Νίκος Γρηγοριάδης

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=P6DgJ7TvP9k

Στάμος Σέμσης & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Τα βεγγαλικά σου μάτια (με τον Γιώργο Νταλάρα)

Νίκος Γρηγοριάδης, Ανεπίδοτο γράμμα
 
Μουδιάζουν οι αισθήσεις γεμάτες σκιές. Εξαφανίζονται
τα πράγματα και μένει ολόφωτο μόνο το αόρατο.

Η πρώτη νύχτα είναι φιλόξενη∙ οι άλλες δεν ανοίγουν
–μέσα τους βρισκόμαστε πάντοτε απέξω–
ούτε και κλείνουν, μένουν απροσπέλαστες,
ανάμνηση χωρίς αναπαμό.

Όλα έχουν τα μάτια σου. Κάθε βράδυ γίνεσαι κέντρο
και ζεστή ουσία, φλογίζεις το πιο κρυφό σημείο
όπου μπορεί να φτάσει το παράλογο όραμα,
πέρα από την εικόνα σου τη σκεπασμένη
από τα σκοτεινά μάτια τού μυστηρίου.
Και τη στιγμή που γίνεσαι ζεστή ανάσα, περνάς χάδι
πάνω από το κορμί μου επιστρέφοντας στους ίσκιους.

Νοσεί ο πιο αθώος.
Αδειάζω από τον εαυτό μου,
για να μπορώ να γεμίσω από σένα.
Είσαι το σχήμα τής αγκαλιάς μου,
η αγάπη που κρατάει στην παλάμη της το πρόσωπό μου,
που ενσαρκώνει τον άνθρωπο που πρωτομιλάει.
Γι’ αυτό είμαι τόσο ευτυχισμένος.
Μην κοιτάς που τυραννιέμαι, είναι γιατί
δεν έχω λέξεις να σου μιλήσω και βγάζω κραυγές.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Το θήραμα
 
Και σ’ το ’λεγα,
τι δουλειά έχεις εσύ με το κυνήγι,
αφού το ξέρεις καλά πως εσύ τελικά είσαι
το μόνο θήραμα.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Όπως ο κούκος
 
Μέσα στο άδειο του δωμάτιο ξυπνάει ξαφνικά
και βγάζει τις ίδιες πάντα ώρες,
την ίδια πάντοτε κραυγή,
όπως ο κούκος του ρολογιού.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Η τέλεια πράξη
 
Παρ’ όλα αυτά
έχει περιπλακεί αφάνταστα το πρόβλημα.
Στην αρχή έμοιαζε αλγεβρικό, ύστερα
άρχισε να νοθεύεται
με τρίγωνα και εφαπτομένες.
Προστέθηκε κι η πίεση των αρτηριών,
η ποσότητα της εφίδρωσης
κι οι επιφάνειες επαφής.
Φανερό πως χρειάζονταν ασφαλώς
και γνώσεις ανθρωπολογίας
που από καιρό παραμελήθηκαν.

Σίγουρα η λύση είναι να ζεστάνουμε
τον ηλεκτρονικό υπολογιστή
ακουμπώντας απαλά τα δάχτυλα και τις παλάμες
στις ερωτογόνες ζώνες
ώσπου
να μαλακώσουν οι αρμοί,
να φτάσουμε
στην τέλεια πράξη.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Καημός
 
Κρατάει ακόμη το χωνί
πίσω από τα μεγάφωνα και τις
ηλεκτρικές ειδήσεις.

Και περιμένει, περιμένει χρόνια τώρα
να γίνει ενός λεπτού σιγή,
για ν’ ακουστεί επιτέλους,
ας είναι και για μια φορά,
ξανά η φωνή του.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Χιόνι και άνθη
 
Πρόλαβε και μπήκε μες στο σπίτι
κλείνοντας έξω τη χιονοθύελλα
και τα ουρλιάσματα του ανέμου.

Γαλατένια ροή φωτός στους τοίχους, θαλπωρή.
Το παλτό και η κουκούλα στην κρεμάστρα.
Βήματα απαλά πίσω απ’ την πλάτη
τολύπες χιονιού που συσσωρεύονται
ανάμεσα στις γρίλιες.

Ριπή ανέμου πάνω στις αμυγδαλιές,
ζεστό το αίμα γύρω από την κοφτερή
λεπίδα. Η πόρτα ορθάνοιχτη.

Χιόνι και άνθη, χιόνι και άνθη
πάνω στο δάπεδο, πάνω στην καρέκλα,
πάνω στο γυμνό, παγωμένο σώμα.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Απειλή
 
Έτρεμαν σύγκορμοι οι στρατοί,
κλαίγαν παιδιά κι ολόλυζαν μανάδες,
βούιζαν σύννεφα καλπάζοντας,
αιμορραγούσανε φεγγάρια.

