Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τα έντυπα

Έπεσα σχεδόν επάνω τους,
άνοιγαν, έκλειναν πόρτες,
μετέφεραν τ’ απαραίτητα
για μια σύντομη διαμονή στην εξοχή∙
κάπως ανήσυχοι για την πυκνή κίνηση
που εμπόδιζε την έξοδο
προσπάθησαν να διαβάσουν στα κλεφτά
την εφημερίδα που κρατούσα,
μισογελώντας μου πέταξαν διάφορα έντυπα,
ζωγραφιές και σχέδια,
να τους πω τη γνώμη μου
πριν αρχίσει η εντατική μελέτη,
εκείνα τα σβήσε εδώ και γράψε εκεί∙
όντα ερωτικά, παθιασμένα,
ξετρελαμένα ο ένας με τον άλλο,
δυο ομορφόπαιδα μ’ ανάγλυφη καλλονή
—ένας άνδρας και μια γυναίκα,
ίσως αυτή να ήταν η γνώμη μου
καθώς τους είδα να εξαφανίζονται
μ’ ένα συνηθισμένο,
μ’ ένα τρισάθλιο αμάξι
που έτριζε στην ανηφόρα.

Από τη συλλογή Ανοικτή γραμμή (1984)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ένα ποτήρι κρασί

Τα ποτά σερβίρονται
σε ειδική αίθουσα,
τα παίρνουμε στο χέρι
και κατεβαίνουμε στον κήπο.
Έχουμε την άδεια
να φέρουμε καρέκλες
κι όσα τραπέζια θέλουμε,
να μεταφέρουμε τ’ αγάλματα
και να ορίσουμε την θέση
της ορχήστρας.

Εκεί θα τρεμοσβήνουν τα φώτα
καθώς οι καλεσμένοι
θα πλησιάζουν τις μαρμάρινες σκάλες
που απλώνονται σ’ όλο τον κήπο∙
θα φέρνουν κι άλλα ποτά
στα τραπέζια
και θα γεμίζουν πάλι
τα ποτήρια τους,

ενώ στην κρυφή γωνιά
των συναντήσεων
βυθομετρούν τη νύχτα
και λικνίζονται με πάθος.

Ο κήπος ανοίγει για πρώτη φορά
στο κοινό∙
τον βρίσκει κανείς σε αρκετά
υψηλή τιμή
για τις σπάνιες
τις πολύ ευτυχισμένες
στιγμές της ζωής σας.

Από τη συλλογή Ανοικτή γραμμή (1984)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το διαβατήριο

Το αεροδρόμιο απλώνεται
σε μια απέραντη έκταση,
κάθε εταιρεία έχει το δικό της
ξεχωριστό κτήριο,
όλα μαζί φτιάχνουν την περιφέρεια
ενός κύκλου∙
μέσα σ’ αυτόν τον κύκλο
μετακινούνται άνθρωποι κι αυτοκίνητα
από το ένα σημείο στο άλλο.
Έξω και γύρω από τα κτήρια βρίσκονται
οι αεροδιάδρομοι, τ’ αεροπλάνα.

Αυτό είναι το βασικό σχέδιο,
ο τρόπος που λειτουργεί το αεροδρόμιο,
αλλά μπορείς να τρελαθείς κι από τις πτήσεις∙
εδώ έρχονται και φεύγουν χωρίς καθυστέρηση
δρομολόγια απ’ όλα τα μέρη του κόσμου.

Καθώς προχωρούσαμε
στους στενούς διαδρόμους,
όταν κατεβήκαμε απ’ το αεροπλάνο
για να περάσουμε στον έλεγχο,
άκουγα συνέχεια
διαφορετικές και άγνωστες γλώσσες∙
όλοι ανυπομονούσαν, σαν γνήσιοι ταξιδιώτες,
έτοιμοι για δράση, για δράση και απόλαυση,
ανυπομονούσαν,
να περάσουν τις διατυπώσεις,
να περάσουν τον εσωτερικό κύκλο
και να πάρουν λεωφορείο
για την πόλη.

Από τη συλλογή Ανοικτή γραμμή (1984)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στη μητρόπολη

Η ξενάγηση περιλαμβάνει τα μουσεία:
τέχνης, τεχνολογίας, φυσικής ιστορίας,
βοτανικό κήπο, τους θησαυρούς του δημαρχείου
και το εμπορικό κέντρο με τα υψηλότερα
κτήρια στον κόσμο.

Αν ακυρώσουμε τη συμμετοχή
υπάρχει ιδέα να έχουμε
χιλιάδες εντυπώσεις
γυρίζοντας ελεύθερα στους δρόμους,
αλλάζοντας χωρίς πρόγραμμα τους σταθμούς
στον υπόγειο.

