- η Σοφία Κολοτούρου, επρόσωπος της Ε' μεταπολεμικής γενιάς, των «πιτσιρικάδων» της ποίησής μας, που εμφανίζεται στην ποίηση γύρω στο 1990 και γράφει ομοιοκατάληκτα ποιήματα. Υπάρχει ιστοσελίδα της στο διαδίκτυο.
Δράττομαι της ευκαιρίας για να καλωσορίσω - λίγο αργοπορημένα - τη Σοφία στο Translatum.
Καταλήγω: δεν θέλω επιχειρήματα. Θέλω να μιλήσει η ψυχή των δύο ποιητών μας και να μας πουν τι σημαίνει γι' αυτούς η ποίηση και γιατί επέλεξαν ελεύθερο στίχο ο Τόλης και παραδοσιακό στίχο η Σοφία.
Τώρα το είδα αυτό...Πέμπτη μεταπολεμική γενιά; Έλεος βρε παιδιά, μην με βάζετε ακόμα σε γενιές, αισθάνομαι ακόμα αρκετά νέα (είμαι 35 ετών) για να....ενταφιαστώ σε μια γενιά!
Εξάλλου έχω πολύ δρόμο ακόμα στην ποίηση, “στο σκαλί το πρώτο” είμαι, και δεν θεωρώ ότι είναι και πολύ σωστό να με βάζετε δίπλα στον κύριο Νικηφόρου, που έχει διανύσει πολύ μεγαλύτερο δρόμο από μένα.
Θα να σας απαντήσω όμως, μια και ρωτήσατε, όχι ως “ποιήτρια της τάδε γενιάς”, μα ως άνθρωπος που αγαπά την ποίηση και γράφει κι έχει βγάλει μια συλλογή.
Εγώ δεν επέλεξα τίποτα, έγραφα με αυτόν τον τρόπο από το δημοτικό. Μέχρι τα τέλη του 1997 που πρωτοανακάλυψα το ίντερνετ, ήμουν απομονωμένη από τα ποιητικά δρώμενα, επειδή πάσχω από κώφωση και δεν μπορούσα (ούτε μπορώ φυσικά) να παρακολουθήσω απαγγελίες, εκδηλώσεις, κ.λπ.
Το 1998 ανέβασα τα πρώτα μου ποιήματα στο δίκτυο (με την ευκαιρία να πω ότι η σελίδα μου έχει πολύ παλιά ποιήματα, που σήμερα δεν τα θεωρώ και τόσο καλά, και προτείνω να αναζητήσετε τα πιο πρόσφατα) και τότε ανακάλυψα με έκπληξη ότι είχε ήδη διαμορφωθεί σε πολλούς η αντίληψη ότι η ομοιοκατάληκτη ποίηση είναι ξεπερασμένη σήμερα.
Δοκίμασα για ένα διάστημα τον ελεύθερο στίχο, μα δεν πιστεύω ότι μου πάει και πολύ, και ξαναγύρισα στο ομοιοκατάληκτο (σπανίως μπορεί να γράψω κάτι και σε ελεύθερο).
Στην πορεία, διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλοι που γράφουν σήμερα με ομοιοκατάληκτο στίχο, και θεώρησα καθήκον μου να τους αναδείξω όσο μπορούσα, και προέβαλα και προβάλω ακόμα όσους από αυτούς θεωρώ ότι έχουν να πουν πράγματα που εκφράζουν την εποχή μας με ομοιοκατάληκτο στίχο. Δηλαδή όχι όσους μιμούνται τον εκφραστικό τρόπο, και το λεξιλόγιο αν θέλετε, των αρχών του 20ου αιώνα και του μεσοπολέμου, αλλά όσους έχουν να μας πουν πράγματα για το σύγχρονο κόσμο μας, με την παραδοσιακή μορφή στίχου.
Τέλος, να σας πω ότι είμαι στιχομνήμων, και βέβαια πιστεύω ότι η ικανότητα απομνημόνευσης βοηθάει πάρα πολύ στην επιλογή της γραφής με ομοιοκαταληξία – αλλά εδώ επανερχόμαστε στην αρχική μου θεωρία περί οπτικών και ακουστικών τύπων. Κι από μια περίεργη ειρωνία της τύχης, εγώ είμαι καθαρά ακουστικός τύπος, κι όπως θυμάμαι ό,τι μου πουν, έτσι θυμάμαι και ποιήματα ή λόγια τραγουδιών απέξω, χωρίς προσπάθεια. Νομίζω ότι αυτή η τάση μου να μαθαίνω απέξω τα ποιήματα είναι εκείνη που με έσπρωξε, ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια, στον ομοιοκατάληκτο στίχο.
Ελπίζω να σας κάλυψα, και σας ζητώ συγγνώμη για το μήνυμα-σεντόνι που μόλις έγραψα (δεν μπορούσα να εκφραστώ με λιγότερα λόγια).