Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 06 Jan, 2007, 17:47:32

Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος
Post by: wings on 06 Jan, 2007, 17:47:32
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος (1903-1996)

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/vafopoulos.jpg)

Γεννήθηκε το 1903 στη Γευγελή της τότε Γιουγκοσλαβίας. Μαθήτευσε στην Αστική Σχολή Γευγελής. Μετά το τέλος του Β' Βαλκανικού Πολέμου η οικογένεια Βαφόπουλου εκπατρίστηκε και ο ποιητής έζησε στην Έδεσσα, το Φανό, τη Γουμένισσα και τελικά στη Θεσσαλονίκη, όπου τέλειωσε το Γυμνάσιο (1917-1924). Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1921 με δημοσιεύσεις ποιημάτων του στα περιοδικά «Σφαίρα» (Γυναίκα) και «Νουμάς» (Ελεγείο στους αδικοσκοτωμένους). Το 1923 επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Αθήνα, γράφτηκε στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε ως αντιγραφέας στη Μεγάλη Γραμματική της Ελληνικής Γλώσσης του Γ. Χατζιδάκη. Επέστρεψε τη Θεσσαλονίκη λόγω προβλημάτων υγείας και το 1924 ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού «Μακεδονικά Γράμματα», από κοινού με τον Κ. Κόκκινο. Τότε γνωρίστηκε με την μετέπειτα (1931) σύζυγό του και επίσης ποιήτρια Ανθούλα Σταθοπούλου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11905.0) (που πέθανε το 1935). Το 1938 ίδρυσε τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης (την οποία διηύθυνε ως το 1963). Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής αποσπάστηκε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αθήνας, όπου γνωρίστηκε με τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο, τον Γιώργο Θέμελη (με τους οποίους συνδέθηκε στενά), τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, τον Καίσαρα Εμμανουήλ, το Στέλιο Ξεφλούδα, τον Τάσο Αθανασιάδη, τον Τέλλο Άγρα, και άλλους λογοτέχνες. Το 1983 με δωρεά του ποιητή και της Αναστασίας (δεύτερης συζύγου του) ιδρύθηκε το Βαφοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Πέθανε το 1996 στη Θεσσαλονίκη.

Ποιητικές συλλογές:
«Τα ρόδα της Μυρτάλης», τυπογρ. Ελληνικής Ιατρικής, Θεσσαλονίκη, 1931
«Προσφορά (εις μνήμην Ανθούλας Βαφοπούλου), Θεσσαλονίκη, 1938
«Η προσφορά και τα αναστάσιμα», Θεσσαλονίκη, 1948
«Το δάπεδο», 1951
«Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο», 1959
«Επιθανάτια και σάτιρες», εκδ. Εστία, Αθήνα, 1966
«Τα ποιητικά», εκδ. Εστία, Αθήνα, 1970
«Τα νέα σατιρικά γυμνάσματα», 1975
«Τα επιγενόμενα», 1977
«Τα ποιήματα» (συγκεντρωτική έκδοση), εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 1978
«Το τέλος», εκδ. Ιανός, Αθήνα, 1985
«Άπαντα τα ποιητικά» (συγκεντρωτική έκδοση), εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1990

Πεζά:
«Σελίδες αυτοβιογραφίας Α' – Το πάθος», εκδ. Εστία, Αθήνα, 1970
«Σελίδες αυτοβιογραφίας Β' – Η Ανάσταση», 1971
«Σελίδες αυτοβιογραφίας Γ' – Ταξίδια και παρενθέσεις Α'», 1973
«Σελίδες αυτοβιογραφίας Δ' – Ταξίδια και παρενθέσεις Β'», 1975
«Το βιολί της Αννίκας» (διηγήματα), 1989
«Σελίδες αυτοβιογραφίας Ε' – Ύστερα από δεκαεπτά χρόνια», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1991
«Το παραμύθι της Θεσσαλονίκης», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1992.

Θεατρικά έργα:
«Εσθήρ» (έμμετρη βιβλική τραγωδία), 1934
«Εσθήρ και το ξύπνημα», 1990
«Για ναύρει τη γυναίκα του», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1988

Μελέτες:
«Το πνευματικό πρόσωπο της Θεσσαλονίκης», 1980
«Οι λαϊκές βιβλιοθήκες θεσμός κοινωνικής υποδομής», Θεσσαλονίκη, 1982
«Ποίηση και ποιητές», εκδ. Ρέκος, Θεσσαλονίκη, 1983
«Θεατρικές σελίδες, 1924-1974», εκδ. Ρέκος, Θεσσαλονίκη, 1988
«Ο θρύλος του Μπάυρον», εκδ. Ροές, Αθήνα, 1988
«Το βιολί της Αννίκας» (συγκεντρωτική έκδοση φιλολογιών και κριτικών κειμένων), εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1989

[Πηγή για το βιογραφικό, τη φωτογραφία και την εργογραφία: ΕΚΕΒΙ (http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=120)]

Ανθολογημένα ποιήματα:


Στο Translatum έχουν δημοσιευτεί και πεζογραφήματα του Γιώργου Βαφόπουλου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=1911.0).


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Re: Γ. Θ. Βαφόπουλος
Post by: banned on 19 Sep, 2007, 13:08:07
Συνιστώ στους φίλους της ποίησης και σε όσους αγαπούν αυτή την πόλη να ζητήσουν από το Βαφοπούλειο ή από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες Σελίδες Αυτοβιογραφίας του Γ. Θ. Βαφόπουλου σε τέσσερις τόμους. Όπως αναφέρεται στο εσώφυλλο, πρόκειται για τη χρονική ανάπλαση μιας ζωής, που καλύπτει περιστατικά εβδομήντα περίπου ετών. Ο συγγραφέας, στην ανάπλαση της ατομικής του ζωής, συμπλέκει όσα πρόσωπα και γεγονότα του πνευματικού και κοινωνικού βίου έπαιξαν κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Δεν μυθοποιεί τα πρόσωπα και τα γεγονότα. Απλώς καταγράφει, σε λογοτεχνικό ύφος, τα χαρακτηριστικά τους, με τη συνείδηση ενός χρονικογράφου. Κι ακόμα εξομολογείται τις μυστικές ψυχικές αντιδράσεις του βίου του, που, κατά κάποιο τρόπο, εξηγούν και φωτίζουν την ποίησή του.

Τόμος Α': To Πάθος (1903-1935). Μια οδυνηρή προσωπική περιπέτεια, συνυφασμένη με την Ελληνική Πνευματική Ζωή και το Χρονικό της Θεσσαλονίκης.

Τόμος Β': H Ανάσταση (1936-1950). Μια έξοδος από το πάθος, μέσα στην ανέλιξη της Ελληνικής Πνευματικής Ζωής, στα εφιαλτικά πλαίσια της 4ης Αυγούστου 1936, του Αλβανικού Πολέμου, της Γερμανικής Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού.

Τόμος Γ': Tαξίδια και Παρενθέσεις Α' (1951-1966). Περιηγήσεις σε ξένες χώρες στο πλαίσιο της Ελληνικής Πνευματικής Ζωής και της περιπέτειας του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Τόμος Δ': Tαξίδια και Παρενθέσεις Β' (1967-1974). Περιηγήσεις σε ξένες χώρες, κάτω από την κατάθλιψη της Ελληνικής Πνευματικής Ζωής, τον καιρό της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967.

Αργότερα εκδόθηκε και ένας πέμπτος τόμος, Ύστερα από Δέκα Επτά Χρόνια (1974-1991), για να ολοκληρωθούν οι Σελίδες Αυτοβιογραφίας.
Title: Re: Γ. Θ. Βαφόπουλος
Post by: wings on 19 Sep, 2007, 13:20:10
Σ' ευχαριστούμε πολύ γι' αυτή την ενημέρωση.

Κι εγώ με τη σειρά μου θα συστήσω στους φίλους της ποίησης και της πόλης μας το βιβλίο Άπαντα τα ποιητικά του Γ. Θ. Βαφόπουλου (εκδόσεις Παρατηρητής, 1990) - αφιέρωμα στοργής στη γυναίκα του, όπως λέει ο ίδιος ο ποιητής. Περιλαμβάνεται όλο το ποιητικό του έργο από το 1924 έως και το 1988.
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Σταδιοδρομία
Post by: wings on 26 Sep, 2007, 14:18:19
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Σταδιοδρομία

[Ενότητα Δεκαοχτώ άλλα ποιήματα]

Αφιερώνεται στους Νέους

Γιατί όταν ξεκινήσαμε δε βρέθηκε κανείς
στην αφροσύνη μας τη φρόνησή του ν’ αντιτάξει;
Ναι, ο σκοπός ήταν ψηλός κι η πρόθεση ευγενής,
μα εφύγαμε απροετοίμαστοι, με δίχως καμιά τάξη.

Τη γνώση τη θεωρούσαμε σαν πράγμα περιττό,
πεζή φροντίδα των κοινών και ταπεινών ανθρώπων.
Ο ενθουσιασμός μας ήτανε εφόδιον αρκετό
για τη λαμπρή κατάκτηση των νέων άγνωστων τόπων.

Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αμφιβολία καμιά
για την ορθότητα του τολμηρού διαβήματός μας,
κινήσαμε προτείνοντας τ’ άλκιμα νέα κορμιά,
με την ανόητη φλόγα της αισιοδοξίας εντός μας.

Όταν επροχωρήσαμε πολύ κι ο δισταγμός,
παιδί της πείρας, άρχισε να κρούει το λογικό μας,
σκεφθήκαμε αν δεν ήτανε ο ύστατος ηρωισμός
ν’ αφήσουμε ανεκπλήρωτο το πλανερό όνειρό μας.

Με φόβο εκοιταχτήκαμε στα μάτια σιωπηλοί,
γυρίζοντας μ’ ανησυχία τα βλέμματά μας πίσω.
Αλίμονο, η αφετηρία μακριά ήτανε πολύ
και λέγαμε ο καθένας μας: «αργά είναι να γυρίσω».

Κριθήκαμε έτσι απ’ την αδυναμία μιας στιγμής,
άβουλοι, την ανάγκη κάμνοντας φιλοτιμία.
Το θεωρήσαμε οι δειλοί πια ζήτημα τιμής
αργά να μην αρχίσουμε μια νέα σταδιοδρομία.

Και τώρα; Στο μεταίχμιο του όνειρου και της ζωής,
μας απωθεί απ’ τη μια η ζωή και τ’ όνειρο απ’ την άλλη.
Απολωλότα πρόβατα, στρατιώτες αδαείς!
Δε μένει παρά το άδειο μας να σπάσουμε κεφάλι.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Τα παιδιά
Post by: wings on 27 Sep, 2007, 15:55:25
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Τα παιδιά

[Ενότητα Η τριλογία του ανθρώπου]

Οι γυρίνοι δεν έχουν γίνει ακόμα βάτραχοι.
Όμοια και τα παιδιά δεν έχουν τελειωθεί σ’ ανθρώπους.
Είναι οι προάνθρωποι, που στρέφουνε το πρόσωπο σ’ εμάς,
αλλά τον αφαλό τους κρατούν στη μήτρα της μεγάλης νύχτας.
Παίζουν μαζί, μα το καθένα στρέφεται στη μόνωσή του.

Των μικρών παιδιών οι φωνές δεν είναι καμωμένες
από ήχους πραγμάτων, που οι εμπειρίες τα κατοικούν.
Είναι από μνήμες αρχέγονες κι από σιωπή πλασμένες:
Καθώς κινούνται, δε συγκρούονται μεταξύ τους∙ απαλά
γλιστρούν η μια δίπλα στην άλλη∙ διαπερνούν κάποτε,
όπως σπαθί το σώμα, δίχως καν να εγγίζονται:
Τόσο ανάλαφρες η σιωπή τις έχει κάμει.
Τόσο τέλεια η μόνωση τις περιβάλλει.

Πώς το κέλυφος τούτο να διαπεράσεις με το ξίφος
του δήθεν τελειωμένου ανθρώπου; Πώς να κατεβείς βαθιά,
απ’ τα διάφανα μάτια των παιδιών, στον πρώτο θάνατο;
Στον δρόμο σου προς τον άνθρωπο έχεις χάσει τη μνήμη
από την πρώτη μόνωση κι από την πρώτη σιωπή.

Έτσι όπως είσαι τώρα, απ’ των καιρών τη σκόνη σκεπασμένος,
σ’ απανωτά στρώματα, σαν την πανάρχαια τούτη γη,
πρέπει στον χρόνο μέσ’ ανάστροφα να κινηθείς,
της κάθε σου στιγμής να ξεντυθείς τα ρούχα.

Όταν φτάσεις γυμνός στο τέρμα της αναδρομής,
στων προανθρώπων το σύνορο και των ανθρώπων,
τα πρωτινά σου ρούχα θα βρεις να σε προσμένουν.
Όμως θα ’ναι στενά, για να μπορούν να σε χωρέσουν,
καθώς θα ’χεις φαρδύνει απ’ τις ανθρώπινές σου μνήμες.

Θα ’σαι ένας άγγελος, εξορισμένος απ’ το μέλλον
των άλλων αγγέλων στο παρόν τους, που θα ’ναι τώρα
το παρελθόν σου. Κι αν φωνάξεις δυνατά:
«Γυρίνοι, που δεν είσθε ακόμα βάτραχοι».
Κι αν φωνάξεις πάλι: «Κοριτσάκι,
που ακόμα δεν είσαι ματρόνα σε οίκον ανοχής».
Κι αν ξαναφωνάξεις: «Αγοράκι, που δεν είσαι ακόμα
αμοιβός έρωτος ή μέλος του κοινοβουλίου»,
δεν θ’ ακούσουν: Η φωνή σου θα κείτεται στο μέλλον.
Η ακοή τους θα τη συλλάβει, όταν οι βάτραχοι
αρχίσουν να κοάζουν μες στο τέλμα τους.
Αλλά τότε δε θα μπορούνε να την εννοήσουν,
γιατί το νόημά της θα κείτεται στο παρελθόν τους.

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ερωτική ολονυκτία
Post by: wings on 10 Oct, 2007, 12:32:15
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ερωτική ολονυκτία

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Η νύχτα απόψε το άρωμα της ηδονής σκορπάει ξανά
και μια ανεξήγητη χαρά στη σκοτεινιά της κλείνει.
Έλα, Μυρτάλη, ο έρωτας τρελός απόψε ξαγρυπνά
κι έξαλλος σπάει το τόξο του στη νυφική μας κλίνη.

Ράθυμα απόψε ξαγρυπνούν μαζί μας όλη τη νυχτιά
κι αντιχτυπιένται στου έρωτα τη ζάλη όλα τα ρόδα.
Έλα, Μυρτάλη, ας γίνει απόψε η κάμαρή μας μια πλατιά
του ωραίου θεού της ηδονής λαμπρότατη παγόδα.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (7)
Post by: wings on 15 Oct, 2007, 21:37:03
https://www.youtube.com/watch?v=J-aYqWyFu60

Γιάννης Καραμπεσίνης, Εσένα δε σου άξιζε αγάπη (τραγούδι: Πόλυ Πάνου (1959))

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (7)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

7

Ήσυχα, απλά χωρίσαμε μιαν ήρεμη απλή νύχτα.

Τ’ ωχρό λειψό φεγγάρι απάνω από την κεφαλή σου
άπλωνε λάμψη εκστατική, του εξαγνισμού στεφάνι.

Όμως γυναίκα αγέρωχη, της αμαρτίας η φλόγα
πράσινη λάμψη ανάδινε απ’ την κόρη των ματιών σου
κι ο σαρκασμός σερνότανε λευκός στα ωχρά σου χείλη.

Στο σκοτεινό πλακόστρωτο τα βήματά σου ηχήσαν,
χωρίς μια τύψη μαύρη στην ψυχή σου να ξυπνήσουν.

Έτσι στερνά χωρίσαμε μιαν ήρεμη απλή νύχτα.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Re: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Τα ρόδα της Μυρτάλης
Post by: Anastasia on 16 Oct, 2007, 15:31:44
Θαρρώ ότι αυτή η συλλογή, Τα ρόδα της Μυρτάλης, αποπνέει μια φρεσκάδα κι έναν νεανικό ενθουσιασμό. Μου αρέσουν πολύ αυτά τα ποιήματα.
Title: Re: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Τα ρόδα της Μυρτάλης
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 15:47:44
Κι εμένα μ' αρέσουν πολύ για τους λόγους που αναφέρεις κι ακόμα έναν. Γιατί το τωρινό αφιέρωμά μας στην ερωτική ποίηση ήταν η ευκαιρία μας για να γνωρίσουμε από κοντά τα νεανικά ποιήματα του Γιώργου Βαφόπουλου που γράφτηκαν από 75 ως και 85 χρόνια πριν. Τα περισσότερα ήταν για την Ανθούλα, την πρώτη του σύζυγο που πέθανε πολύ νέα.

Συνήθως διαβάζουμε τα ποιήματα της ωριμότητάς του και προσπερνούμε τις πρώιμες συλλογές του, ενώ τώρα έχουμε πιο αντιπροσωπευτική εικόνα του έργου του.

