Μαρία Πολίτου

[wings]

Μαρία Πολίτου, γιορτινή ευωχία

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Γεμάτο το τραπέζι μας
με κρέατα κι εδέσματα εκλεκτά
γλυκό κρασάκι ίαμα
άλικο κυματίζει
στα υψωμένα πρόποσης ποτήρια
δώρα στο σπίτι γέλια ή φωνές
λαμπιόνια και στολίδια
ξέφτια αληθινών χρωμάτων
την άστεγή μας ντύνουνε ψυχή
–ξέφτια ξενόφωνα–
από τα γιορτινά της ρούχα

να μην ουρλιάζει ζώο μοναχό
μέσα στο κρύο κάτω
στο ανερμάτιστο κάλπικο φως

να μη φοβάται τέλος τέλος
τ’ ολόγιομο σκοτάδι το δικό της

τίποτε μη θυμίζει μια πληγή
τεράστια που χαίνει.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, λίθινη ετυμηγορία

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Ίσως φταίει αυτή η πέτρα
ρίζες που έχει στην καρδιά.
Λαγούμι βαθύ σκάβει
μ’ αίμα τρέφεται ακριβό
και θάλλει και θεριεύει
λόχμη πυκνή αδιαπέραστη
θεριεύει ανήμερο θεριό

τρυπάει κάθε τόσο απρόσμενα
το σιδερόφραχτο κρανίο
στα μάτια χώμα στάζει
τα χείλη βάφει πάντοτε
στο χρώμα της σκουριάς.

Η πέτρα η πέτρα σίγουρα.
Η πέτρα αυτή θα φταίει.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, προσωποποίηση

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Και τι ουρανός, τι σύννεφα λευκά κι απόψε.
Κι αυτή η άφιλη σιωπή...

Χαμήλωσε τα μάτια λες ασέληνα
τον αυχένα κύρτωσε συντριβή γεμάτος
ασπρομάλλης γέρος ανέραστος
έσκυψε το κεφάλι έπειτα
προσκυνάει γονυπετής τη μαύρη γη
συγχώρεση γυρεύει ο ασώματος
το χώμα το αχθοφόρο πολύπαθο φιλά

που καταπίνει αγόγγυστα αθώο αίμα
με τη δική του αρχέγονη συνενοχή.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, το θαύμα

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Στον Κωνσταντίνο Μπούρα

Ευγνώμων.

Ευγνώμων νιώθω
για το θαύμα της ζωής.
Για τη θάλασσα που
φλοισβίζει δίπλα μου.
Μέσα μου.
Για το γαλάζιο του ουρανού
που τρυπώνει απ’ το παράθυρό μου.
Για το βιβλίο που κρατώ
για την όραση
την αφή
την ακοή.

Ευγνώμων.

Για τους πόθους τους ανεκπλήρωτους
για τις ικανοποιημένες επιθυμίες
κάθε δειλινού.
Για το Φως και το Σκοτάδι
που μας δόθηκε
για τον Έρωτα και τον Θάνατο
που μας σώζουν από τη φθορά.
Την έσω φθορά.

Ευγνώμων για την αλμύρα
που χάιδεψε το δέρμα μου
για την κραυγή της ηδονής
και της οδύνης
για τ’ όνειρο
και για τον εφιάλτη.

Και πριν το κορμί μου
σκόνη γίνει γαλαξιακή
πριν στο ηλιοβασίλεμα
το ποίημά μου γραφτεί
πριν τελευταίο ταγκό
με το ανατέλλον φως χορέψω

μέχρι τότε υπόσχομαι
σαν εκκρεμές μ’ ευλάβεια
τους χτύπους να μετρώ
της ευτυχίας της επίγειας
βαθιά την αύρα ν’ ανασαίνω.
Ευγνώμων.
Πάνω απ’ όλα.
Ευγνώμων.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, nocturnum

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Τη νύχτα ουρλιάζει το σκυλί.
Της πόλης σκοτεινές οι φλέβες
θάλασσες άφωνες
βουβά τα κύματα
βέβηλος χρόνος
ονείρων βουλιαγμένος παγετός
χειμώνας μολύβι βαρύς.

Κι εγώ στους δρόμους να ξυπνάω
της ανείπωτης σιωπής
ανέστιος πάλι γυρνάω

–ή μήπως και γερνάω;–

οιωνούς ατσάλινους γυρεύω
ακονισμένα ερωτηματικά
στο σπήλαιό μου της ψυχής

να ζωγραφίσω χελιδόνια.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, πρόσωπο στο τζάμι

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Κίτρινο τρεμοπαίζει φως
στο μικρό στρόγγυλο τραπέζι
είδωλο παραμορφωμένο
σε τζάμι αντικρινό
διπλή όψη θολή
μάτια αγρίμια σκοτεινά
ελάφια τρομαγμένα
μακριά στο μαύρο δάσος τρέχουν
πουλιά λαβωμένα πετούν
στη μαύρη κρύβονται νύχτα
σε σύννεφο μαύρο κρύβονται
πετούν και τρέχουν.

