Μαρία Πισιώτη

wings

Μαρία Πισιώτη, Σαϊτιές

Στο πουκάμισο γλίστρησες απαλά
και την τσέπη έκανες φωλιά.
Δεν λογάριασες το υλικό
πως ήταν βαμβακερό.
Ανεπανόρθωτες οι ζημιές
απ’ τις δικές σου σαϊτιές.

Ύφασμα αγνό και τρυφερό
έγινε τώρα παρελθόν.
Ράβω και μπαλώνω
του πουκαμίσου τις πληγές,
μα την τσέπη την γαζώνω
δεν αντέχει άλλες σαϊτιές.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Το δίχτυ

Καλπάζει ο χρόνος γοργά
στις πλάτες των ανθρώπων.
Σε δίχτυα ηλεκτρονικά
εμπλέκει τις στιγμές τους.
Ελαφριές δονήσεις κινητές
κατασκοπεύουν το βηματισμό τους.
Διώξε τη λήθη Όργουελ απ’ τη ματιά σου.
Το «1984» μας διαπερνά γλυκά.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Διαχρονικό

Σύμπλεγμα αρχέγονης ζωής
ξέμεινε στην ακρογιαλιά.
Στην ασβεστολιθική του υφή
κρύβει τον κώδικα της ζωής.
—Τι ειρωνεία!—
Το τέλος και η αρχή
στων αιώνων τη διαδρομή
έχουν πέτρινη μορφή!

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Δύσκολοι καιροί

Μπόλιασε η Χίμαιρα
τον ουρανό φαρμάκι,
τον χρόνο έπαρση
και φθόνο,
ύψωσε στον ιερό βωμό
την ευτέλεια της ύλης.
Το φθοροποιό εγώ
αγέρωχο στο θρόνο του
ορίζει τις τύχες των πολλών.
Η Σκύλα και η Χάρυβδη
δρέπουν τους καρπούς του.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη: Οι μάσκες (I)

Μέσα στου παραλόγου
τα λημέρια
πεταρίζουν πεταλούδες
περιστέρια.
Πάνωθέ τους μάσκες
χορεύουν, τραγουδούν:
«Γουλιά-γουλιά
ρουφάμε τα μυστικά σας
και μένουν άψυχα τα κορμιά σας.
Είμαστε εμείς οι κραταιοί
της ματαιοδοξίας σας φραγμοί.»

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη: Οι μάσκες (II)

Στο σφιχταγκάλιασμα του φεγγαριού
εξανεμίστηκε η ελπίδα.
Το περίγραμμά της αχνοφαίνεται
στη χλωμή του όψη.
Ίσως κάποτε το αστρικό φεγγάρι
της ξαναδώσει φτερά.
Χάθηκε και η αγάπη.
Έγινε γκρίζο σύννεφο οδύνης.
Ραίνει τα σιδερένια προσωπεία.
Αβίαστα κυκλοφορούν οι μάσκες
στην τσιμεντένια ζούγκλα.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Έκλειψη

Σε καιόμενη βάτο περιφερόμαστε
ετεροχρονισμένοι αναστενάρηδες
ικετεύοντας τον πυριφλεγέθοντα ουρανό
για μια ανάσα δροσιάς.
Κι αυτός τη σκιά ρίχνει
της φεγγαρόλουστης κόρης του
το χρυσό του καμίνι για λίγο να σκεπαστεί.
Στην προστατευμένη ματιά μας προβάλλει
διαμαντένιο δαχτυλίδι
το φωτοστέφανό του και η ζωή
ξαναβρίσκει τον παλιό της ρυθμό,
απαλλαγμένη για μία ακόμη φορά
απ’ της συντέλειας τον παραλογισμό.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Ποίηση

Αποτυπωμένη αλήθεια
μοιάζει στο χαρτί,
με ρίμα ή χωρίς.
Εξομολόγηση λυρική.
Μια σκέψη είναι απλοϊκή,
κάποιο ναυάγιο που
γυρεύει να σωθεί.
Με κώδικα μυστικό
εκφράζει τον ένοχο
προβληματισμό,
την ανάγκη του
«δούναι και λαβείν».
Έτσι για να απελευθερωθεί.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη: Νοιάζεται κανείς;

