Γενικές γυναικείων ονομάτων σε υ:
Τη σύζυγό μου τη λένε Βίκυ. Από το Βασιλική, αλλά το γράφει με υ. Όλοι λένε «της Βίκυς», αλλά μια φορά που έκανα το λάθος να το γράψω «της Βίκης», μου έκανε παρατήρηση
Λοιπόν, αυτά τα ξενόφερτα θηλυκά που λήγουν σε υ (Βίκυ, Μάντυ, Μπέττυ, Πέγκυ, Νάνσυ) είναι κανονικός πονοκέφαλος. Σύμφωνα με τη γραμματική, θα έπρεπε να απλοποιούνται σε Βίκι, Μάντι, Μπέτι, Πέγκι, Νάνσι. Από τη στιγμή που θα δήλωναν έτσι ξεκάθαρα την καταγωγή τους, δεν θα είχαν την απαίτηση να κλίνονται στη γενική: θα είχαμε «της Βίκι» και «της Μάντι» κ.ο.κ. Όπως ο Ράντι Νιούμαν, του Ράντι Νιούμαν.
Ωστόσο, καμιά από δαύτες δεν βαφτίστηκε μ’ αυτά τα ονόματα. Στη διαδρομή έκαναν το Βασιλική Βίκυ, το Αδαμαντία Μάντυ, το Ελισάβετ Μπέττυ, το Ευγενία Τζέννυ, το Κωνσταντίνα ίσως Νάνσι και το Παγώνα, ή ποιος ξέρει τι, Πέγκυ. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτά τα χαϊδευτικά επειδή έληγαν σε έναν ήχο απόλυτα αποδεκτό στο ελληνικό κλιτικό σύστημα.
Δεν ξέρω καμιά Ελένη που να έγινε Έλεν, αν και αρκετές έγιναν Έλενα. Ούτε πολλά χαϊδευτικά του τύπου Μπες ή Λιζ για την Ελισάβετ, Αϊρίν για την Ειρήνη, Τζόουν για την Ιωάννα, Μάργκαρετ για τη Μαργαρίτα ή Τες για την Τερέζα, καραμπινάτα ξενόφερτα μια και δεν ταιριάζουν στο δικό μας κλιτικό.
Πήραν λοιπόν και έφεραν το ξενόφερτο που ταίριαζε στα δικά μας καλούπια, αλλά δεν ολοκλήρωσαν τη δουλειά: δηλαδή να τα κάνουν Βίκη, Μάντη, Μπέτη, Πέγκη, Νάνση, Τζένη. (Η Καρέζη πάντως ήταν Τζένη.)
Εκεί όμως που αυτές πρόδιδαν την ορθογραφία, ερχόταν η λογική και έκανε τις φιλενάδες τους να τους κλίνουν το όνομα έτσι όπως απαιτεί η ελληνική γλώσσα: της Βίκης, της Μάντης, της Μπέτης, της Πέγκης, της Νάνσης, της Τζένης άλλο αν εξακολουθούν να γράφονται όλα αυτά με εκείνη την ανελλήνιστη κατάληξη υς.
Έτσι ακόμα και για την Πέγκυ Ζήνα, θα βρεις στο Ίντερνετ 122 «της Πέγκυς Ζήνα» (έναντι 78 «της Πέγκυ Ζήνα») παρότι μπορείς λόγω των δύο συριστικών (σ-ζ) να ξεχάσεις εύκολα το πρώτο.
Εγώ θα ήθελα να ευχαριστήσω εκείνους τους ελάχιστους στο διαδίκτυο που έχουν γράψει «της Βίκης Μοσχολιού», «της Μπέτης Αρβανίτη», «της Πέγκης Ζήνα» και «της Νάνσης Αθανασοπούλου».
Άποψή μου, λοιπόν, όταν λες τα ονόματα αυτά, να τα κλίνεις κανονικά. Και όταν τα γράφεις: η Βίκη, της Βίκης. Έτσι, για να τους μπεις στο μάτι.
Wings, πάρε θέση.
ing, οντας/ώντας
Εδώ το «τελειώνοντας» είναι εκτός τόπου. Η σωστή απόδοση του ing σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι «που
»: που τελειώνουν ή, καλύτερα, που λήγουν σε
Υπάρχει όμως μια άλλη μετάφραση του ing σε οντας/ώντας που συχνά με ενοχλεί: σε τίτλους. Λέει, ας πούμε: Reading and Writing. Και μεταφράζει ο άλλος: Διαβάζοντας και γράφοντας. Playing the Guitar. Παίζοντας την κιθάρα. Travelling in the Aegean. Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο. Τσίτα τα νεύρα μου. Περισσότερα όμως γι’ αυτό, άλλη φορά.