Η ακτινοβολία της πόλης είναι τεράστια,
μπαίνει από τα παράθυρα, κυλάει
γύρω από τους καθρέφτες,
δικαιολογεί τη σαρωτή εξάπλωση
των επιχειρήσεων,
δημιουργεί καινούριες εκπλήξεις
ή επινοήσεις,
αγορές, χρηματιστήρια, πολιτικά γεγονότα∙
όμως πιο πολύ σου φωτίζει το πρόσωπο
καθώς σφίγγεις την υπέροχα λεπτή σου μέση
που στρογγυλεύει τους γοφούς
και τονίζει το στήθος.

Έτσι εκθαμβωτική σε περιγράφει
στις αίθουσες αναμονής.
Όταν απομακρύνεσαι, όταν χάνεσαι
στους απέραντους δρόμους,
ανεβαίνεις ομορφότερη, έτοιμη να καταστρέψεις
μ’ ένα σου βλέμμα
εκείνα τα σχέδια συμμετοχών
ξεναγήσεων και θεαμάτων.

Από τη συλλογή Ανοικτή γραμμή (1984)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Εισιτήρια

Φορούσε μπουφάν
κι ήταν πανύψηλος,
έλαμπε και το κορίτσι δίπλα του,
αγκαλιασμένοι κατέβαιναν δυο δυο
τα σκαλοπάτια,
κι έτρεχαν στην πλατεία να προλάβουν
τη λιακάδα.

Περίμενα το επόμενο
και το αμέσως επόμενο λεωφορείο∙
μπροστά οι άλλοι στριμωγμένοι,
βιαστικοί στις δουλειές τους
κτυπούσαν τις πόρτες ανυπόμονα,
και κόσμος έφτανε μπουλούκι.

Από τη συλλογή Ανοικτή γραμμή (1984)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Όταν οι ηθοποιοί ετοιμάζονται

Διανυκτερεύουμε από πόλη σε πόλη,
τη μέρα συνεχίζουμε το ταξίδι,
φοράμε καπέλο και γυαλιά ηλίου
για ν’ αποφεύγουμε τη δημοσιότητα.

Μέχρι τώρα κανείς δεν μας γνώρισε
ούτε μας ζήτησε αυτόγραφο.

Έγινε η διανομή των ρόλων,
δουλεύουμε εντατικά πάνω στη μουσική
και το χορό της παράστασης,
με συχνές μετακινήσεις κρύβουμε
τους έρωτες που κάποτε
θα εκδηλωθούν με πάθος.

Το άγνωστο πλήθος έσβησε τα ίχνη μας,
όμως οι δημοσιογράφοι ακολουθούν
και δεν θ’ αργήσουν να κάνουν τα πάντα
για να μας πάρουν συνέντευξη.

Προσπαθούμε να κρατήσουμε
μυστικό το ταξίδι,
κι όσα σχέδια ετοιμάζουμε
θα τ’ ανακοινώσουμε αργότερα.

Κρυφά αγοράσαμε κεραία για το ραδιόφωνο
κι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια
για όσο διάστημα θα παραμείνουμε στην εξοχή.

Από τη συλλογή Ανοικτή γραμμή (1984)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Άναβαν τα φώτα

Φωτογραφίες από επίκαιρα γεγονότα,
κυρίως αθλητικά,
έγχρωμες, κολλημένες στο τζάμι της βιτρίνας
σ’ εξαιρετικά στιγμιότυπα,
από μακριά τραβούσαν την προσοχή του κόσμου,
κι ας γυάλιζε λίγο το τζάμι
καθώς άναβαν τα φώτα
στο κέντρο της πόλης,
μέσα στην κίνηση,
ανάμεσα σε διάφορες εικόνες
και ποικίλες εκφάνσεις.

Από τη συλλογή Ανοικτή γραμμή (1984)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Κασέτα

«Χωρίς ανταπόκριση είναι μία
παραζάλη,
και τραγουδάω για τους παλιούς μου έρωτες,
τραγουδάω για τους καινούριους που δεν πρόκειται
να έρθουν»,
φώναξε σε κάποιον φίλο του απ’ το μπαλκόνι∙
ύστερα μπήκε στο δωμάτιο
κι έβαλε ξανά την ίδια κασέτα,
όμως τώρα σε χαμηλότερη ένταση
και χωρίς να τραγουδάει, απορροφήθηκε,
ετοιμάστηκε για τη νυχτερινή του έξοδο,
γιατί σε λίγο θα έφταναν τ’ αυτοκίνητα
κι οι ζωηρές παρέες να τον πάρουν μαζί τους,

και θα μετέφεραν αλλού τις κραυγές
του πάθους,
αλλού και τα υποτιθέμενα ξενύχτια.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ναρκισσισμός