Αυτό συμβαίνει και με πολλούς άλλους ποιητές μας που στη νιότη τους έγραψαν μικρά ερωτικά διαμάντια.

Οπότε αυτό το εικοσαήμερο μάς δίνεται η δυνατότητα να δούμε μια ακόμα πτυχή των περισσότερων ποιητών της πόλης μας, όλων των γενεών, κι ας ήταν αλλιώς η ζωή τότε. Βέβαια, το 2008 θα κάνουμε άλλο ένα αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση γιατί ο έρωτας είναι ίσως από τα κορυφαία θέματα της ζωής όλων μας και με τις χαρές και με τις πίκρες του.
Title: Re: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Τα ρόδα της Μυρτάλης
Post by: Anastasia on 16 Oct, 2007, 16:38:31
Έχεις απόλυτο δίκιο, Βίκυ μου. Τώρα που έχουμε μια πιο αντιπροσωπευτική εικόνα των ποιητών, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά και να έχουμε πιο ξεκάθαρη άποψη για το έργο τους. Εξάλλου δεν θα ήταν σωστό να κρίνουμε το έργο κάποιου ποιητή μας έχοντας δει ελάχιστα δείγματα της δουλειάς του. Θα ήταν κρίμα, να μη γνωρίζαμε τα τόσο όμορφα ερωτικά ποιήματα που γράφτηκαν από στρατευμένους ποιητές.

Επομένως, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι αυτό το εικοσαήμερο θα δούμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Μια πολύ κοινή ιστορία
Post by: wings on 20 Oct, 2007, 17:48:34
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Μια πολύ κοινή ιστορία

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Ήρθε η μοιραία του χωρισμού στιγμή, γυναίκα αμαρτωλή,
ωραία γυναίκα, κι έμεινα μόνος σαν πρώτα πάλι
στην κάμαρή μας, που άλλοτε λαμπρή η καινούρια ανατολή
το σκοτισμένο ξύπναε νου από του έρωτα τη ζάλη.

Τα χέρια εδώσαμε σφιχτά, σα δυο καλοί φίλοι παλιοί,
παίρνοντας ο καθένας κι από έναν άλλο δρόμο.
Ωραία γυναίκα, ο νους μου την παλιά ζωή σου αναπολεί
και για τη νέα σου τύχη αναριγεί με φρίκης τρόμο.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Δύση στον Θερμαϊκό
Post by: wings on 29 Oct, 2007, 18:17:23
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Δύση στον Θερμαϊκό

[Ενότητα Δεκαοχτώ άλλα ποιήματα]

Τον ήλιο δες, Λυδία, πώς γέρνει ανάμεσα
στων καταρτιών το δάσος, που αργοτρέμοντας,
τις άπειρες κορφές σαλεύει μ’ έκσταση
στο θαύμα μπρος, που φλέγεται, της δύσης.

Α, πόσο είναι μεθυστικό το λίκνισμα
των καραβιών που απλώνουνε στη θάλασσα
το ρίγος των μακρών σκιών, που πάλλονται
σαν κόμη εξαίσια, οι αύρες που ανεμίζουν.

Τον κύκλο δες, Λυδία, που αστράφτει πύρινος,
στων καταρτιών μπλεγμένος το κυμάτισμα,
σαν πορφυρή καρδιά πελώριου γίγαντος,
που ένας μεγάλος πόθος τη φλογίζει.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Re: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Δύση στο Θερμαϊκό
Post by: banned on 29 Oct, 2007, 19:41:29
Δύση, δειλινό, ηλιοβασίλεμα. Συγκλονιστικά ερωτικό, μεθυστικό και χιλιοτραγουδισμένο το ηλιοβασίλεμα στον κόλπο από μουσικούς, ποιητές, πεζογράφους, ζωγράφους, φωτογράφους και κάθε είδους καλλιτέχνες της πόλης αλλά και από όλους τους άλλους κατοίκους και επισκέπτες της που έτυχε να το παρακολουθήσουν.

Από τις εκδόσεις University Studio Press κυκλοφόρησε φέτος και παρουσιάστηκε στη Δ' Αποθήκη του λιμανιού το λεύκωμα του οφθαλμίατρου και ερασιτέχνη φωτογράφου, Παναγιώτη Κ. Οικονομίδη, με τίτλο Δύσεις στο Θερμαϊκό. Περίπου 170 σελίδες με ωραιότατες φωτογραφίες από το ηλιοβασίλεμα της Θεσσαλονίκης, που συνοδεύονται από στίχους και σύντομα κείμενα Θεσσαλονικέων ποιητών και πεζογράφων.

Οι στίχοι σε μία από τις φωτογραφίες είναι η πρώτη στροφή του ποιήματος αυτού του Γιώργου Βαφόπουλου
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο μέγας ων
Post by: wings on 21 Nov, 2007, 17:59:53
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο μέγας ων

[Ενότητα Επιθανάτια]

Ο θάνατος υπάρχει. Είναι ο μεγάλος πατέρας,
που μας φύτεψε στη μήτρα της ανυπαρξίας.
Είναι ο δίδυμος αδελφός, που πορεύεται μαζί μας.
Μας εγκαταλείπει μέσα στη νύχτα και πορεύεται.
Ξανάρχεται στη μέρα και πορεύεται πάλι μαζί μας.

Ο θάνατος φορεί ένα μονάχα προσωπείο.
Το δίδυμο προσωπείο της νύχτας και της μέρας.
Είναι ο τέλειος κύκλος. Ο μεγάλος καταρράκτης.
Μας πλημμυρίζει και τον πλημμυρίζουμε.
Είναι η πλατιά γέφυρα, που ζευγνύει την παρουσία
με την απουσία. Που ταυτίζει την ύπαρξη
με την ανυπαρξία. Ο μέγας θαυματοποιός.
Η αρχή και το τέλος. Η αναπαλλοτρίωτη αλήθεια.
Ο θάνατος συμπυκνώνεται στον εαυτό μας.

Ας καθίσουμε τώρα γύρω στο στρογγυλό τούτο τραπέζι,
εσείς που φύγατε και μείνατε για πάντα μαζί μας
κι εμείς που μετατρέψαμε την απουσία σας σε παρουσία.
Στον μεγάλον αυτό κύκλο του θανάτου, δεν ξέρουμε
ποιοι θα είναι οι παρόντες και ποιοι οι απόντες.
Δεν ξέρουμε καν όλοι αν είμαστε παρόντες
ή όλοι απόντες. Ο θάνατος μας διαπερνά,
μας δένει σ’ ένα στεφάνι, που τ’ αγκάθια του
την κοινή αίσθηση του πόνου μας δίνουν.

Ας κοιταχθούμε στα μάτια. Θα ιδούμε ο ένας
το είδωλο του άλλου: το κοινό είδωλο του θανάτου.
Ας ψηλαφίσουμε τα χέρια μας. Θα αισθανθούμε
της αγάπης το ρίγος: το κοινό ρίγος του θανάτου.
Ας φιληθούμε στα χείλη. Θα νιώσουμε τη γεύση
όχι του τελευταίου ασπασμού, αλλά της πρώτης
πνοής: την κοινή γεύση από το φίλημα του θανάτου.

Αλληλούια, αλληλούια, δόξα σοι ο Θεός.
Θεός γαρ ο θάνατος και θάνατος ο Θεός μου.

Από τη συλλογή Επιθανάτια και σάτιρες (1966)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Re: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο μέγας ων
Post by: banned on 21 Nov, 2007, 19:51:45
Συγκλονιστικό. Ένα σπουδαίο ποίημα που δείχνει όλη τη δύναμη του Βαφόπουλου. Και μου θυμίζει ένα απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Tom Stoppard, "Rosencrantz and Guildenstern are dead".

".... Death is not anything ... death is not ... It's the absence of presence, nothing more ... the endless time of never coming back ... a gap you can't see, and when the wind blows through it, it makes no sound ..."
Title: Re: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο μέγας ων
Post by: wings on 21 Nov, 2007, 20:08:15
Έχεις απόλυτο δίκιο.

Πρόκειται για το σημαντικότερο ίσως ποίημα του Γιώργου Βαφόπουλου. Με μεγάλη συγκίνηση το δημοσίευσα σήμερα και περίμενα πολύ ωσότου έρθει η κατάλληλη στιγμή. Έπρεπε, ωστόσο, να τελειώσουν πρώτα τα αφιερώματα που κάναμε και ήταν δεσμευτικά ως προς το θέμα των ποιημάτων.
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Γεύση θανάτου
Post by: wings on 25 Nov, 2007, 16:53:32
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Γεύση θανάτου

[Ενότητα Επιθανάτια]

Να μελετάς το θάνατο μες στα βιβλία,
είναι μια άσκηση σπουδής σε σεμινάριο.
Να μετράς τα χτυπήματά του στους κροτάφους των ανθρώπων,
άλλο δεν κάνεις παρά μια πράξη αριθμητικής.

Ο θάνατος δεν υπάρχει μήτε στους πολέμους,
μήτε στο δηλητήριο, μήτε στα στιλέτα.
Μήτε στους βραδινούς θαλάμους των νοσοκομείων.
Υπάρχει μες στην αναμμένη θρυαλλίδα,
που στα δικά σου μονάχα μυστικά κανάλια,
μ’ αργό βήμα προχωρεί, απ’ την πρώτη εκείνη μέρα.

Αν να αισθανθείς μπορέσεις τούτο το περπάτημα,
θα ’χεις τη χάρη της μόνης γεύσης του θανάτου.
Αλλά την έκρηξη δε θα την αισθανθείς.
Γιατί θα ’βλεπες τότε, αυτό που λένε θάνατο
να φορεί το δικό σου πρόσωπο στο πρόσωπό του.

Από τη συλλογή Επιθανάτια και σάτιρες (1966)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος: Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα (35)
Post by: wings on 28 Nov, 2007, 22:13:49
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα

35

Ιδεολόγοι και καταφερτζήδες,
τα βολέψαμε στην Επταετία.
Τώρα όλες του Έθνους οι παλιές ατσίδες
ορκίζονται στη Νέα Δημοκρατία.

Ο Παττακός; Τον άνθρωπον ουκ οίδα.
Κι ο Γεωργαλάς; Ποιος να ’ναι τούτος πάλι;
Άγνωστοι κι ο Λαδάς με τον Καρύδα,
πού καταντήσανε σε τέτοιο χάλι.

Η μονέδα πάντα σκορπά ευωδία,
το ίδιο μες σ’ εκκλησιές και καφωδεία.

Από τη συλλογή Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα (1975)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)


Ο Γιώργος Βαφόπουλος έγραψε τούτα τα σατιρικά ποιήματα στη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας.
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος: Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα (21)
Post by: wings on 29 Nov, 2007, 12:25:11
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα

21

Ο Αρχιτζουτζές, με πόζα Μουσολίνι,
κάθισε τους δασκάλους στα θρανία.
Χλωμός την κεφαλή ο καθείς τους κλίνει,
μπροστά στην αφρισμένη του μανία.

Χεστήκατε, ω Διδάσκαλοι του Γένους,
τον Τζουτζέ καθώς βλέπατε μπροστά σας.
Μάταια, με το φανό του Διογένους,
ζητώ να βρω άνθρωπον ανάμεσά σας.

Χαμένος κόπος. Δε σαλεύει η «τάξις».
Φουκαράδες, ο νους τους στις συντάξεις.

Από τη συλλογή Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα (1975)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ουκ απέσβετο λάλον ύδωρ
Post by: wings on 07 Dec, 2007, 16:52:49
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ουκ απέσβετο λάλον ύδωρ

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Χριστιανός εγώ; Ποτέ! Δεν είμαι εγώ Χριστιανός.
Αινίγματα για μέ οι ναοί του χλωμού Ναζωραίου.
Ορμητικός κι ωραίος σαλεύει μέσα μου ένας Ιουλιανός,
και γέρνω στο κατώφλι σας, λαμπροί ναοί του Ωραίου.

Από το βράχο τον ιερόν εξόρισε ο βυζαντινός
φανατισμός την πάναγνη παρθένα της σοφίας.
Κάτω: οι ναοί του Εβραίου θεού, κι απάνω: πάντα φωτεινός
ο ωραίος ναός, σύμβολο μιας παντοτινής θρησκείας.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο μεγάλος κώνος
Post by: wings on 12 Dec, 2007, 20:15:06
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο μεγάλος κώνος

Ας δεχθούμε πως η δομή του κόσμου
είν’ ένας κώνος, που απ’ τη βάση ως την κορφή του
διατρέχεται από μια γραμμή σπειροειδή.

Ο άνθρωπος του οιδιπόδειου αινίγματος
ξεκινά την αυγή, πάνω στ’ αχνάρια της γραμμής,
με τα τέσσερα πόδια. Στα μισά του δρόμου
στυλώνεται στα δυο του, για να ιδεί κατάματα
τον ήλιο του λαμπρού μεσημεριού.
Και το βράδυ φθάνει στην κορφή του κώνου,
σέρνοντας τώρα το τρίτο του ποδάρι,
έτοιμος ν’ αντικρίσει τη μεγάλη δύση.

Αλλ’ έμεινε ατελής του αινίγματος η λύση.
Παραλείφθηκε η εκδοχή της τελευταίας
οριζοντιώσεως. Κι ακόμα η αλληγορία
του λίκνου και του φέρετρου, που ήσαν δεμένα
στις δυο άκρες της σπειροειδούς γραμμής του κώνου.

Ο κόσμος θα μπορούσε να ’ναι κι ένας κύβος,
σαν εκείνον του Καίσαρος, που «ερρίφθη» στον Ρουβίκωνα.
Κι ακόμα θα μπορούσε να ’ναι κι ένας κύκλος,
όμοιος με το αλώνι του Διγενή Ακρίτα.

Το σχήμα του στερνά ο καθείς ανακαλύπτει,
κατά τον κόσμο που στη φύση του ταιριάζει.

Είναι άνθρωποι τετράγωνοι, ίσιοι ή τεθλασμένοι,
που βολεύονται μέσα στο περίγραμμά τους.
Κι είναι άλλοι πρηνείς και πεπλατυσμένοι,
που αρκούνται «μετριοφρόνως» σε μια τάβλα.

Όμως, εγώ επιμένω στου μεγάλου κώνου
το πολυσήμαντο σχήμα, όπου σ’ έναν κύκλο
αλλεπαλλήλων ενιαυτών, τα βήματά μου
οδηγηθήκαν με περίσκεψη προς την κορφή του,
ανάμεσ’ απ’ άνθη, πέτρες και σκιές θανάτου.

Στέκομαι τώρα στο στερνό σκαλί της σπείρας
κι αναμετρώ τα στάδια της μακράς πορείας μου.
Θα ’ναι μάταιο το χέρι μου να υψώσω,
αφού δε βλέπω να μου απλώνεται άλλο χέρι.

Όσοι γνωρίζανε πως στην κορφή του κώνου
του υποχθονίου πυρός έχασκε ο αρχαίος κρατήρας,
ήδη μπορούνε να εξηγήσουν την προτίμησή μου
προς το υπερούσιο σχήμα του μεγάλου κώνου.

Καθώς πια δεν υπάρχει ανάληψη στους ουρανούς,
μου αρκεί το έσχατο πήδημα του Εμπεδοκλέους.

Από τη συλλογή Τα επιγενόμενα (1977)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Μίσος
Post by: wings on 18 Dec, 2007, 14:32:10
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Μίσος

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Για σε, που αγάπησα πολύ, γράφω, γυναίκα, τους στερνούς
στίχους, γεννήματα κακά του πιο αγριεμένου μίσους.
Το πάθος, φλόγα πράσινη, που καίγεται σ’ αυτήν ο νους,
σε μίσους, σαν κατάρα βιβλική, με σέρνει αβύσσους.

Φύτρα καταραμένη της οχιάς, που πριν να δεις το φως,
τη σάρκα, σάρκα που ’δωσε το άθλιο κορμί σου, σκίζεις,
με το άγριο μίσος, που μισεί τον αδελφό του ο αδελφός,
ας ήταν κάθε φλέβα της ζωής μου να γεμίζεις.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (11)
Post by: wings on 03 Jan, 2008, 15:59:47
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (11)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

11

Στη μοναξιά μου πάντοτε θυμούμαι εσέ, Μυρτάλη.

Εψές, που με βαριά καρδιά έφυγα απ’ το καφενείο,
και βρέθηκα ολομόναχος, θυμήθηκα εσέ πάλι.

Γιατί, γιατί στο πέρασμα του χρόνου όλα ν’ αλλάζουν,
να φεύγουν τα γεράματα και να ’ρχονται τα νιάτα,
κι ο μέγας κύκλος της ζωής να μένει πάντα ο ίδιος;

Σ’ αναλογίζομαι και κλαίω τους έρωτες, Μυρτάλη,
που πέθαναν κι' αυτούς που ζουν κι εκειούς που θά ’ρθουν αύριο.

Μυρτάλη, ο κύκλος της ζωής είναι ο ίδιος πάντα, ο ίδιος.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο φόβος
Post by: wings on 06 Jan, 2008, 22:58:31
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο φόβος

[Ενότητα Η τριλογία του ανθρώπου]

Η μόνωση τούτη και τούτη η σιωπή δεν είναι
η πρώτη μόνωση κι η πρώτη σιωπή. Εκείνες ούτε
μνήμες δεν είναι πια: ποντίσθηκαν μες στη μεγάλη νύχτα.
Τούτες άνθισαν γύρω σου, καθώς νυχτερινά λουλούδια,
όταν ο φόβος σού έγνεψε να κλείσεις το παράθυρο.

