Παναγιώτης Αργυρόπουλος

[wings]

Βρε καλώς το! Από πού ξεφύτρωσες εσύ έτσι ξαφνικά, Μαράκι; :-)

Αυτό το ποίημα είναι όντως ωραίο και το είχε διαβάσει ο Παναγιώτης σε μια εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη για την παγκόσμια ημέρα ποίησης του 2008. Το ζήτησα μόλις τέλειωσε και, καταπώς βλέπεις, το πήρα και το έφερα εδώ.

[lefty]

το έφερα εδώ.

Πολύ καλά έκανες!

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=c9sCuj1OmKg

Μιλτιάδης Πασχαλίδης, Ηράκλειο-Καλαμάτα (δίσκος: Κακές συνήθειες (1998))

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Καλαμάτα
 
Απ’ τα μαλλιά σου
τα πλεγμένα στο κάστρο
ως τις πατούσες σου
που τις βρέχει το κύμα
ένα ταξίδι της ομορφιάς το αλφάβητο
και στο κορμί σου
μαθαίνω ορθογραφία.

Από τη συλλογή Εκεί που χτυπάει η φλέβα (2005)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Επί πτωμάτων ή επί κοινωνίας

Αμέτρητα επεισόδια έχουν γραφτεί στο σίριαλ αυτού του πλανήτη.
Μυριάδες κομπάρσοι σ’ ένα παραμύθι χωρίς τέλος.
Μια αέναη σαπουνόπερα με κοινό πάντα στόρι, την επικοινωνία.
Ποιος ανάδοχος τη βάφτισε άραγε έτσι;
Τι γυρεύει μια επιθετική πρόθεση σε μια τέτοια ιερή μυσταγωγία;
Μήπως δηλώνει άραγε τις μύχιες αιμοβόρες προθέσεις μας;
Επί πτωμάτων, επί τάπητος, επί κοινωνίας.
Και πώς να κοινωνήσει κανείς των αχράντων μυστηρίων της
χωρίς μια ταυτόχρονη μετάγγιση ψυχών
σε φιάλη εξομολόγησης;
Για να γεμίσει το κάτι πρέπει να αδειάσει το άλλο.
Το κενό έχει ανάγκη φορτίου για να δείχνει λιγότερο άδειο.
Και το φορτίο θέλει κενό για να αποφορτίζεται.
Και ο άνθρωπος τελικά θέλει επίθεση
για να επικοινωνήσει.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Σαν καταιγίδα - Λιζέτα Καλημέρη - YouTube

Γιώργος Καζαντζής, Σαν καταιγίδα
(τραγούδι: Λιζέττα Καλημέρη / δίσκος: Πνοή του ανέμου (1994))

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Ερωτική καταιγίδα

Καταμεσής του απρόσμενου
ήρθε η ερωτική καταιγίδα
και βρέθηκα να αδειάζω
ταραχές και αγωνίες
απ’ της ψυχής τα υπόγεια.
–Με πλημμύρισες έγνοιες
παραπονέθηκα
κι ας ήξερα πως η φλέβα του ονείρου μου
είχε βρει απλώς διέξοδο
στο δικό σου χαμόγελο.
Τραβούσα απ’ το φιλιατρό των ματιών σου
δροσερές προσδοκίες και τις έπινα αχόρταγα.
Κι όσες κυλούσαν έξω
απ’ τις παρυφές των χειλιών μου
τις άφηνα χοές σε νεκρά καλοκαίρια.
Πάνω στο κηροπήγιο βλέμμα σου
άναβα όλες τις ανατάσεις μου
και με το λιωμένο κερί τους
σφράγιζα τη σαρκοφάγο
στεναγμών πεθαμένων.
Πιανόμουν απ’ τις σωσίβιες λέξεις σου
και τολμούσα αναρρίχηση
σε χιονοντυμένα πετάγματα.
Απ’ τις μύχιές σου ευγονίες
ανέσυρα Περσεφόνες βλαστήσεις
ερχομούς απροσδόκητης άνοιξης.
Ευλαβικά αποκαθήλωνα
τα σταυρωμένα μου οράματα
και με προσοχή τα ενταφίαζα
στων χεριών σου τη ζέστη.
Τι έγινε και δεν ήρθε
ποτέ η ανάσταση;