Εκτός απ’ την αγάπη μου
έχεις κι ένα κρυφό ναρκισσισμό
να σε τρέφει, να σε στηρίζει
και που έντεχνα σκεπάζεις.
Φταίει γι’ αυτό η ομορφιά σου
που εξάπτει τη φαντασία μου,
φταίει η μελαγχολία σου
που συγγενεύει με τη δική μου.
Ένα κρυφό ναρκισσισμό
που του δίνεσαι
όποτε σου κάνει κέφι.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Συνάντηση

Όσο μιλούσες είχα τον καιρό να σε κοιτάζω,
καθόμασταν αρκετά κοντά
κι έβλεπα το δέρμα, τις ανεπαίσθητες ρυτίδες σου,
μα ήταν εξαίσια τα μάτια σου,
ήταν προκλητικό το στόμα σου
κι είχες κάτασπρα δοντάκια
μου έφεραν στο νου τις αγκαλιές
που σε λάτρεψαν,
μπράτσα κι αυχένες που σε τύλιξαν.

Είχαμε απορροφηθεί να κοιταζόμαστε
κι ήταν χαρά μέσα στον τόσο παιδεμό μου
η βεβαιότητα πως με ισάξια ομορφιά σ’ έφτανα,
με ισάξια ομορφιά σ’ έλιωνα.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Παραστάσεις

Φωτογραφίες με γυμνά νεανικά σώματα
στην πρόσοψη του σινεμά,
μέσα σε γυάλινες προθήκες
πιο κάτω στη γωνία,
αλλά και πιο πέρα σ’ όλο το μήκος
της εμπορικής στοάς.
Οι γυμνές παραστάσεις
έστηναν μπλόκο σ’ εκείνο το πέρασμα,
κανείς δεν έφευγε αλώβητος.
Δύο ή τρία τετράγωνα παρακάτω
ακόμη με κυνηγούσαν
κι όλο ρωτούσαν για το σώμα σου,
αν είναι σφριγηλό και χυμώδες
αν κατέχει μυστικές, απρόσμενες,
αδίστακτες κινήσεις.

Όσο επέμεναν, εγώ φοβόμουν
κι έτρεμα ακόμη και να σε φανταστώ.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Καμώματα

Θέλεις να με ξαφνιάσεις,
θέλεις να με κερδίσεις,
κι ανακατεύεσαι με τους πολλούς
κι από μία γωνία
που να σ’ έχω μπροστά μου,
δείχνεις πόσο τα καταφέρνεις
και πόσο ξεχωρίζεις
με καμώματα και ομιλίες.
Η ζέστη που κατέχει
το σώμα σου,
για χάρη μου απόψε.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Νεαροί

Πρώτα με τράβηξε
το γεροδεμένο σώμα τους,
το μάτι μου υπνωτισμένο
τους ακολούθησε μέχρι τη στροφή
του δρόμου∙
κάτι περίμεναν,
κάποια συνάντηση ή κάποια ασχολία
που τους γέμιζε ζωντάνια.

Ήταν ωραίοι, μα πιο πολύ ήταν χαρούμενοι,
όταν εγώ δεν είχα κανένα να συναντήσω
και δεν με τραβούσε τίποτα να ασχοληθώ.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στον κήπο

Η ξενάγηση στο παλιό αρχοντικό
άρχισε από τον κήπο,
μέσα στην ικμάδα του πράσινου
και τη λάμψη των χρωμάτων
σκόρπισαν οι επισκέπτες.
Οι πιο πολλοί αγόραζαν ενθύμια
ή έβγαζαν φωτογραφίες∙
δεν τράβηξα ούτε μία,
η ερωτική μου διάθεση δεν επέτρεπε
απόκλιση στην προσοχή μου
σαν μια ροή η ερωτική μου διάθεση
με πήγαινε,
που η ικμάδα του πράσινου
την διέγειρε έτσι κι αλλιώς.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το φως του απογεύματος

Καθόταν στο διπλανό τραπέζι,
είχε δική του παρέα κι όμως κάθε τόσο
γύριζε να με κοιτάξει,
με έψαχνε στα μάτια.
Πριν καθίσει απέναντί μου
υπήρχε το νωχελικό φως του απογεύματος
που έλουζε τα τραπέζια,
τα καθαρά τραπεζομάντιλα
και πιο πέρα τις πέτρες και τα δένδρα.
Μα πριν συμβούν όλα αυτά
ήμουν βυθισμένη σε μια απέραντη νωχέλεια,
σε μια απέραντη ηρεμία
που προδιέθετε και προετοίμαζε
μια τέτοια απόλαυση:
μέσα στο εξαίσιο φως
ένας άνδρας να με κοιτάζει.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)