Απόστολος Λυκεσάς

[wings]

Γρύπας σε τοιχογραφία στην αίθουσα του θρόνου στην Κνωσσό
Πηγή: wikipedia

Απόστολος Λυκεσάς, Γρύπες

Ξερογλείφονται όλη τη νύχτα οι Γρύπες, ρεμβασμούς χωνεύουν
πνοές θυμάτων, δορές και νόμους έστρωσαν στο γιατάκι τους
η γλώσσα παίζει νευρικά κι ασίγαστα, τον κερατοειδή τρυπάει
χορτάτοι ξύνουν στον γομφίο τους τα υπολείμματα μιας τηλεόρασης.

Λούζονται με ψεκασμούς ομίχλης το πρωί, κι ορεκτικό ρουφάνε τρόμο
—πρώτη ταχύτητα, δεύτερη, αβίαστα ξεκλειδώνει μόνο η φύση—
σπίθες στην άσφαλτο, με τροχισμένα νύχια ακονίζεται το σπέρμα μιας θυσίας
βερνίκι τέλος τα περνούν, πραϋντικό, το ημερομίσθιο φύραμα.

Δροσίζονται, μεσημεράκι χαυνωμένοι, πάνω στ’ αποφάγια
φουσκώνει στο σακούλι τους ο αποθησαυρισμός
βοηθάει η απόσταση, εκμηδενίζονται από ψηλά θύματα και θρήνοι
ως χώνευση, ρέουν υγρές δικαιολογίες.

Απόγευμα, ξύνουν το ράμφος στον ουρανό οι Γρύπες
με πλατυκέφαλα καρφιά τη νύχτα στερεώνουν.
Οι αντιλόπες διπλώνουν τα γόνατα στο χώμα, τη σάρκα τους θαυμάζουν
ζητούν συγχώρεση οι αφελείς από εφιάλτη άλλον μη ριγήσουν.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)

[wings]

Απόστολος Λυκεσάς, Χρησμός

Γοργόνειο η πλήξη, με πεθαίνει σαν τη βλέπω
ν’ αστράφτει στον θώρακα του Αυτοκράτορα.
Σε νάρθηκα πρωτοχριστιανικού ναού κραδαίνει
τις συνταγματικές μου υποχρεώσεις.
Αραιά και πού αλλάζει η σύνταξη. Με συνθηκολογήσεις ψευτοζώ.
Μήνες και χρόνια συζητώ, γεννιούνται χίλιες γενιές ψαριών
δεν φτάνουν οι γάμοι της γενιάς μου να τα καταναλώσουν.
Οι υπερβολές δεν με λυτρώνουν.
Πες μου, μάντισσα.
Κι εγώ χίλιες βαλανιδιές θα σπείρω στη Δωδώνη
να σταματάει όταν μιλάς
κι ο άνεμος
κλαρίνο
στην κοιλάδα.

«Μόνο το ρεύμα του ωκεανού θε να σε σώσει
απ’ τα ηχοβολιστικά θε να σε κρύψει
την άγρια φύση του ταξιδιού θα εγείρει
στον Αμβρακικό σαν χέλι θα αλιευθείς περίτεχνα
στα Ζαγοροχώρια θα καταναλωθείς
από μανική σιαγόνα, Πριγκίπων της Ηπείρου
αλλά ο σπόρος σου την επιστροφή θα έχει πάρει
κι όλοι κάτι θα έχουν μάθει από αναγκαιότητα.

Α, ναι
Και το αγκάθι σου
φαρμακερό
καρφώνει στο λαρύγγι μνήμη
που δεν θα βρουν ιατροδικαστές κι αρχαιολόγοι.»

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)

[wings]

Απόστολος Λυκεσάς, Νεκροπομποί

Σπουργίτια θορυβούν. Σμήνη.
Της υπομονής και της ανέχειας υμνητές.
Τσιμπιές οργής στάζουν
οργιές κάτω από την επιδερμίδα, πίσω από το έρκος των οδόντων.
Τροχαλίες της απελπισίας.
Τρίζουν τα ράμφη τους.
Σπουργίτια είναι, ξέρουν τον δρόμο.

Ένα φτερούγισμα θα κάνω, άγγελος του κακού θα γίνω
κι εκτελεστής μαζί.
Ό,τι προανάγγειλε την ευτυχία, τιτιβίσματα.
Σπουργίτια, σου λένε, και με σκουπίδια ζουν.
Κλέφτες θρασείς και ζήτουλες.
Σπουργίτι στη χούφτα σου σφίξε με ξόβεργα.
Απ’ έξω περνάνε τα εξαπτέρυγα των πολιτισμένων
στο τζάμι του αυτοκινήτου τους θα συντριβώ.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)