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Τα χαμόγελα

Είσαι πολύ μακριά για να σου ταχυδρομώ χαμόγελα.
Θα μπαγιατέψουν τόσες μέρες εκτός στόματος.
Ακροβατείς πάντως υπέροχα
στο τεντωμένο σκοινί της αδιαφορίας σου.
Άραγε με προσπέρασες;
Με ξεπέρασες;
Εγώ πάντως εδώ και καιρό προσπαθώ να σε διαπεράσω.
Κάνω επέμβαση με ολική αφύπνιση.
Ριζική ψυχεκτομή για αφαίρεση ερωτικών καρκινωμάτων.
Κι όταν αναρρώσω, θα βελτιώσω τις επιδόσεις μου
στο άλμα εις φυγήν.
Θα βαλθώ να σε νικήσω
αν και υπήρξες ολυμπιονίκης του είδους.
Έφευγες πάντα πρώτη.
Πώς μπορείς και καταβροχθίζεις τις μέρες
δίχως να μου κρατάς μια μπουκιά;
Σε ποιες απάνεμες νότες απαγκιάζεις τη σκέψη σου;
Θυμάμαι ότι ο λόγος εκκρεμούσε πάντα στα χείλη σου.
Γι’ αυτό διόριζες συνηγόρους σου άλλους
πλαστογραφημένες μελωδίες, ύποπτα καρδιοχτυπήματα τηλεφώνου
κι ένα βλέμμα πάντα σιβυλλικό, σαν καταφατικό όχι.
Ποτέ δεν κατάφερα να σε διαβάσω μέχρι τέλους.
Και κάθε που έλεγα να σ’ αφήσω απ' τα χέρια μου
κολλούσε η προσδοκία μου
στον πολλά υποσχόμενο τίτλο σου, έρως θαυματοποιός.
Και γύριζα πάλι στο βαθυστόχαστο πρόλογό σου
με τις λίγες προοικονομίες ρηχού.
Τουλάχιστον κοντά σου έμαθα να διαβάζω προσεκτικότερα.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Ελεύθερες πτώσεις

Πάει καιρός που κάνω ελεύθερες πτώσεις
στο κενό της παρόρμησης
χωρίς αλεξίπτωτα όνειρα.
Εξασκούμαι στο μάταιο.
Παρασημοφορώ το εφήμερο
για την προσφορά στο ανέλπιστο.
Τόσα χρόνια
υπηρετώντας μεγάλες προσδοκίες
κολλώντας ένσημα βαρέων αντιστάσεων
χρεοκόπησα.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Δύσπεπτη απουσία

Έχει καιρό να ανατείλει η καλημέρα σου
στον τηλεφωνικό μου ορίζοντα.
Ποιος γαλαξίας σου έταξε να σε κάνει ήλιο του
και μ’ έντυσες με ανεξίτηλη νύχτα;
Και πώς να φωτοσυνθέσω χαμόγελα
χωρίς τις αχτίδες της φωνής σου;
Και αν αντιστέκομαι στις σειρήνες επιθυμίες
δεμένος στο κατάρτι της προσμονής σου
μάταιος κόπος.
Μ’ έχει εξορίσει για πάντα η απρόσιτη Ιθάκη σου.
Μέχρι πότε θα καταπίνω τη δύσπεπτη απουσία σου
και θ’ αλείφομαι με φίλτρα ελπίδας
για ν’ αποφύγω τα εγκαύματα της σιωπής σου;
Χρειάζομαι επειγόντως έναν ασφαλέστερο ουρανό
και ας μην έχει τη δική σου λαμπρότητα.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Παράλογα ιδεώδη

