Θοδωρής Βοριάς

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Κρυφτό

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Από μικροί παίζαμε κρυφτό
ακόμα ψάχνουν να μας βρουν
στους δρόμους οι περαστικοί.

Κι απόψε σ’ αγκαλιάζω σιωπηλά
μες στον κρυψώνα μας
– κανείς δεν υποπτεύεται,
δε σκέφτεται να ξεφυλλίσει ένα βιβλίο
με ιστορίες εκτός θέματος.

Στη σελίδα τριάντα οχτώ
τόλμησα να βγάλω για λίγο
την καθημερινή χλωμή μου προσωπίδα
– με τα χρόνια είχε επίμονα κολλήσει.
Στη σελίδα τριάντα οχτώ
σε φίλησα με τ’ αληθινά μου χείλη,
σου μίλησα με τ’ αληθινά μου λόγια,
σε κοίταξα με τα μάτια της ψυχής μου.

Σε λίγο θ’ αλλάξουμε σελίδα,
το ’χουμε καθιερωμένο,
μη τύχει και καταλάβουνε την κρύπτη μας.
Αλλάζουμε,
σαν φτάσουμε μια μέρα στον επίλογο,
θα εγκαταλείψω τη χλωμή μου προσωπίδα,
λάφυρο, στους περαστικούς
σε μία παράγραφο πριν από το τέλος.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Ψηφίδα της πόλης

Της πόλης μια χαμένη ψηφίδα
σου μιλά,
ένας ακόμη αιχμάλωτος 
στων ημερών την προπαγάνδα.
 
–Πότε προλάβανε και μαυροφόρεσαν 
μ’ εφημερίδες όλους τους δρόμους; 
 
Των αρπαχτικών οι κυκλικές πτήσεις
στενεύουν πάνω απ’ το κεφάλι μου.
Άλλο δεν έχω,
δεκαετίες ληστεύουν την ψυχή μου.
 
Σωτήρες μας δείχνουν σιδερένια κλουβιά
–παρέχουν κανναβούρι, νερό
κι οπωσδήποτε μια τηλεόραση–
 
μας ορμηνεύουν να μπούμε μέσα,
να σωπάσουμε
για να σωθούμε.

Από τη συλλογή Χαμένες ψηφίδες (2012)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Ελλάδα του ονείρου

Πήρα την πέτρα,
πήρες το αγέρι της αυγής.
Πήρα το ξερόκλαδο,
πήρες τη φλόγα του μεσημεριού.
Πήρα την ξεραμένη λάσπη,
πήρες το κοκκίνισμα του δειλινού.
Κάθισα εγώ στην παραλία της Σκοτίνας
κι εσύ στην κορυφή του Ολύμπου,
να ονειρευτούμε,
να φτιάξουμε καινούρια Ελλάδα.

Κι ονειρευτήκαμε όλη τη νύχτα
κι ονειρευτήκαμε την ξαστεριά
ακόμα εκείνη την Ελλάδα ονειρευόμαστε!

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς: Μια Κυριακή, ένα ξεφάντωμα

Μια Κυριακή, ένα ξεφάντωμα τρελό,
ήταν όλη η ζωή σου, ήταν η ανάμνησή σου
ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.

Χρωμάτιζες τους τοίχους, τις καρδιές μας,
σαν το ηλιοβασίλεμα στο Λευκοπύργο,
μια Κυριακή, ένα ξεφάντωμα τρελό.

Παράθυρο ανοιχτό, όλο τον κόσμο έβλεπα
μες στην καρδιά σου και τον κερνούσα
ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.

Ήταν όλη η ζωή σου, ήταν η ανάμνησή σου
το πανηγύρι στο χωριό, ένας ζεϊμπέκικος,
ένα στροβίλισμα στην πίστα.

Βάσταξε ο λεβέντικος χορός ένα ηλιόγερμα,
ένα ηλιοβασίλεμα στο Λευκοπύργο,
κι ύστερα... κι ύστερα ήρθε η Δευτέρα.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Αναρριχητής

Με τ’ όνειρο που νόμισε άσπρο σκοινί,
στα χέρια του τ’ αβρά πως θ’ άρπαζε, κρίμα,
αδύνατο ν' ανέβει —και πώς δηλαδή!