Πριν, στεκόσουν στην ανοιχτή κορνίζα του. Κι αγνάντευες
στην αυλή το παιχνίδι των μικρών παιδιών. Αλλ’ όμως
δεν έβλεπες την κίνησή τους∙ ούτε τις φωνές τους άκουγες.
Τις θυμόσουν μονάχα, γιατί κείτονταν στο παρελθόν σου.
Κι αισθανόσουν ακέρια την αγάπη τους σ’ ακέριο
τον εαυτό σου ν’ απλώνεται πάνω, γιατί η αγάπη
είναι πέρ’ από τον χρόνο κι από κάθε μερισμό.

Κάποτε είδες εκεί, που τίποτε δεν έβλεπες.
Άκουσες από εκεί, που τίποτε δεν άκουγες.
Και το παράθυρό σου ξάφνου βρέθηκε ν’ ανοίγει,
καθώς μάτι κατάπληκτο, ψηλά στον πύργο αυτό,
που ένα χαντάκι με πηχτό νερό τον φέρνει γύρα.
Και βιάστηκες να κλείσεις το παράθυρο, προτού
οι υποβρύχιες του τέλματος φωνές σε πνίξουν.

Όμως δεν είχες υποπτευθεί πως φυλάκιζες το φόβο,
πως κρατούσες κλεισμένη μέσα την ακέρια αγάπη.
Η μόνωση τούτη είναι απ’ τον φόβο σου πλασμένη.
Της σιωπής τούτης τα χείλη η αγάπη τα ’χει κλείσει.

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Η ζυγαριά
Post by: wings on 10 Jan, 2008, 17:59:18
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Η ζυγαριά

[Ενότητα Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο]

Στη μια πλάστιγγα βάλε τον ήλιο∙
βάλε τη θάλασσα∙ βάλε το τραγούδι.
Στοίβαξε όλα τα νησιά του Αιγαίου,
με τα κοχύλια των ευτυχισμένων ποιητών.
Τι άλλο μένει; Ο έρωτας. Βάλε, λοιπόν,
στην κορφή, πάνω απ’ όλα, και τον έρωτα.

Όμως η πυραμίδα τούτη της χαράς
κατακόρυφα θα μπορούσε να υψωθεί,
αν στην άλλη πλάστιγγα ακουμπούσαν
ένα μικρό αντικείμενο νοσοκομείου.

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο χρόνος και το ξύλο
Post by: wings on 15 Jan, 2008, 20:32:06
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο χρόνος και το ξύλο

[Ενότητα Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο]

Το ξύλο τούτο, που στα χέρια σου ζυγιάζεται,
λέγεται σήμερα μπαστούνι. Χθες: κλωνάρι.
Αύριο θα λέγεται καυσόξυλο ή κάτι τέτοιο.
Όμως, πριν απ’ της γης τον κόλπο στον αέρα πεταχθεί,
ήτανε γη κι αέρας. Κι όταν στάχτη γίνει,
αέρα και γη πάλι θα ’ναι. Σήμερα είναι ράβδος:
Υποκατάστατο, κατά περίπτωση, του λόγου.

Το ξύλο τούτο, που έχει αλλάξει τόσα ρούχα,
το κατοικεί μια μνήμη, που όλο γύρους φέρνει:
Θυμάται το ταξίδι του μες στον αέρα,
το σύρσιμο μες στα βαθιά της γης λαγούμια,
το ρίγος του κορμιού απ’ το μήνυμα της άνοιξης.
Και δεν ξεχνά κάτι νυχτερινά καμώματα
και τα σοφά χαϊδέματα της πλάτης σου.

Το ξύλο τούτο είναι, επί τέλους, ένα ξύλο:
Ένα μικρό καρότσι φορτωμένο μνήμες.
Όμως εσύ είσαι κάτι παραπάνω από ένα ξύλο:
Είσαι ο σωρείτης των στιγμών του παρελθόντος,
που μέσα τους όχι μονάχα οι μνήμες κατοικούνε,
μα κι η συνείδησή τους, που τις κάμνει να στοχάζονται.
Είσαι ο πυκνός πυρήνας, όπου κατοικεί το μέλλον:
Ένας συσσωρευτής ενδεχομένων γεγονότων,
που είναι κατάφορτα από μνήμες αδοκίμαστες.

Είσαι το παρελθόν. Είσαι το μέλλον.
Είσαι το σπέρμα του μέλλοντος, που φύτεψε το παρελθόν
και φύτρωσε μέσα στον κήπο του παρόντος.
Είσαι ένα δέντρο φορτωμένο μνήμες: γνωστές κι άγνωστες.
Είσαι, δεν είσαι. Κι όμως είσαι το παρόν:
Το άπειρα ελάχιστο άτομο, που εντός του χώρεσε
το μέγιστο: τον αδιαίρετο κι άπειρο χρόνο.

Έχεις συλλογιστεί του ατόμου τούτου τη διάσπαση;
 
Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Απόφαση
Post by: wings on 25 Feb, 2008, 21:23:50
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Απόφαση

[Ενότητα Δεκαοχτώ άλλα ποιήματα]

Ό,τι είχανε να πούνε το είπανε.
Δεν είχαν άλλο τίποτε να πούνε.
Καθένας όμως μ’ επιμέλειαν έκρυψε
κάποιες σκηνές και κάποια γεγονότα,
που ίσως να ματαιώναν την απόφαση.

Εδώσανε τα χέρια τους μ’ αδιαφορία
–έτσι τουλάχιστο η όψη τους το έδειχνε–
και χωριστήκανε. Όμως κατεβαίνοντας
τη σκάλα Εκείνη δάκρυσε άθελα,
κι Εκείνος, μόνος πια σαν έμεινε,
ανάλυσε τον πόνο που έκρυβε
σ’ ωραία δακρύων μαργαριτάρια.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Η φυγή
Post by: wings on 27 Feb, 2008, 20:18:23
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Η φυγή

[Ενότητα Δεκαοχτώ άλλα ποιήματα]

(Εις εμαυτόν)

Τη ζωή σου ξόδεψες, γυρεύοντας τον τρόπο,
που θα κάμεις και συ μιαν άσκοπη φυγή.
Συχνά αποφάσιζες πως η καινούργια αυγή
δεν έπρεπε να σ’ εύρει πια στον ίδιο τόπο.

Σε φλόγιζε ένας πυρετός να ξεπεράσεις
τα όρια της ασφυκτικής σου περιοχής.
Η πιθανότης μιας καινούργιας κατοχής
σου κέντριζε τα βήματα προς νέες εκτάσεις.

Έπαιρνες την απόφαση∙ όμως κατά βάθος
γι’ αναβολή ζητούσες κάποιαν αφορμή,
γιατί έβρισκες «τυχαία» την τελευταία στιγμή
να ’χεις στους υπολογισμούς σου κάποιο λάθος.

Δεν υποπτεύθηκες καθόλου πως αφότου
λυγίσουν την απόφασή σου δισταγμοί,
γύρω σου υψώνονται ανυπέρβλητοι φραγμοί,
που μες σ’ αυτούς πεθαίνει κι η ψυχή του «Ασώτου».

Έτσι για πάντα ματαιώθηκε η φυγή σου,
πέφτοντας απ' αναβολή σ’ αναβολή.
Είχες μείνει στο περιβάλλον σου πολύ
κι είχες τις έξεις αποκτήσει ενός μεθύσου.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Στροφές
Post by: wings on 04 Mar, 2008, 22:53:42
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Στροφές

[Ενότητα Επιθανάτια]

I

Αυτοί που ήσαν, αυτοί που είναι, αυτοί που έρχονται,
προσεχτικά πατούν ο ένας πάνω στ’ αχνάρια του άλλου.
Απορρίψαν τον πόνο, ξεντυθήκανε την αγάπη.
Όμως κρατήσαν το ρούχο του κοινού τους θανάτου.

II

Αδελφοί μου, θησαυρίζετε τον πλούτο, πληθαίνετε την ανάγκη.
Σοδιάζετε την αγάπη, περισσεύετε τον πόνο.
Όμως για να περάσετε στην αντιπέρα όχθη,
ένας οβολός μονάχα θα σας χρειασθεί.

III

Τα πάντα μας χωρίζουν, τα πάντα μας διαφοροποιούν.
Ο θάνατος μονάχα μας ενώνει.
Είναι ο μεγάλος βοσκός, που μαζεύει
τη νύχτα στο μαντρί τα πρόβατά του.

IV

Αγαπημένη, καθώς το χέρι μου κρατάς,
είναι σα να κρατάς τον ίδιο σου το θάνατο.
Αν το δικό σου χέρι πάψει να κρατά το χέρι μου,
το δικό μου χέρι θα κρατήσει το δικό σου.

V

Είτε λέμε καλημέρα, είτε καληνύχτα,
είτε ξεπροβοδίζουμε μ’ ένα αντίο,
το σωστό θα ’ταν να λέγαμε πάντα
εν τω επανιδείν.

Από τη συλλογή Επιθανάτια και σάτιρες (1966)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Εν ονόματι της ποιήσεως
Post by: wings on 15 Mar, 2008, 18:49:02
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Εν ονόματι της ποιήσεως

[Ενότητα Σάτιρες]

Όταν τις νύχτες, σε ώρες πολύ προχωρημένες,
ανοίγεις δειλά το παράθυρο, που είχε αντιστεί
στον πέτρινο καταιγισμό της περασμένης μέρας,
για ν’ αδειάσεις τις σωρευμένες συλλογές των στίχων,
με τ’ άκοπα φύλλα και τις σεμνές τους αφιερώσεις,
ξέρεις καλά πως είναι τούτο πράξη υποκρισίας.

Να χλευάζεις την ποίηση, εν ονόματι της ποιήσεως,
είναι, επιτέλους, κάποιο μέσον άμυνας ή προστασίας.
Να τινάζεις όμως, καθώς ένα ξεσκονόπανο,
στο κατώφλι της νύχτας, τα όνειρα των ποιητών,
είναι σα να φυτεύεις το σπαθί που σου έχουν δώσει
δίχως έλεος βαθιά στην ασταμάτητη καρδιά της ποίησης.

Αν ν’ αδειάσεις μπορέσεις τα δικά σου ράφια,
του σακακιού σου τις τσέπες, την ίδια την καρδιά σου,
κι αν άξιος γίνεις να σταθείς έτσι γυμνός
στο μεσονύχτιο άνοιγμα του παραθύρου σου,
ίσως θ’ ακούσεις, μέσ’ από το πάφλασμα της νύχτας,
τους πτοημένους ψίθυρους απ’ τα όνειρα των ποιητών,
που είχες τινάξει, εν ονόματι δήθεν της ποιήσεως.

Από τη συλλογή Επιθανάτια και σάτιρες (1966)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)


Αυτό ένα από τα ωραιότερα ποιήματα που έχει γράψει ο Γιώργος Βαφόπουλος περί της ποιητικής τέχνης. Και άξιζε τον κόπο να δημοσιευτεί στην ανθολογία μας τώρα, μια βδομάδα πριν από τη φετινή παγκόσμια μέρα της ποίησης (21 Μαρτίου). Θα πρέπει να επισημάνω ότι το ποίημα αυτό συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο Ποίηση για την ποίηση (εκδόσεις Καστανιώτη, 2006), όπου ο Αντώνης Φωστιέρης και ο Θανάσης Θ. Νιάρχος ανθολόγησαν περίπου 150 ποιήματα με θέμα την ποίηση.
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Πολυκατοικία
Post by: wings on 01 May, 2008, 00:29:42
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Πολυκατοικία

[Ενότητα Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο]

«Πολιτεία βυθισμένη στη νύχτα. Κοιμητήρι
μ’ αλλεπάλληλους πολυώροφους τάφους
νεκρών, που ροχαλίζουν.»

Η Πολιτεία, «Το δάπεδο»

Στην πολυκατοικία μας τούτη, οι δικοί μας νεκροί
δε ροχαλίζουν μονάχα. Έχουν το προνόμιο
ν’ ανασταίνονται, ν’ αγαπούν και να πεθαίνουν πάλι.

Το βράδυ ανεβαίνουν με το ασανσέρ, όπως οι δίκαιοι
ανέρχονται, για να κριθούν ενώπιον του Κυρίου.
Και το πρωί κατεβαίνουν και πηγαίνουν να καούν
στο κρεματόριο του καζανιού της κεντρικής θερμάνσεως.

Να γιατί η πολυκατοικία μας βαριά μυρίζει:
Είναι η αποφορά από το μαγειρείο
του καθημερινού θανάτου. Όχι του άλλου.
Εκείνος αναδίνει εξαίσιον άρωμα.

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το Συμπόσιο
Post by: wings on 10 May, 2008, 10:55:16
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το Συμπόσιο

[Ενότητα Σάτιρες]

Πέφτοντας από δισταγμό σε δισταγμό,
μη ξέροντας αν πρέπει να δεχθώ,
πήρα, επιτέλους, την απόφαση να πάω.

Όμως, με το να μη μπορεί κανείς στην ώρα της
να πάρει μιαν απόφασην οριστική,
φτάνει συνήθως, όπως λεν, κατόπιν εορτής.

Εγώ εντούτοις έφθασα εν πλήρει εορτή.
Αλλά τούτο ποσώς δε μ’ ωφελούσε.
Είχαν ήδη κλεισθεί του πύργου οι θύρες.

Των συμποσιαστών οι άρρυθμες φωνές,
ανάκατες με ποτηριών τσουγκρίσματα
και με χυδαία γυναικών ξεφωνητά,
διήγειραν εντός μου την επιθυμία
σ’ ένα μικρό να σκαρφαλώσω παραθύρι.
Το τίμημα των δισταγμών μου τώρα
μου αποκαλύπτει ο ταπεινός αυτός φεγγίτης.

Αν είχα φτάσει πιο νωρίς, μπορούσε
κανένας άλλος αργοπορημένος
να ’χε στο παραθύρι σκαρφαλώσει.
Κάποιος άλλος μπορούσε να ’ναι μάρτυς
της κραιπάλης, του οικτρού μας συμποσίου.

Από τη συλλογή Επιθανάτια και σάτιρες (1966)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το καλεντάρι
Post by: wings on 19 Jun, 2008, 08:25:24
https://www.youtube.com/watch?v=yevE3WUeO8o

Γιάννης Ρίτσος & Νίκος Μαμαγκάκης, Έφυγες
(τραγούδι: Μαρία Δουράκη / δίσκος: 11 Λαϊκά Τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου (1972))


Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το καλεντάρι

[Ενότητα Προσφορά]

Ιδού, επέστη το πλήρωμα
του τρίτου έτους
της ουρανίας σου
μεταστάσεως.

Των γλυκών σου ενθυμίων
την πυξίδα μ’ ευλάβειαν ανοίγω.

Αγιότητος άρωμα,
του μαρτυρίου σου μόσχος,
στο κελί της μονώσεώς μου
διαχέει την θείαν ουσία του.

Ταπεινών ενθυμίων αντίκρυσμα.
Ευλαβής δακρύων σπονδή.

Ιδού, ανασύρω το λεπτό σου θερμόμετρο,
σε υποθερμίας βαθμό
σταματημένο.
Ιδού, εγγίζω
με τρέμοντα δάκτυλα
το φτωχό σου χτενάκι,
των μαλλιών σου χαλινάρι γλυκό.

Αλλά το δακρύρρυτο βλέμμα μου,
σ’ ευλαβείας αχλύν τυλιγμένο,
σταματά στο μικρό καλεντάρι,
όπου το βλέφαρο
της τελευταίας σου εγκοσμίας ημέρας
εκοιμήθη βαρύ.
«Δεκαέξι του μηνός Απριλίου.
Αγάπης, Ειρήνης, Χιονίας, μαρτύρων».
Του μαρτυρίου σου το τελείωμα,
το ξανάνθισμα του δικού μου.

Των γλυκών σου ενθυμίων
την πυξίδα μ’ ευλάβεια σφραγίζω.
Των πτωχών σου ενθυμίων ο πλούτος,
με των πλουσίων μου δακρύων
την πτωχεία συγκερνάται.

«Αγάπης, Ειρήνης, Χιονίας, μαρτύρων».

Εν Αγάπη μένε.
Εν Ειρήνη αναπαύου.
Λευκοτέρα χιόνος.

Από τη συλλογή Η Προσφορά και τα Αναστάσιμα (1948)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος: Η ελεγεία των αδελφών (ΙΙ)
Post by: wings on 09 Jul, 2008, 23:15:50
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Η ελεγεία των αδελφών (ΙΙ)

[Ενότητα Η ελεγεία των αδελφών]

ΙΙ

Όταν βγαίνω το βράδυ στο ξάγναντο τούτο,
να προσμείνω τ’ αδέρφια μου νά ’ρθουν που φύγαν,
των βημάτων σου ακούω το περπάτημα
στο ρυθμό των δικών σου βημάτων.

