Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Το αίσθημα

Μόνον εσύ τρυγόνα ξέρεις πόσον ωραίο είναι
τ’ άσπρο φεγγάρι πάνω στο βουνό, θολώνεις το νερό
και πίνεις θάνατο όταν χαθεί η χαρά σου∙
πάρε λοιπόν και την αγάπη μου και κρύψε την
καθώς εσύ γνωρίζεις
στη ρίζα της αγριογκορτσιάς ή σ’ ένα ρωμαλέο καραγάτσι.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Μουγκό

Η μάνα μου δεν ξέρει ελληνικά, καμιά
γλώσσα του κόσμου δεν μιλεί — όταν βροντάω
το καριοφίλι χαίρεται, όταν παίρνω
θλιβερό σκοπό μοιρολογάει ξερριζώνοντας
τρίχα τρίχα τ’ άσπρα της μαλλιά...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Τσιγγάνικο

Όλη τη νύχτα με κερνούσες αίμα και κρασί∙
τ’ αστέρια μου ’φερνες να πιω. Εγώ
γυρνούσα τα μάτια μου στα παραθύρια τ’ ουρανού.
Κανείς Θεός! Μα θα ’χε πολύ φως έξω
αφού έπεφτεν ο ίσκιος της μάνας μέσα μου.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ιτιά

Του Χ(ρήστου) Ν(έπκα)

Τα παιδιά κατέβαιναν με το ποτάμι. Κυλούσαν, κυλούσαν
δεν έκλαιγαν δεν τραγουδούσαν — ήταν παγωνιά
χιόνι λησμονιάς ετρύπαε τα κόκαλα, Μάης δεν ήταν
λουλούδια μήτε και μόνο η μάνα με τα πράσινα μαλλιά
έσκυβε να χαϊδέψει ό,τι έφτανε: Μέτωπα ακίνητα, πόδια
και χέρια κι αγκαλιές και τώρα βούρλα μέσα στις παλάμες τους
μια πάνω μια κάτω στο κόκκινο νερό, έσκυβεν η μάνα
με τα πράσινα μαλλιά (αν είχε πια μαλλιά)
ό,τι έφτανε ν’ αγγίσει απ’ τα νεκρά παιδιά
τους άνδρες πες
που κατεβαίναν σκοτεινά, χωρίς φως το ποτάμι.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Το άγριο περιστέρι

Μέσα σε δυο ρεματιές αηδόνια
ματοκυλιέται τ’ όνειρό μου και πονεί.
Μέρος δεν έμεινε για το φιλί
κανόνια μόνο, τυφλοί στρατιώτες, όπλα
ετοιμάζονται χαραή. Πυξίδα
τα χωράφια που στραφταλίζουν στην οριζόντια
ακτίνα του ήλιου.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Μουσική

Έσπρωξε την πόρτα∙ την κλότσησε σχεδόν και μπήκε μέσα.
Παρέες εδώ, παρέες εκεί, διάχυτη μουσική — καπνίλα.
Τα γκαρσόνια κοκάλωσαν σε λίγο. Απέναντι
η γυναίκα που αγαπούσε τόσα φεγγάρια πριν.
Κόπηκεν η βουή, κόπασαν οι ομιλίες — σιωπή.

Αυτός δεν ήταν ληστής∙ (είχε μαντίλι ιδρωμένο στον λαιμό
άταχτα μαλλιά, ένα μέτριο μπόι) τους κοίταξεν όλους
έναν έναν στα μάτια
τόσο ήσυχη σκλαβιά, σκέφτηκε, τόση φυλακισμένη θάλασσα
γύρισε πίσω του και με δυσφορία είπε:
—Δεν έχει αέρα εδώ, πάμε.
Πήρε τα παλικάρια του κι έφυγε.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ιστορία

Η μια μέρα μισούσε την άλλη
η μια νύχτα την άλλη νύχτα — άνεμος χαδιάρης
τα φύλλα ανασταίνει, το δείλι αφάνταστα πικρό.

Πού το ’δες καημένε πρόσωπο χωρίς μάτια
κορμί χωρίς πρόσωπο να καλωσορίζουν τα πουλιά
να καλωσορίζει το νερό κι ο ήλιος
κορμί αποκεφαλισμένο!...

Η μέρα κείνη δεν ξεχάστηκε ποτέ
αλλού μπηγμένο το κεφάλι
αλλού το σώμα το γυμνό, σκύλοι
να το δαγκώνουν, άνθρωποι να το κλοτσούν.

Η μια μέρα μισούσε την άλλη
η μια νύχτα την άλλη νύχτα —
άνθρωποι μ’ άλλο πρόσωπο, άνθρωποι μ’ άλλην καρδιά
γράψαν αυτήν την Ιστορία...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Αδειούχος

Τα ρούχα μου τρίφτηκαν, κοπήκαν σε μέρη πολλά,
όμως, το απόγευμα είναι ήσυχο. Στα χέρια μου
κρατώ ποιήματα από τον άλλο κόσμο
στρατιώτης εγώ τι τα θέλω;
Σαν κακούργος διαβάζω στο πάρκο
τώρα που ευωδιάζει το Μάη.