Δεν έχει πια το θεό της η ιδιοτέλεια.
Αφού σαρακόφαγε ευτελείς μας συνήθειες
διαβρώνει εδώ και καιρό τις μεγάλες ιδέες.
Το αθλητικό ιδεώδες, θύμα κι αυτό
κάνει βουτιά στα σαγόνια της.
Το ντοπάρει με ματαιότητες
που στροβιλίζονται γύρω από μπάλες χρυσού.
Μεταγράφει ταλαντούχες φιλοδοξίες
που εκτελούν τρίποντες φιγούρες
σε προσυμφωνημένες φιέστες.
Πιο κάτω οι μικρότητες τρέχουν στο μαραθώνιο.
Η κερδοσκοπία τερματίζει πρώτη και φέτος.
Ακολουθεί η κενότητα με διαφορά στήθους.
Ο ανταγωνισμός ανεβάζει κάθε τόσο τον πήχη
για να μην εφησυχάζεται η απληστία.
Το πλήθος στις αρένες εκτόνωσης
φωνάζει σταύρωσον αυτούς
και τρεις μέρες αργότερα
τους ανακηρύσσει θεούς του
ενώ η διαιτησία νίπτει τα χείρας της.
Η θεαματικότητα πρωτεύει στο ακόντιο.
Το καρφώνει στο στήθος της άμιλλας.
Η φανέλα καθορίζει
εθνικότητες και θρησκείες
συνειδήσεις και ασυνειδησίες.
Στο μεγάλο τελικό φτάνει η φιλαργυρία
με αντιμέτωπη την πλεονεξία.
Τελικά έρχονται ισοπαλία.
Το κύπελλο ανήκει στην ηγεσία.
Διοργανώνει ωραίες αποχαυνώσεις.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Ματαιότητα

Καθόμασταν γύρω από το τραπέζι
σε σχήμα κενότητας.
Υπήρξε τουλάχιστον επικοινωνία ανάμεσα στα πιρούνια μας.
Άλλο ανηφόριζε φορτωμένο λησμονιές
άλλο όδευε προς το πιάτο χαμογελαστό σαν πίκρα
και το δικό μου ενορχήστρωνε την όλη ματαιότητα.
Τσούγκριζα στα ποτήρια των καλεσμένων τη βαριεστημάρα μου.
Άντε γεια μας τους έλεγα κάθε τόσο
σαν να τους έδιωχνα και μένα μαζί.
Ως και τα τραγούδια έπλητταν τόσο που βιάζονταν να τελειώσουν.
Τόσες απουσίες γύρω μου πολλαπλασιασμένες με τη δική μου
έδιναν ανυπόφορο γινόμενο.
Τοποθέτησα το χρόνο κοντά στο ηχείο
να αντηχεί σαν καμπάνα
να τους θυμίζει το χρέος τους
να τους δείχνει ότι είχε αργήσει μέσα μου.
Καθώς τους ξεπροβόδιζα ως και η καληνύχτα μου
σκάλωσε στις λακκούβες της γλώσσας.
Είπα ότι θα ’νιωθα ανακούφιση
μόλις θ’ αντηχούσε το κλείδωμα της πόρτας μου.
Μάταιος κόπος.
Ήσουν εκεί, στο κατάρτι του μυαλού μου
σαν εύθυμο αντίο, σαν υπεροπτικό φάντασμα.
Όχι, δεν τρόμαζες στην ανανδρία μου.
Απλώς η ομίχλη σου ενοχλούσε τη διάθεσή μου
να πλεύσω μακριά απ’ τους υφάλους σου.
Τότε θυμήθηκα τι γύρευαν τη νύχτα εκείνη στο σπίτι μου
όλες αυτές οι ανθρώπινες φιάλες συμπαράστασης
όλα τα ψυχοτονωτικά χαπάκια σε σχήμα χαμόγελου.
Κατάφερες ν’ αντισταθείς και σ’ αυτή την αντιβίωση
δε με τρόμαζες όμως.
Είχα ξαναπεράσει παρόμοια ίωση.
Έπρεπε απλώς να κάνει τον κύκλο της.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Υποτροπιάζουσα μνήμη