Κι αναρωτιέσαι απόψε
στο ξύλινο μπαλκόνι

ποιος πραγματικά είσαι, ξένε

–εσύ με το βλέμμα στο τζάμι!–

ποιος θα σπάσει το θαμπό γυαλί
ποιος τα χέρια θα ματώσει
θα συναρμολογήσει ποιος ξανά

το ένα και μοναδικό
πρόσωπό σου – κείνο

το από μέσα κάτοπτρο

το μόνο αληθινό.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, πόθοι βυθού

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Απόβραδο. Λιμάνι.
Ομίχλη σα χιόνι λευκή.
Μαύρα αμίλητα νερά.
Πρόσωπα σκυφτά. Γκρίζα.
Μέλη σκουριασμένα.
Κι εύθραυστα.
Κυρίως εύθραυστα.

Βαραίνει στη ράχη τους ο χρόνος
αόρατη σκιά από το πρώτο φως
στης μήτρας την εξώπορτα βαραίνει.

Πόθοι εράσμιοι σκοτεινοί
κοχλάζουνε ακόμη
σε ρημαγμένης θάλασσας τη μέση
καράβια με αναμμένα φώτα
στο χείλος του βυθού ν’ αγκομαχούν.

Την πλάτη στρέφουν στο ναυάγιο.

Και η σιωπή τους
μαχαιριά την όμορφη
βαθιά θα χαρακώνει νύχτα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, φθινόπωρο

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Κίτρινα φύλλα στροβιλίζονται
στεγνά δίχως αίμα στις φλέβες
ο ρόγχος τους χάδι κι ηδονή
στην μπότα του νυχτερινού διαβάτη

Κοιτώ έξω στην αφέγγαρη νύχτα
ακούω ουρλιαχτά
το τζάμι μου χτυπούν
πουλιά με ράμφη απελπισμένα
κλείνω τ’ αυτιά
τα μάτια κλείνω
ν’ ανοίξω δεν μπορώ
παγώνω και φοβάμαι.

Το δέντρο με λυγμούς
ολόγυμνο θρηνεί
για τα νεκρά παιδιά
την αξημέρωτη τη μοναξιά του

από χώμα
από ουρανό

και μένει εκεί σκυφτό
με ματωμένο τον κορμό
να στέκεται καταμεσής του κήπου
στη μέση του σπιτιού
να μετρά κάθε τέτοιο φθινόπωρο
τα πεσμένα του φύλλα
τα σπασμένα κλαδιά του
τα άνθη τα χαμένα

να παλεύει ανώφελα
με νύχια και με δόντια
με τον αιώνιο νικητή

μαζί με μένα κλαίγοντας
πίσω από το παράθυρο

για κάθε επερχόμενο
φορά φορά
χειμώνα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, θαλασσινό κοιμητήριο

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Γέμισε η θάλασσα σταυρούς.

Χέρια υψωμένα αποζητούν τον ουρανό
παλάμες παιδικές σκάβουνε το νερό

–εδώ Θεός, εκεί Θεός, πού ’ναι ο Θεός–

διψούν για ουρανό.

Λεπίδες το φως στο ηλιοβασίλεμα
τις τυραννισμένες φλέβες χαράζει
και βυθίζονται
βυθίζονται
αργά σπαραχτικά
βουλιάζουν
με τα μάτια ορθάνοιχτα
ανοιχτά και άδεια

γιατί κάπου τα ξέχασαν εκεί

στους γκρεμισμένους τοίχους του σπιτιού
στα ακρωτηριασμένα χέρια του πατέρα
στης μάνας το γέλιο το στερνό.

Κι έγινε κόκκινη η θάλασσά μου
Κι έγινε η θάλασσά μου μαύρη

η θάλασσα που με γέννησε

θλιβερό νεογέννητων
νεκροταφείο ελπίδων.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, ο χορός του θανάτου

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Μνήμη Θ.Κ.

