάνταζε πάνω στο κάτασπρο πρόσωπό της. Βέβαια τα κατορθώματά του δεν έχουν τελειωμό, και το αξιομνημόνευτο, που το αναφέρει και ο Όμηρος, πρέπει να είχε σχέση με τον έρωτά του με μια Αμαζόνα που την άρπαξε από το βυζί και του έμεινε στο χέρι σαν περιστεράκι, γι’ αυτό και δεν το πέταξε, αλλά το μετέφερε με ιερές τελετές στο καράβι, αντίθετα με τον Κυναίγειρο που άφησε να του πάρει το καράβι το χέρι, ούτε το έριξε στου Λευκάτα τη θάλασσα τη μακριαντιλαλούσα, για να μην τον κατηγορήσουν ότι μιμήθηκε τον Αλκμάνα, προτίμησε να το στήσει στο κέντρο τ’ ουρανού, για να ρέουν τ’ άστρα σαν το ποτάμι του γαλαξία και να γεμίζει η αυλή του γιασεμιά. Παρά τον καημό του, εντούτοις δεν αυτοκτόνησε πέφτοντας με το ζερβό του πλευρό πάνω στο ξίφος, γιατί ήθελε να αντιμετωπίσει —να δει τι σόι πράμα ήταν— τα εκτελεστικά αποσπάσματα με τα γυαλιστερά του παιχνίδια και τα πιο σύγχρονα πυρηνικά —κυρίως αυτά— που θα τον έκαναν σκόνη γάλα στο γαλαξία, όπου θα χώνευε μες στο μαστό της αγαπημένης του εις τους αιώνας των αιώνων. Βέβαια τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα ονειρεύτηκε. Έγινε βέβαια σκόνη, αλλά ραδιενεργός σε μια έκρηξη πυρηνικής δοκιμής στην έρημο της Νεβάδας μετά το μονομερές μορατόριουμ. Αλλά ποιος είναι βέβαιος αν όλες αυτές οι σκόνες δεν ανταμώνουν τελικά στον ίδιο γαλαξία;
Από τη συλλογή Βουστροφηδόν | Το σύνταγμα της ζωής (1988, με το ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν)