Όταν μέσα στη νύχτα τ’ αδέρφια μου κράζω,
που το ξέρω πως πια δεν μπορούν να μ’ ακούσουν,
στην καρδιά μου η πικρή παρηγόρια μου μένει,
πως τουλάχιστον εσύ να μ’ ακούσεις μπορείς.

Είσαι η σκεπή, που στεγάζει το σπίτι.
Είσαι η φωτιά, που πηδάει μες στο τζάκι.
Ο λύχνος, που τρώει το σκοτάδι.

Όμως δίχως τ’ αδέρφια μου είναι άδειο το σπίτι.
Είναι άδειο, είναι άδειο το σπίτι, Θεέ μου,
δίχως τ’ αδέρφια μου, που έχουνε φύγει,
το ματωμένο κρατώντας μαχαίρι.

Από τη συλλογή Το δάπεδο και άλλα ποιήματα (1951)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Υποθήκες
Post by: wings on 21 Sep, 2008, 21:43:51
https://www.youtube.com/watch?v=R3b5Ct5dQ1Y

Άγγελος Σφακιανάκης, Τα κορίτσια απ’ την επαρχία
(ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος / δίσκος: Ρηχά νερά (2003))


Γ. Θ. Βαφόπουλος, Υποθήκες

[Ενότητα Σάτιρες]

Μαζί μας τότε ζούσε η εμπνοή. Τα καλοκαίρια,
χαυνωμένοι απ’ τη ζέστη, ακούαμε τη φωνή της,
ή νομίζαμε πως την ακούμε. Οπωσδήποτε
τη μεταγράφαμε ευσυνείδητα σε στίχους.
Η εμπνοή τώρα δε ζει. Μ’ άλλους γνωστούς νεκρούς
κοιμάται κάτω απ’ τις ταφόπετρες των λεξικών.

Στο απόμακρο χωριό μας του νομού Πιερίας,
έρωτα κάμναμε με τα κορίτσια μιας γυναίκας,
που τη λέγαν Φροσύνη ή Μνημοσύνη ή κάτι τέτοιο.
Χάσαμε και τον έρωτα, σα φύγανε απ’ την επαρχία
και την τύχη τους ήρθαν να βρούνε στην πρωτεύουσα.

Η μια στο σπίτι μπήκε του κυρίου Παπαδοπούλου.
Άλλη πιάστηκε καθαρίστρια σε κατάστημα
μουσικών οργάνων και δίσκων γραμμοφώνων.
Η Μελπομένη τραγουδίστρια πήγε στα μπουζούκια.
Κι οι άλλες κάπως βολευτήκαν. Στην Αθήνα
δε χάνεσαι. Πάντα θα βρεις κάτι να κάμεις.

Μονάχα εσύ γυρίζεις σα χαμένος μες στους δρόμους.
Η εμπνοή πια δεν υπάρχει, για να παίζει μαζί σου,
πετώντας σου της Αριάδνης το κουβάρι. Τα κορίτσια
πιάσαν δουλειά και δε γυρίζουνε να σε κοιτάξουν.
Ούτε μπορείς και τα όνειρά σου να φορτώσεις
στη ράχη εκείνου του άλογου με τις φτερούγες.
Μασκαρεμένο τώρα, κόκκινο βαμμένο, το ’χουν ζέψει,
της Μόμπιλ Όιλ να κουβαλά τους τενεκέδες.

Αν τουλάχιστο εκείνα τα βιβλία με τα «Γράμματα»
της κοσμικής κυρίας Ρενέ Μαρίας Ρίλκε
δεν είχαν γίνει μικρές χαρτοσακούλες για φιστίκια,
θα ’χες σε τούτο το λαβύρινθο της μοναξιάς σου,
κάποιον, έστω μονόφθαλμο, οδηγό προσανατολισμού.

Ώστε σωτηρία δεν υπάρχει; Μα, θαρρώ, σου μένει
το μηχανάκι σου. Καβάλησέ το μάνι-μάνι
και γρήγορα μπες στων άλλων τροχοφόρων τη σειρά.
Γύρους θα κάνεις ως την έσχατή σου μέρα,
στην τροχιά ενός ατέρμονος κοχλία.
Ευτυχώς
τα πρατήρια του κόσμου έχουνε πολλή βενζίνη.

Από τη συλλογή Επιθανάτια και σάτιρες (1966)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το Δίλημμα
Post by: wings on 02 Oct, 2008, 19:59:57
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το Δίλημμα

[Ενότητα Σάτιρες]

Όταν ο ακέραιος, ο μόνος εαυτός μας
αντικριστά βρεθεί στο μέγα δίλημμα,
βάζουμε τότε τους άλλους δυο εαυτούς μας,
τα πλάσματα τούτα της βολής μας,
σ’ ένα δεινόν αγώνα πάλης μεταξύ τους.

Και σαν επιταγή δικαιοσύνης
της πάλης το αποτέλεσμα δεχόμαστε.
Επευφημούμε με χαρά τον νικητή,
τούτον των ευσεβών μας πόθων τον φορέα.

Έπειτα ήσυχοι πηγαίνουμε να κοιμηθούμε,
βέβαιοι για την ακεραιότητα του εαυτού μας,
πεισμένοι πως αναγκασθήκαμε στην εκλογή μας
κατά το θέλημα του νικητή.

Από τη συλλογή Επιθανάτια και σάτιρες (1966)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το Πραιτόριο
Post by: wings on 17 Oct, 2008, 21:28:41
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το Πραιτόριο

Πώς έγινε να μου φορέσουν τούτον τον μανδύα,
αυτή την ασήκωτη δικαστική τήβεννο;

Μ’ έσυραν έξω από της μοναξιάς μου το ενδιαίτημα
και μ’ ανέβασαν εντελώς αναπάντεχα
στην απότομη σκάλα του μεγάλου πραιτορίου.

Μου ’δωσαν στο ένα χέρι να κρατώ μια ζυγαριά,
για να ξεχωρίζω τους «εξαίρετους» απ’ τους «σημαντικούς».
Μου ’βαλαν στο άλλο μου χέρι ένα σπαθί,
για να καρατομήσω, δίχως έλεος, τους «ασήμαντους».
Όμως είχαν παραλείψει να μου δώσουν τη νομολογία
και της Ιστορίας της Ελληνικής Λογοτεχνίας.

Εκείνη έχει την πείρα της αλάνθαστης δικαιοσύνης.
Κάποτε υποβιβάζει τους «εξαίρετους».
Κάποτε διαγράφει τους «σημαντικούς».
Κάποτε τυχαίνει να προάγει τους «ασήμαντους».

Πώς λοιπόν να μεταχειρισθώ τα στυγνά τούτα
όργανα της ανθρώπινης δικαιοσύνης;
Σ’ όλη μου τη ζωή δεν είχα κάμει άλλο,
παρά να ζυγιάζω μονάχα τη δική μου συνείδηση,
να καρφώνω το σπαθί της μονάχα στην καρδιά μου.

Η ζυγαριά τούτη δεν είναι για να ξεχωρίζει
το ειδικό βάρος των μελανωμένων χειρογράφων.
Είναι για να ζυγίζει μονάχα τις καρδιές,
που σημάδεψαν μ’ αίμα τα γραμμένα κείμενα.

Για να μετρά τα γεροντικά δάκρυα των ποιητών,
που δε γνώρισαν τη δόξα της μεγάλης αγοράς.

Και το σπαθί είναι όργανο μονάχα αυτοκτονίας,
στη μεγάλη κρίση της δικής μας συνείδησης.

Παρακαλώ, βοηθήστε με να κατεβώ
απ’ το πραιτόριο τούτο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Πάρτε απ’ τους κυρτούς μου ώμους
τον ασήκωτον αυτόν δικαστικό μανδύα.
Αφήστε με να γυρίσω στο καταφύγιο της μοναξιάς μου.

Καταθέτω στα πόδια της άλλης δικαιοσύνης
τα αμείλικτα όργανα της «συννόμου κρίσεως».

Συγχωρήστε με, αδελφοί μου, που κατέχετε
τους πρόσκαιρους τίτλους των «εξαίρετων»,
των «σημαντικών» και των «ασήμαντων».

Συγχωρήστε με, προ πάντων εσείς, Κύριε Υπουργέ
του Πολιτισμού και των Επιστημών.

Από τη συλλογή Τα επιγενόμενα (1977)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το έπαθλο
Post by: wings on 07 Nov, 2008, 18:01:39
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το έπαθλο

[Ενότητα Προσφορά]

Είμαι ένας οδοιπόρος
δίχως ανάπαυση και δίχως ύπνο.
Πορεύομαι μέρα και νύχτα,
νύχτα και μέρα
στον ανηφορικό δρόμο, που περιζώνει
το σκοτεινό τούτο βουνό.

Δε βιάζομαι να φτάσω.
Ξέρω πως θα φτάσω.
Ο δρόμος είναι σίγουρος,
αφού τον διάβηκες πρωτύτερα εσύ.

Αναγνωρίζω τ’ αχνάρια των βημάτων σου,
αναγνωρίζω τ’ αχνάρια της αγάπης σου.

Στην κορυφή στέκεις
και μου γνέφεις εσύ.
Πάνω από το κεφάλι σου
τα πόδια ενός Αγγέλου.
Πάνω από το κεφάλι του Αγγέλου
τα πόδια του Θεού.

Το έπαθλο της οδοιπορίας μου θα ’ναι,
φτάνοντας στην κορυφή του κώνου,
φορτωμένος τα λουλούδια
που φύτρωσαν στο πέρασμά σου,
ν’ ακουμπήσω το ματωμένο μου κεφάλι
στη λευκή πέτρα των ποδιών σου,
στο πρώτο σκαλοπάτι του Θεού.

Από τη συλλογή Η Προσφορά και τα Αναστάσιμα (1948)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (15)
Post by: wings on 05 Dec, 2008, 01:13:24
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (15)

[Από την ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

15

Στη στέρνα μπρος την αργυρή δυο σκιές ακινητούνε.

Χλωμή έχουνε την όψη από το φέγγος της σελήνης
και τ’ απλανή τους βλέμματα θαμπώνει έκσταση ονείρου.

Ρίγη ηδονής στ’ ακίνητα νερά σκορπάει η σελήνη,
που στον υγρό καθρέφτη, απ’ τον ουράνιο της εξώστη,
την αργυρή της κόμη με νωχέλεια καθρεφτίζει.

Στην έκστασή τους δεν ακούν τη μουσική του απείρου,
ούτε και τις καρδιές τους, που την αρμονία ρυθμίζουν.

Στη στέρνα δυο σκιές χλωμές ακίνητες ρεμβάζουν.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το σύνορο
Post by: wings on 31 Dec, 2008, 15:14:46
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το σύνορο

[Ενότητα Η τριλογία του ανθρώπου]

Για να περάσεις το σύνορο τούτο, πρέπει όλες
να ξεντυθείς τις μνήμες σου∙ ν’ αφήσεις στο κατώφλι
τον φόβο∙ ν’ ακουμπήσεις κάτω την αγάπη σου.
Οι άγιοι, βλέπεις, ταξιδεύουνε χωρίς αποσκευές,
γυμνοί από τις συγκομιδές τους των αισθήσεων.

Καθώς περνούνε, στέκονται για μια στιγμή∙ γυρίζουν
πίσω το πρόσωπο, σα να θυμούνται: φαίνεται
πως κάτι πάνω τους ξεχάσθηκε απ’ τα ρούχα τους.
Το τινάζουν και προχωρούνε: πέρ’ από τον χρόνο,
πέρ’ απ’ τη μόνωση και πέρ’ από τη σιωπή.

Το δάσος εκείνο που αισθάνεσαι, δεν είναι από δέντρα.
Είναι από βράχους: υποδύονται τα καινούργια
σώματα των αγίων, που το πνεύμα τους τούς κατοικεί.
Δεν κινούνται∙ δεν συνομιλούνε∙ δεν αισθάνονται.
Συνδέονται με βαθιές υπόγειες στοές,
και για τούτο μονάχα νοούνται μεταξύ τους.

Τα πουλιά τούτα, που βλέπεις σκοτωμένα, σάμπως
να ’χουν πέσει μ' ορμή πάνω στου σύνορου το τείχος,
δεν είναι πουλιά: είναι τα μικρά τους άδεια σώματα,
που τα ξεντύθηκαν, γιατί δεν είχαν άλλα ρούχα.
Τα πουλιά τώρα βρίσκονται μακριά∙ στους βράχους στέκονται.
Δεν τα βλέπεις∙ δεν τ’ ακούς∙ ούτε καν τα αισθάνεσαι.
Όμως υπάρχουν: πέρ’ απ’ την αγάπη κι απ’ τον χρόνο,
πέρ’ απ’ τη μόνωση και πέρ’ από τη σιωπή.

Με τα ρούχα σου τούτα να περάσεις δεν μπορείς.
Αλλά πώς να τα βγάλεις, αφού πάνω σου έχουνε φυτρώσει;
Αν τα ξεντυθείς δοκίμαζες, θα έμενες
ακέριος μέσα τους∙ τίποτε πια δε θα περίσσευε
απ’ ό,τι ήσουν ή απ’ ό,τι θα ’σαι, για να περάσει πέρα.

Είσαι ένα φύλλωμα γεμάτο μνήμες∙ μια χορδή
ανάμεσα στων παιδιών και των αγίων τεντωμένη,
που ο χρόνος, με δαχτυλιδένιες γύρω φλούδες,
απανωτά την έχει χτίσεις, σαν πανάρχαιο δέντρο.
Πώς βράχος να γίνεις, αφού εκείνος εννοεί μονάχα,
δίχως να αισθάνεται; Η παλλόμενη χορδή σου,
και χτισμένη ακόμα, από αισθήσεις διατρέχεται.

Είσαι ένα δέντρο. Και το ξέρεις πως τα δέντρα
δεν ταξιδεύουν∙ αισθάνονται μονάχα και θυμούνται.

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (3)
Post by: wings on 25 Jan, 2009, 19:26:49
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (3)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

3

Σε περιμένω ακόμα κι ας το ξέρω πως δε θά ’ρθεις.

Την ώρα αυτή, από μια παλιά συνήθεια, πάντα σκύβω,
φυλλομετρώντας άσκοπα κάνα τυχαίο βιβλίο.

Μα ενώ καλά το ξέρω πως δε θα ξανάρθεις πίσω,
μου αρέσει στον εαυτό μου να υποβάλλω την ιδέα,
πως, κινημένη απ’ την παλιά συνήθεια, θά ’ρθεις πάλι.

Με την ελπίδα της αναμονής στο παραθύρι
σιμώνω κι εξετάζω τους διαβάτες που περνούνε.

Μα εσύ το ξέρω πως δε θα φανείς ξανά στο δρόμο.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Εφήμεροι έρωτες
Post by: wings on 16 Feb, 2009, 02:52:46
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Εφήμεροι έρωτες

[Ενότητα Δεκαοχτώ άλλα ποιήματα]

Η αγάπη μας αν πέθανε τίποτε δε σημαίνει,
παλιά μου αγαπημένη.
Οι αγάπες σαν πεθαίνουνε κι οι έρωτες σα σβήνουν
μιαν ανάμνησην αφήνουν.

Μια ανάμνηση δυο γαλανών θολών ματιών δε φτάνει
να ζούμε σε μια πλάνη;
Ένα πορτρέτο, που άλλοτε μου το ’χες δώσει, τάχα
δε φτάνει αυτό μονάχα;

Ας πέθανε η αγάπη μας κι ας ζούμε χωρισμένοι,
παλιά μου αγαπημένη.
Αρκεί μια ανάμνηση, γιατί η αγάπη μας αν ζούσε,
ποιος ξέρει τι μπορούσε...

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος: Θεσσαλονίκη! Θεσσαλονίκη!
Post by: wings on 04 Mar, 2009, 22:52:34
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Θεσσαλονίκη! Θεσσαλονίκη!

[Ενότητα Δεκαοχτώ άλλα ποιήματα]

(Μονόλογος σε στιγμές πολύ θλιβερές)

Όταν, καμιά φορά, την τελευταίαν αυγή αντικρίσεις,
κι έξω απ’ τη θύρα σου, μ’ απογοήτεψη και φρίκη,
τον κρότο των συντριβομένων σου πλανών ακούσεις,
κι ούτε καιρός γι’ άσκοπες μεταμέλειες θα σου μένει,
στ’ άτονα βλέφαρά σου, που θα τα βαραίνει η οδύνη,
προσπάθησε μ' αγάπη, με στοργή να περικλείσεις
το εξαίσιον όραμα, το μέγα όραμα αυτής της πόλης,
που αγάπησες τόσο πολύ, που ελάτρεψες με πάθος.

Ο μέγας πόθος σου, που θα την στερηθεί για πάντα,
στην έξαψη των τελευταίων ονείρων σου ας την πλάσει
καθώς και τότε, όταν ευγενικές πλάνες γεμάτος,
νωχελικά έσερνες το βήμα στους στενούς της δρόμους.

Το απλόχωρο λιμάνι της με τα πυκνά καράβια,
που αψήφιστα της Μεσογείου τα ρεύματα διασχίζουν,
κι η προκυμαία, που απ’ των ναυτών το θόρυβο βουίζει,
στη σκέψη σου ας μετεωρισθούν, σα φευγαλέα εικόνα.

