Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Δεν υπάρχουν λοιπόν οι φίλοι και οι συγγενείς...]

IV

Δεν υπάρχουν λοιπόν οι φίλοι και οι συγγενείς
(ο Θυρωρός και ο Προϊστάμενος, μονολογείς)
ένα πουλί στον ουρανό το νερό και το χώμα.
Και το καράβι
που σκίζει τη σκοτεινιά.

Έρχονται οι τρομερές νύχτες
βαθιά τα τύμπανα και οι τρομπέτες
από τα τείχη και μπρος
και πίσω νεκροί — νεκροί που αγαπήσαμε ή
θ’ αγαπήσουμε ξανά
με τα κλωνιά και τ’ άγριο χόρτο.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Το σχεδιάγραμμα καταγωγής φυσιολατρικό...]

V

Το σχεδιάγραμμα καταγωγής φυσιολατρικό:
Στο Βέρμιον η λίμνη του Οστρόβου
πλήρης από σκοτωμένα πουλιά.
Αν πάρεις το δρόμο της Κέλης
πληγές απ’ τον καημό του κλέφτη.
Ο κάτω δρόμος σγουρός
από τις καστανιές —
στο χάνι του Μουχαρέμ και στ’ όνειρο της Στάνκαινας —
φύλακες αμέτρητοι καταπόδι.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Η νύχτα είναι ένα δάσος από κυπαρίσσια...]

VI

Η νύχτα είναι ένα δάσος από κυπαρίσσια
σάπια κρέατα — σάπια κρέατα — σάπια κρέατα.
Στη ρίζα του βουνού ο διάλογος:
Εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ!...
Όσα απομείνανε πουλιά χαθήκανε στο δάσος.

(Άλογα αφηνιασμένα τα λόγια μου
δεν ξέρω τι λέω.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος: [Το σπίτι ήταν βαμμένο λευκό-λουλακί της ανοιχτής θάλασσας...]

VII

Το σπίτι ήταν βαμμένο λευκό-λουλακί της ανοιχτής θάλασσας
(η μαύρη μπογιά με τρομάζει όταν γυρίζω από μακριά).

Στο αποκεφαλισμένο δάσος η τσεκουριά του λύκου, στο γυαλί
της πηγής το πρόσωπο του εμπρηστή μεταλλαγμένο ο ήλιος
λιώνει σαν το κερί στην κόψη του μαχαιριού —
τριπλός ο ήλιος. Σμίγει τα φρύδια η μέρα, φοδράρουν
το φεγγάρι σύννεφα σκοτεινά, το ποδοβολητό αραιώνει.

Μ’ ένα πόδι λειψό έφτασε το άλογο και η ψυχή
του αναβάτη σώνεται καθώς το ρεύμα ξεψυχάει
σ’ αποκλεισμένη λίμνη.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος: [Εμπρός λοιπόν, εμπρός!]

VIII

Εμπρός λοιπόν, εμπρός!

Το δάσος στο δάσος
στ’ άλογα οι καβαλάρηδες στον λαιμό
τα τραγούδια.

Εμπρός λοιπόν!
(Δύο συν δύο κάνουν τέσσερα
τέσσερα συν τέσσερα οχτώ.
Το μάθημα πάλι από την αρχή.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Η ζωή μας δυο τρεις χαμένες κουβέντες...]

Η ζωή μας δυο τρεις χαμένες κουβέντες
ένα ντουφέκι στο νερό...

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Στην άλλη λίμνη την Καρά Οβά...]

IX

Στην άλλη λίμνη την Καρά Οβά
(άσπρες όχθες και μουσική από αράπικα μάγουλα)
αυτού
κάθε χρόνους πενήντα
περνούν καβαλάρηδες σαν άνεμος
ταράζουν τη λίμνη και τ’ αυτιά του ποδοβολητού
στις σάνες πικρό το φαγί το κρασί λίγο
φθόγγοι από τραγούδια πάλι πίσω.
Σώνεται γρήγορα η ψυχή, ίσκιος ο καβαλάρης
σκόνη από τα βήματά τους...

(Αν περάσω διαβάτης
28 χιλιόμετρα ανατολικά των Βοδενών
εσύ να με προϋπαντήσεις
κι αγκαλιασμένοι να μπούμε στις κερασιές.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Σπαρταρούν οι μνήμες...]