Αλίμονο, στα χέρια σου τέτοια τριχιά
αν θέλεις να κρατάς, σαν Ίκαρος βλέπε,
τα βάθη της αβύσσου εσένα ζητούν.

Αγχόνη γίνεται πικρή, άσπρη θηλιά,
μ’ εκείνον να σκιρτά, ριγμένο σκαντάγιο,
τινάζοντας τα πόδια, τρελός χορευτής.

Σκοινί για αναρρίχηση ψάξε αλλού,
χορτάσαν οι γκρεμοί κι οι τάφοι με θρήνους
και άψυχα κουφάρια τ’ ονείρου νεκρών.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Το τρύπιο ταβάνι

Όποτε βρέχει στάζει η σκεπή,
δε μέτρησα ποτέ τις τρύπες.
Στάζει... πώς έγινε διάτρητη!

Μέρα τη μέρα εξατμίζομαι
κι αναστατώνονται
τα έντομα και τα ποντίκια
που ανασαίνουν τη ζωή μου
στο τρύπιο ταβάνι.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Ξύπνημα

Κάποιες αναπάντεχες σκιές
εισβάλλουν στα όνειρα
μοιάζοντας με χτύπους μολυβιού στο τραπέζι
που γιατρεύουν τη σιωπή αλλά δολοφονούν τον ύπνο.
Σήματα μορς βγαλμένα
από τα φτωχά σύνεργα της μοναξιάς,
σταλμένα σ’ άγνωστους αποδέκτες.

Ξυπνώ μ' ένα ταβάνι πάνω απ’ τα μάτια μου.
Συνέχεια ένα ταβάνι, λευκό σαν μάρμαρο,
ίδιο πάτωμα, σωστή ταφόπλακα.

Ανάπηρο όνειρο με λειψά πλοκάμια,
πρόωρα θανατωμένο,
τρύπιο από μια νεογέννητη ηλιαχτίδα,
αποσυντίθεται σκορπώντας
χρώμα-χρώμα τη χροιά του.
Σκληραίνει το φως κάτω από τα σκονισμένα τζάμια
της μυωπικής μέρας που προσηλώνει
το αδύναμο βλέμμα της στα νεκρά όνειρα
και λησμονάει στην τύφλα της τον κόσμο.

Το μεσημέρι πλαγιάζουν ν’ αποκοιμηθούν
γερασμένοι ο κόσμος κι η μέρα.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Πάρκινγκ

Την ώρα που παρκάρεις το αμάξι σου
στο πεζοδρόμιο, πάνω στη ράμπα
για καροτσάκια αναπήρων,
την ώρα εκείνη της μανούβρας
ο ανθρωπισμός σου
ζαλίζεται κι αποκοιμιέται.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Ώρες κοινού

«Το γραφείο λειτουργεί ώρες κοινού.»
Το ορίζει η επιγραφή στην είσοδο.

Αυτές τις ώρες θα φοράς μονόχρωμα γραβάτα
και με το ύφος το επίσημο θα δέχεσαι
τον πρώτο της ουράς,
γυρτός στο θλιβερό σου γραφειάκι.

Αυτές τις ώρες θα διαβάζεις τις αιτήσεις του κοινού
και ισάξια σπουδαίος με τη στρογγυλή σφραγίδα
της υπηρεσίας, θα υπογράφεις και θα σφραγίζεις.

Αυτές τις ώρες θα στριμώχνεις
σε φακέλους και συρτάρια
σκονισμένα και ξέθωρα όνειρα αγνώστων
πριν τ’ ανταλλάξεις με το μηνιάτικό σου.

«Το γραφείο λειτουργεί ώρες κοινού.»
Εκτός υπηρεσίας, θα ’σαι λεύτερος
ν’ αναπολείς την αύξηση, την άδεια,
την προαγωγή και ν' αναπαύεσαι.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Παγωμένη λιακάδα

Βλέπεις, παιδί μου;
Στα χαμηλά πατώματα οι γείτονες,
πίσω από σιδηρόφρακτα παράθυρα,
κοιτούν τον κλέφτη που προσπέρασε.

Δέντρα κρυμμένα σε τσιμεντένιους τοίχους,
ποιος κεραυνός να τα ζηλέψει;
Η κόκκινη βροχή που πέφτει, χθες ήταν κίτρινη,
τα πλαστικά λουλούδια κοροϊδεύει που ξεβάψανε.

