Χλόη Κουτσουμπέλη

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μαύρα γυαλιά

Τα μάτια ήταν ό,τι πιο ευάλωτο είχε.
Γι’ αυτό φορούσε πάντα του μαύρα γυαλιά.
Μόνο κάποιες φορές, ελάχιστες
μπορούσε κανείς να διακρίνει
κρυστάλλινες χελώνες
να χαϊδεύονται στο κύμα.

Ψίχα από κάστανο
βουτηγμένη σε αγριόμελο
και στίγματα λιωμένου χρυσαφιού,
η αλχημεία να κάνεις λέξεις
ό,τι πιότερο πονάει.

Τα μάτια ήταν ό,τι πιο ευάλωτο είχε.
Όχι πως φορούσε ποτέ του μαύρα γυαλιά.
Όμως πολύ εντρυφούσε
στην αποτέφρωση της άνοιξης
και μέσα σε σωλήνες
υδράργυρο άλλαζε σε ασήμι,
στρόγγυλες κουκκίδες από ασήμι
που ποτέ κανείς δεν άγγιζε,
αλλά στραφτάλιζαν σαν μέλισσες
στον ήλιο του μεσημεριού.

Τα μάτια του τον πρόδιδαν.
Γι’ αυτό πολλές φορές τα απέσυρε.
Και αυτά γίνονταν αγριοφράουλες.
Απ’ αυτές που αναπάντεχα
βλασταίνουν στα ασημένια δάση.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τραγούδι των επτά ημερών

Ημέρα πρώτη: η Συνάντηση

Τουραντότ:
Ποιος είσαι, ξένε;
Πούθε έρχεσαι και πού πηγαίνεις;
Ποιο ξωτικό του δάσους
σ’ έστειλε μπροστά μου,
τούτη την ώρα που αχνίζει η αυγή;
Τα ρούχα σου είναι φτωχικά
μα αρχοντικά ραμμένα,
το πρόσωπό σου απόκοσμο
μα τόσο οικείο μοιάζει,
τα μάτια σου άγρια καστανά
τι άραγε να ελπίζουν;

Πρίγκιπας: 
Με ξάφνιασες σαν πρόβαλες
αθόρυβα απ' την πάχνη,
πριγκίπισσα των πάγων,
Τουραντότ.
Γνωρίζω τ’ όνομά σου
από αρχαίους κόσμους,
σε φωτεινά αστέρια,
στη μέση του πελάγους,
σ’ έχω ξαναδεί.

Τουραντότ:
Ποιος είσαι; Με φοβίζεις,
τα λόγια σου παράξενα αντηχούν.
Αν ήσουν χιόνι, θα έκαιγες,
δάκρυ αν ήσουν, θα έλιωνα.
Άγγιγμα αν ήσουν, θα μ’ έχανα.

Πρίγκιπας:
Με λένε Όναρ,
με το λευκό μου άλογο
τον χρόνο διασχίζω.
Το ξύλινο σπαθί μου μυρίζει βελανίδια,
τα ρούχα μου πευκοβελόνες,
στρατιώτης είμαι, πρίγκιπας, επαίτης.
Ένας άντρας είμαι και ψάχνω.
Ένας άντρας είμαι και ελπίζω.
Ποθώ και ονειρεύομαι.
Αύριο την ίδια ώρα
θα σε προσμένω εδώ.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τραγούδι των επτά ημερών

Ημέρα τέταρτη: ένταση

Τουραντότ:
Όναρ, αδελφέ και σύντροφε,
τα φωτεινά σου αχνάρια ακολούθησα
χθες βράδυ,
στου φεγγαριού την κούπα,
ξεχείλισε η ψυχή μου από χαρά.
Όμως σήμερα δεν φάνηκες,
τρεις ώρες με το άλογο καλπάζω
και με αγωνία ψάχνω να σε βρω.
Και τώρα που σε βρίσκω να κοιμάσαι
αμέριμνος κάτω από τον πλάτανο αυτό,
φλογισμένα βέλη θέλω να πετάξω
και να κόψω τον ένα μου μαστό,
τον κόκκινο μανδύα μου να κάψω,
μαινάδα οργισμένη να γενώ.
Τα βραχιόλια μου ένα ένα σου πετάω,
ολάκερη θέλω να καώ.

