and33, καλώς ήρθες στο Translatum και χρόνια πολλά!
Για να αποφύγουμε ενδεχόμενες παρανοήσεις, θα πρέπει να διευκρινίσω και να συμπληρώσω στο σχόλιό σου ότι ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ο μεγαλύτερος (ηλικιακά και ποιοτικά) εν ζωή λυρικός ποιητής. Εγκυκλοπαιδικά αναφέρω ότι οι κύριοι εκφραστές της καθαρόαιμης λυρικής ποίησης στη Θεσσαλονίκη είναι ο Γιώργος Θέμελης, ο Γιώργος Στογιαννίδης (και οι δύο από τη γενιά τού μεσοπολέμου) και ο Τάκης Βαρβιτσιώτης (από την πρώτη μεταπολεμική γενιά).
Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, λοιπόν, είναι ένας εξαίρετος λυρικός ποιητής και ένας άνθρωπος αφοσιωμένος ολόψυχα στην ποίηση εδώ και περίπου 70 χρόνια, αν σκεφτούμε ότι οι πρώτες δημοσιεύσεις ποιημάτων του έγιναν το 1936 και ότι η πρώτη του συλλογή («Φύλλα ύπνου») εκδόθηκε το 1949. Ως άνθρωπο τον χαρακτηρίζουν η έμφυτη ευγένεια, υψηλό ήθος και βαθύτατη γνώση τόσο της ελληνικής όσο και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Όλες αυτές οι αρετές διέπουν και το ποιητικό του έργο, όπου ο κατά πολλούς (ειδικούς, λογοτέχνες και αναγνώστες) «παρωχημένος» λυρισμός είναι μεν διάχυτος αλλά εκφράζεται με εγκράτεια, λιτότητα και σεμνότητα, χωρίς να φτάνει ποτέ σε κάποιο «περίεργο» ή υπερβολικό κρεσέντο που θα ξάφνιαζε ή ενδεχομένως θα απωθούσε τον σύγχρονο πιο ρεαλιστή αναγνώστη.
Όσον αφορά τα χρέη τιμής της σύγχρονης Ελλάδας και της σύγχρονης Θεσσαλονίκης, οφείλω να πω ότι δεν πρέπει να αδικούμε κατάφωρα την πολιτεία και τις πολιτιστικές και μη αρχές σε καθετί. Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ίσως ο πλέον βραβευμένος εν ζωή ποιητής από διάφορους κρατικούς και τοπικούς φορείς και το 1998 εκλέχτηκε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Εκπροσώπησε δε κατ' επανάληψη την Ελλάδα σε διεθνή συνέδρια και συμπόσια για τη λογοτεχνία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου.
Δεν ξέρω τι νόημα έχουν οι πομπώδεις εκδηλώσεις, οι παράτες και οι φανφάρες για έναν άνθρωπο με την προσφορά του Τάκη Βαρβιτσιώτη. Οι εκδηλώσεις που αναφέρεις και εννοείς συνήθως μικρή απήχηση έχουν στους αναγνώστες, οι οποίοι καν δεν ενημερώνονται έγκαιρα και έγκυρα ώστε να παρευρεθούν, και συνήθως συγκεντρώνουν τους ομοτέχνους τού δημιουργού. Όμως, η τέχνη αφορά όλους μας και δεν μπορεί να μένει μονίμως περιορισμένη σε συντεχνιακές εκδηλώσεις. Οφείλει να περνά στο πλατύ κοινό που έχει πολύ περισσότερα πράγματα να μάθει και να κερδίσει με τον τρόπο αυτό.
Πάμε τώρα στο Translatum. Είμαστε ιδιώτες και όχι φορέας ή οργανισμός. Αυτό σημαίνει ότι δεν διαθέτουμε χώρο ή χώρους για να οργανώνουμε εκδηλώσεις ούτε και τη δύναμη να επηρεάσουμε όσους μπορούν και οφείλουν να τις οργανώνουν. Κι, αν θες, ούτε καν μας ενδιαφέρει να αποκτήσουμε αυτού του είδους τη δύναμη. Η ποίηση είναι υπόθεση πολύ προσωπική. Αφορά τον ποιητή και τον αναγνώστη. Για να ακριβολογούμε αφορά την ψυχή του ποιητή και την επαφή του με τις ψυχές των αναγνωστών του. Η επαφή αυτή επιτυγχάνεται με την ανάγνωση των γραπτών του λογοτέχνη την ώρα που επιλέγει ο αναγνώστης και που κρίνει ότι μπορεί να αφοσιωθεί σ' αυτά κι όχι σε μια τυχαία εκδήλωση όπου αντιμετωπίζει την παρουσία του ως «κοινωνική υποχρέωση» για το θεαθήναι, την επίφαση των πραγμάτων και την έξωθεν καλή μαρτυρία από τους υπόλοιπους παριστάμενους.
Καταλήγω: ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε τον Τάκη Βαρβιτσιώτη και κάθε άλλο ποιητή της πόλης μας ή της χώρας είναι εγώ ως ανθολόγος να δημοσιεύσω όσο περισσότερα ποιήματα μπορώ ή μου επιτρέπεται βάσει της νομοθεσίας και όλοι μαζί ως αναγνώστες των σχετικών σελίδων του Translatum να σκύψουμε με προσοχή και σεβασμό στο έργο των δημιουργών, να εμβαθύνουμε στα γραπτά τους και τους αφήσουμε να μιλήσουν στην ψυχή και στο μυαλό μας. Κι αφού το καταφέρουμε όλο αυτό, να μιλήσουμε για τους ανθρώπους αυτούς σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς σε όλη την υφήλιο ώστε να μπορέσουν να τους γνωρίσουν και να τους αγαπήσουν όσο γίνεται περισσότεροι άνθρωποι. Αυτό θα είναι η μεγάλη νίκη της τέχνης, της ποίησης εν προκειμένω, και τελικά ένα μεγάλο προσωπικό μας επίτευγμα, αφού η τέχνη είναι το φως που διαλύει τα σκοτάδια του καθενός μας.