Σοφία Κολοτούρου, Άμβλυνση συναισθημάτων
Έχω καιρό να νιώσω ένα συναίσθημα,
ευγενικό σαν τη μελαγχολία,
έντονο κι αιχμηρό, σαν κάποια τύψη,
επίμονο, καθώς ένα προαίσθημα,
φτερούγισμα σαν την ανησυχία,
συσφικτικό και πνιγηρό σαν θλίψη.
Έχω καιρό να νιώσω ένα συναίσθημα.
Έχω καιρό να νιώσω μια διακύμανση.
Κάτι οξύαιχμο κι αιχμηρό σαν πόνο,
κάποιαν ανάλαφρη και φωτεινή χαρά.
Είμαι σε σύγχυση, με μόνο μια επισήμανση:
Στα όνειρά μου βιώνω ακόμα κάποιο τρόμο,
έντονο, ακέραιο, όπως μια φορά.
Έχω καιρό να νιώσω μια διακύμανση.
Έχω καιρό ν' αποσυνθέσω το «εγώ» μου
κι είτε, σαν έρωτας, προς τα έξω να στραφώ,
είτε σαν θλίψη να με σπάσω σε κομμάτια.
Τα εφάρμοσα παλιά στον εαυτό μου,
για να υπερβώ προσωρινά τον εγωισμό,
για να γνωρίσω κάποια νέα μονοπάτια.
Μα έχω καιρό ν' αποσυνθέσω το «εγώ» μου.
Οχυρωμένη τώρα, έξω από το συναίσθημα,
από τον κάθε εισβολέα προστατευμένη,
με σταθερή, αρραγή αντίληψη του κόσμου,
μ' ακολουθεί ένα επίμονο προαίσθημα:
πως σ' ό,τι θα συμβεί κι ό,τι συμβαίνει
δεν συμμετέχει, μόνο βλέπει ο εαυτός μου.
Οχυρωμένος τώρα κι έξω από το συναίσθημα.
6.5.2001
Από τη συλλογή Αν-επίκαιρα ποιήματα (2007)