Όναρ: 
Περίεργος ο πόλεμος αυτός
που όποιος νικήσει χάνει.
Ξίφος με ξίφος
και φωτιά με τη φωτιά.
Φωτιά και αγέρας, νερό και γη.
Το ένα τρέφει το άλλο,
ενωμένα όλα και αντίθετα
υπάρχουν μες στον κόσμο.
Έτσι κι εμείς, πριγκίπισσα,
από φωτιά, αέρα, νερό και γη
είμαστε πλασμένοι
κι άλλοτε η φωτιά υπερτερεί
άλλοτε το νερό
άλλοτε πάλι η σάρκα η γήινη
και άλλοτε ο αέρας.
Ωστόσο χωρίς βραχιόλια σε προτιμώ.
Έτσι με τα μαλλιά να πάλλονται
σαν μαγεμένο δάσος.
Σαν πεταλούδα έλκομαι
από την κόκκινη φωτιά σου,
μέσα της θέλω να καώ.
Μα, αντί γι’ αυτό,
σε αποχαιρετώ,
την ίδια ώρα αύριο
εδώ θε να σε βρω.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τραγούδι των επτά ημερών

Ημέρα έκτη: το γράψιμο ιστορίας

Τουραντότ:
Να γράψω θέλω μια ιστορία
για μοναχικά φεγγάρια,
για πρίγκιπες και δράκους,
για μπλε δωμάτια απάτητα
που ποτέ δεν θ’ ανοιχτούν.
Για δύο μικρά πουλιά, τα χέρια μας
που δεν πέταξαν ποτέ μαζί.
Σαν φύγεις, δώρο θα σ’ τη δώσω
να διαβάζεις όταν δεν θα ’μαστε μαζί.

Όναρ: 
Μόνο με την καρδιά μου
θέλω να θυμάμαι.
Όλα εκεί είναι γραμμένα
και ποτέ δεν θα σβηστούν.
Πόσο τρυφερά γελάς
και πώς τα μάτια σου
αλλάζουν σαν βουρκώνουν,
πώς μυρίζεις λεμόνι
και τα μάγουλά σου
κοκκινίζουν,
πώς τρίβεις τη μύτη
σαν θυμώνεις,
ακόμα και πώς κοιμάσαι
ξέρω να φαντάζομαι.
Πώς αγαπιέσαι, πώς αγαπάς,
πώς παραδίδεσαι, πώς παραδίδεις.
Αυτό κάνει τη θυσία πιο σκληρή
και πιο όμορφη αντάμα.
Το ότι η καρδιά μου
και ξέρει και θυμάται.
Χωρίς ιστορίες.

Τουραντότ:
Τότε θα γράψω για σένα όταν φύγεις.

Όναρ: 
Όταν φύγω, θα έχεις εμένα.
Ίσως και πιο πολύ από τώρα.
Όταν την ώρα που κεντάς
τρυπάς το δάχτυλό σου,
μία σταγόνα αίμα πέφτει
στη λευκή δαντέλα.
Τίποτε στον κόσμο της δαντέλας
δεν είναι ίδιο πια.

Τουραντότ:
Φίλησέ με.

Όναρ: 
Μόνο την καρδιά μου.

Τουραντότ:
Αλίμονο,
πώς η καρδιά μου άνοιξε
και πλάτυνε έτσι.
Νιώθω θαρρείς και όλα τα χωρά.
Και την αγάπη και τον πόνο.
Και το ξανά και το ποτέ.
Ακόμα και ένα φιλί,
κόκκινο βατόμουρο,
αίμα στα χείλη
που δεν δόθηκε ποτέ.
Μια μέρα μένει, το ξέρω,
η τελευταία.
Και αυτό ακόμα το αντέχω.
Θά ’ρθεις αύριο πάλι εδώ;

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Μαμά από ζυμάρι

Η μαμά μου ήταν μαλακή.
Βούλιαζα μέσα και χανόμουν.
Με χάιδευε στο μέτωπο.
Μύριζε γάλα και μαλακή βροχή.
Όταν κοιμάμαι μέσα σου,
αλλάζεις και φουσκώνεις
κι εγώ πάλι παιδί,
βάζω το δάχτυλο στο στόμα
και σφίγγω το πάνινο αρκουδάκι μου.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο άγγελός μου είναι λυπημένος

Ο άγγελός μου είναι λυπημένος.
Δεν έχει σάρκα, δεν ποθεί,
καίγεται, μα δεν λιώνει.
Όταν ακούει τη λέξη «σ’ αγαπώ»
χαϊδεύει την πληγή ανάμεσα στα πόδια του
και κλαίει.

