Βασίλης Φαϊτάς

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Τα παράσιτα

Τα μεγάλα ποτάμια του κόσμου
καταπίνουν τα μικρά
ο νους μου πάει
στα ματαιωμένα όνειρα των ρυακιών
ανθισμένες σκιές
αδήλωτες ψυχές
ποιήματα που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν.

Εδώ που όλα αλλάζουν
αναλλοίωτα παραφυλάν τα παράσιτα
την αθωότητα
τυλίγονται στη λεία τους ερωτικά
αναγγέλλοντας τον ερχομό της ερημίας.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Κοιμήσου τώρα

Κοιμήσου τώρα
και με ρωτάς μιαν άλλη στιγμή
για την καινούρια ζωή
το σφίξιμο εκείνο στην καρδιά
πού πήγαν οι δρόμοι που νίκησαν τη μοναξιά
χωρίς το χνώτο της επανάστασης.

Κοιμήσου
και με ρωτάς μιαν άλλη φορά
πώς πέρασε η δική σου μέρα
το τέλος ελπιδοφόρου έρωτα
φως που ανθίζει για ό,τι είναι κοντά μας.

Κοιμήσου τώρα πια
τίποτα δεν θα αλλάξει
και με ρωτάς μιαν άλλη εποχή
όταν ο καθένας θ’ ανήκει αλλού
γιατί έκανα βήματα στο κενό
το αύριο σε μιαν άλλη γη
γιατί δεν μπόρεσα ν’ αφήσω μόνη της
τη θάλασσα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η φυλή

Ένας άνθρωπος μια φυλή
βαδίζουν στις μέρες και στις νύχτες
να συναντήσουν
την άλλη πλευρά της μοίρας τους
όπως το προφήτευσε η καρδιά τους
έτοιμη να πετάξει.

Η αιωνιότητα ριζώνει στα κύτταρα
εφήμερη ελευθερία διατρέχει το θαύμα
αφουγκράζεται στο κενό
τον σφυγμό αόριστης συνάντησης.

Ένα ποτάμι γενιές ανεβοκατεβαίνει
ρέοντας
οι νεκροί ανέγγιχτοι απ’ το φως και την κακία
μεταμορφώθηκαν σε ρίζες σιωπής
λαβύρινθοι δεν έχουν πού να πάνε
κι όμως ταξιδεύουν
υστερόγραφα αντικατοπτρισμών στον χρόνο.

Πιο μεγάλο από μας το αδιανόητο
υπάρχει πάντα
οι σκιές μας το γνωρίζουν μόνο.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Οι άγνωστοι φίλοι

Οι φίλοι μιας άλλης ζωής
ταξίδεψαν σε αναστατωμένους καιρούς
σύντροφοι που δεν γνωρίσαμε
σκαρφαλώνουν στην καρδιά μας
κοιτάζοντας ο καθένας μια διαφορετική πατρίδα
η στιγμή που μας ένωσε ο αποχωρισμός
ένα καινούριο φέγγος στη μοίρα της θάλασσας.

Τι θέλει όλο αυτό το πλήθος
μέσα σε ακατοίκητες πόλεις
νησιά που έχουν σηκώσει πανιά
με ημερομηνία λήξης.

Όσο πλησιάζουμε την ιστορία σκοτεινιάζει
νεύματα απ’ το πουθενά στον ορίζοντα
η φυσαλίδα του μέλλοντός μας αγγίζει
από ανέλπιστες κατευθύνσεις
και μια ψυχή που έμαθε ν’ αγαπά
στο αιφνίδιο ταξίδι περιμένει.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ατέρμονο τέλος

Ο πατέρας μου αρνήθηκε να γίνει μύθος
ήταν ένα ρυάκι κανενός ποταμού
είδες τον εαυτό του ν’ ανασηκώνεται
νεύμα μες στη ροή.

