Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση της Θεσσαλονίκης

[wings]

Αποφασιστική μου δήλωση στον Τόλη Νικηφόρου στα μέσα της περασμένης βδομάδας:
Από Δευτέρα τέρμα το αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση της Θεσσαλονίκης. Περνάμε στα ποιήματα ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Εξάλλου το τέλος αυτού του μήνα δικαιωματικά της ανήκει. Έχω μάθει πια καλά το ζώο που κρύβω κι άλλα πλάσματα… :-)

Ως μετρίως «ασυμβίβαστη», τελικά τερματίζω επίσημα το αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση την Τρίτη. Για να ξεφύγω απ' το κατεστημένο της Δευτέρας, για να ξεχωρίσουμε από την πλέμπα και, τέλος πάντων, γιατί και σήμερα μέρα είναι.:-)

Μήπως, άλλωστε, είχε καμιά σημασία η μέρα; Μήπως επηρεάζεται αυτός καθαυτός ο έρωτας; Χα… μα, είναι ποτέ δυνατό; Ο έρωτας κι αν είναι ασυμβίβαστος. Ο έρωτας συνεχίζει απτόητος σαν «φωτιά μέσα στα χόρτα που έρπει».

Ο έρωτας είναι παντού: στον αέρα που αναπνέουμε, κάθε που ανατέλλει μια καινούργια μέρα και συνεχίζεται ένα ταξίδι στο γνωστό μας άγνωστο, στα χρώματα της δύσης, στα σεντόνια και στο πάτωμα, στα τέσσερα ντουβάρια της μοναξιάς μας, στον ταξιτζή που οψίμως σταυροκοπιέται έξω από κάθε εκκλησιά μας (κι έχει πολλές η πόλη μας, ε Τόλη;), στα παγκάκια του αντικρινού μου πάρκου, στα κυματάκια του Θερμαϊκού, στα μικρά πουλιά που ψιχαλίζει έξω απ’ τη Ροτόντα, στις νέες αγάπες που μας στέλνουν στον παράδεισο και στις παλιές που στείλαν την ψυχή μας στην κόλαση, στη γλώσσα που γράφουμε, στη γλώσσα που μιλάμε, στη γλώσσα που φιλάμε, στον καυτό πυρήνα της ψυχής μας, στον καυτό πυρήνα του διπλανού μας, στο λεωφορείο και στο δρόμο, στις λαϊκές γειτονιές και στα καταγώγια, στα βορεινά προάστια και στα κλαμπ, στ' αδέσποτα που μας κοιτάν κατάματα, στα φωταγωγημένα κάστρα από τα λαμπόνια του δήμου κι από τα μάτια των παιδιών, στην Άνω Πόλη της ψυχής μας, στην πλατεία με τις μουσικές και στην πλατεία Δικαστηρίων, στο χτυπητήρι της γειτόνισσας όταν τινάζει τα χαλιά της το πρωί, στον καβγά του ζευγαριού στο διπλανό σπίτι, στα ρεμπέτικα του παρελθόντος και στο ροκ του μέλλοντός μας, στη Θεσσαλονίκη, στην Καβάλα, στη Μόσχα και στα Τίρανα, στ’ ακορντεόν του Ουκρανού μετανάστη που περιδιαβαίνει το δρόμο μου και τραγουδάει κάποιους θλιμμένους σκοπούς, στο σιβηριανό τιγράκι που περιμένει ένα απαλό χάδι και ένα χέρι στην παλάμη του για να κοιμηθεί και να ονειρευτεί διάπλατους ορίζοντες και χιονισμένα λιβάδια της μακρινής πατρίδας του, στην αρκούδα που κλείνει στο Νυμφαίο τα βλέφαρά της και κοιμάται, στη ζωή που ζούμε αυτή τη στιγμή – γιατί όλες οι στιγμές είναι μοναδικές κι όλες οι στιγμές είναι έρωτας.

Ήταν ένα σπουδαίο αφιέρωμα αυτό που κάναμε στην ερωτική ποίηση της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα. Είχε και πολλές εκπλήξεις. Εντάχτηκε στους ανθολογούμενους ποιητές ο σχεδόν συνομήλικός μου Γιάννης Αγγελάκας και πήραμε μια πρώτη γεύση της γραφής του - ακόμα και στα ερωτικά του ποιήματα τα λέει έξω απ' τα δόντια. Είδαμε τα μεγάλα και τα μικρά κορίτσια της ανθολογίας μας να λένε τα ερωτικά «τεκταινόμενα» με τ' όνομά τους. :-) Είδαμε τι γράφουν οι στρατευμένοι μας ποιητές όταν ερωτεύονται τους ανθρώπους και την ίδια τη ζωή, είδαμε τι γράφουν όταν πικραίνονται από τον έρωτα και την ίδια τη ζωή, διαβάσαμε στίχους τολμηρούς, στίχους τρυφερούς, στίχους ρομαντικούς, στίχους σκληρούς, στίχους νεανικούς, στίχους ωριμότητας. Ήταν και πάλι ένα ταξίδι στο χρόνο, ένα ταξίδι μαγικό από τις αρχές του μεσοπολέμου ίσαμε σήμερα, ένα ταξίδι που θα θυμόμαστε για χρόνια.

