Αγαπητοί φίλοι, ευχαριστώ για την ευγενική πρόσκληση στη συζήτηση.
Από πλευράς μορφολογικού παραδείγματος δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σωστά σχηματισμένος είναι ο τύπος ωρίμαση. Από ρήματα σε -άζω (όπως το ωριμάζω) παράγονται μεταξύ άλλων ουσιαστικά σε -άση (πάντοτε χωρίς -ν-, π.χ. διασκεδάζω - διασκέδαση, κουράζω - κούραση, εκδικάζω - εκδίκαση κτλ.) και έτσι σχηματίστηκε ο νεόπλαστος τύπος ωρίμαση προς το τέλος τού 18ου αιώνα.
Φαίνεται πιθανό ότι, με την επίδραση ουσιαστικών που παράγονται από ρήματα σε -αίνω (π.χ. ρυπαίνω - ρύπανση, λιπαίνω - λίπανση, σημαίνω - σήμανση), σχηματίστηκε αναλογικά και τύπος ωρίμανση (όχι αποκλειστικά από επίδραση του γήρανση, όπως αναφέρεται στο ΛΚΝ). Δεν είναι πάντοτε εφικτό να προσδιοριστεί το πρότυπο της αναλογίας ή να εξακριβωθεί γιατί ό συγκεκριμένος τύπος επηρεάστηκε, ενώ άλλοι ομοειδείς παρέμειναν αναλλοίωτοι (λάβετε υπ' όψιν π.χ. το αντίστοιχο πρόβλημα που απορρέει από τον αναλογικό σχηματισμό τού τύπου *μεγενθύνω). Ο Στέφανος Κουμανούδης ενοχλείτο ήδη έκτοτε από τον τύπο *ωρίμανση, σημειώνοντας ότι «ῥῆμα ὡριμαίνω δὲν ὑπῆρξεν οὔτε τὸ πάλαι οὔτε, νομίζω, τὴν σήμερον ἐν τῇ γλώσσῃ».
Μολονότι ο τύπος ωρίμαση είναι τυπικά σωστός και ως εκ τούτου προτιμητέος, η χρήση δείχνει ότι αρκετοί ομιλητές θεωρούν ισχυρή την αναλογία προς τα παράγωγα ρημάτων από -αίνω (του τύπου θέρμανση, λίπανση) και -ύνω (του τύπου εμβάθυνση, διεύρυνση). Τα λεξικογραφικά έργα σωστά καταγράφουν την τρέχουσα κατάσταση και εξηγούν τον τρόπο και την αιτία σχηματισμού των δύο τύπων.
Ευχαριστώ.