Ρωξάνη Παυλέα

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Η χαρά που κυνηγώ

Γυαλίζει απ’ τη βροχή η πέτρα∙
η σκεφτική μέρα τρέχει και θα προσπεράσει.
Κάποτε τα πλοία της καταιγίδας
θα αγναντέψουν το λιμάνι.
Θα σκορπίσω το λιβάνι
να εξευμενίσω το άγνωστο.
Όταν επιστρέφει ο Δον Κιχώτης
στην πόλη μου
μετράει τα λάφυρά του.
Έτσι κι εγώ μετράω τα δικά μου.
Κάθε φορά και πιο κουρασμένη.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Τομή

Τα χιόνια και οι βροχές είναι
σαν κραυγές του χειμώνα.
Κι είναι τόσο λυπηρό
να έχει ο άνθρωπος ένδεια.

Το Μάρτη θα βρούμε μια βαρκούλα.
Ναι σε μια λίμνη με μια βαρκούλα
θα νιώσουμε ελεύθεροι.

Γελούσε πολύ εκείνο το κορίτσι στη φωτογραφία.
Ήταν στιγμή που ο θάνατος πεθαίνει.
Σαν γελάμε ευτυχισμένα.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Διαπίστωση

Οι λόφοι πήραν φωτιά
μια δύση λαμπρή σαν πυρκαγιά.
Σαν ηφαίστειο ειρηνικό με φλόγες
κοιμήθηκε ο ήλιος κι ήρθε το σκοτάδι.

Μα τώρα είναι συννεφιά.
Η ζωή παίζει με το θάνατο.
Κρύβεται μέσα μας και την αγαπάμε.
Μα ο θάνατος πάντοτε τη βρίσκει.
Αργά ή γρήγορα.

Μα τώρα είναι συννεφιά
και μελαγχολία σα να βλέπεις
κοπάδια αποδημητικά πουλιά
να σ’ αποχαιρετούν.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Πού ανήκω;

Πόση μοναξιά έχουν αυτοί οι δρόμοι.
Σαν ψεύτικα μου φαίνονται
τα γκρίζα σπίτια.
Άγνωστα κι ας έζησα εδώ.
Απλησίαστα κι ας τα έχω αγγίξει.
Με τις σημαίες τις Κυριακές.

Μου φαίνεται πως ανήκω στο δάσος.
Εκεί να παίζω με τα ζουζούνια
που κρύβονται στα κίτρινα χόρτα.
Και γελά ο ήλιος, χαχανίζει δυνατά.
Και ακούς τη χρυσή φωνή του
και γελάς μαζί του.

Κι όταν μια μέρα πεθάνω
μέσα στα γκρίζα αυτά σπίτια
θα μιλώ μέσα μου μ’ ένα ζουζούνι
στο κατακίτρινο θερισμένο λιβάδι.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Θέληση

Ζω μέσα σ’ ένα κλουβί
κάποτε το ήξερα, τώρα όχι.
Φαντάσματα γύρω μου.
Ζω μέσα σ’ ένα υπόγειο,
που τα σκαλοπάτια του δεν τελειώνουν.
Για να με βρείτε θα κατεβαίνετε
χρόνια υγρά σκαλοπάτια.
Το ένα οδύνη, το άλλο αρρώστια
όλο φοβίες, αδυναμίες, δολοπλοκίες.
Μα αν κάποτε λοιπόν ελευθερωθώ
δεν θα τα βάλω με το Θεό.
Θα παίξω το παιχνίδι του Ιώβ.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Σκοποί

Αγαπώ τα κίτρινα μαραμένα χόρτα∙
αγαπώ τα λουλούδια που είναι στις κορυφές,
μόνα κι απάτητα.
Μέσα μας έχουμε λόγχες.
Μας τρυπούν.
Δεν κατοικώ μόνη μου σ’ αυτόν
τον πλανήτη.
Πολλές φορές όμως νομίζω ότι τον κατοικώ
μόνη μου.
Και σαν ανάβει ο φάρος μες στη θάλασσα
οδηγώ το καράβι μας προς τα εκεί.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Η ζωή μας

Αλυσοδέσανε τη ζωή σ’ ένα υπόγειο.
Παρέα μ’ αράχνες κι ύποπτα όντα.
Και κλαίγαμε όλοι μαζί.
Μ’ αυτή γλίτωσε κι έτρεξε μακριά
τραγούδησε με τ’ αηδόνια
και στολίστηκε με γλάρους του πελάγους.
Κι όλο τη δένουν τη ζωή σε υπόγεια
κι όλο φεύγει και γυρίζει στην ομορφιά.
Κι εμείς μαζί της
είμαστε ευτυχισμένοι και δυστυχισμένοι
γελαστοί και κλαμένοι.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Ωδή στην Κύπρο

Την ελευθερία την πίνουμε
σα νερό αρχαίας κρήνης.
Είναι σαν το αίμα μας
σαν το τραγούδι μας
σαν τη ζωή μας.