Ύστερα, όλα καταλάγιασαν. Μα
ο νεκρός στρατάρχης
χειρονομώντας στη σιωπή
είχε αγριέψει κι απειλούσε
πώς θα κηρύξει ειρήνη.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο σκουπιδοτενεκές
 
Σου είπα – μπορεί και να μη σου το ’πα,
όμως φως φανάρι αυτό δήλωνε η σιωπή μου –
μη λατομεύεις το κρανίο μου και μη
με στουμπώνεις με σκουπίδια, τάχα
για να μην μπορώ να κινηθώ.
Και λοιπόν; Είμαι αυτό που ήθελες,
ένας σκουπιδοτενεκές, όμως
γεμάτος αυτοσχέδιες βόμβες.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Κίνηση
 
Ε, τι κι αν νεκρώσαν, τι κι αν
το άλογο ανασηκωμένο στα δυο του πόδια
μαρμάρωσε στο αίθριο κι οι γύπες
ακινητούν στον ουρανό μ’ άγριο βλέμμα
πάνω απ’ τα τυμπανιασμένα ψοφίμια,
ασάλευτοι μες στον ιστό
αόρατης αράχνης.

Κι εγώ παράλυτος, όμως βλέπω και οραματίζομαι,
ανακατεύω τ’ ακίνητα όπως ο ζωγράφος
αναλιώνει τα χρώματα.

Ίσως γι’ αυτό σάλεψε το ακίνητο ρόδο,
πέρασε με γυμνά πόδια την άσφαλτο
κι ήρθε και μου άπλωσε το χέρι
χαμογελώντας. «Εμπρός», είπε, «δώσε
την εντολή.»

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Φεγγίτης
 
Χτυπώ το πόμολο της νύχτας.
Οι ένοικοί της αλαφιάζονται.

Μόνο εσύ που ξέρεις
ανοίγεις έναν φεγγίτη
και στολίζεσαι.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Το βέβαιο είναι ο καπνός
 
Δεν ξέρω αν
επειδή κι εδώ ψηλά καίγονται οι μνήμες
αναδύεσαι απ’ τη θάλασσα λευκότερη κι απ’ τ’ όνειρο
μ’ ένα λουλούδι πιο μικρό κι από καράβι
που λάμπει αγγίζοντας το πορφυρένιο αόρατο

ή κάνω λάθος
κι είμαι φορτωμένος οράματα κρατώντας
τους δυο βραχίονες του ζυγού στις ωμοπλάτες
γεμάτους απ’ τη μια ένα φως της μουσικής
κι από την άλλη ψίθυρους που τρεμουλιάζουν
πασχίζοντας να ισορροπήσουν σε γαλήνιο βλέμμα.

Το βέβαιο πάντως είναι ο καπνός,
που τρύπησε το στέρνο και ξεχύνεται
σ’ αντίθετη πορεία,
λες και δεν ήτανε του πόθου μου
παρά του καραβιού που ξέφυγε
και ταξιδεύει μόνο.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Σε άλλους χώρους
 
Από τους ίδιους δρόμους έρχεσαι και όμως
η λάμψη κι η μοσχοβολιά σε άλλους χώρους
παίζει. Κρατώ στα χέρια μου ίνες φωτός
να σ’ ακτινογραφήσω, αλλ’ όμως
ευθύς οστρακίζονται πάνω
στο πρόσωπο της ομορφιάς το αναλλοίωτο.
Ψίθυροι μόνο ακούγονται στα σκοτεινά
κι οσμή άγνωρου κόσμου
γιατί δεν είμαι πια ο πλάστης – είχα γελαστεί
καμαρώνοντας τ’ ακροβατικά της μνήμης
την ώρα που εσύ έπαιρνες
με σταγόνες άκρατης μουσικής το σχήμα
και το χρώμα της τελειότητας.

Κι όσο προσπαθώ να σε συνάξω τόσο
ξεφεύγεις υδραργυρική σε χώρους
δικής σου ευωδιάς – καράβι
που πλοηγεί τον πλοηγό του.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Λίγο όνειρο
 
Όσο αυξάνουν οι κραυγές
τόσο ηρεμούν τα μέλη στη σιωπή
κι η μια μέσα στην άλλη οι μουσικές
χωνεύουν. Θάλπος ψυχής πλουταίνει
σαν ευωδιά ανθέων κι είναι η στιγμή
που όλα αγρυπνούνε σκεπασμένα
με ένα λινό όνειρο ευωδερής
ανάσας.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Χτένισμα
 
Κοιτάζεται στο φεγγάρι
και χτενίζεται.

Τα μαλλιά της
εκβάλλουν ασημένια
στη θάλασσα.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Τα σημάδια
 
Τα ιστία της μέρας απλωμένα
στους γυμνούς σου ώμους κι εσύ
μ’ ένα καπέλο ψάθινο
πλατύ
όσο μια κηλίδα
φωτός.

Πριν νυχτώσει
θα ’χει πια συντελεστεί η καύση
και το ποτάμι που σχεδίαζε το κόσμημα
θα τυλίγεται στον τράχηλό σου
σε τρίδιπλες σειρές ουράνιου τόξου

ενώ στο δειλινό σύννεφο
θα λάμπουν τα σημάδια απ’ το
φιλί σου.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)