Γιώργος Θέμελης, Έτσι πλαταίνει ο ουρανός
[Ενότητα Οι απόντες]
Εμείς είμαστε οι απόντες απ’ το δείπνο
Φωτοσκιάσεις
Ας καρτερούν εκεί που κείτονται
Μες στην ατέλειωτην αναμονή.
Μπορούμε να τους θυμόμαστε
Εμείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι.
Η μνήμη τους, μια ζωτική πολυτέλεια,
Στολίζει το πρόσωπο, παρηγορεί την ψυχή.
Μπορούμε ν’ αναφέρουμε τ’ όνομά τους.
Τα ονόματα προεκτείνουν τον ήχο τους
Στη σιωπή, στη νύχτα, στην Ωραία Πύλη.
(«Και πάντων και πασών και ών
κατά διάνοιαν έκαστος έχει.»)
Ν’ ανακαλούμε την έκπληξη στο πρόσωπό τους,
Την απορία στα μάτια, το χαμόγελο,
Την τελευταία υπόσχεση στη σιωπή.
Όπως μια μουσική που κόπηκε μέσα στον χρόνο.
Άγρυπνοι κείτονται μέσα στον κίνδυνο,
Σαν τα παιδιά τα φοβισμένα,
Σαν τους αγαπημένους πο’ ’χουν μείνει
Μόνοι, γυμνοί, μες στο σκοτάδι.
Θέλουνε φως να κοιμηθούν.
Άγρυπνοι κείτονται, γυμνές ψυχές,
Δεν θέλουν να πεθάνουν, δεν μπορούν.
Αναθυμούνται το ατέλειωτο όνειρό τους.
Κάτι είχαν να πουν ακόμα, κάτι να κάμουν,
Τ’ άφησαν σ’ εμάς: μια λέξη, ή μια χειρονομία,
Λίγη αγάπη ακόμα, λίγη ανάμνηση,
Το τελευταίο αγνάντεμα, το τελευταίο φιλί
Καθώς γύρισαν κι έμειναν κλειστοί για πάντα.
Έτσι γεμίζει ο χρόνος πίσω και βαραίνει,
Σαν ένας κήπος, έτσι πληθαίνουν οι καρποί,
Και προκαλούν τη βροχή και την αγάπη.
Πρέπει να εκπληρώσουμε ό,τι δεν πρόλαβαν εκείνοι,
Εμείς που μείναμε πίσω και κοιτούμε τον ήλιο που άφησαν,
Εμείς που μάθαμε να περιμένουμε.
Έτσι πλαταίνει ο ουρανός.
Πρέπει ακόμα να μάθουμε να χαιρετούμε
Τον άνεμο που πνέει για όλους και για κείνους
Και τη σελήνη που μοιάζει να ’ρχεται αποκεί,
Από τ’ ανήλιαγα βουνά των πεθαμένων.
Ντροπαλή από αθωότητα, σεμνή από πένθος.
Μια άλλη όψη εκεί, μια πολιτεία
Κλειστή απ’ τον κρότο και τον θόρυβο του ήλιου,
Χωρίς φεγγίτες, παράθυρα και κλειδωμένες πύλες.
Κόσμος βαθύς που ανήκει σε όλους.
Ένα κοινό παμπάλαιο όνειρο ή ένα τέλος
Αιώνιου ταξιδιού σε μια γαλήνη λησμονιάς.
Όμως μπορεί να γίνει το θαύμα,
Το αναμενόμενο άρρητο μυστήριο,
Που μοναχά μέσα στον έρωτα
Και μες στη μουσική αναφαίνεται.
Σαν ένα άλλο φως και μακρινό, σα μια υπόσχεση.
Μπορεί να θυμηθούν ξανά οι νεκροί, μπορεί
Να σηκωθούν μες απ’ τον ύπνο,
Καθώς όταν ξυπνάς μες στα μεσάνυχτα
Από ’ναν άγνωστο χτύπο στην πόρτα σου ή κάποιο αντίλαλο
Και κόβεις τ’ όνειρο, ανάβεις το φως
Και φανερώνονται ξανά τ’ αφανισμένα πράγματα
Παρήγορα και φεγγοβόλα, ως να θυμήθηκαν,
Ως να γεννήθηκαν ξανά μες απ’ τη νύχτα.
Μπορεί να ’ναι ένας άλλος ήλιος που θ’ ανατείλει.
Κρατείτε τη λάμπα τους αναμμένη,
Τον αδειανό καθρέφτη τους κλειστό.
Στο μεταξύ, μας περιμένουν οι άνεμοι
Και δε φυσούν χωρίς εμάς.
Κι η ανυπόμονη γη γεμάτη δέντρα κι ελπίδες.
Από τη συλλογή Έξοδος (1968)