Χορεύει η αλήθεια
πια γυμνή
στης νύχτας το φιλόξενο κατώφλι

Στο μαύρο δάσος
στα ξερά κλαδιά
ακούει τα βήματά του
και χορεύει
βγάζει το ρούχο
τη μάσκα πετά
πόρνη γριά φτιασιδωμένη
άγρια αλαλάζει
ξεγυμνώνεται

–πρώτη φορά έτσι ξέφρενα χορεύει–

του θάνατου αιώνια ερωμένη

της έρημης ζωής νεκρό πουλί.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, ονοματοδοσία

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Κάποτε χρόνια μετά
κοιτάς με μάτια παγωμένα
τον ξάστερο ουρανό
μετράς τα κίτρινα σημάδια
που με βία σου κάρφωσαν
στο μέρος της καρδιάς

Και δεν φαντάστηκες ποτέ
πόσο σκοτάδι κρύβει
ένα αστέρι

Δεν το φαντάστηκες
από ντροπή να κλαις
γιατί κι εσύ
λέγεσαι
άνθρωπος.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, η φωτογραφία

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Για τ’ αδικοχαμένα θύματα πολέμων

Άνδρας με το κομματιασμένο
κορίτσι αγκαλιά
θηρίου μάτια λαβωμένος
τρέχει στα τυφλά
ψάχνει απεγνωσμένα έναν γιατρό
και τρέχει
πιο γρήγορος κι από το αίμα
τρέχει

στα χέρια του το αποθέτει
στραγγίζει τη μεγάλη του καρδιά
του την προσφέρει
σφάγιο σε Θεό

ας ήταν να φυσήξει ούριος άνεμος
και να γυρίσει πίσω ο χρόνος
να φέρει το κορίτσι
να το σώσει

κορίτσι δίχως πρόσωπο
κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά
τα πελαγίσια μάτια

–το κορίτσι του–
που γέλαγε
όπως γινόταν ήλιος.

Ο άνδρας τρέχει
μόνος τώρα στα τυφλά.

Μόλις τον ήλιο του έχασε
πάει έδυσε για πάντα.

(Πώς να χωρέσεις θάνατον σε μια φωτογραφία;)

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, πατρίδα

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Στόματα ανήμπορα πικρά
μισοσκότεινα γεφύρια μάτια
βλέμματα όρνια αγριεμένα

Χρεοκοπούν οι τράπεζες
εκπορνευμένων μας ονείρων

Μόνη κι αγέλαστη η σιωπή
στην άρρωστη ρακένδυτη
να σέρνεται την πόλη

Κι αυτή η ασταμάτητη νεροποντή
νοικοκυρά να γδέρνει μανιασμένη
τις ανεξίτηλες ντροπές
από τα πεζοδρόμια της ιστορίας

Κι εσύ ακόμη λέξεις πιπιλίζεις
πάλι εσύ για ποίηση μιλάς;

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, εξόδιον

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

σκιάς όναρ άνθρωπος
Πίνδαρος

Στη μνήμη του Γιάννη Κοντού

Μάλλινος σκούφος
στους ώμους τον λαιμό κασκόλ
βαρύ παλτό
μνήμες βαριές
και ποιήματα

–προπάντων τα ποιήματα–

στο χώμα βιαστικά παρατημένα.

Μες στους υγρούς καθρέφτες
μνήμες νωπές αντικρινές
από κοινό εφήμερο τραπέζι.

Σε κούρασε ο χειμώνας φαίνεται
κι έφυγες σιωπηλός απόψε
δίχως αποσκευές
γυμνός
σε χώρες μακρινές να ξημερώσεις.

Εκεί που πάντα έχει ήλιο.
Εκεί που ο ποιητής δεν θα κρυώνει.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Μνήμη Ν. Γ. Πεντζίκη

Η αμαρτία δεν μ’ αφήνει
ν’ αναπαυθώ.
Η αμαρτία μου ότι πολύ τη ζωή
αγάπησα. Τον θάνατο τον μισώ.
Γι’ αυτό και γράφω.
Ν’ αδειάσω το κεφάλι
από τα μαύρα φίδια της μοναξιάς
με λέξεις να ντύσω τη γύμνια μου.

Η αμαρτία μου δεν μ’ αφήνει
ν’ αναπαυθώ.
Ότι πόθησα το σώμα.
Ότι είδα και προσπέρασα.

Παράλυτος με τα άκρα ριζωμένα
στο χώμα
τη σκάλα ν’ ανέβω
θέλω τη χρυσή κι αδυνατώ

Καρφωμένος πάνω στο ξύλο
μόνος μου προσεύχομαι
προσδοκώ ανάσταση νεκρών
και ζωή του μέλλοντος...
το νερό της αρχαίας βρύσης πίνω
από την παλιά γειτονιά που στέρεψε
γεύομαι ακόμη το φαγητό
από τα ροζιασμένα χέρια της γιαγιάς.

Μα η αμαρτία δεν μ’ αφήνει
ν’ αναπαυθώ.
Μέσα στου τάφου το πυκνό
σκοτάδι ακόμη ονειρεύομαι

πως θάνατος δεν υπάρχει!

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)