Η διάγνωση της ιατρού αυτοσυντήρησης
ήταν καταπέλτης.
Κάκωση μνήμης, εξάρθρωση πονεμένων αληθειών
που διεκδικούν το γύψο τους.
Πιθανή θεραπευτική αγωγή, λουτρά εργασίας.
Διάρκεια θεραπείας, μέχρι να θρέψουν οι σπασμένες θύμησες
κι οι ραγισμένες αντάρες.
Μέχρι ν’ αποχτήσει ευκινησία η μνήμη
να γλιστρά απ’ το οδυνηρό στο χαμόγελο
ή τέλος πάντων στο υποφερτό.
Έτσι, συνεπής ασθενής παίρνεις τις δόσεις σου
σε οχτάωρα εργασίας.
και στον ύπνο σου δίνεις παράσταση εργατικότητας
τόσο που ξυπνάς κουρασμένος.
Και τους μήνες τους μετράς μεσημέρια.
Τα χρόνια τα σφυρίζεις πρωινά.
Και φοβάσαι την ξεκούραση
μη σου πετάξει κατάμουτρα τη βεβαίωση της ασθένειάς σου.
Μην υποτροπιάσει η ένταση
και σπάσει το φράγμα της αντοχής σου.
Και φτιάχνεις απ’ τις εργατοώρες δεκανίκια
στηρίγματα της ανάπηρης σκέψης σου.
Και κολλάς ένσημα λησμονιάς στο βιβλιάριο της ζωής σου
περιμένοντας τη σύνταξη να δικαιώσει τους κόπους σου.
Και τότε που σαν ώριμο μήλο
θα περιμένεις να κοπείς από χέρια πρωτόπλαστα
που διψούν να γευτούν δοκιμασμένη νοστιμιά
τότε θα νιώθεις απόρριψη
καθώς στην πρώτη δαγκωματιά θα σε φτύνουν
γιατί σάπισες μέσα σου
απ’ τα νεκρά βογκητά που έμειναν άταφα
απ’ την υγρασία του κλάματος που δε βγήκε ποτέ προς τα έξω.
Τότε θα νιώσεις το ακατάλληλο της θεραπείας σου.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Το μονοπώλιο των θλίψεων

Με ρώτησες γιατί στιχουργώ μόνο θλίψεις
και αφήνω τα χαμόγελα εκτός λίστας εμπνεύσεων.
Μα έχουν ανάγκη οι ευδαιμονίες από διαύλους εκτόνωσης;
Αυτές στην πρώτη ευκαιρία λικνίζονται
πάνω σε ανθισμένα χρυσάνθεμα χειλιών
πάνω σε μάτια που καθρεφτίζουν ήλιους
πάνω σε λεκτικούς καταρράκτες ευωδιαστών ήχων.
Προκλητικά επιδεικνύονται πάνω σε χειρονομίες και παλαμάκια
σχεδόν εκπορνεύονται επιθυμώντας να τις θωπεύσει
κάθε αίσθηση και κάθε εμπειρία.
Τις θλίψεις να λυπάσαι
που μονάζουν ασκητικά μέσα στους βράχους του νου
αθέατες, δυσδιάκριτες και ανυπεράσπιστες
με ταπεινό τους ένδυμα
είτε την ποίηση που τις ντύνει με αξιοπρέπεια
για να μπορείς να τις βγάλεις μια βόλτα
είτε κανένα ψιχαλισμένο μάγουλο
πριν προλάβει η περηφάνια
να το βάψει με ρουζ ευδαιμονίας.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Άδεια ρούχα

