Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το δέσιμο
Όταν τελείωσε η διάλεξη, προς την έξοδο,
προθυμοποιήθηκε να με πάει με ταξί μέχρι το σπίτι μου
για να μην ταλαιπωρηθώ με το λεωφορείο,
αλλά και για να βρούμε την ευκαιρία
να κουβεντιάσουμε, να μάθει τα πιο πρόσφατα νέα μου.
Σχετικά με το καινούριο βιβλίο μου που θα εκδίδονταν,
θα του έδινε χαρά να μου έκανε παρουσίαση
σε βιβλιοπωλείο.
Και χαμηλώνοντας τη φωνή του συμπλήρωσε:
«Φρόντισε η έκδοση να μην καθυστερήσει
πολύ σε χρόνο
για να προλάβω να σε παρουσιάσω∙
με τα χάλια που έχει η υγεία μου
ο θάνατος με αρπάζει στο άψε-σβήσε.»
Όταν βγήκα από το ταξί
ένα βούρκωμα ανέβαινε στα μάτια μου,
τα μαντάτα για την υγεία του
δεν ήθελα να τα πιστέψω.
Μέσα στο τόσα χρόνια που τον γνώριζα
το δέσιμο, η αγνή φιλία μας, η λαχτάρα
για συνάφεια μεταξύ μας άφθαρτη, αδιάλειπτη.
Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)
