Sonnet I
Elizabeth Barrett Browning
I thought once how Theocritus had sung
Of the sweet years, the dear and wished — for years,
Who each one in a gracious hand appears
To bear a gift for mortals, old or young:
And, as I mused it in its antique tongue,
I saw, in gradual vision through my tears,
The sweet, sad years, the melancholy years,
Those of my own life, who by turns had flung
A shadow across me. Straightway I was `ware,
So weeping, how a mystic Shape did move
Behind me, and drew me backward by the hair;
And a voice said in mastery, while I strove, —
“Guess now who holds thee?” — “Death,” I said. But, there,
The silver answer rang, — “Not Death, but Love.”
| Σονέτο I
Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ (μετάφραση: Σπύρος Δόικας)
Συλλογίστηκα κάποτε πώς ετραγούδησε ο Θεόκριτος
Τα χρόνια τα γλυκά, τα αγαπημένα και τα ποθητά – για χρόνια,
Όπου το καθένα, εμφανίζεται σαν χέρι χαριτωμένο
Προσφέροντας δώρα στους θνητούς, γέρους ή νιους:
Και καθώς το εστοχάστηκα, στη γλώσσα την αρχαία
Είδα, μέσα απ’ τα δάκρυα, σε όραμα θαμπό που ξαστερώνει
Τα γλυκά, θλιμμένα χρόνια, τα μελαγχολικά,
Τα χρόνια της ζωής μου, σκιά να ρίχνουν εμπρός μου.
Κλαίγοντας ακόμη, πρόσεξα πώς εκινήθη πίσω μου μεμιάς,
μια μορφή απόκρυφη, τραβώντας με απ’ τα μαλλιά·
κι ενόσω πάλευα, ετούτα τα λόγια αναφώνησε, τα επιβλητικά
«Μάντεψε, ποιος σε κρατά τώρα στα χέρια του;»
«Ο Θάνατος», είπα. Όμως τότε
Ήχησε η απάντηση η αργυρή
«Όχι ο Θάνατος αλλά η Στοργή».
|