Μ’ ένα δικό του ποίημα, απ’ τα τελευταία του, νιώθω πως ήρθε πια η ώρα ν’ αποχαιρετίσω τον σπουδαίο ποιητή και φίλο Ορέστη Αλεξάκη:
Ορέστης Αλεξάκης, Σχόλιο
Ίσως στη διάρκεια των μετακομίσεων
από τη μια στην άλλη χώρα
ή από τη μια δεκαετία στην άλλη
ή από τη μια στην άλλην εκδοχή
ή ακόμη
στη διάρκεια τόσων ταραχών
τόσων συγκλονισμών, τόσων θανάτων
χάθηκαν πράγματα πολλά
πολλά και χρήσιμα
– πολύτιμα αντικείμενα, κειμήλια
συμβόλαια, χάρτες, σκαριφήματα
τεκμήρια κι αποδείξεις δικαιωμάτων
Αυτές λοιπόν οι απώλειες μας καθόρισαν
Αυτές προσδιόρισαν το τότε μέλλον
–σήμερα ξοδευμένο παρελθόν–
δεσμευτικά οριοθετώντας τη ζωή μας
Μα
δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι
γιατί κι αν είχαν
οι απώλειες αυτές αποφευχθεί
άλλες θα είχαν πιθανόν συμβεί στη θέση τους
που θα καθόριζαν εκείνες –πάλιν ερήμην μας–
το μέλλον της ανύποπτης ζωής μας
Δεν έχουν νόημα συνεπώς οι μεταμέλειες
Όποιες κι αν ήταν οι αποκλίσεις, τελικά
στον ίδιο δρόμο θα μας οδηγούσαν
Στην ίδιαν έρημο ξανά θα οδοιπορούσαμε
βασανισμένοι από ήλιο κι άμμο
ψάχνοντας ένα μήνυμα ουρανού
διψώντας για νερό και δικαιοσύνη
Στην ίδιαν έρημο θα γυάλιζαν τα οστά μας
Από τα επιλεγμένα ποιήματα της έκδοσης Το ρόπτρο (2014)