Είχα βγει βόλτα με τη λύπη μου για ν’ ατενίσουμε τοπία σε βιτρίνες
αμμώδη κοστούμια σ’ όλες τις αποχρώσεις ερήμου
θαλασσινή αύρα σε μπλουζάκια βαμμένα ωκεανό.
Κι όλα τους άδεια ζωής, όπως εγώ.
Εκλιπαρούσαν να φορεθούν από σώματα, να παλιώσουν πάνω τους.
Αγανακτούσαν μες στην κενή τους νεότητα.
Διψούσαν για λίγο ανθρώπινο ιδρώτα.
Κι εγώ για τον δικό σου.
Στο γυρισμό πέρασα από ένα ανταλλακτήριο συναλλάγματος
να εξαργυρώσω τη θλίψη μου
αλλά μου είπαν πως αυτό το νόμισμα δε το ζητάει κανένας.
Έφτασα σπίτι κι άρχισα να ξεκλειδώνω την πόρτα.
Κλαπ, κλαπ.
Ήχος συρτός και πένθιμος σαν να ’λεγε εκλάπη, εκλάπη.
Μπήκα μέσα αλλά δεν έλειπε τίποτα.
Οι μονοτονίες και οι ακινησίες με κοιτούσαν κατάματα.
Σαν να με θεωρούσαν υπεύθυνο για την κατάστασή τους.
Εκλιπαρούσαν για την ακαταστασία σου.
Ξανάφυγα αλλά αυτή τη φορά δεν κλείδωσα.
Μια υπενθύμιση λιγότερη της φυγής σου
ήταν μια κάποια νίκη.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Αυγουστιάτικη ανατολή

Στην κόρη μου

Ήρθες στο φως του ήλιου
με τις πρώτες ντροπές σταφυλιών.
Μόλις πρωτοκοκκίνιζαν τα χείλια τους.
Σα δάγκωσες τη ρόγα της μάνας σου
γεύτηκες μαζί και το νέκταρ του Διόνυσου
καθώς το τρυγούσες μεθυστικό
με τα αυγουστιάτικό σου χαμόγελο.
Με όπλο σου συγκεχυμένες αισθήσεις κέρδιζες τη στιγμή.
Για το αύριο δε σ’ ένοιαζε.
Γι’ αυτό γελούσες αθόρυβα
σε αντίθεση με μας που φωνάζαμε
για να νιώσουμε τη χαρά μας.
Με τα εβένινα μάτια σου
ζωγράφιζες τον κόσμο στο χάρτη σου
τρυφερό και ολόλευκο σαν το δέρμα σου
δηλαδή όπως ακριβώς δεν ήταν.
Αναδύθηκαν πολλά λουλούδια στο δωμάτιο
αφιερώματα στην ανατολή σου
έτσι για να χορτάσουν με χρώμα οι αισθήσεις σου.
Εκείνη τη μέρα έκανες την πρώτη σου συλλογή από χαμόγελα
τυπικά, εικονικά, αυθόρμητα, αδιάφορα.
Αν και τότε δεν ένιωθες τη διαφορά τους
σίγουρα αργότερα θα σου χρειάζονταν
για ανάλογες περιστάσεις.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Αναγκαστική δίαιτα

Η ώρα ήταν τρεις παρά μελαγχολία.
Οι σφυγμοί της απόγνωσης χτυπούσαν δυνατά
στις αυλακιές της ετοιμόρροπης καρδιάς.
Μιας καρδιάς που μετρούσε το χρόνο βιαστικά
σε αντίθεση με τους έρωτες που τους έπινε αργά
για να μην της τελειώσουν.
Ασχέτως αν αυτοί ξίνιζαν πολύ γρηγορότερα
όπως συνήθως γίνεται με κάθε τι μικρής ανθεκτικότητας
και σύντομης ημερομηνίας λήξης.
Και πώς να ζήσει τώρα μια εξαντλημένη καρδιά
τρώγοντας μόνο ελπίδες
καταδικασμένη σε αναγκαστική δίαιτα
από τόσα άοσμα και άγευστα αντίο;

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)