Ορέστης Αλεξάκης, [Εσύ στα βάθη πάντα...]
[...]
Εσύ
στα βάθη πάντα
μακρινή
– για να ’χει μιαν ελπίδα η μάταιη πτήση
*
Λίγη από λάμψη
λίγη από νερό
χαμογελάς καθώς
ουράνιο τόξο
*
Σελήνη ακινητεί στο μέτωπό σου
– μαρμάρου φως το μέλλον επωάζει
*
Σύρεις το σύρτη και
με προσκαλείς
στο βάθος τής καταπακτής
χιονίζει
*
Βαθιά σιγή
δονεί
την ύπαρξή μου
με καταυγάζει το
πελώριο σκότος
*
Κι εσύ Μητέρα που
πυροβατείς
και ξαφνικά φωταγωγείς
το χάος
[...]
Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)