Δεν ξέρω γιατί ο άγγελός μου είναι λυπημένος.
Σκεπάζει όλη μέρα τους καθρέφτες με σεντόνια
και παίζει σκάκι με πιόνια από πάγο.

Ο άγγελός μου ζει σε χώρα παγωμένη.
Όταν βήχει,
φτύνει αίμα στις παλάμες.
Το αίμα του αγγέλου μου
είναι από χιόνι,
ζει σε φιλιά από χείλη πάντα ανέγγιχτα,
ζει μες σε δάκρυα που ποτέ τους δεν κυλήσαν.

Ο άγγελός μου είναι παλιός.
Τις νύχτες μου με χάιδευε κρυφά.
Τα δάχτυλά του από μετάξι.
Ύστερα έγινε απουσία.
Κι αυτός.

Ο άγγελός μου φταίει, ξέρετε.
Που δεν αγάπησα ποτέ κανένα, εννοώ.
Θέλω να πω ότι πάντα έμπαινε
ανάμεσα σε μένα και στους άλλους
κι όριζε απόλυτα εκείνη την υγρή πτυχή
ανάμεσα στην επαφή και στο ανέφικτο.

Ο άγγελός μου θυμίζει τη μαμά μου.
Κάθε βράδυ κι αυτός
γλυκά με νανουρίζει
και μετά με ξαπλώνει τρυφερά
στη ματωμένη κούνια μου.

«Κοιμήσου.»

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Άντρας από μετάξι

Κόκκινος από αίμα
πορφυρός σαν επιθυμία
γυαλιστερός σαν παραίτηση
σκίζεται αθόρυβα όπως η καρδιά
βαθαίνει όταν τον φορώ
κυματίζει όταν ψιθυρίζω
γίνεται κόκκινο ρούμι,
φωνή,
ιπτάμενο μεταξωτό χαλί θάνατος
να με παίρνει για πάντα μακριά.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Γυναίκα-ψάρι

Στιλπνή είμαι, ασημένια,
ψάρι είμαι, ξεγλιστρώ.
Χάνομαι, χύνομαι,
ρέω, διαφεύγω.
Μόνο γυναίκα αν ήμουν,
αρχέγονη, μυστική,
πήλινη,
διονυσιακή,
κοχύλι,
γονιμότητα,
αγγείο και ηχείο,
αν ήμουν.
Όμως ούτε γυναίκα είμαι ούτε ψάρι
μα και τα δύο μαζί.
Και δεν είναι μόνο δική μου αυτή η ιστορία.
Είναι κι η ιστορία της γυναίκας-σταγόνας και της γυναίκας-χιονιού
της γυναίκας-σαύρας και της γυναίκας-αετού
μα και της Μαίρης, της Άννας,
της Ελένης, της Φρίντας,
της Σύλβιας, της Ιωάννας
και όλων των άλλων γυναικών
αθόρυβα αφήνουν πίσω τους τα χνάρια
από μικρά παπούτσια
που γρήγορα εξαερώνονται στον χρόνο.
Είμαι γυναίκα-ψάρι.
Όταν πεθάνω, θα γίνω μόνο ψάρι.
Θα κολυμπώ στ’ αστέρια.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιφιγένεια

Σωπαίνεις.
Σε λευκό μανδύα τυλιγμένος
μου διδάσκεις πόνο και ηδονή.
Τεράστιος ορθώνεται, πατέρα,
ο ίσκιος σου επάνω απ' το βωμό.
Εραστής και ξένος
ο αγαπημένος δήμιος.
Βλέπεις, οι σκοπιμότητες.
Το διαζύγιο, ο ούριος άνεμος,
τα πλοία που δεν έφυγαν ποτέ
για την χαμένη Τροία,
ο χρόνος που σταμάτησε,
ο θάνατος που με νυμφεύεται
αντί του Αχιλλέα.
Κόκκινος ο μανδύας σου από αίμα.
Κι εσύ φοράς το μαύρο σου καπέλο
στρίβεις ατάραχος το πόμολο της πόρτας.