Όμως προσπάθησε πολύ, στου ονείρου σου τη δίνη,
να συγκρατήσεις δυο ματιών εξαίσιων την εικόνα,
που μ’ αγωνίαν, απ' του κλειστού παράθυρου τις γρίλιες,
στο υγρό λιθόστρωτο συντρόφευσαν τα βήματά σου.

Τ’ όραμα αυτό προσπάθησε ζωηρά να συγκρατήσεις,
γιατί από χίλιες άσκοπες ζωές πιότερο αξίζει
ο θάνατος κάτω από δυο γλυκών ματιών τον ίσκιο.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Τα εβδομήντα τρία σκαλοπάτια
Post by: wings on 21 Mar, 2009, 18:53:55
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Τα εβδομήντα τρία σκαλοπάτια

Το ’χω ήδη πει: της αριθμητικής μου
η μόνη πράξη που έμεινε είναι η πρόσθεση.
Φαίνεται πως στην αρμονία του Σύμπαντος
η πρόσθεση ταυτίζεται με την αλήθεια.

Η αρχή μας βρίσκεται στην πράξη μιας προσθέσεως,
ενώ το τέλος μας σφραγίζεται με την προσθήκη
του ήδη τετελεσμένου στο αρχικώς υπάρχον.

Μετρώ λοιπόν τα σκαλοπάτια, που εν σπουδή
–όχι με βία, αλλά σπουδάζοντας– ανέβηκα.
Δεν απορώ πώς γρήγορα έτσι βρέθηκα
στο τρίτο κι εβδομηκοστό σκαλί της κλίμακος.

Ο αρχαίος αλχημιστής, που ο γέροντας της Βαϊμάρης
απ’ των περγαμηνών τη σκόνη τον ανέστησε
μες στο έκλαμπρο φως της πιο μεγάλης Ποίησης,
απ’ το ίδιο περίπου τούτο σκαλί είχεν εύρει
πως της σπουδής του ο μόχθος ήτανε μωρία.

Τώρα στοχάζομαι κι άλλον αρχαιότερο σοφό,
που εκείνος είχεν εύρει μόνο πως «ουδέν οίδεν».

Όμως ο πρώτος, σ’ ενός σήμαντρου τον ήχο,
που της μεγάλης Αναστάσεως έφερνε το μήνυμα,
στην κρίσιμη στιγμή, που ορίζει το εδώ απ’ το πέραν,
είχε δειλιάσει κι άφησε το χέρι του
απ’ τα χείλη του να τραβήξει το πικρό ποτήρι.

Ο άλλος με απλότητα κατέβασε το κύπελλο,
δίχως αηδίας μορφασμό ή οδύνης,
εξαγγέλλοντας τη σοφία τού «το μηδέν ειδέναι».

Στο εβδομηκοστό τρίτο τούτο σκαλοπάτι,
που είναι το μέτρο ισάριθμων ενιαυτών σπουδής,
τώρα καλούμαι αντίκρυ στον εαυτό μου να σταθώ,
για να εκτελέσω της στερνής
προσθέσεώς μου την πράξη.

Αλλά πώς το μηδέν να συντεθεί με τη μωρία,
όταν σημάνει η ώρα του αναπόφευκτου κυπέλλου,
αν πριν δεν εκδυθείς το ιμάτιο της σεμνότητας,
που την κρυφή σου φιλαυτία καλύπτει;
Αν δε βγάλεις το προσωπείο της δήθεν σωφροσύνης
απ’ την αυθεντική μορφή της αφροσύνης σου;
Αν της ματαιοδοξίας τη σκόνη δεν τινάξεις
απ’ το αρχικό πρωτογενές σου ρούχο;

Όμως κι αυτά τα ξεφλουδίσματα αρκετά δε θα ’ναι,
έτσι για να σταθείς ενώπιος ενωπίω,
αν απ’ το έσχατο σκαλοπάτι δεν εκσφενδονίσεις
και τις διόπτρες σου, που έβλεπες με δαύτες
τις θεατρικές του κόσμου παραστάσεις,
κι αν ακόμα την ακοή σου δε σφραγίσεις
στων θεατρίνων τα μεγάφωνα και στων σειρήνων
τα βάναυσα βραχνά δήθεν λαϊκά τραγούδια.

Η αναγωγή των παιδεμών σου σε μωρία,
με την απλή προσθήκη τού «μηδέν οίδα»,
ίσως να ’ναι το μυστικό κλειδί που ανοίγει
στων μακαρίων τον οίκο τη μεγάλη θύρα.

Αλλ’ αν δε σου δοθεί και τούτη η χάρη,
των μακαρίων το πνεύμα ν’ ανασάνεις,
κι αν άξιος δε σταθείς για να σε μακαρίζουν,
έστω και για τις δήθεν αγαθές προθέσεις σου,
νομίζω πως τουλάχιστο μπορείς να ψάλλεις
τους σύγχρονους μακαρισμούς των ημερών σου.

Μακάριος λοιπόν ο Σεφέρης, που δε βλέπει πια
των επιγόνων τα καμώματα και τις στροφές του,
από των μπουζουκιών τα τέλια κρεμασμένες.

Μακάριος κι ο αγαθός εκείνος Βάρναλης,
που των τυμπάνων δεν άκουγε τους κρότους,
γιατί της ακοής σπασμένα είχε τα τύμπανα,
κι ούτε πια τώρα βλέπει την απλή του πίστη
λάβαρο υψωμένο σε χέρια φωνασκούντων.

Μακάριος κι ο Παπατσώνης Nobilissimus,
που το προνόμιον έχει να μη βλέπει πια
τις φρεγάδες των ποντοπόρων τής ποιήσεως,
που εξήντα χρόνια παραδέρνοντας σε θάλασσες
φυκιών και στίχων, επί τέλους μπόρεσαν,
με τα καινούργια δανεισμένα κιάλια τους,
το ροβινσώνειο να ξεκρίνουνε νησί του.

Μακάριοι οι των παιδεύσεων γνόντες την μωρίαν,
οι την γλώσσαν αυτών συνέχοντες, μηδέν ειδότες,
ότι αυτοί τουλάχιστον δικαιωθήσονται
ως καταπότια εν τω στόματι της Λήθης.

Από τη συλλογή Τα επιγενόμενα (1977)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Οι θύρες
Post by: wings on 17 Apr, 2009, 15:04:23
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Οι θύρες

Κρούω και τούτη τη θύρα.
Ο σιωπηλός θυρωρός υποκλίνεται,
τραβώντας το μάνταλο πρόθυμος.
Και πίσω μου πάλιν ακούγεται
ο τελευταίος ασπασμός των θυρόφυλλων.

Κι άλλη μια θύρα, κι ακόμα μιαν άλλη.
Το ίδιο ανοίγονται πρόθυμα,
το ίδιο στριγγλίζει το μετάλλινο φίλημα.

Πόσες θύρες να ’χω τάχα περάσει
στον απέραντο τούτο διάδρομο;
Πόσα φράγματα εγκάρσια,
στην επάλληλη διαδοχή τους,
έκλεισαν πίσω μου;

Οι γυμνοί τοίχοι παράλληλοι τρίβουν
την παγωμένη τους ράχη
στης ανοιχτής μου παλάμης το ψάξιμο.

Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη θύρα.
Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη.

«Τῷ κρούοντι ανοιγήσεται».

Όμως δεν αρκεί
της θύρας μονάχα το χτύπημα.
Δεν αρκεί του σιωπηλού θυρωρού
η πρόθυμη υπόκλιση.

Από τη συλλογή Το δάπεδο και άλλα ποιήματα (1951)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το ανέβασμα
Post by: wings on 11 May, 2009, 20:10:08
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το ανέβασμα

[Ενότητα Προσφορά]

Από το ύψος που σ’ έχει ανεβάσει
της λευτεριάς η λαχτάρα,
μου έχεις ριγμένη
την ανεμόσκαλα τούτη.
Κι έτσι καθώς αναβαίνω
σκαλί το σκαλί,
στου γλαυκού σου υπακούοντας
του βλέμματός σου το κάλεσμα,
δίχως ίλιγγο, δίχως πόνο, δίχως λύπη,
σ’ ατενίζω με γαλήνη κατάματα,
τραγουδώντας το δικό σου τραγούδι:
το αιώνιο τραγούδι της αγάπης,
το αιώνιο τραγούδι του θανάτου.

Από τη συλλογή Η Προσφορά και τα Αναστάσιμα (1948)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)


Η συλλογή αυτή είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Ανθούλας Σταθοπούλου-Βαφοπούλου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11905.0), πρώτης συζύγου του Γιώργου Βαφόπουλου που πέθανε το 1935 σε ηλικία μόλις 26 ετών.
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Αν ήσουν η νύχτα
Post by: wings on 01 Jun, 2009, 16:50:37
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Αν ήσουν η νύχτα

[Ενότητα Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο]

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες μυστικές, να ιδείς
κάτι σκιές θα μπορούσες, που σαλεύουν μες στα πάρκα.
Δεν είναι άνθρωποι, που στον παρόν τους κινούνται ή στο μέλλον τους.
Είναι τ’ αγάλματα, που από το παρελθόν τους αναδύονται
και στο μέλλον τους μέσα περπατούν συλλογισμένα.
Θυμούνται, αναριγούνε και τον εαυτό τους ερωτεύονται.

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες, που έμειναν έξω απ’ το χρόνο,
στα μεγάλα παράθυρα των πινακοθηκών θα μπορούσες
να διακρίνεις κάτι σκιές, που ασάλευτες βαριά ανασαίνουν.
Δεν είναι άνθρωποι, που μες στο χρόνο ταξιδεύουν.
Είναι τα παλιά πορτραίτα, που σταμάτησαν στο παρελθόν.
Κλείνουν τα μάτια και τον πρώτον εαυτό τους ονειρεύονται.

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες, που δεν έχουνε περάσει,
θα μπορούσες απ’ τα παράθυρα των ωδείων ν’ ακούσεις
κάτι βαθείς ήχους από ξεμακρυσμένες συμφωνίες.
Δεν είναι όργανα, που ανθρώπων χέρια τα κινούνε.
Είναι οι ξεχασμένες παρτιτούρες πάνω στ’ αναλόγια,
που εντός τους γρηγορεί το πνεύμα της μεγάλης μουσικής.
Καθώς αναπολούν, κραδαίνονται οι χορδές των πενταγράμμων τους.

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες, που δεν ξαναγυρίζουν,
μέσ’ απ’ των βιβλιοθηκών τα παράθυρα θα μπορούσες
ν’ ακούσεις κάτι βαθιές μελωδικές απαγγελίες.
Δεν είναι ανθρώπων φωνές, που αναδιπλώνονται στο χρόνο.
Είναι τα σκονισμένα των μεγάλων ποιητών βιβλία,
που απ’ την αρχή κατοικεί μέσα τους ο ακέριος Λόγος.

Αν ήσουν η νύχτα, σε ώρες, που όλες ίδιες είναι,
θα μπορούσες να ιδείς κι' αγάλματα που δεν κινούνται∙
πορτραίτα που δεν ανασαίνουν∙ παρτιτούρες
βουβές και βιβλία απ’ την αρχή τους κοιμισμένα.

Είναι γιατί το μάρμαρο κι οι μπογιές δεν έχουν κίνηση.
Γιατί το χαρτί κι η μελάνη δεν μπορούν να τραγουδήσουν.

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Υστερόγραφο δεύτερο
Post by: wings on 27 Jun, 2009, 23:38:30
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Υστερόγραφο δεύτερο

[Ενότητα Υστερόγραφα (1985-1988)]

Ξέχασα κάτι να σας πω και για τις λέξεις.
Έτσι καθώς απερίσκεπτα παίζουμε μαζί τους,
είναι σάμπως ν’ ανακατεύουμε μια τράπουλα.

Η Ποίηση δεν οικοδομείται μοναχά με λέξεις.
Ούτε κι οι πύργοι στήνονται με τραπουλόχαρτα.

Αντί λοιπόν να ψήνουμε ομελέτες με τις λέξεις,
θα ’ταν σοφότερο να τις ταξιθετούσαμε
σα φαντάρους κατ’ αυστηρή αλφαβητική σειρά.

Επί τέλους, κάποτε και τα λεξικά χρειάζονται,
τιμητές λεκτικών τεράτων που ατακτούνε.

Φυσικά, θα μας πούνε και «ξεπερασμένους»,
αν κάτι λέγαμε και για συντακτικό ή γραμματική,
γι’ αυτά τα σκωληκόβρωτα έντυπα του παρελθόντος.

Ας μένουν ξεχασμένα στη μαθητική μας σάκα,
άχρηστες βακτηρίες του παραπαίοντος Λόγου.

Αύγουστος 1987

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Γ. Θ. Βαφόπουλος: Άπαντα τα ποιητικά (1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Μέτρα του βίου και της τέχνης
Post by: wings on 23 Sep, 2009, 16:13:26
https://www.youtube.com/watch?v=DCVtYVL-FPA

Κώστας Καρυωτάκης & Ηδύλη Τσαλίκη, Δικαίωση
(τραγούδι: Ηδύλη Τσαλίκη / Κέρκυρα, Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού 1981)

 
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Μέτρα του βίου και της τέχνης

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή».
Φαίνεται έτσι πως πρέπει να είναι, αφού έτσι τόπε
ο αρχαίος σοφός, κι αφού έτσι το ξανάπε πάλι
ο μεγάλος εκείνος γέροντας της Βαϊμάρης.

Αλλά όπως μ’ απόλυτα μέτρα οι αλήθειες δε μετριούνται,
γιατί όλες τους έχουν όψεις πολλές κι εξίσου αυθεντικές,
έτσι και το μάκρος του βίου και της τέχνης
με δύο μέτρα ξεχωριστά πρέπει να μετρηθεί.

Ναι, ο βίος είναι βραχύς, η τέχνη μακρά. Ωστόσο
υπάρχουν, φαίνεται, και τέχνες, που το μάκρος τους
είναι κομμένο στα ίδια μέτρα με του βίου το μήκος.
Τότε η τέχνη κι ο βίος πεθαίνουνε την ίδιαν ώρα.

Όλβιοι λοιπόν όσοι, στην αυταπάτη τους δοσμένοι,
μαζί με την τέχνη και τον βίον τους τελειώνουν,
βέβαιοι πως είχαν φθάσει πια στο διορισμένο τέρμα.

Υπάρχουν ακόμα και τέχνες, που το μάκρος τους
είναι πολύ βραχύτερο απ’ του βίου το μήκος.
Εδώ πια των σοφών τα ρήματα αντιστρέφονται.

Δυστυχισμένοι τώρα όσοι την τέχνη τερματίζουν
πολύ πριν απ’ του βίου τους το τελείωμα.
Είναι οι επιζήσαντες νεκροί, που από καιρό πολύ
την ίδια τους νεκρώσιμη εκφορά είχαν συνοδέψει,
με το αίσθημα ενός πρόωρου κι άδικου θανάτου.

Όμως μακάριοι εκείνοι, που έχουνε συλλάβει
το βαθύ πλήρες νόημα των σοφών ρημάτων,
πως η τέχνη κι ο βίος του ανθρώπου είναι μεγέθη,
που με τον ίδιο πήχη δεν μπορεί να μετρηθούνε.

Στο μακρύ δρόμο μιας πικρής αυτογνωσίας,
όπου η σοδειά τους βάραινε από λάθη ασύγγνωστα,
απ’ τη γεύση στυφών λωτών κι απ’ την οδυνηρή
διάψευση ευγενών ίσως, αλλ’ ανέφικτων προσδοκιών,
διδάχθηκαν τώρα και την έννοια των συγκρίσεων.

Είναι βραχύς ο βίος, πολύ βραχύς, βραχύτερος
απ’ όσο ο πόθος μας τον είχε προσδοκήσει.
Πώς τώρα θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε
τον άλλο εκείνο δρόμο, τον ατέρμονα,
που και μ’ αυτό το μήκος μιας απέραντης σειράς
από σοφά βιωμένους βίους δεν καλύπτεται;

Αν ήρεμα, με σωφροσύνη, το δεχόμασταν
την ατελή σκυτάλη μας να εμπιστευθούμε
σε μια διαδοχικήν εναλλαγή των επιγόνων,
ίσως για λίγο θα μπορούσαμε τα μέτρα
του διορισμένου βίου να ξεπεράσουμε,
στον ατέρμονα δρόμο, εκεί που στήσαν οι σοφοί
την πινακίδα: «Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή».
 
Από τη συλλογή Τα επιγενόμενα (1977)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το δάπεδο
Post by: wings on 11 Jan, 2010, 23:24:41
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το δάπεδο

Άσπρα και μαύρα πλακάκια,
σ’ εναλλασσόμενη τάξη,
την επαφή των βημάτων μου δέχονται.

Στο διορισμένο μου δάπεδο τούτο
παίζω σαν ένα παιδί,
προσπαθώντας μονάχα
στις λευκές να πατώ επιφάνειες.

Δύσκολη άσκηση, ακροβασία περίτεχνη.

Κάποτε χάνω του σώματος
την ισορροπία.
Κάποτε χάνω του πνεύματος τον υπολογισμό.

