Χρήστος Ντάλιας

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Εκμηδένιση

I

Προχώρησε δειλά στις όχθες
σέρνοντας,
κι η φωνή του ταξιδεύοντας,
κόκκος άμμου,
μια σταγόνα ξεδιαλύνονταν
χτυπημένη απ’ του ανέμου την ορμή.
Φωνές άλλες, σαν καινούριες πυρκαγιές
ξεχύθηκαν
κατατρώγοντας τις σάρκες και τα σπλάχνα του,
κι αφουγκράζονταν μονάχος το μαρτύριο,
της αυγής το πρώιμο αντιφέγγισμα
στον φλοίσβο του νερού.

II

Οι βάρκες.
Ποιος περίμενε τέτοιαν ώρα
τις «ακύμαντες» της απαντοχής τις βάρκες;
Έτρεξε γεμάτος σφρίγος για τ’ αντίπερα.
Απ’ τις άλλες όχθες οι φωνές πληθαίναν
των πουλιών,
φεύγανε.
Κι οι στιγμές μετριόνταν με τα σύννεφα
που αστραπόφωτα χαϊδεύανε
την κατάλευκη του ονείρου τη σιγή.

Στον νου οι βάρκες.
Όχι σύμβολα — οι αντίπερα όχθες,
τα βαριά βλέφαρα,
οι κατάκλειστες, ανυποψίαστες θύρες,
στον «ελεφάντινο» πύργο της Σιωπής.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Η περιοχή

Του φαινόταν πως άκουγε βήματα.
Νύχτα.
Ανοίγει το παράθυρο,
απορεί.
Κάθισε,
ίσως ν’ ακούσει κάποια φωνή.
Παραισθήσεις.
Έκλεισε το παράθυρο.
Ντύθηκε ακολουθώντας τον ψίθυρο.
Ήταν αργά.

Είχε πολύ προχωρήσει.
Βρέθηκε σ’ άλλη περιοχή.
Άλλες διαστάσεις εκεί,
απροσμέτρητες.
Δεν τον ξανάδαν.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Αιωνιότητα

Είχε ένα της τσέπης
και ένα στον τοίχο.
Τη μέρα το ένα
το βράδυ συνήθως
στις 12
τραβούσε κάποιες αλυσίδες του άλλου,
μεσάνυχτα έλεγε.
Ταξίδευε με το τρένο
ή και στον αέρα.
Πάντα η ώρα,
μέρα και νύχτα.
Έτσι μετρούσε.
Τετάρτη διάσταση.
Γύριζε, γύριζε.
Έβλεπε μονάχα τον ήλιο.
Λένε πως είχε πολύ μεγαλώσει,
τόσο που δεν τον γνωρίζανε
όταν ξανάρθε.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Κοσμική συγκέντρωση

Βγήκε απ’ το σπίτι∙
πολλοί και διάφοροι
κοσμική συγκέντρωση∙
ωραίος τύπος, λέγανε μερικοί
κι άλλοι∙
πράγματι ωραίος.
Πώς μ’ αρέσει ο τύπος αυτός,
ψιθύριζαν οι... κυρίες
και σιμώνανε.
Έκανε κείνος
κάποια στροφή επιδέξια
και χάθηκε στον συρφετό.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Αθανασία

Στίχοι ωραίοι γλαφυροί
πλήθος οι ποιητές
στριμωγμένοι στη σκάλα—
τους κοιτούσεν εκείνος απαθής.
Λίγοι βλέπαν το φως.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Παιδούλα

Παιδούλα έξι ως επτά χρονών
ταξίδευε.
Πρώτη γεύση ο χωρισμός,
επίκληση και κλάμα μαζί.
Πλησίασα,
της προτείνω κάποιο παιχνίδι∙
στάθηκε,
το πρόσωπο στρογγύλεψε,
με κοίταξε.
Τα μεγάλα μάτια γεμάτα αφέλεια.
Σε λίγο ξανάρχιζε,
της έγνεψα∙ χαμογέλασε.
Με χτύπησε στον ώμο.
Παίξαμε πρόχειρα∙
στον τρίτο σταθμό κατεβαίνω.
Όμως τι με κάνει ν’ ακούω
την επίκληση, τη φωνή της ακόμη;
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Αλήτης

