Γ. Ξ. Στογιαννίδης

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σε κλείνω

Δεν μπορώ να σε κλείσω,
δε χωρείς πουθενά
μουσική και ξεφεύγεις.

Σε κλείνω στους στίχους μου
στις πληγωμένες ανταύγειες
των χαδιών μου.

Σε κλείνω
και σε τραγουδώ
στην καρδιά μου,
σε κλείνω στη μυστική φυλακή
των φιλιών μου!

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ήρθε

Ήρθε καθώς έρχεται στον ύπνο σου
δροσερή φωνή να σε ξυπνήσει.

Αν μ’ εγκαταλείψει, συλλογίζομαι,
αν μ’ εγκαταλείψει θα πεθάνω.

Θεέ μου, ας μείνει όπως μένουν τα πράγματα
τα πράγματα που αγαπάς και δεν τ’ αποχωρίζεσαι,
ας μείνει σαν τον κίνδυνο,
σαν τη βροχή, που σ’ αποκλείει
από τον έξω κόσμο,
ας μείνει, όπως περίμενες...

Εγώ
θα κάνω πως κοιτάζω αλλού,
πως δεν καταλαβαίνω,
όταν η παρουσία της θ’ αναπαύεται μέσα μου,
όταν θ’ αναστατώνει το αίμα μου
ο φλοίσβος των χεριών της.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Για να μη φύγεις

Για να μη φύγεις
πρέπει να ταξιδέψω μακριά,
να προσπεράσω τη θάλασσα
που εσύ θα περάσεις,
να προσπεράσω τον άνεμο,
που θα σ’ απομακρύνει από κοντά μου.

Κι ακόμα
χίλιες προτομές να σκαλίσω στο διάστημα
για να με περιβάλλεις παντού,
χίλιες φορές τα λόγια σου να ’ρχονται να ξανάρχονται
στην καρδιά μου.

Κάθε μου βήμα εσύ πολλαπλασιάζεις τον ήχο του
πλημμυρίζεις το βλέμμα μου,
το φως κατεβαίνει σαν ένας καταρράχτης
από χίλιες πηγές.

Πιάνω τα χέρια μου, θαρρώ πως μ’ αγγίζεις,
πλησιάζω την πόρτα μου, θαρρώ πώς θ’ ανοίξεις,
ανοίγω τις γρίλιες μου, σε βλέπω παντού,
κλείνω τα μάτια μου, χτυπάς ανυπόμονη,

Είσαι εδώ, ακόμα εδώ, πολύ κοντά,
όμως για να μη φύγεις πρέπει να ταξιδέψω μακριά.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Με κάτι γαλάζια μολύβια

Με κάτι γαλάζια μολύβια λογαριάζαμε τις Κυριακές
τις γιορτές που θ’ ακολουθούσαν
κι η καρδιά μας σημαιοστολίζονταν
σαν τα πλοία και σαν τα μαγαζιά τις επίσημες μέρες.

Ο ίσκιος σου αναπαύονταν μέσα μου ήρεμος.

Θα μπορούσα να σε κρατήσω σαν ένα πουλί
στην ανοιχτή μου παλάμη.
Ήταν πολύ καλοκαίρι, πολύ άνοιξη τότε∙
αφήναμε ανοιχτό το παράθυρο∙
οι φωνές έρχονταν μακρινές
δρόσιζαν τις αναμνήσεις, σκάλωναν στο περβάζι
κι άνοιγαν τον ορίζοντα.

Αισθανόμαστε σαν ένα ανθισμένο κλαδί μες στο φως.

Είχαμε αποξεχαστεί.
Θα ’πρεπε ν’ αλλάξουμε πια τα μολύβια με κάτι πιο σίγουρο,
τα παιδιά θα μας άφηναν κάποτε
και το κρύο θα τρύπωνε, θα σάρωνε την ψυχή μας.

Η ερημιά δε θα μας άγγιζε,
δε θα μας κέρδιζε τόσο.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Περνάς

Περνάς,
όπως περνάν τα πουλιά
και δεν τα ξεχωρίζεις.

Μόνο κάτι οσφραίνεσαι,
σα να ’ναι το δάσος κοντά,
σα να ’ναι η σκόνη της εξοχής
ακόμα στα ρούχα σου
και δεν τολμάς να την τινάξεις.

Όμως
σιγά σιγά ξεχωρίζεις,
θυμάσαι,
κι η καρδιά σου χτυπά
σαν τις κωδωνοκρουσίες της αγάπης.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Διάθεση

Αν δεν ήσουν η ψιλή βροχή
που μουσκεύει τη μνήμη μου
απόψε,
αν δεν ήσουν, να πούμε το δάσος
το βάζο με τα λίγα λουλούδια,
τώρα δε θα ’σαν τόσα κορίτσια, εδώ,
θα ’χα τις ωραίες φωνές
κάτω απ’ την αγκαλιά τ’ ουρανού,
ένα ποτήρι νερό
την ώρα που έχεις διψάσει πολύ,
κι αυτή τη διάθεση
τη ζεστή σαν μια χειμωνιάτικη κάμαρη
πρόσφορη για παραμύθια
κι αναδρομές.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ανθισμένος αέρας

Ξύπνησε
την ώρα που τριγυρνούσα μονάχος
κι ανασήκωνα χαλίκια και όστρακα
να πετάξω στη θάλασσα.

Από τότε, γελάει η καρδιά μου
κυλάει στις φλέβες μου το αίμα
σαν μια βροχή
χλιαρή.

Ένας ανθισμένος αέρας
τραγουδεί
σαν μια αναστάσιμη φλόγα κεριού
και χτυπούνε οι καμπάνες
χαρμόσυνες
χτυπούν τα φτερά τους οι άγγελοι
να μου το ειπούν!