Η δυστυχία οργιάζει δίπλα μας.
Μα ο Κυπριακός λαός ξέρει.
Τα λουλούδια της Κύπρου ξέρουν∙
ότι η Κύπρος είναι ελεύθερη
σαν τον καλοκαιρινό της άνεμο
μια μέρα θα γελά ξένοιαστα.
Το ξέρουμε όλοι όσοι ξέρουμε
τι είναι ελευθερία.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Γραμμένη γραμμή

Ξέρεις εκείνο το πλοίο
που τάραζε τη σιωπή των καλοκαιρινών κυμάτων.
Χάθηκε μια νύχτα στον τροπικό.

Ξέρεις η καρδιά μου έπαψε να χτυπά
μια νύχτα στα στήθια μου.
Βρέθηκα στο άγνωστο
μια τρικυμισμένη βραδιά
εγώ και η μοίρα μου.
Σαν κόκκινη παπαρούνα άνθισα
σα μοβ βιολέτα έζησα
στον κήπο της ζωής.
Καλά έκανα ή όχι;

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Θα έλεγα

Είδα μια βάρκα έρημη.
Είδα μια χελώνα σκοτωμένη.
Κι είμαι μόνη και φοβισμένη.
Κι απορώ γιατί είμαι τόσο μόνη
όταν τ’ αστέρια έχουν τόση συντροφιά
τις νύχτες το ένα με τ’ άλλο.
Ίσως γιατί είμαι δυνατή και δεν το ξέρω.
Μα σαν πέσει η νύχτα
και κλαίει το νυχτοπούλι
φοβάμαι μήπως όλα είναι παράλογα
σαν σκηνή παράλογου θεάτρου.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Χωρίς καταφύγια

Κοιτάζω τριγύρω μου
σαν περίεργη και βλέπω τα ίδια.
Χρωματιστά σπίτια,
παράξενα σχήματα,
κομματιασμένα και πεταμένα
σαν τ’ αποφάγια της ύαινας,
τα σχέδια τα νεανικά.
Όνειρα εσείς φευγαλέα αγαπημένα
όνειρα παιδικά παλιά
καλύτερα χωρίς εσάς.
Κάποτε σταματούν τα όνειρα.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Θα ’θελα να ήμουν

Θα ’θελα να ’μουν μια μικρή πράσινη
σαύρα δίπλα σ’ ένα γελαστό ποτάμι.
Να μουσκεύω την ουρά μου στα
τρεχούμενα βιαστικά νερά του
και να ακούω το τραγούδι του
να με νανουρίζει τις σκιερές νύχτες.
Θα ’θελα να ’μουν ένας γερο-πελαργός
σοφός σαν αρχαίος ποιητής
που είδε σύννεφο την κίτρινη άμμο
των ερήμων να τον κυνηγά.
Είμαι ένας άνθρωπος
που δεν πετά ούτε ξέρει τα μυστικά
των ποταμών.
Μα σαν αντικρίσω μια καταπράσινη
σαύρα ή έναν γέρο πελεκάνο
ξέρω καλά πως δεν απέχουμε πολύ.
Είμαστε δέσμιοι της ίδιας γης.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Ίσως ήταν

Χθες ήταν γιορτή
καλοκαιρινή.
Χθες ήταν καλοκαίρι.
Αγόρασα μια λέξη.
Τη διάβασα στο βιβλίο.
Σκέφθηκα το θάνατο μιας κουκουβάγιας.
Φόρεσα το ένδυμά μου.
Η απελπισία φέρνει παγωνιά.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Κατάρτιση

Αγαπώ ένα συνηθισμένο φύλλο σ’ ένα δένδρο
σα να είναι άνθος.
Έπαιξε χθες μουσική μια κιθάρα
για αγάπες παλιές.
Καρφώνω ένα καρφί στην καρδιά μου
να δω αν είναι δυνατή.
Μπολιάζω το χέρι μου
με καλύτερη ποιότητα ανθρώπου.
Στέκομαι προσοχή μπροστά
σε κάθε άγαλμα.
Με βλέπει καλύτερα
από τους ανθρώπους.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)

[wings]

Ρωξάνη Παυλέα, Παρατήρηση

Ένα λουλούδι ήθελε να πετάξει.
Μια σημαία έλαμπε από περηφάνια.
Αργά που κυλάει η ζωή.
Σα ρυάκι που το ξέχασε η βροχή.
Ένας καπετάνιος αγαπούσε το πλοίο του
όπως η μέλισσα την τριανταφυλλιά μου.
Καλαμιές της λίμνης
ήρεμες κι ακίνητες.
Κατακίτρινες σαν λόγχες.
Κάποτε σας είδα στη λίμνη σας
μα εσείς δε με προσέξατε.

Από τη συλλογή Πληγωμένη ροδιά (1984)