Στο πάρκο κάπου
σ’ ένα παγκάκι
κουρνιάζει,
τραβάει το σακάκι με δύναμη
κοιμάται.
Έχει καλά κουλουριαστεί
είναι όπως το λέγει μια χαρά.
Ξυπνάει.
Βγάζει από την τσέπη του
ένα κομμάτι ξερό
το δαγκώνει
στρώνει τα κόκαλά του καλά
και έπειτα ξεκινά.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Φαύλος κύκλος

Μελετούσε εντατικά τα φαινόμενα.
Ανικανοποίητος
υποθέσεις, απορίες ένα σωρό
έκανε κάποιαν αφαίρεση
δεν τον βοηθούσε.
Η συμμετρία, βλέπετε.
Σταματούσε, ξανάρχιζε.
Έφθανε στο απείρως μέγα
και στο απειροελάχιστο.
Η αρχή, το συν ή πλην,
το μηδέν.
Μια τέτοια σκέψη τον τρόμαζε.
Το φαινόμενο, ψέλλιζε,
πρέπει να είναι κατ’ ανάγκην
μια προϋπόθεση υπάρξεως,
και σώπασε.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Στην άλλη όχθη

Στην απεραντοσύνη κοίταγε
όλα θολά, παράξενα
πώς βρέθηκε γυμνός στην άλλη όχθη
γυμνός χωρίς περίβλημα—υπήρχε;
Δεν θυμόταν αν έζησε ποτέ.
Τα μάτια της ψυχής κλειστήκανε στη λήθη.
Το παρελθόν, το μέλλον χάθηκαν.
Παρόν δεν γνώριζε.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Οδοιπόρος

Τόπους και πόλεις γνώρισε πλήθος
ο πόθος της επιστροφής απροσπέλαστος.
Ξεκινάει κάποια μέρα
και φθάνει.
Τον σηκώσαν με δύναμη.
Στην ματιά του αντιφέγγιζε
κάποιο ακαθόριστο φως.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Αν υπάρχεις

Αν υπάρχεις.
Και πώς μπορεί να φανταστώ
πως δεν υπάρχεις.
Άπλωσε το άυλο χέρι σου.
Κάνε μια κίνηση ελάχιστη, ένα σχήμα
από το βάθος του άσωτου ουρανού.
Μην περιμένεις προσταγή.
Έχω ανυψώσει τις κεραίες
ολόισα,
πρώτος
το μήνυμα να συλλάβω:

Αν υπάρχεις.
Μα πώς στ’ αλήθεια να σκεφτώ
πως δεν υπάρχεις.
Μη μας κοιτάς μετέωρη—
Παραμέρισε το σύννεφο.
Πιάσου στην άλλη σκάλα κι ανέβα.
Ανέβα προς το φως.
Οι άγγελοι σε προσμένουν.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Το θεώρημα

Σχεδίαζε, έγραφε, έσβηνε, ξανάγραφε
κύκλους σχεδίαζε∙
Το θεώρημα.
Ήταν παράξενος.
Παραλογιζόταν
χανόταν απερίσκεπτα στο άπειρο.
Έτσι κάποια φορά
δεν ξανασκέφτηκε.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Ώρα μηδέν

Άγρυπνος νύκτες και μέρες βαδίζει.
Υπερένταση.
Ένας φόβος αόριστος.
Του τσακίζουν τα νεύρα.
Καταφεύγει στο μέντιουμ.
Το σκοτάδι πυκνό,
η εικόνα θαμπή, δεν νετάρει,
παροξυσμός ανυπέρβλητος.
Στο ζενίθ η αγωνία
κι η αντίστροφη μέτρηση.
Ώρα μηδέν.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Τροτέζα

Χρόνια στο επάγγελμα.
Μεσάνυχτα∙
ντύνεται βιαστικά
φτιασιδώνεται επιδέξια
βολτάρει.
Προκαλεί.
Μιλάει μ’ ευγένεια.
Παλαντζάρει με χάρη.
Την κοιτάζει με αντιπάθεια.
Κάποιο βλέμμα στην εσθήτα του στήθους της
κάτι μουρμουρίζει και φεύγει.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Επίλογος

Στη λεωφόρο των δεινοπαθούντων
ξαναγύρισε
είχε νυχτώσει
δεν λύγισε στις ικεσίες
των παράξενων εκείνων οδοιπόρων.
Ο κάματος της ψυχής απροσμέτρητος,
δεν τον ξαναείδαν.
 
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)