Και μπερδεύεται τότε
των βημάτων μου η τάξη.
Και πλανημένο το πέλμα μου,
παραπατάει στα μαύρα πλακάκια.

Πρέπει πάλι ν’ αρχίσω
απ’ την αρχή το παιχνίδι.
Πρέπει ν’ ασκήσω το πνεύμα μου
στην τέλεια ακροβασία.

Όμως αρχίζοντας πάλι και πάλι,
το αποσταμένο μου πνεύμα
περιδινείται σε ιλίγγου στροβίλισμα.

Και του δαπέδου ο ακίνητος δίσκος
περιστρέφεται μ’ ένταση.
Και των χρωμάτων συγχέεται
η εναλλασσόμενη τάξη.

Των αισθήσεων σύγχυση.

Κι όπως ένα παιδί,
που του χαλούν το παιχνίδι,
κι όπως ένα παιδί,
που η υπομονή του εξαντλείται,
τρέχω με πείσμα,
τσαλαπατώντας
του δαπέδου την τάξη.
Με το πέλμα σκουπίζω
τις γραμμές που χωρίζουν
τα λευκά και τα μαύρα πλακάκια.

Και ξαπλώνομαι χάμου,
με βουρκωμένο το πνεύμα μου,
και ραντίζω με δάκρυα
τη συντριμμένη μου πίστη.

Πόσο με κούρασε η επίμονη άσκηση.
Όμως τώρα πια βλέπω
φανερά τι σημαίνει
του δαπέδου το γύρισμα.

Τώρα βλέπω το νόημα
της συνουσίας των χρωμάτων.

Από τη συλλογή Το δάπεδο και άλλα ποιήματα (1951)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Η πολιτεία
Post by: wings on 14 Mar, 2010, 00:08:59
https://www.youtube.com/watch?v=pYoIvDnxPqs

Μιχάλης Μικελής & Δημήτρης Ιατρόπουλος, Μεθυσμένη πολιτεία
(τραγούδι: Άννα Βίσση / δίσκος: Ναι (1980))


Γ. Θ. Βαφόπουλος, Η πολιτεία

Πολιτεία βυθισμένη στη νύχτα.
Κοιμητήρι μ’ επάλληλους
πολυώροφους τάφους νεκρών,
που ροχαλίζουν.

Πόσοι τάχα μπορούν ν’ ακούσουν,
στο βαρύ τους ροχάλισμα,
της περιπόλου τα βήματα;

Εφτά στρατιώτες περνούνε.
Εφτά στρατιώτες σημαίνουν
τις καρδιές των νεκρών,
που δεν έχουν ακόμα πεθάνει.

Ο πρώτος είμαι εγώ.
Ο δεύτερος πάλιν εγώ.
Το ίδιο κι ο τρίτος κι ο τέταρτος.
Κι ο πέμπτος κι ο έκτος κι ο έβδομος.

Με δεκατέσσερα πόδια βαδίζω,
με δεκατέσσερα χέρια κρατώ
τα εφτά τουφέκια,
που μπορούν να ραγίσουν
των κοιμισμένων το τύμπανο.

Ένας σ’ εφτά θώρακες μέσα.
Ένας μ’ εφτά ζώνες ζωσμένος.
Περιφέρομαι τούτη τη νύχτα,
σαν πολύποδο έντομο,
πάνω στο ιδρωμένο πρόσωπο
της Πολιτείας, που ροχαλίζει.
Περιφέρομαι,
γαργαλώντας τη στο ρουθούνι,
γαργαλώντας
την κοιμισμένη της συνείδηση.

Από τη συλλογή Το δάπεδο και άλλα ποιήματα (1951)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο σκαντζόχοιρος
Post by: wings on 09 Jul, 2010, 17:54:45
https://www.youtube.com/watch?v=Vg__fauHPA8

Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο σκαντζόχοιρος

[Ενότητα Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο]

Σ’ είχα ξεχάσει, μικρό περίφοβο πλάσμα,
όταν μέσα στη μόνωση και στη σιωπή μου,
του σκύλου την αδελφοσύνη επικαλούμουν
κι ενέδιδα στην παρουσία της Έλεν Κέλλερ.

Η αγάπη κι ο φόβος γεννήθηκαν την ίδιαν ώρα.
Κι ενώ τούτη εντός σου ολόκληρο σε περιτρέχει,
καθώς ποτάμι, σε κανάλια που μοιράζεται,
εκείνος, το καταφύγιό της ασφαλίζοντας,
έκτισε πάνω σου κάστρο: Πλήθος λογχοφόροι
αγρυπνούνε στις βίγλες και παραμονεύουν.

Στο φράχτη αυτόν ακουμπισμένος, σε χαϊδεύω,
μικρό, ανυποψίαστο σκεύος της αγάπης.
Όμως δε μ’ αισθάνεσαι. Με νοείς μονάχα.
Ή, μάλλον, την ασφάλειά σου νοείς. Για τούτο
οι λογχοφόροι σου κοιμήθηκαν στις βίγλες τους.

Να μπω μέσα σου η μόνωση με βοηθεί,
δίχως να το αισθανθείς, για να δεχθώ του φόβου
το μέγα δίδαγμα: Να σώσω την αγάπη μου.

Αδελφέ μου, πόσες φορές μου δάνεισες
την πανοπλία σου τούτη∙ πόσες φορές
οι λόγχες σου στο πετσί μου πάνω φύτρωσαν,
όταν ο φόβος πια μέσα μου τρομαγμένος
την προστασία ζητούσε της αγάπης.

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Η Νύχτα
Post by: wings on 30 Oct, 2010, 23:24:22
https://www.youtube.com/watch?v=33rud_IIXHk

Μίκης Θεοδωράκης & Δημήτρης Χριστοδούλου, Βραδιάζει
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / δίσκος: Πολιτεία Β' (1964))


Γ. Θ. Βαφόπουλος, Η Νύχτα

[Από την ενότητα Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο]

Όταν χτυπήσουν τα μεσάνυχτα, να μη βιαστείς
ν’ ανοίξεις το παράθυρο. Την ώρα εκείνη
γυρνούν οι άνθρωποι στο σπίτι από τα θέατρα
κι οι παρθένες στις σκοτεινές γωνιές έρωτα κάμνουν.

Όταν χτυπήσουν τα μεσάνυχτα, δεν είναι νύχτα.
Επηρμένες οι στολές των στρατηγών χορεύουν
και των επισήμων τα φράκα υποκλίνονται
μπρος σ' ανθισμένες άδειες μουσελίνες.

Όταν χτυπήσουν τα μεσάνυχτα, είναι μέρα.
Και τα δικά σου μάτια δεν αντέχουνε σε τέτοιο φως
κι ούτε στα φωτισμένα των ανθρώπων πρόσωπα.

Πρέπει να υπομείνεις πολύ. Κι όταν πεισθείς
πως όλα μπήκαν στις ντουλάπες, πως οι μελωδίες
τυλίχθηκαν να κοιμηθούνε μέσα στα όργανα,
άνοιξε το παράθυρο με προσοχή και κοίταξε
το φως των άστρων: είναι άλλο φως. Ή δέξου
το ράπισμα της καταιγίδας: είναι άλλο ράπισμα.

Κι αν ξαφνικά το μάτι σου διακρίνει
κάποια σκιά μες στο πυκνό σκοτάδι:
έναν κλέφτη, που το περίπτερο διάρρηξε∙
μια μάνα, που το μεθυσμένο γιο της περιμένει∙
ένα γιατρό, που φεύγει από το σπίτι πεθαμένου,
μη βιαστείς το παράθυρο να κλείσεις.

Αυτό που είδες άνθρωπος δεν είναι.
Είναι της μεγάλης νύχτας το φάντασμα,
που το λένε: αμαρτία, αγάπη ή χρέος.
Που καταφύγιο ζητά την ώρα τούτη.

Σκύψε μες στο πηγάδι αυτό του σκότους,
που με το βάθος μετριέται της συνείδησής σου,
και δώσε το χέρι σου στο φάντασμα της νύχτας.
Κι έπειτα κλείσε πάλι το παράθυρο σιγά,
πριν οι άνθρωποι ανοίξουν τα δικά τους παραθύρια.

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το Όρος των Ελαιών
Post by: wings on 21 Apr, 2011, 22:12:59
Σοφία Παπάζογλου- "Σταύρωση" - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=LJzBwnrqdQg)

Γιώργος Καλογήρου & Γιάννης Κυπρής. Σταύρωση
(τραγούδι: Σοφία Παπάζογλου / δίσκος: Ο τεπάρισσος (2010))


Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το Όρος των Ελαιών

[Ενότητα Δεκαοχτώ άλλα ποιήματα]

(Εις εμαυτόν)

Στης γήινής σου πορείας το τέρμα σαν εγγίσεις
και των βημάτων σου διακόψεις τη γραμμή,
την υψηλή κι επίσημη τούτη στιγμή
σκέψου καλά το χρέος σου πο’ ’χεις να εξοφλήσεις.

Πρόσεξε στις αδυναμίες σου μην ενδώσεις,
που τις εκμεταλλεύτηκες τόσο πολύ.
Καιρό δεν έχεις πια για νέαν αναβολή.
Είναι η στιγμή που τον εαυτό σου θα δικαιώσεις.

Αν όμως σε λυγίσει κάποια αδυναμία,
όταν θα σέρνεσαι προς τη Γεθσημανή,
πρέπει πως λιποψύχησες να μη φανεί,
κάμνοντας την ανάγκη σου φιλοτιμία.

Όχι λυγμοί και «το ποτήριον παρελθέτω...»
Κι ούτε να πεις: «Ηλί, λαμά σαβαχθανί;»
Μια φορά πάει κανείς στη Γεθσημανή.
Σαν τέλειος θεατρίνος το ποτήρι πιε το.

Μην κάμεις στα στερνά καμιάν απροσεξία
κι αηδιάσεις με κανένα μορφασμό.
Αν δεν παίξεις με τέχνη και θεατρινισμό,
χάνεις στερνά μαζί και την ευθανασία.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γ. Θ. Βαφόπουλος, ένας αυτοέγκλειστος
Post by: wings on 08 Oct, 2011, 19:11:39
ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ - archive.ert.gr (http://archive.ert.gr/8501/)

Γ. Θ. Βαφόπουλος, ένας αυτοέγκλειστος: από τη σειρά της ΕΡΤ «Εποχές και συγγραφείς» του σκηνοθέτη Τάσου Ψαρρά

Σημ.: Ευχαριστώ πολύ τον Γιάννη Βιόπουλο που μου υπέδειξε το αρχείο.
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Ο Επιτάφιος Θρήνος
Post by: wings on 03 May, 2013, 10:48:58
Μίκης Θεοδωράκης, Θρήνος (ορχηστρικό) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=ol6h6GviS9k)

Μίκης Θεοδωράκης, Θρήνος (έργο: Χρυσοπράσινο φύλλο (1966))
 
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο Επιτάφιος Θρήνος

Οι αρχαίοι ποιητές ξέραν να τραγουδούνε.
Να πλέκουν ύμνους για τις πράξεις των θεών,
να «ενέπουν» και να «αείδουν» τους ημίθεους
και να συνθέτουν επινίκια για κοινούς θνητούς.

Με το γύρισμα των καιρών, ο Ναζωραίος
το μήνυμα έφερε ενός καινούργιου μέλους,
που άνθισε μέσα στις ψυχές των ποιητών.
Έτσι κι εκείνοι μάθανε να τραγουδούνε,
με την υπόκρουση των μουσικών οργάνων,
μελωδίες εις αίνον του μοναδικού Θεού.

Εμείς τώρα, οι επίγονοι των υμνογράφων,
οι στιχογράφοι ενός καιρού, όπου ούτε αχνάρια
από μνημεία θεών κι ηρώων δεν έχουν μείνει,
με τι φωνή μπορούμε πια να τραγουδούμε;

Αφού πολύ πάνω απ’ τους τάφους κλάψαμε,
όχι πια των νεκρών θεών και των ηρώων,
αλλ’ ανωνύμων αδελφών, που γράψανε
την πικρήν ιστορία της Ρωμιοσύνης,
μαζί με τα δάκρυα χάσαμε και τη φωνή μας.

Να τραγουδήσουμε πια δεν μπορούμε.
Το τραγούδι αναβρύζει από ανοιχτή καρδιά.
Μόνο να φτύσουμε μπορούμε το στεγνό μας σάλιο
πάνω στο πρόσωπο της πιο μεγάλης τύψης,
αυτής της νέας ελλαδικής μας Ερινύας,
που πετάχθηκε μέσ’ απ’ την πληγή της Κύπριδος,
καθώς είχεν εκείνη αναδυθεί απ’ το κύμα.

Ήταν η μόνη απ’ τους θεούς, που ακόμα ζούσε,
με τη δύναμη της ομορφιάς, που δεν ενδίδει.
Τώρα την κλαίμε, όπως αυτή έκλαιγε τον Άδωνι.

Ω Κύπρος, Επιτάφιε Θρήνε των Ελλήνων.
 
Από τη συλλογή Τα επιγενόμενα (1977)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Re: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος
Post by: dimace on 05 Nov, 2013, 01:06:26
Αγαπητή κυρία Παπαπροδρόμου, επιτρέψατέ μου να σας συγχαρώ για την όλη σας εργασία στο παρόν φόρουμ και πολύ περισσότερο για την παρούσα σχετικά με τον Γιώργο Βαφόπουλο, η οποία είναι η πλέον ολοκληρωμένη απ' όσες είδα στο ιντερνετ.

Είμαι θαυμαστής του μεγάλου ποιητή, τον οποίο έχω συναντήσει και προσωπικά στη Σαλονίκη, λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του. Πέραν του ποιητικού του έργου, το οποίο πλήρως παρουσιάζετε εδώ, αγάπησα τον Βαφόπουλο από μια εκπομπή, τέλη δεκαετίας του ογδόντα, στην τότε κρατική τηλεόραση, όπου, συν όλα τα άλλα, διάβασε ένα πεζό για την αγαπημένη του πόλη, όπως την αντίκρυσε από το αεροπλάνο, τις πρώτες πρωινές ώρες μετά τον μεγάλο σεισμό του 1975 ή 77, (δεν θυμάμαι καλά) επιστρέφοντας από την Ουγγαρία. Αυτό το, πολύ ποιητικό και ευαίσθητο, πεζό, μπόρεσα πριν χρόνια να το ξανακούσω βρίσκοντας κάπου στο ιντερνέτ το βίντεο εκείνης της εκπομπής αλλά από τότε δεν το απάντησα πουθενά, όσο κι αν έψαξα.

Θέλω να πιστεύω, πως η γνώση σας στα του ποιητή, σας επιτρέπει να καταλάβετε σε τι αναφέρομαι και αν αυτό πράγματι ισχύει, να προσθέσετε το κείμενο στην παρούσα παρουσίαση, γιατί ειλικρινά πιστεύω, πως είναι η απολύτως κορυφαία δημιουργία του ποιητή, άσχετα αν δεν πρόκεται για καθαρή ποίηση.

Με φιλικούς χαιρετισμούς από το Βερολίνο,

Δημήτρης Νάβας.
Title: Re: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος
Post by: wings on 05 Nov, 2013, 01:21:30
Κε Νάβα, σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.

Την εκπομπή που αναφέρατε την είχα δει κι εγώ. Θα την αναζητήσω και, αν συνεχίζει να υπάρχει, θα τη φέρω εδώ. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι ήταν στα αρχεία της ΕΡΤ στα οποία δεν έχουμε πια πρόσβαση.

Πάντως, να έχετε υπόψη ότι δεν έχω τελειώσει ακόμη την παρουσίαση του έργου του Γιώργου Βαφόπουλου. Θα έχουμε συνέχεια τους επόμενους μήνες, ίσως και τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο, επειδή η ανθολογία μεγάλωσε πολύ, οι ρυθμοί των δημοσιεύσεων είναι πλέον πιο αργοί. 
Title: Re: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος
Post by: dimace on 05 Nov, 2013, 20:30:15
Είχα την έμπνευση να αλλάξω τα κριτήρια αναζήτησης σε "Ο Γιώργος Βαφόπουλος διαβάζει έργα του". Και ω! του θαύματος, το υλικό εκείνης της θαυμάσιας εκπομπής, σε γραπτή μορφή βέβαια, βρέθηκε. (Περιμένω εναγωνίως την εύρεση του οπτικοακουστικού)

Παρακαλώ, προσέξτε το παράδοξο, της καθαρά ποιητικής γραφής, του ρυθμού και του μέτρου, σε ένα έργο που δεν χαρακτηρίζεται, κακώς για μένα, ποιητικό.
(πήρα την πρωτοβουλία να χωρίσω το έργο σε δύο τμήματα: ένα με πλάγια και ένα με κανονικά γράμματα. Με πλάγια γράμματα έχουμε, όπως εγώ το κατάλαβα σε εκείνη την εκπομπή, μια εισαγωγή στο έργο. Με κανονικά - θα αντιληφθείτε την αλλαγή του ρυθμού και της έντασης - το κύριο έργο)

Πτήση Αεροφλότ, Βουδαπέστη-Αθήνα.
Τουπόλιεβ εκατόν τριάντα τέσσαρα.
Αν το ελαφρό χαμόγελο έπαυε να ανθίζει
στης αεροσυνοδού μας τα γαλάζια μάτια,
ίσως το ιπτάμενο τούτο πλοίο νάχε βουλιάξει
στο βυθό της ατέρμονης μεγάλης νύχτας,
κάτω από το βάρος της δικής μου νοσταλγίας.
Είναι βαρύς του νόστου ο πόνος. Πιο βαρύς
κι από τον όγκο ενός πύργου που σωριάζεται.
Βαρύτερος ακόμα κι απ’ το χωρισμό,
που αφανίζει κι αυτού του νόστου την ελπίδα.
Πως ν’ αντέξεις μπορείς σε τέτοιο βάρος,
όταν, μετέωρος στο πυκνό τούτο σκοτάδι,
ούτε καν τον παλμό της γης υποψιάζεσαι,
που σε κύματα σεισμικά κάτω σου τρέμει;
Αλλά να, ξάφνου, στη φορά του έμφορτου βέλους,
μεσ’ απ’ το θολωμένο τούτο φινιστρίνι,
αποκαλύπτεται χλωμό το ελληνικό φεγγάρι,
καθώς από τα μαύρα σύννεφα αναδύεται.
Κι ακούεται η βραχνή φωνή του μεγαφώνου:
«Περνούμε πάνω απ’ τη Θεσσαλονίκη».