Η γαλάζια σφαίρα μέσα στον χρόνο
πορεύεται σταθερά.
Εμείς όχι. Επιταχύνουμε τον ρυθμό.
Ζούμε το αύριο σήμερα.
Παραλογισμός. Ίσως.
«Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε.»
Ωραία! Αυξηθήκαμε.
Τώρα τι γίνεται;
Δε χωράμε.
Δεν πρέπει να γελάμε.
Δεν πρέπει να τρώμε, να πίνουμε.
Δεν φτάνει.
Ούτε ο αέρας φτάνει.
Γελάς; Πώς είπες;
Το πρόβλημα θα λυθεί με τα όπλα.
Μεταλλικά, χημικά, βιολογικά,
ό,τι θες υπάρχει.
Ναι, σωστά. Και τα δάκρυα; Ο πόνος;
Νοιάζεται κανείς; Όχι.
Φτάνει ν’ αναπνέουμε Εμείς.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Η πίτα

Παρμένες της πίτας οι γωνιές.
Παρμένα και τα υλικά.
Την μοίρασαν γελώντας υποκριτικά.
Ήξεραν ότι ήταν άδεια.
Θέλεις να μάθεις το μυστικό;
Πρώτα σπέρνουν τη φωτιά,
μετά φωνάζουν «ειρήνη»,
έρχεται η πυροσβεστική.
Η πληρωμή αδρή.
Αλλιώς αναμνηστική κουκκίδα η αρχαία γη.
Έτσι απλά, για να μην ξεχνάει κανείς
ποιος τα ηνία κρατεί.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Το καραβάνι

Πύρινο άστραψε το μαχαίρι
κι έσκισε της νύχτα τη σιγή.
Πόνος και θλίψη συνοδοιπόροι
στην καταραμένη γη.
Σύννεφα καπνού συντροφεύουν
τις ματωμένες ηλιαχτίδες
στο καραβάνι της ντροπής.

Για άγνωστη κίνησε γη,
μ’ ένα τεράστιο «Γιατί
να έχει τόση πίκρα η ειρήνη;»
Γιατί της γης οι δυνατοί
να ορίζουν τη δική μου ψυχή;
να κλέβουν τη χαρά,
το γέλιο μου με δάκρυ
να ποτίζουν,

τ’ όνομά μου ένας ακόμα αριθμός
στο καραβάνι της ντροπής.
Για το δικαίωμά μου στη ζωή
να εκλιπαρώ
στης νέας χιλιετίας τη χαραυγή.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Μια στιγμή

Μια στιγμή είναι αρκετή
τα λάθη σου ν’ αναλογιστείς
να μετρήσεις τις πληγές
αμέτρητα στο βλέμμα σου
αυλάκια
πόνου και υποκρισίας.
Μια στιγμή αρκεί
να φύγει η σκουριά.
Βαραίνει τη μοναξιά σου.
Τρώει τα περιστέρια
της καρδιάς.
Μια στιγμή είναι αρκετή
να ντύσεις την αιωνιότητα
με το ιερό της ελιάς κλαδί.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Ωδή στον ήλιο

Μπάλες, χρώματα λογιών-λογιών
χορεύουν στον κύκλο της φωτιάς.
Πορεία σταθερή στο χρόνο.
Άμετρα χρόνια λάμψης, θαλπωρής.
Έγινε Θεός.
Έγινε... είναι πνοή ζωής.
Τώρα, ανεπαίσθητος εφιάλτης
κάποιες στιγμές μάς ξεγελά.
Δε φταίει αυτός.
Μας αγγίζει ηδονικά,
μας υπόσχεται βράδια μοναδικά,
σαν χρωματίζει ειδυλλιακά δειλινά.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη: Υπάρχει Ελπίδα;

Στον παραλογισμό του κέρδους
αναλώνονται σώμα και ψυχή.
Με παρωπίδες προχωρούν.
Η φωτιά πολεμά τη φωτιά
κι η Ειρήνη μοιάζει ουτοπία.
Στα βάθη των αιώνων
αργοσβήνει το γέλιο της.
Ο Τρυγαίος απάνω στο σκαθάρι
απτόητος συνεχίζει τις προσπάθειες
ν’ αρπάξει το γουδοχέρι του Πολέμου.
Η Ελπίδα δε χάθηκε ακόμα.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

wings

Μαρία Πισιώτη, Σήμερα

Ένα γιοφύρι στρωμένο με λιθάρια.
Κάθε λιθάρι και μια σελίδα.
Κόκκινη
Γαλάζια
Κίτρινη
Πράσινη
Μαύρη
Διάφανη!
Ο απόηχος μιας μνήμης που παράπεσε
κάποια στιγμή απ’ τον άνεμο της διασποράς.
Τα κομμάτια της συλλέγει μήπως και
δώσει χρώμα και νόημα στη διάφανη σελίδα.
... Και το γιοφύρι συνεχίζει...
λιθάρι το λιθάρι προσπαθεί να ενώσει τις
όχθες του χρόνου.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)