Μπροστά σου απλώνεται η γκρίζα πολιτεία.
Βασανιστής ο ήλιος το καταμεσήμερο
παίρνει εκδίκηση, πνιγμένος στην αιθάλη.

Τους δρόμους καίει μια λιακάδα παγωμένη
κι αν παραμένεις άνθρωπος ακόμη,
φύγε, παιδί μου, και μην ξαναγυρίσεις.

Κοίτα τις αδειανές φωλιές,
τα χελιδόνια ταξιδέψανε αγύριστα.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Χαρταετός

Ένας χαρταετός περίμενε
στα ορθωμένα παιδικά μας χέρια.
Η ουρά του σκαλωμένη στα τριβόλια,
ο χάρτινος κορμός του
περηφάνια παιδική,
πολύχρωμο εξάγωνο
κι απάνω ένα μονόγραμμα,
ίδιο σημαία, ολόιδιο η μοίρα μας.

Ένας χαρταετός περιμένει
σε ορθωμένα χέρια
τον αγέρα να φυσήξει.
«Αμόλα καλούμπα», να μας πούνε,
να πάμε ψηλά τη μοίρα μας,
ψηλότερα απ’ τον κόσμο,
ψηλότερα απ’ τα τριβόλια κι ύστερα...
ας κόψουμε το σπάγκο
μια για πάντα.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Το πλατάνι

Σ’ εκείνο το πλατάνι,
σ’ εκείνο το κατάρτι μας,
τα όνειρά μας σεργιανούσαμε
να κυματίζουνε, περήφανες σημαίες.
Λαμπύριζε ο ήλιος στα μαλλιά μας,
κρυφοκοιτούσε από τις φυλλωσιές,
τα χρόνια μας αλάνθαστα μετρούσε,
επτά, οκτώ, εννέα, δέκα…
 
Ψηλά σ’ εκείνο το πλατάνι,
ξεφτίσανε τα λάβαρα.
Άλλες ελπίδες, άλλα μάτια
ατενίζουν στο κατάρτι μας.
Μονάχο λησμονήσαμε 
τον ήλιο να μετράει… 
τριάντα ένα, τριάντα δυο, τριάντα τρία!
 
Ποιος θα μας πάρει από το χέρι,
να σκαρφαλώσουμε ψηλά,
να ονειρευτούμε;

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Συνθήματα

Αυτός ο τοίχος χώρεσε απανωτά
του κόσμου τα έγχρωμα συνθήματα.
Πρώτα υπήρξε τετράδιο ιχνογραφίας
κι έπειτα λιμάνι έγινε απάνεμο
για αραγμένα ιδανικά
που μοναχά του ασπριτζή η βούρτσα
μπορεί να τ’ απειλήσει.
 
Μόνο στα μάτια των λαθραίων τοιχογράφων, 
γυαλίζουν ζωντανά σε κάθε τοίχο
τα γράμματα, τα σύμβολα, τα χρώματα,
χωρίς να έχει δύναμη στο ξέφτισμα,
του χρόνου και του ασπριτζή η βούρτσα.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Άνεμος με λάβαρο

Πήρα τους δρόμους μόνος στο πλήθος,
πήρες το λάβαρο, έγινες ουρανός.
Στους τοίχους διάβασα την ιστορία σου,
έγινες άνεμος, έγινες αϊτός.
 
Μόνος πλανιέμαι, ψηλά πετάς,
άλλοι τρομάζουν με τη σκιά σου,
άλλοι ζηλεύουν για τα φτερά σου.
 
Ήπια κρασί, έπινες νέκταρ,
σκόνταψα, έπεσα, τη γη αγκάλιασα…
τον ήλιο μάλωνες και το φεγγάρι…
ίδιος βαρδάρης, μ’ άγγιξες κι αναγάλλιασα.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Σκιαμαχία

Κάθε σκιά που σέρνεται στη μοναξιά μου 
τη γεμίζει γρατσουνιές πυορροούσες,
δίχως κανένα σεβασμό στο αίμα 
που αναζητάει να τιναχτεί!
 
Μόνο στιγμές λιγόψυχες   
χαράζουν ξώφαλτσα 
την ερημιά μου… 

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)