Ο παλμός της καρδιάς σταματά. Τα μάτια κλείνουν.
Το πνεύμα από του νόστου το άλγος κατακλύζεται.
Κι όταν τα βλέφαρα ανασύρονται απ’ το βλέμμα,
στην ανταύγεια του τρομαγμένου φεγγαριού,
ακίνητο της πολιτείας το σώμα φαίνεται,
με τα εγκελάδια τραύματά του, δίχως
ούτε ένα φως να υπόσχεται κάποιαν ελπίδα.
Είναι λοιπόν, νεκρή η Θεσσαλονίκη;
Έκλεισε ο μέγας τάφος, δίχως το δικό μου σώμα,
κρατώντας μέσα του μονάχα, από τη μνήμη
της μακρινής μου νιότης, μιαν υδρία δακρύων
κι αίμα πηχτό ανεπούλωτων τραυμάτων;
Τη νύχτα εκείνη του πικρού μου νόστου
πολύ έκλαψα για σένα, ώ Πόλη λατρεμμένη,
Μητέρα, πληγωμένη ακόμα κάποτε
κι από τα χέρια των ίδιων των παιδιών σου.
Λατρεμμένη Πόλη; Μ’ άλλοτε τάχα εγώ δεν ήμουν,
που σ’ είχα ονοματίσει πόλη μισεμένη,
όταν σε κύματα οργής κι απελπισίας
παγιδευμένος, χτυπιόμουν στους στενούς σου δρόμους;
Μήπως εγώ δεν ήμουνα, που είχα ποθήσει,
πριν δραπετεύσω από την κολασμένη φυλακή μου,
γύρους να κάνω επάνω σου, μ’ ένα πετούμενο,
για να σε περιλούσω με τα εκκρίματά μου;
Πώς ήταν τότε δυνατό, στην ταραγμένη
Συνείδηση των είκοσί μου χρόνων,
να δεχθώ της απλής σοφίας το μέγα δίδαγμα,
πώς απ’ της νιότης τον πόνο γεννιέται η αφροσύνη;
Η μεταμέλεια τώρα, η τύψη κι η συγνώμη
Πλέκουν σκληρό στεφάνι στη λευκή μου κόμη.
Των γερατιών τα δάκρυα είναι πιο βαριά
κι απ’ τις πεσμένες επάλξεις του Λευκού σου Πύργου.
Βαρύτερα κι απ’ τα ψηφιά της Πλατυτέρας,
καθώς κυλούν ξεκολλημένα από την κόγχη
του ραγισμένου ναού της του Θεού Σοφίας.
Τώρα πια πώς μπορώ να τραγουδήσω
τη ρημαγμένη αγαπημένη Πόλη,
από την άφιλη κι αλλότρια τούτη γή;
Στον Τάμεση εμπιστεύομαι το μήνυμα μου:
Εάν επιλάθωμαί σου, ώ Θεσσαλονίκη,
η αρά επιπέσοι των προγόνων μου επ’ εμέ.
Άλλαλος είη η γλώσσα μου, εάν μή σου μνησθώ.

Αγγλία, Σεπτέμβριος 1978

Πηγή: 2008 October 04 (http://www.poiein.gr/archives/date/2008/10/04)


Πηγή: poiein.gr (http://www.poiein.gr/archives/date/2008/10/04)
Title: Re: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος
Post by: wings on 05 Nov, 2013, 22:14:52
Ωραία. Ευχαριστούμε πολύ!

Συμπλήρωσα την πηγή του κειμένου που μας είναι απαραίτητη.
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Βραδυπορούντες
Post by: wings on 27 Dec, 2014, 01:19:44
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Βραδυπορούντες

[Ενότητα Σάτιρες]

Μπήκανε όλοι στην ίδια γραμμή,
ευγενείς αθληταί της ποιήσεως.
Τη δάφνη ζητούν, τον απέριττο κότινο.
Ίσως —τούτο δεν λέγεται, μάλλον εικάζεται—
ίσως και το χαμόγελο της Μαρίας.

Κοινό το άθλημα, όχι κι η τύχη.
Από καιρόν η αρχική γραμμή
των ευγενών δρομέων έχει θλασθεί.
Τώρα διάσπαρτη των αθλητών η άμιλλα
κινείται κατά μήκος του μεγάλου δρόμου.

Στο τέρμα μερικοί προσβλέπουν ήδη.
Άλλοι, στου δρόμου τα μισά,
το τόξο της προσπάθειας τεντώνουν.
Ενώ πληθαίνουν οι βραδυπορούντες.

Τούτοι είναι πια, που μες στο τέλμα των ποδιών,
ξεχάσανε του αθλήματος τον κότινο.
Κι άλλο δε σκέφτονται παρά πώς θα μπορέσουν,
ένα βήμα τους άλλους προσπερνώντας,
Σίσυφοι οικτροί του γένους των κανθάρων,
να σπρώξουν το μικρό τους σβώλο πιο μπροστά.

Αδιάφορο αν κάπου, στο τέρμα κοντά,
κάποιος άλλος το χέρι του απλώνει
να πιάσει τη δάφνη, να πιάσει τον κότινο.
Αδιάφορο αν άλλος δρομεύς
της Μαρίας το χαμόγελο δέχεται.

Από τη συλλογή Επιθανάτια και σάτιρες (1966)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Το ξαναγύρισμα των σατύρων
Post by: wings on 18 Mar, 2018, 22:35:12
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Το ξαναγύρισμα των σατύρων

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Λυδία, στα φύλλα που έσταξε το δάκρυ η ψεσινή βροχή,
αργά σαλεύει μια άφραστη κι επίσημη γαλήνη.
Ενός αρχαίου ποιμενικού, που πέθανε, θεού η ψυχή,
με την παλιά της δόξα, λες, το δάσος μεγαλύνει.

Ποιος είπε πως η δόξα πάει των χρόνων των παλιών, πως πάν’
οι λάλοι αυλοί κι οι σύριγγες της Αρκαδίας τα δάση;
Λυδία, καλή μου, έλα κοντά, ζει στους δρυμούς ακόμα ο Παν
και το αίμα των σατύρων του τις φλέβες πάει να σπάσει.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Τους στίχους τούτους...
Post by: wings on 18 Mar, 2018, 22:38:20
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Τους στίχους τούτους...

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Τους στίχους τούτους αν καμιά φορά διαβάσεις, σκοτεινή
γυναίκα, κι αναθυμηθείς πόσο τρελά αγαπήθης,
θα νιώσεις να ξυπνά, άραγε, των λόγων σου μια μακρινή
ηχώ, που επίμονα έπνιξες στο βάραθρο της λήθης;

Ή, τη σελίδα στρέφοντας, για νά ’βρεις άλλο κάτι τι,
εύθυμο, ωραίο, στο θλιβερό κι άχαρο αυτό βιβλίο,
θα στρέψεις μ’ ένα μορφασμό πίσω το πρόσωπο, γιατί
στους στίχους μου θα σου φανεί και το αίσθημα γελοίο;

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Η γοητεία της μουσικής…
Post by: wings on 18 Mar, 2018, 22:40:27
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Η γοητεία της μουσικής…

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Η γοητεία της μουσικής φωνής σου πάλι μου ξυπνά,
Μυρτάλη, κάποια ηχώ, πο’ ’χει για πάντα πια σιγήσει,
αγαπητής φωνής κι ούτε πως θά ’ρθει απ’ τ’ όνειρο ξανά
μιας αυταπάτης υποβλητικής να με ξυπνήσει.

Κι ούτε πως το παράθυρο, σαν ανοιξιάτικο πουλί,
που ξέφυγε περίτρομο μια θύελλα αγριεμένη,
θ’ ακούσει για μια αγάπη αστόχαστη ξανά να μου μιλεί,
μια αγάπη, που έμεινε κι αυτή, όπως όλες, ξεχασμένη.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Ruit hora
Post by: wings on 18 Mar, 2018, 23:22:02
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Ruit hora

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Γυναίκα, εξαίσιαν ομορφιά πο’ ’χεις και χείλη ηδονικά,
ματιά που καίει κι ωραίο κορμί, σα φίδι λυγισμένο,
σκέψου ταξίδι πρόσκαιρο πως είναι η ζωή, τα νεανικά
χρόνια πως ζουν κι αυτά όσο ζει τριαντάφυλλο ανθισμένο.

Περνά ο καιρός. Γριά κι εσύ με νοσταλγία θ’ αναπολείς,
γερμένη στο παράθυρο, τα ερωτικά σου χρόνια,
και, το κεφάλι σκύβοντας: «Πώς πέρασε καιρός πολύς!»
θα λες, ζωσμένη από των γερατειών την καταφρόνια.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Μεταθανάτιος έλεγχος
Post by: wings on 18 Mar, 2018, 23:27:33
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Μεταθανάτιος έλεγχος
(Κατά τον Baudelaire)


[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Όταν το σάπιο σου κορμί χώμα θα γλείφει μες στη γη
κι η κόμη σου θα ρεύει, η πιο πλούσια απ’ της Βερενίκης,
όταν στα εξαίσια μέλη αυτά, καθώς σε γίγαντος πληγή,
σκουλήκια αργά θα σέρνονται, όμοια με ρίγος φρίκης,

οι τύψεις που δε σ’ άγγιξαν, αστόχαστη, καμιά φορά,
στον ύπνο τον αξύπνητο του σκοτεινού σου τάφου,
θα σου ταράζουν τ’ όνειρο, σαν όντα απαίσια, φοβερά,
γεννήματα της φαντασίας ενός τρελού ζωγράφου.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Αμφιβολία
Post by: wings on 18 Mar, 2018, 23:30:10
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Αμφιβολία

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Νερό, φωτιά, δεντρί, θεριό, κι –αλίμονο!– άλλο ό,τι μπορεί
τη φαντασία παράξενο και νέο να μου ταράξει,
γίνομαι ευθύς, σαν τον Πρωτέα, τόσο, η ψυχή μου που απορεί
σε ποιαν αλάθευτη κορφή του νου να πρωταράξει.

Θάλασσα της αμφιβολίας, στα ταραγμένα σου νερά
άθλιο με σέρνει ναυαγό του ανθρώπου ο μέγας πόνος.
Τι τάχα; Ας γίνει ό,τι μπορεί! Άπραγα θα ’ναι τα φτερά,
όταν βρεθώ κάτω απ’ το βάρος τής αλήθειας μόνος.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Σε παλιό φίλο
Post by: wings on 18 Mar, 2018, 23:33:55
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Σε παλιό φίλο

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Στο ημίφως του φτωχού μου δωματίου σα γέρνω σκεφτικός,
σ’ αναπολήσεις παλιών αναμνήσεων βυθισμένος,
πώς νοσταλγώ, φίλε γλυκέ, τις ώρες όπου εκστατικός
των στίχων σου την αρμονία πλάι σου άκουα καθισμένος.

Α! τώρα, προδομένη πια, κλαίει η φιλία μας, όμως πώς
να ξανακούσω θα ’θελα τα βήματά σου πάλι!
Να μας χωρίζει της φιλίας, φίλε γλυκέ μου, είναι ο σκοπός
κι ύστερα να μας σμίγει με μια αγάπη πιο μεγάλη.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Εξαγνισμός
Post by: wings on 27 Jun, 2019, 23:39:10
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Εξαγνισμός

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Κτήνος, με τη χαλκόχρωμη φριχτή σφιγγώδικη μορφή,
δεν ήρθα εδώ, στην τρύπα αυτή, το πάθος να δαμάσω,
ούτε μ’ ορμήν ενός βαρβάρου, από τη φτέρνα ως την κορφή,
τ’ άσελγα ρόδα του αποτρόπαιου σου κορμιού να μάσω.

Στο βάρος τύψεων σκύβοντας, απόψε ήρθα, για μια στιγμή,
στην άβυσσο των πράσινων ματιών σου να βυθίσω
ένα άθλιο παρελθόν, που το βαραίνουν μαύροι στοχασμοί,
κι εξαγνισμένος πλάι σου ένα παρόν ωραίο ν’ αρχίσω.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Περιμένοντας τη θύελλα
Post by: wings on 09 Jul, 2019, 23:08:20
https://www.youtube.com/watch?v=6a44CTHUte4

Λουδοβίκος των Ανωγείων: Ανάθεμά σε, έρωτα (δίσκος: Γκρεμό δεν έχουν τα πουλιά (2006))

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Περιμένοντας τη θύελλα

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Τώρα, που μήτε ο έρωτας, μήτε κι η αγάπη με πλανά,
κι ανησυχία φόβου καμιά τη ζωή μου δεν πληγώνει,
έλα, αδελφή, ας καθίσουμε, πριν μ’ εύρει αμείλιχτη ξανά
η θύελλα κι όλο που έρχεται, κι όλο άγρια που ζυγώνει.

Για μια στιγμή ας αφήσουμε τη σκέψη μας να πλανηθεί
γαλήνια απάνω απ’ τα νερά της λίμνης που ευωδιάζει,
κι αμίλητοι έτσι ας μείνουμε, χωρίς κανείς να κινηθεί,
γιγάντιες μοιάζοντας σκιές, την ώρα που βραδιάζει.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Αξιοπρέπεια
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 18:53:43
https://www.youtube.com/watch?v=Fa0zUExhQLI

Μανώλης Φάμελλος, Χαμογέλα (δίσκος: Μανώλης Φάμελλος και Οι Ποδηλάτες (1996))

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Αξιοπρέπεια

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Πονείς; Στον όχλο ανάξιο είναι τον πόνο σου, ποιητή, να λες.
Στην αγορά το ανθρώπινο κοπάδι όταν ουρλιάζει,
κι ακούς μύριες στριγκές φωνές από βαρβαρικές φυλές,
σκύψε βαθιά στον πόνο σου, ποιητή, που σε σπαράζει.

Τον όχλο η τύφλα και της κτηνωδίας το πάθος οδηγεί.
Αλύγιστος, σαν περιφρόνηση χάλκινη, πέρνα.
Των ταπεινών ο χλευασμός του τραγουδιού σου είναι πηγή,
που γάργαρη αναβρύζει από του πόνου σου τη στέρνα.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Θεία τιμωρία
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 18:58:03
https://www.youtube.com/watch?v=bc2ovBZHHaA

Βασίλης Νικολαΐδης, Οδός Σανταρόζα (δίσκος: Κέρκυρα 1982: Αγώνες ελληνικού τραγουδιού (1982))

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Θεία τιμωρία

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Εσείς, που ανόητα απλώνετε τα δάχτυλά σας στην ιερή
τη λύρα, ανάξιοι στιχουργοί, πιο αναίσθητοι απ’ την πέτρα
δε θα το νιώσετε ποτές, του Φοίβου η τιμωρία σκληρή
πως κρύβεται για σας στην εκδικήτρα του φαρέτρα;

Το πνεύμα αστόχαστα του αρχαίου θεού εξοργίζετε, μωροί!
Για έπαθλον άξιο θα ’χετε την περιφρόνηση όλοι.
Εδώ, που αντήχησαν της αρμονίας οι μουσικοί χοροί,
εκπορνευτές του ιδανικού, βάρβαρη έχετε σκόλη.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Αθήνα
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:02:02
https://www.youtube.com/watch?v=2V2-Br5ni5s

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Το τραγούδι της Αθήνας
(τραγούδι: Νάνα Μούσχουρη / δίσκος: Ελλάς, η χώρα των ονείρων (1961))


Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Αθήνα

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Ω Αθήνα, πόλις από φως, στέμμα λαμπρό της Αττικής,
που ένα πανάρχαιο παρελθόν στα στέρνα σου βαραίνει,
αν σαν εταίρα αδιάντροπη σε διαγουμίζει ο Χασεκής
της «προόδου» κι ο «πολιτισμός» το αρχαίο σου κλέος μαραίνει,

εγώ, μιας χώρας σκυθικής βάρβαρο τέκνο, μια φορά
ξεκίνησα προσκυνητής των ένδοξών σου χρόνων,
μα αδιάφορος επέρασα, τυφλός, τη σύγχρονη αγορά,
ανάμεσ’ από αλαλαγμούς ανάξιων απογόνων.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Στο μεγάλο ρεύμα του Αξιού
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:06:05
https://www.youtube.com/watch?v=TqYr1Dylpu8

Αξιός ποταμός

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Στο μεγάλο ρεύμα του Αξιού

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Πόσες φορές στο ρεύμα σου, μεγάλε, ερχόμουν, ποταμέ,
τα παιδικά μου ονείρατα στο φλοίσβο σου να πλέκω.
Άλλη τρανότερη ευτυχία ποτέ δε στάθηκε για με,
στο επίσημό σου πέρασμα μ’ έκσταση θεία να στέκω.

