Si j’ai du goût, ce n’est guère Que pour la terre et les pierres. Je déjeune toujours d’air, De roc, de charbons, de fer. Mes faims, tournez. Paissez, faims, Le pré des sons. Attirez le gai venin Des liserons. Mangez les cailloux qu’on brise, Les vieilles pierres d’églises ; Les galets des vieux déluges, Pains semés dans les vallées grises | Αν έχω όρεξη, είναι μοναχά Για τη γη και τις πέτρες Όταν τρώω, τρέφομαι με αέρα, Βράχο, κάρβουνα και σίδηρο. Πείνες μου, γυρίστε. Πείνα, τροφές, Το λιβάδι των ήχων. Μαζέψτε όπως μπορείτε το φωτεινό Δηλητήριο από τα ζιζάνια. Φάτε τα πετραδάκια που σπάνε, Τις παλιές πέτρες των εκκλησιών Βότσαλα, παιδιά της πλημμύρας, Ψωμιά πεταμένα στις λάσπες |