Τρίτη, 23 του Οκτώβρη του 2007, λοιπόν, και κλείνει το αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση της πόλης μας. Σε τρεις μέρες η Θεσσαλονίκη γιορτάζει, φοράει τα καλά της, στολίζεται, παρελαύνει στην παραλία και θυμάται… θυμάται τον αιώνα που πέρασε, ζει με τις αναμνήσεις της, άλλοτε νοσταλγεί κι άλλοτε πενθεί. Όμως, η Θεσσαλονίκη, όπως κι ο έρωτας, είναι πάντα εδώ. Είναι η πόλη που στεγάζει τα όνειρά μας και τις λαχτάρες μας, τους έρωτές μας και τους καημούς μας, είναι η μεγάλη πρωτεύουσα των προσφύγων κάθε εποχής και ποιος άλλος θα μπορούσε να μιλήσει γι' αυτήν καλύτερα από τους ποιητές μας;

Από σήμερα και ως το τέλος του μήνα περνάμε σε ένα μικρό αφιέρωμα στα ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη. Νέο ταξίδι, μα τούτη τη φορά σε μέρη γνώριμα κι αγαπημένα, σε μια πόλη όπου κάθε πετραδάκι που πατάμε όλο και κάτι μας φέρνει στο νου απ' τη δικιά μας ζωή, απ' τη δικιά μας ιστορία. Γιατί η ιστορία της πόλης αυτής είναι ένα πολύχρωμο μωσαϊκό όπου ο κάθε Θεσσαλονικιός (βέρος ή μουσαφίρης) έβαζε, βάζει και θα βάζει κι από μια ψηφίδα. Κι έτσι σιγά-σιγά έρχεται η πόλη και γίνεται εικόνα κι ομοίωση της δικιάς μας ψυχής.

Αποδώ και πέρα, ο καθένας σας μπορεί να χαράξει τη δικιά του αγαπημένη διαδρομή μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ερωτικής ποίησης της πόλης μας για ατέλειωτα σεργιάνια. Και μην ξεχνάτε πως το πιο μαγικό ταξίδι γίνεται με τα φτερά του έρωτα. :-)


[ Επιστροφή στο ευρετήριο του αφιερώματος στους ποιητές της Θεσσαλονίκης ]

[Αλ.]

Με βάση τα λεγόμενα και γραφόμενα των Αθηναίων για το πόσο ερωτική πόλη είναι η Θεσσαλονίκη, αν κάνεις
αφιέρωμα σ' αυτήν, πάλι ερωτική θα είναι η ποίηση.
Ο,τι κι αν κάνεις δεν ξεφεύγεις...

[wings]

Έτσι ακριβώς το σκέφτηκα κι εγώ, Βατούλη μου. Εξάλλου, τα έχουμε ξαναπεί... ο έρως σκέπει την πόλη, άσε δε που της έλαχε της Θεσσαλονίκης να κινείται και στα όρια του έρωτα και της ιστορίας.. :-))))

[Zazula]

[sulphurous blasphemy mode]
Αν κρίνω από κάτι Αθηναίους που ξέρω εγώ και λένε συνεχώς για το πόσο ερωτική πόλη είναι η Θεσσαλονίκη, μάλλον εννοούν το να πηγαίνεις εκεί με τη γραμματέα σου "για να δεις τη Διεθνή Έκθεση". ;-ΡΡΡΡΡΡΡ
[/sulphurous blasphemy mode]

[wings]

Τουλάχιστον κάνουν κάτι πιο εποικοδομητικό από το να περιδρομιάζουν ολημερίς γιατί εδώ το φαγητό είναι και καλά υπέροχο. :-)))

[Zazula]

Ναι, ομολογώ πως μετά από λίγο/πολύ σού ανοίγει αναπόφευκτα η όρεξη - και θες το καλύτερο για να μην ξενερώσεις. ;-)))

[wings]

Μερικοί μερικοί (μη λέω ονόματα τώρα, μη σπιλώνω υπολήψεις) ενδιαφέρονται μόνο για το πριν/μετά και περικόπτουν το (εν)διάμεσο. :-)

[Zazula]

Χεχε, ο έρως διέρχεται διαμέσου του στομάχου... ;-Ρ

[wings]

Μπα, μάλλον ξεπερνιέται διαμέσου μιας Σουρωτής, να πάν' και τα φαρμάκια κάτω. :-)))

[Αλ.]

[sulphurous blasphemy mode]
Αν κρίνω από κάτι Αθηναίους που ξέρω εγώ και λένε συνεχώς για το πόσο ερωτική πόλη είναι η Θεσσαλονίκη, μάλλον εννοούν το να πηγαίνεις εκεί με τη γραμματέα σου "για να δεις τη Διεθνή Έκθεση". ;-ΡΡΡΡΡΡΡ
[/sulphurous blasphemy mode]

Γιατί αυτό δεν είναι ερωτικό;

[mariapar]

Γιατί αυτό δεν είναι ερωτικό;

Κατ' εμέ, είναι μάλλον κερατικό.

Ο έρωτας δεν κρύβεται, και πολύ καλά κάνει. Αυτή είναι η φύση του. Αν έρθει κανείς στην ανάγκη να τον κρύψει, και πολύ περισσότερο λέγοντας ψέματα κι αποστρέφοντας το βλέμμα, έχει ήδη αρχίσει ο αυτο-εξευτελισμός και ο εξευτελισμός του προσώπου-αντικειμένου του έρωτα και του πόθου, πράγμα (κατ' εμέ πάλι) καθόλου θείο...

[wings]

Και δεν είσαι η μόνη που τα βλέπεις έτσι τα πράγματα, Μαράκι. Αλλά, άντε να το εξηγήσεις και να σου δώσουν βάση όσοι προτιμούν να αυτοεξευτελίζονται.

[banned]

O έρωτας αποστρέφεται την ηθικολογία.

[wings]

Βρε, καλώς τονε κι ας άργησε! Τι αφορισμός ήταν αυτός;

Ο έρωτας δεν ξέρει από φόβο και δύσκολα κρύβεται, θα σου αντιγυρίσω εγώ.

[banned]

Ο έρωτας δεν ξέρει από κανόνες και δύσκολα υποτάσσεται στη μικροαστική νοοτροπία.