Η νιότη μας απομακρύνεται
μαζί με τη νιότη του κόσμου
τ’ άσπρα μαλλιά ανασυντίθενται επικίνδυνα
κεραίες στο σώμα της Γαίας
επεκτείνονται στην εξώπορτα του απείρου
επεκτείνονται.

Εκείνο που κρύβει η καρδιά
το ανερμήνευτο φως της διαδρομής
ο θάνατος έρωτας της συνείδησης με το μέλλον
ένα τσούρμο χρόνια διακλαδίζεται στον άνεμο
θρυαλλίδα κενού
σπινθηροβόλο μάτι επιτηρεί.

Στις ακτές
ένα ακατάπαυστο τέλος ανανεώνεται.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το τέλος της μέρας

Η μέρα τελειώνει είπε η φωνή του πατέρα
πιο μακρινή απ’ τον χρόνο
κάτοικος ενός άλλου κόσμου η ψυχή
άνθισε εδώ
εξωτικός σπόρος πλάι στη θάλασσα
η μέρα τελειώνει
δεν έχει άλλες ιστορίες για σένα
ορθώσου
τρυφερό θρόισμα
μαζί σου η αρχή των καιρών
βαθύτερη απ’ την αγάπη
φωτίζεις αυτά που σε λίγο θα ξεχάσει
το πλήθος στις εκβολές των πραγμάτων
τον έρωτα και τον θάνατο
θυμάσαι ακόμα τη φωνή του γυρισμού
ομφάλιος λώρος σε δένει
με την ανεξιχνίαστη ροή
πέρα απ’ τους εύθραυστους γαλαξίες.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Απομακρυσμένοι

Μέσα μου κυλάει το τίποτα
και το πάντα
αύριο η παλίρροια του τίποτα
θα με εκσφενδονίσει
στο ανέτοιμο μέλλον
εκεί όλα τα ποτάμια χύνονται
σε άλλες θάλασσες
όταν εγώ ακόμα θα είμαι η ανταύγεια
μιας ασχημάτιστης λέξης
να συναντήσω την αόρατη νιότη
ανερμήνευτο κρυπτόγραμμα
των απομακρυσμένων στον χρόνο.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Χωροχρονική πλημμύρα

Με το χέρι το δικό μου ή του θανάτου γράφω
τις λέξεις καρφιά
μαζί ναυπηγούμε
την κιβωτό προαναγγελθείσας απουσίας
να περάσω απέναντι
διασχίζοντας τη χωροχρονική πλημμύρα
θα εξατμιστώ
φεύγοντας απ’ ό,τι υπήρξα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αποπροσανατολισμός

Όταν η ψυχή μου αγγίζει το άρρητο
η σκοτεινή ενέργεια αποπροσανατολίζει
τις αποστάσεις της καρδιάς
με απομακρύνει στις φαντασιώσεις της λήθης.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Γνώση

Η ύλη παλίρροια της αιωνιότητας
το κενό fata morgana
χειρόγραφα παλιά η γνώση ταξινομημένα στον χώρο
ταξιανθίες φωτός κι ανάμεσα
οι εξισώσεις
εντός τους ασφυκτιά το θαύμα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η ιστορία ενός κρυπτογράμματος

Στο ημίφως των βιβλιοπωλείων ψάχνω
τις επινοήσεις των μεταμορφώσεων της εντροπίας
εισιτήριο για το άβατο της θεωρίας των πάντων
της ύπαρξης
ομφάλιος λώρος
το σώμα το πνεύμα το λίκνο
προσπερνούν τη χαρά και τη λύπη
φύλακας του ανείπωτου ο σκοτεινός ορίζοντας
στις εκβολές του ο φόβος
μοναδική περιουσία του θανάτου.