Το μόνο που χρειαζότανε ήτανε μία θυσία.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα

Ένα βρεγμένο φεγγάρι στάζει σιωπή
ο αυτοκράτορας φοράει καινούρια ρούχα
ντύνεται γυμνός τη μοναξιά του.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το κουτσό

Θα παίξουμε κουτσό
είπε η Μαρία στον Μανώλη
κι όποιος νικήσει
θα δείξει στον άλλο την πληγή του.
Ύστερα παντρεύτηκαν.
Η Μαρία φορούσε νυφικό από βροχή
κι η εκκλησία ήταν από λάσπη.
Πάνω στο κλαδί ενός δέντρου
δυο περιστέρια από στάχτη
κουνούσαν λυπημένα το κεφάλι
για τα ανθρώπινα μάταια παιχνίδια.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ποίηση

Είναι εκείνο το πρώτο αυγό στρουθοκαμήλου
που κάποτε στην έρημο
γέμισες με νερό
κι έθαψες κάτω από την άμμο.
Επτά εκατομμύρια χρόνια
άλλοτε στα τέσσερα, μετά στα δύο,
με άκρα κοντά, με άκρα μακριά
με τρίχες και χωρίς
έτρεχες, ζευγάρωνες, έτρωγες, πάλευες,
κρύωνες, ζεσταινόσουν, πέθαινες.
Και ύστερα αιφνίδια ένα άδειο κέλυφος αυγού
με νερό κάτω απ' την άμμο.
Προνόησες ότι θα ξαναπεράσεις διψασμένος από κει.
Επτά εκατομμύρια χρόνια μέχρι να φανταστείς.
Τώρα χαράζεις στις σπηλιές τον φόβο σου
στέκεσαι όρθιος πια στα πόδια σου
και το κεφάλι σου ατενίζει το φεγγάρι,
τα βράδια αγκαλιά μου ψιθυρίζεις λόγια
κι όταν με χάνεις πάλι με λέξεις κλαις.
Επτά εκατομμύρια χρόνια για να μου πεις το «σ’ αγαπώ».
Έχει αρχίσει πια το παραμύθι της ζωής.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιεροτελεστία II

Γυναίκα σε καθρέφτη.
Φοράει μαύρες κάλτσες,
νυχτερίδες στο χιόνι του κορμιού της.
Ένας άντρας στέκεται κοντά της.
Δεν φαίνεται η αντανάκλασή του στο γυαλί.
Τα μάτια του έχουν ήδη φύγει.
Δεν μπορεί να δει
το τρίγωνο του φόβου της
τα ελάφια των ματιών της
τα σπαρταριστά περιστέρια των δαχτύλων της.

Όπως κάθε βράδυ
τελευταία αποχωρούν τα χέρια του.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Επιστροφή

Η γυναίκα ξαναγύρισε.
Κόκκοι σκόνης αιωρούνται στο τραπέζι,
τα παιδιά τρώνε πρωινό,
ο άντρας διαβάζει εφημερίδα,
κανείς δεν την προσέχει
που βηματίζει ανάλαφρα
που ζυμώνει το ψωμί
που βάζει την τσαγιέρα στη φωτιά.
Όλα είναι ίδια όπως παλιά.

Κανείς δεν παρατηρεί
την γαλάζια λωρίδα ουρανού
πάνω στα μαύρα της μαλλιά.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Αντιγόνη III

Μην σε φοβίζει η σιωπή.
Οι ήχοι πάντα αγρικούν
η νύχτα είναι μεγάλη
τα κυνηγόσκυλα του χρόνου
τρέχουν πιο γρήγορα από μας.
Ευπρόσδεκτος ο τάφος, Αντιγόνη.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)