— Ω δεσποινίς, ω δεσποινίς, πόσο ομορφήνατε:
Άραγε με θυμάστε;

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ο Μινώταυρος στην εξορία

Σφίγγει ο ουρανός τα δόντια, ζώα και δέντρα
σαρκοβόρα, σφίγγει ο καιρός, τον τράχηλο η αλυσίδα
το πόδι ο χαλκάς, σφίγγει, σφίγγει.

Απ’ τις αυλές πουλί έγινες και πέταξες μακριά.
Νύχτες και νύχτες μοναξιά, το χάραμα πικρό
φαρμάκι το δείλι.

— Στο γυρισμό μάνα καρτέρα με
στην πιο ψηλή κορφή, πρώτη ν’ αντικρίσεις
τ’ άσπρα πανιά του καραβιού.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Το κακό

Ξυπνούσε το πρωί∙ μαχαιρωμένο στο
ράμφος κρατώντας πράσινη λυγαριά.
Μέρα πανιασμένη απ’ το κακό. Και
τα βουνά στητά και στ’ ακρογιάλια φλοίσβος.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Η αυλή

Στο πλάι του βουνού η χλόη τελειώνει στην αυλή
πέρασμα λοιπόν πουλιών πέρασμα ήλιου
γι’ αυτό και οι κηλίδες στο χώμα:
Από σπασμένη φτερούγα ή κυνηγημένο αγρίμι
από το μούγκρος του σφαγείου και το αμίαντο αίμα —

Χαράματα η κυρά τους τοίχους ασβέστωνε και
το δρομάκι από το πλάι του βουνού
ως την αυλή
— όχι, όχι δεν ήταν το αίμα ανθρώπινο
ομολογώ: δεν ήταν...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Αυτός ο τόπος

Αυτός ο τόπος γεννάει
πικρά ποιήματα. Σαν τούτο
της Αναστασίας που τώρα
στον θάνατο παραπατάει και στην ξενιτιά
στην ξενιτιά παραπατάει και στον θάνατο —
η μια κόρη αίμα στο βουνό
η άλλη κόρη αίμα στα σπαρτά του κάμπου...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Μαύρη πέτρα

Δυο στρέμματα αμπέλι δεξιά
το κίτρινο στάρι κυμάτιζεν ήσυχο εμπρός του.
Το καραούλι κρυμμένο καλά στη μαύρη πέτρα
τρεις ώρες μετά την αυγή αποξεχάστηκε ολομόναχος
με το ντουφέκι χαλαρό στα γόνατα — τι ωραίος
κείνος ο ξωμάχος που βιτσίζει το μουλάρι
σπέρνοντας διπλή σοδειά το καλαμπόκι!

Πάνω στ’ ωραίο του όνειρο πετάχτηκε τρομερό
το μαύρο άνθος του θανάτου από το βόλι
που άναψεν ο άλλος του πέρα λόφου.
Έγειρε και τον σκέπασεν η λησμονιά.

Την άλλη μέρα
περνώντας δυο συντρόφοι του από
τη μαύρη πέτρα
τον σήκωσαν και τον παράχωσαν στη ρεματιά
πριν χυμήξουν αϊτοί και του βγάλουν τα μάτια
πριν πέσουν τσεκούρια κι ανθίσουν οι κρανιές με το κεφάλι του.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Επεισόδιο

Έσφιγγε ο καιρός πάλι τα δόντια. Το γεφύρι εκείνο
το φυλούσαν πέντε άνδρες. Συρματόπλεγμα παντού
όσο να κόβει την αναπνοή με τον άλλον μέρα νύχτα.
Πέρα απ’ το γεφύρι ο κάμπος — αχ! όμορφος πολύ.

Μονάχα για να σωθεί μια ζωή οπωσδήποτε
όταν μια πελώρια σκιά ζητούσε επίμονα
το συρματόπλεγμα να διαβεί (— αλτ! τις ει;
αλτ! και πυροβολώ, ούρλιαζεν η σκοπιά)
έπρεπε να φωνάξει ο αγρότης Φιλώτας από το παραθυράκι:
— Μη, μην πυροβολείς, δεν είναι τίποτε....

Την άλλη μέρα χαραή, όξω από το συρματόπλεγμα
μια τετράπαχη αγελάδα πλάγιαζεν ακόμη.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Το χάος

Ωραίο βραδάκι. Μαϊστράλι πρώιμο
τις λυγαριές αναδεύει.
Στο ποτάμι ο ουρανός!
Πράσινο ολούθε∙ και των δέντρων
και της χλόης και της ψυχής
κι απάνω πουλιά με τα φτερά για τα κλωνιά
τους βράχους και τα κοιμητήρια.

Χαμηλά οι θημωνιές μα ως εκεί.
Μετά, το μαύρο χάος της νύχτας.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)