Η ελληνική παράδοση νύμφη δε σου ’δωκε καμιά,
συντρόφισσα λαχταριστή, κι ούτε καν φαύνο φίλο.
Όμως το ρεύμα, όταν ξεσπά στην άγριά σου ακροποταμιά,
ξυπνά μαζί και τον αρχαίο του Κράλη Μάρκου θρύλο.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Μοιραία γυναίκα
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:11:31
https://www.youtube.com/watch?v=1mC6k5wBrS4

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Χρησμοί της Σίβυλλας
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Τα παράλογα (1976))


Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Μοιραία γυναίκα

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Εσύ, πο’ ’χεις την κόλαση στα μάτια σου, τον Σατανά
στα χείλη κι απ’ την πέτρα της καρδιάς σου κάτω φίδι,
που ο κόρφος σου τους αφελείς είναι πλασμένος να πλανά
και να πληγώνει ανύποπτες καρδιές, όμοιος λεπίδι,

ω χάλκινο άγαλμα, αίνιγμα, Σίβυλλα, πέτρα ζωντανή,
μια δύναμη τυφλή που μπρος στο δρόμο σου με βγάζει,
την πληγωμένη μου καρδιά τη λιώνει φρίκης ηδονή,
κάτω απ’ το πέλμα σου, μοιραία γυναίκα, όταν σφαδάζει.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Τραγική συμφωνία
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:14:06
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Τραγική συμφωνία

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Ω ενθύμηση, το πνεύμα μου σαν Ερινύα που ακολουθείς,
ίσκιε ενός ίσκιου, μάταια που γυρεύει τη γαλήνη·
εχθρέ της ησυχίας μου φθονερέ, κι αν φαίνομαι απαθής
στην αναπόλησή σου, όμως κάτι η ψυχή μου κλείνει

από τη θύελλα των μαχών, κάτι απ’ του ζοφερού ωκεανού
την τρικυμία, κάτι απ’ τη συντριμμένη Καρχηδόνα,
όταν του πάθους μου τη θάλασσα μ’ ενός σου σκοτεινού
την τρίαινα βλέμματος, σκληρέ, ταράζεις, Ποσειδώνα!

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Σώπα! Μην κλαις
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:22:22
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Σώπα! Μην κλαις

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Σώπα! μην κλαις κι ας νύχτωσε. Σ’ αυτό το μέρος δεν μπορείς
να κλάψεις και τον πόνο σου να πεις, φτωχή μου ωραία.
Αύριο πρωί χυδαίοι θα ’ρθουν άνθρωποι εδώ, πολύ νωρίς,
τον πόνο μας να σμίξουνε μ’ αισχρά λόγια αγοραία.

Στρέψε γενναία τα δάκρυα σου στην τραγική τους την πηγή
κι αστόχαστα του πόνου σου η κραυγή ας μην αντηχήσει.
Κάθε μια στάλα πρέπει από τα δάκρυα μας ως την αυγή
να ξεραθεί και κάθε ηχώ του πόνου να ’χει σβήσει.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (I)
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:29:10
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (I)

[Ενότητα De profundis clamavi]

I

Ω δάσος μεγαλόπρεπο, των θλίψεών μου γαληνευτή,
δέξου με τώρα ελεύθερο από αγάπες κι από μίση.
Ποια ανθρώπινη κακία το πνεύμα μου, που ’ρθε να μαγευτεί
από την αρμονία σου, να ταράξει θα τολμήσει;

Λίκνισε την ψυχή μου, που την έκφρασή της έχει βρει
στην κίτρινη αγωνία του φθινοπωρινού θανάτου,
γιατί έχει νόημα πιο βαθύ κι απ’ τη ζωή, όταν απ’ τη δρυ
πέφτει το φύλλο και χλωμό γλιστράει στην πέτρα κάτου.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (II)
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:33:29
https://www.youtube.com/watch?v=tSzPP-mzIm0

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος & Χαριτίνη Ξύδη, Καινούρια ματαιότητα (τραγούδι: Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος)

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (II)

[Ενότητα De profundis clamavi]

II

Ποιος είπε πως στο θάνατο τρέμεις μπροστά, ψυχή δειλή,
συ που έμαθες τα πάντα να σαρκάζεις;
Πες: «Φτάνει! η ζωή ήταν όνειρο κακό – κι αυτό ήτανε πολύ»,
τώρα που το άγνωστο άπειρο μου τάζεις.

Χαίρε, ψυχή, της παγκοσμίας συνείδησης μόριο μικρό!
Του Σύμπαντος σε κράζει η αιωνιότη.
Των μυστικών δυνάμεων η ζωή μας ήτανε σκληρό
παιχνίδι και τα εγκόσμια ματαιότη.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (III)
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:37:46
https://www.youtube.com/watch?v=w8CnhVEE0Ng

Κώστας Γανωσέλης & Βασίλης Ζαρούλιας, Χρονοναύτης
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Χρονοναύτης (1983))


Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (III)

[Ενότητα De profundis clamavi]

III

Ποια θεία βουλή εκδικητική την τιμωρία στέλνει σ’ εμέ,
για κρίματα που άλλοι έχουν καμωμένα;
Μια λάσπη μ’ αίμα πλάθεται που εχύθηκε άλλοτε και με
τα δάκρυα των προγόνων μας χυμένα.

Ανήμπορε θνητέ, τυφλών δυνάμεων είμαστε στη γη
έρμαια, την ύπαρξή μας που προστάζουν.
Όμως εσύ περήφανος στάσου, χωρίς υποταγή,
κι άφησε το αίμα σου οι πληγές να στάζουν.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (IV)
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:42:03
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (IV)

[Ενότητα De profundis clamavi]

IV

Τι ακόμα εμείς χρεωστούμε στην ανήλεη μοίρα μας, ψυχή,
αγλύκαντη ψυχή μου, που να μην το ’χουμε δώσει;
Απ’ των ματιών μας τον θολό ουρανό τα δάκρυα μας βροχή
χύθηκαν, κι αίμα στην καρδιά δε μένει στάλα τόση.

Α! θεία κι ανθρώπινα με μια μανία μάς πολεμούν τυφλή.
Για εξιλεασμό πια τίποτε δε μένει, συλλογίσου!
Όλα τα εδώσαμε, κι αφού μαζί πονέσαμε πολύ,
τώρα γονάτισε και πες, ψυχή, την προσευχή σου!

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (V)
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 19:45:35
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (V)

[Ενότητα De profundis clamavi]

V

Λοιπόν; Στο Σύμπαν είμαι εγώ σα μια σταλαματιά νερό;
Σα μια άναρθρη φρίκης κραυγή στο χείλος μιας αβύσσου;
Λύρα απολλώνια, όργανο σε χέρια ανάξιων φθονερό,
τάχα με δάχτυλα άτονα χτυπώ τη θεία χορδή σου;

Απόλλωνα, της τραγικής γενιάς σου ακολουθώ τυφλά
την τυφλή μοίρα, δέσμιος του σκληρού μου πεπρωμένου.
Α! ο πόνος, απ’ τα δάχτυλα το αίμα στη λύρα όταν κυλά,
δεν είναι κι απ’ τη φρίκη πιο σοφός του απελπισμένου;

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (1)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 14:29:24
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (1)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

1

Έτσι σκυφτοί περνούσαμε, χεροπιασμένοι οι δύο.

Ώρες βαδίζαμε άσκοπα, πικρέ αδελφέ, κι η λύπη,
πικρή αδελφή κι αυτή, μας εσυντρόφευε στον δρόμο.

Κι ως σέρναμε άβουλα, δίχως σκοπό, τα βήματά μας,
ήτανε σα να μοιάζαμε εραστές απελπισμένους,
που ένα πρωί, έτσι ξαφνικά, τους άφησε η καλή τους.

Μοιάζαμε σαν τους στρατηγούς, που ένα πρωί ξυπνήσαν
άδοξοι, για να πάρουνε της εξορίας τον δρόμο.

Έτσι σκυφτοί περνούσαμε, απογοητευμένοι οι δύο.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (2)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 14:33:56
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (2)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

2

Μια νύχτα ακόμα επέρασε, γεμάτη από αγωνία.

Τρεμόσβησε το φως του λυχναριού στην κάμαρά μου,
σα μια δειλή ψυχή, που πάει μακριά να ταξιδέψει.

Μες στο βαθύ σκοτάδι, που γεννάει τη στενοχώρια,
παράδερνε απ’ τον πυρετόν η σκέψη μου αναμμένη,
ενώ έσταζε του ενδεχομένου η πίκρα στην καρδιά μου.

Της φαντασίας σκιές τρελούς χορούς τριγύρω εστήσαν
κι ο πυρετός με βύθισε σ’ ατέλειωτη μια νάρκη.

Μια νύχτα τρόμου επέρασα, μια αγωνιώδη νύχτα.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (4)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 14:38:40
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (4)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

4

Κι η μέρα αυτή θε να περάσει, όπως οι μέρες οι άλλες.

Στο καφενείο το απόγευμα θα βρω τους ίδιους φίλους,
στο ίδιο τραπέζι, τα ίδια πράγματα να ξαναλέγουν.

Και προς το βράδυ, παίρνοντας τον ίδιο πάλι δρόμο,
θα βρω, στην ίδια τη γωνιά, τον χθεσινό ζητιάνο,
κι ο νους μου θα βαρυθυμήσει, όπως κι εψές το βράδυ.

Και προσπερνώντας θε να πω, με το ίδιο επίσημο ύφος,
στη σκεφτική γειτόνισσα, όπως χθες, το «καλησπέρα».

Κι η μέρα αυτή απαράλλαχτα θα ’ναι όπως οι άλλες μέρες.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (5)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 14:43:50
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (5)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

5

Πώς σας θυμούμαι πάντοτε, ω ευγενικιά Κυρία.

Το ωραίο που μου χαρίσατε βιβλίο πάντα μου φέρνει
μια ευχάριστην ανάμνηση καιρών ευτυχισμένων.

Τάχα να ζουν στη μνήμη σας οι ωραίες εκείνες ώρες,
που πλάι σας καθιστός στη δροσερότατη βεράντα,
με μια κατάνυξη σας διάβαζα τους νέους μου στίχους;

Σα σκιά θαμπή, στο αβέβαιο του παρελθόντος φόντο,
σας ξεχωρίζω ανάμεσα απ’ τις σκέψεις του παρόντος.

Ποτέ δε σας ξεχνώ, καλή κι ευγενικά Κυρία.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (6)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 14:47:40
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (6)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

6

Ως πότε πια φριχτά θα βασανίζομαι απ’ τη θλίψη;

Στα εύθυμα λόγια που γρικώ, νόημα βαθύ δε βρίσκω
να εναρμονίζεται στην πιο λεπτή χορδή του πάθους.

Την ευθυμίαν αποζητώ, σα μια έξαλλη μητέρα,
που έχοντας την προαίσθηση κάποιου κρυφού κινδύνου,
τρέχει να βρει στη γειτονιά το ωραίο της αγοράκι.

Όμως ελπίζω πάντοτε, σα δυο γονιούς, που ακόμα
προσμένουν το χαμένο τους παιδί για να ξανάρθει.

Ως πότε πια η ψυχή μου θε να ορίζεται απ’ τη θλίψη;

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (8)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 15:02:09
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (8)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

8

Μια νύχτα αγρύπνιας πέρασα, πλάι στα θλιμμένα ρόδα.

Η ανάμνησή σου, που άλλοτε τόσο γλυκιά μου εστάθη,
βάραινε εντός μου σαν το μύρο των θλιμμένων ρόδων.

Ήχοι σβησμένοι εφτάνανε απ’ της πολιτείας το βάθος
και, σαν τοξότες μυθικοί, βέλη βουερά τοξεύαν,
να διώξουν την ανάμνηση, που πλάι μου φτερουγούσε.

Τα ρόδα εσκύβανε χλωμά, σε λήθαργο υπνωμένα,
μα η ανάμνησή σου επίμονα μεθούσε απ’ το άρωμά τους.

Μια νύχτα σκοτεινή νοσταλγικά σ’ αναπολούσα.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (9)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 15:05:42
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (9)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

9

Έλα, το πάθος λίκνισε στου ονείρου μου τον ίσκιο.

Κάθισε αντίκρυ μου και με τα γαληνά σου χείλη,
που τρέμουν μόνο στου έρωτα τον πόθο, μίλησέ μου.

Πες μου ξανά την όμορφη κι ατέλειωτη ιστορία,
για εκείνο τον ευγενικό κι ωραίον ιππότη, που ’χε
τόσες φορές απ’ του έρωτα τον πόνο ξενυχτήσει.

Μ’ αν έρθει ο ύπνος, με του ονείρου τα ελαφρά σαντάλια,
ατέλειωτη η μοιραία αυτή ιστορία θα μείνει πάλι.

Έλα, η ψυχή μου λαχταρά τον ύπνο της γαλήνης.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (10)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 15:12:29
https://www.youtube.com/watch?v=FoYDPCI4baU

Απόστολος Καλδάρας & Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Όνειρο απατηλό
(τραγούδι: Σταμάτης Κόκοτας / δίσκος 45 στροφών (1967))


Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (10)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

10

Τη μουσική φωνή της πια δε θα την ξανακούσω.

Το ευγενικό χαμόγελο, σα φύλλο που ριγούσε
πάνω στα χείλη της, δε θα δονήσει την ψυχή μου.

Όμως μια ελπίδα αστόχαστη με βασανίζει πάντα,
στ’ όνειρο μιας αναμονής μάταιης λικνίζοντάς με,
πως θα ξυπνήσουν την ηχώ πάλι τα βήματά της.

Κι ακόμα σαν να αισθάνομαι, στου ονείρου μου το βύθος,
τ’ άυλά της δάχτυλα απαλά να εγγίζουν την ψυχή μου.

Μα ένα όνειρον απατηλό πόσο μπορεί να ζήσει;

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (12)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 15:38:17
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (12)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

12

Πάνε τα ωραία αισθήματα κι οι όμορφοι έρωτες πάνε.

Κι ο κύκλος του παλιού καιρού κλεισμένος πια για πάντα,
με τα γλυκά βραδιάσματα, μες σ’ ανθισμένους κήπους.

Κι αναλογίζομαι παλιές χαμένες ευτυχίες,
λεμβοδρομίες με θόρυβο και κοριτσιών τραγούδια,
κι αθώα δειλά φιλήματα στον βραδιασμένο κάμπο.

Κι αναλογίζομαι παλιές χαμένες ευτυχίες,
στην τέφρα μιας ειδυλλιακής κι ωραίας ζωής σκυμμένος.

Πάνε τα ωραία βραδιάσματα μες σ’ ανθισμένους κήπους.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (13)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 15:41:39
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (13)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

13

Τα φώτα ετρέμανε χλωμά, σαν άτονα ωχρά χείλη.

Η εξαίσια Νύχτα, επάνω απ’ τη μεγάλη πολιτεία,
έγειρε, σα χλωμή κυρία, το βάρυπνο κεφάλι.

Τα σπίτια, οι δρόμοι οι ερημικοί, τα οκνά νερά της λίμνης,
σ’ ενός ωραίου την έκστασην ονείρου βυθισμένα,
ατάραχα λικνίζονται στο μάγουλο της Νύχτας.

Το ρεύμα του μεγάλου ποταμού κυλάει γαλήνιο,
όνειρο μες στα ονείρατα του ωραίου γλυκύτατου ύπνου.

Η Νύχτα ανάσαινε βαριά πάνω απ’ την πολιτεία.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)
Title: Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (14)
Post by: wings on 15 Jul, 2019, 15:45:03
Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (14)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

14

Οι δρόμοι γέρνουν σκεπτικοί στο πέρασμα της Νύχτας.

Βουβή κι εκστατική η Σιωπή, σα σ’ όνειρο δοσμένη,
ακολουθεί επιβλητική με τ’ άυλα της σαντάλια.

Κι εγώ στην αυταπάτη ενός ονείρου βυθισμένος,
προσμένω μια σκιά από τις πολλές σκιές της νύχτας,
με τον αχνό της πέπλο τα όνειρά μου να τυλίξει.

Μάταια περνούνε βιαστικές οι ασπροντυμένες ώρες,
απ’ της Αυγής του όμορφου γιου τα βέλη τρομαγμένες.

Στο λάλημα του πετεινού κι οι σκιές έξαλλες φεύγουν.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)