Βαδίζω στον κόσμο
κρυπτόγραμμα της βιογραφίας του ανερμήνευτου
στις στοές των βιβλίων
ανάμεσα στο άγραφο και το αντίο
μια δόνηση που δεν μεταφράστηκε ποτέ στην καρδιά.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το ον

Γερνάω μες στη νιότη
από βλέμμα σε βλέμμα
αιώνιο είναι αυτό που θα συναντήσω
μέσα μου κατοικεί ένα ον που με υπερβαίνει
αν λείψω από κείνο με περίμενε καιρούς
από κείνο για το οποίο ήρθα
το ταξίδι είναι μάταιο.

Η ύπαρξη απλώνεται και σφύζει
γυρεύει αέναα να βρει
το μονοπάτι εκείνο που έχτισε
το απρόσιτο
κι άφησε έξω το χάος να καταρρέει
σε εφήμερες μορφές.

Ο άνθρωπος έρχεται
από αμετάφραστες πραγματικότητες
γράφει και σβήνει
την κληρονομιά του
στη λύπη που διατρέχει τον χρόνο
όλα ανασύρονται και όλα πετούν
εκείνο που μένει
το σήμα κινδύνου
στης καρδιάς το βάθος.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αίνιγμα

Από το παρελθόν στο μέλλον το άγνωστο
θα παραμείνει αιώνια καινούριο
ανένδοτη παρουσία αειφεγγής
το τέλος της ύπαρξης πουθενά.

Αθέατο κέντρο
το διάστημα ρέει σ’ ένα άλλο κέντρο
γιγαντιαία στιγμή ξεριζωμένη
χαοτικό εγώ
οι λέξεις βαθιά κλειδώνουν τον χώρο και τον χρόνο
φυλές τού τίποτα φυλές τού ένα
πλεούμενα για το άρρητο
το νόημα της ζωής χυτήριο ουτοπίας.

Περιπλανώμενες υπάρξεις στο αίνιγμα
σκιές που παίζουν μουσική κάπου αλλού
είναι ο τρόπος του ανθρώπου να είναι
ό,τι δεν μπόρεσε ν’ αγγίξει.

Ηχεί σιωπηλά η εντροπία
όσο ακμάζει υπάρχει ελπίδα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Διαθήκη

Κάποτε έγραφε στον εαυτό του
έναν ολοσέλιδο ουρανό
«περιπλανώμενο νεύμα στο φέγγος
έφτασα εδώ
ολομόναχος
αυτός που τραγουδάει μες στη διορισμένη διορία
της μοναξιάς
ανακαλεί το θαύμα μετά μακριά σιγή
δεν είμαι αυτός που ήμουν».

Κάποτε έγραφε μ’ ένα τρυφερό χέρι
με τη ματαιότητα των λέξεων
«Ο κόσμος που άφησε στο πέρασμά του ο θεός
έμεινε για να θανατωθεί αμετάκλητα
ο θάνατος».

Μια νύχτα στο δωμάτιό του
κοιτάζοντας στην οροφή τον παγιδευμένο γαλαξία
πήρε φύλλο πορείας απ’ τη ροή
παρασυρμένος στους παράδρομους
της αιωνιότητας.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η παρουσία

Κάποιος γράφει στη σιωπή
με κατοπτρική μελάνη
νεύματα στον κόσμο
οι λέξεις είναι πληγές
σπεύδουν σε κείνον που παράφορα
τις καλεί
στο βάθος τους αιωρείται
το θρόισμα απατηλής εφηβείας.

Το ποτάμι ηχεί στον άνεμο
μοναχικό αιμοσφαίριο γυρεύει τη μοίρα του
ο δρόμος πίσω μου με παρακολουθεί
παρτιτούρες επιτίθενται στην ψυχή μου
βολές σαϊτεύουν ίσια στην καρδιά.

Ο καιρός πέρασε
αυτό που ονόμασε νιότη
αρνείται να περάσει
ο τόπος που ξεχάστηκα
σπίτι κατάφορτο
κύματα και σκιές
μια παρουσία που διαφεύγει απ’ τις αισθήσεις
μεγαλύτερη απ’ το αύριο
απομακρυσμένος πλοηγός
διαπερνά το φως.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)