X

Σπαρταρούν οι μνήμες
ψάρια στο δίχτυ έξω από το νερό:
Από το βουνό έρχεται το ποτάμι
τα πουλιά και τα δέντρα — αυτό τουλάχιστον
καλά το γνωρίζω. Και οι πεδιάδες με τα ζώα
γελάδια κι όνειρα βόσκουν στα τρυφερά λιβάδια
ψηλότερα ο μικρός πόλεμος του χειμώνα.
Νυν και αεί.

Και η φωνή από το στόμα του Κράλλη:
Μην τα ξεχνάς όταν
κάθε απόβραδο
βγάζεις τα μελαγχολικά σου μπλε
και τη γλώσσα
με τ’ αηδόνια του εμπορίου.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Στις όχθες του Βόδα κοιμούνται τα πουλιά...]

XI

Στις όχθες του Βόδα κοιμούνται τα πουλιά
κοτσύφια κι αηδόνια και μικροπούλια ένα σωρό
σιμά η σίτα της ιτιάς με τα χρυσά κλωνιά
έλα να βρεις τον αναστεναγμό σου.

(Όπως τ’ άφησα έτσι τα βρήκα.)
Και οι γυναίκες γεννούν
ακόμη
στο πάτωμα.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Μ’ αυτούς τους στίχους πλένω τα πόδια σας...]

XII

Μ’ αυτούς τους στίχους πλένω τα πόδια σας
αύριον έχουμε δρόμο
ή όχι;
Τη σάλπιγγα κρατώ στα χέρια μου και ραγίζω τον ουρανό
— τι ωφελεί;
Όταν ανθίσουν πάλι τα δένδρα θα ’μαι μόνος
θα ’μαι μόνος στις όχθες του καλοκαιριού
ενώ το ρεύμα της ζωής
παίρνει άλλη κατεύθυνση.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Στην ιστορία των χαμένων εραστών...]

XIII

Στην ιστορία των χαμένων εραστών
αυτών που με τρύπιο μυαλό και καρδιά πικραμένη
πέρασαν τη ζωή του ίσκιος και χλόη
και αναστεναγμός φυλλωσιάς,
θυμηθείτε παρακαλώ την εξής περίπτωση:
δεν ενταφίασα εγώ το σώμα της αγάπης μου
με κυπαρίσσια και φτερά κοράκου.
Χειμώνας ύψωνε
τρέχει το καλοκαίρι — μια νύχτα
φοβήθηκα πολύ
και είπα το τρομερό ψέμα.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Νύχτα και καθόμαστε...]

Νύχτα και καθόμαστε
γύρω τριγύρω στην πλάκα του φεγγαριού
Μαύρα μαλλιά, λευκά πουκάμισα

Και το τραγούδι...

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Μια μέρα θα βγάλω τους στίχους στο δρόμο...]

XV

Μια μέρα θα βγάλω τους στίχους στον δρόμο
εν δυο, εν δυο, εν δυο
— αλτ! εμπρός μαρς! Εν δυο, εν δυο
ευθυτενείς, σιδερωμένοι
σε κάθε γωνιά να χαιρετούν τ’ άστρα
με το χέρι στο πηλήκιο, εν δυο, εν δυο
μια μέρα, θα βγάλω τους στίχους στον δρόμο
ν’ αναπνεύσουν
τα πράσινα φύλλα.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Φοβάμαι να σκάψω βαθύτερα...]

XVI

Φοβάμαι να σκάψω βαθύτερα:
Πρέπει να φροντίζω τ’ απομεινάρια δένδρα
να συντηρώ το αίμα τους να τα προσέχω
γιατί άνεμος σποριάς θ’ αργήσει και
η πυρκαγιά είναι απομονωμένη
από το κάτεργο νερό.

Άξιος της μοίρας ή διαλεχτός ανόητος — φοβάμαι
ακόμη και την ερώτηση.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Επιμένω να δω την άλλην όψη της σελήνης...]

XVII

Επιμένω να δω την άλλην όψη της σελήνης.
Είκοσι και πέντε χρόνια — ακούτε;
να ζήσω θέλω σ’ αυτήν —αγύριστο κεφάλι—
αλλά τα σύννεφα και τα μαύρα πουλιά
και μια βαθιά πηγή το σκοτωμένο αίμα
με φυλακίζουν στο χώρο που μισώ.
Όλα μπορώ να τα υπομένω (έξω από την είδηση
πως το φεγγάρι είναι στα δυο
τελεσίδικα χωρισμένο).

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)