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ίσως τα χελιδόνια

Ίσως τα χελιδόνια να μας μιλούσαν
από έναν άλλο ουρανό
από έναν άλλο εξώστη.

Ένα άλλο φεγγάρι
θ’ άναβε την ελπίδα του
θα κρεμνούσε στα μάτια μας
τα χιονισμένα κλαριά του.

Καμιά ραγισμένη φωνή.

Τούτο το καλοκαίρι
κάτι σαν κρίνος θα ευώδιαζε
κάτι σαν μουσική θα ξυπνούσε.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Συναλλαγή

Ο ουρανός είναι ένα εξαίσιο ριπίδι
με τα πρόσχαρα πουλιά
ζωγραφισμένα στο καθαρό του γαλάζιο.

Ο ουρανός που αγνοεί τις ευαισθησίες μας
αδειάζει συχνά, σαν μια λίμνη, από χρώματα και πουλιά
δείχνοντάς μας τη λάσπη,
που ενδημεί στην καθημερινή μας ενασχόληση.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ψευδαίσθηση

Το ημερολόγιό μου, σταματημένο σαν ένα ρολόι,
στο τελευταίο φύλλο της άνοιξης∙
δεν τολμώ να το αγγίσω,
φοβάμαι,
λες και θα σωριασθούν νεκρές οι ελπίδες μου.

Προτιμώ την ψευδαίσθηση
τη σκηνοθεσία απ’ την πραγματικότητα,
τη μουσική που συντηρεί
και προεκτείνει τα αισθήματά μας
μες στ’ όνειρο.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Της αναλήψεως

Σήμερα ανελήφθης.
Αύριο θα ’σαι η ανάμνηση και η προσμονή,
η ακριβή γεύση της Άνοιξης
η αγάπη που μας ετραγούδησε
κάποτε,

αλληλούια.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Νεκρή φύση

[Ενότητα Γαλαξίες]

Το καλοκαίρι τα φρούτα
ο ήλιος
και η βρεγμένη σου κόμη,
αναπαυμένη σε φλούδες και φύλλα
αναπαυμένη σε όνειρα.

Έκτοτε
καίω τα φύλλα,
τις φλούδες μέσα στο τζάκι
κι οσφραίνομαι
τη χαμένη ευωδιά του κορμιού σου.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Καλοκαιρινή ευδία

[Ενότητα Γαλαξίες]

Ο θεός ήρθε και κάθισε κοντά μου
πέρασε το τριμμένο κατώφλι
κι άφησε να ωριμάσουν οι καλοσύνες μέσα μου.

Απ’ το ανοιγμένο παράθυρο
ακούω το ελαφρό περπάτημά του.
Φυσά∙ μακριά κάποιο σύννεφο λιώνει από αγάπη.

Σκέπτομαι
κι η καρδιά μου τρέμει παράξενα
σαν ένα λουλούδι κάτω απ’ το φως.

Στον δρόμο μια αχτίνα χορεύει
στο ψάθινο γείσο ενός κοριτσιού.
(Θα ’ναι η Ελένη που επιστρέφει απ’ το κιόσκι.)

Το βράδυ που θα πάω να κοιμηθώ
θα με βασανίζει η ομορφιά της ημέρας
κι ένα όνομα θα ευωδιάζει και θα χαμογελά.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Της αθωότητος

[Ενότητα Γαλαξίες]

Χαίρομαι που ξαναβρίσκω τα ίχνη σου,
τη θάλασσα που με νανούριζε
κάτω απ’ τον ουρανό.

Περνώ, ξαναπερνώ στα δάχτυλά μου το γέλιο σου
αστραφτερό δαχτυλίδι του κάμπου
που μ’ έμαθε να σ’ αγαπώ, να ξαγρυπνώ,
να σ’ αγαπώ σαν ένα φεγγάρι
σαν ένα αστέρι, σαν όλα τ’ αστέρια που κουβεντιάζουν τις νύχτες,
γιατί δεν έχουν, δεν ξέρουν τη λύπη,
ταξιδεύουν μονάχα
δροσερά μουσκεμένα απ’ το φως.

Αύριο,
θα κοιμηθώ σαν ένα πουλί,
η αθωότητά σου
ας με ξυπνήσει.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Όταν έρθεις

[Ενότητα Γαλαξίες]

Έρχεται σαν ένα φύλλο να πέσει στα μάτια μου.
Θα ’θελα να φωνάξω: Ποιος είναι;
Όμως εξακολουθώ να σιωπώ.
(Φυσά τότε σαν από ανθισμένες μηλιές...)

Το κοιμισμένο μου πνεύμα σα να πρωτοξυπνά.

Ήταν ωραία πολύ όμορφα τότε.
Ο παράξενος ψίθυρος κάτω απ’ τα πράα φυλλώματα,
τα παιδιά που θορυβούσαν το βράδυ
κι εκείνη η καρδιά που δεν έβρισκε χώρο
να κρύψει τον φαιδρό της λυγμό.

Όταν έρθεις, ο αέρας θα ’ναι πάλι ζεστός
σαν ένα προσκεφάλι που μόλις εγκαταλείψαμε
και τα όνειρα θα βομβούν...
Όταν έρθεις, θα ’χουμε τα χελιδόνια
θα ’χουμε το τραπέζι ανοιγμένο
σαν τα φτερά της αγάπης.

Όταν έρθεις
θα ’χει μεγαλώσει κι η μέρα
σαν τα παιδιά μας που δε θ’ αναγνωρίσεις
και τη χαρά στρωμένη
στα πόδια μας να σου χαμογελά.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)