Νίκος Δόικος

wings

Νίκος Δόικος, Κατανοήστε πρώτα

Εις μνήμην Μιχάλη Κατσαρού

Κατανοήστε πρώτα τη φωτιά του σπηλαίου
Που απλώνει στα τοιχώματα
Σκιές του έξω κόσμου

Κατανοήστε πρώτα τη βροχή
Που γίνεται χείμαρρος
Και παρασέρνει τις μεζονέτες

Κατανοήστε πρώτα τη ζωή
Ό,τι καλύτερο σας χάρισε ο θάνατος
Τιμώντας την να τον τιμάτε

Κατανοήστε πρώτα πρώτα τους θρύλους
Αφηγήσεις διαπρύσιων γερόντων
Το κερί σας στο κατάρτι του Οδυσσέα

Κατανοήστε του γιαλού τα μάρμαρα
Τις ερωτοτροπίες ρόχθου και πέτρας
Τα ερωτικά τεχνουργήματα των αιώνων.

Κατανοήστε τον καταποντισμό της αποικίας
Ο πυθμένας προσφέρει ξεκάθαρην επιλογή
Πνιγμό και θάνατον οριστικό ή ανάδυση

Κατανοήστε πρώτα πρώτα τις δυσκολίες
Τους δύσκολους δρόμους τις δύσκολες λύσεις
Τη χαροποιό δυσκολία της ανόρθωσης

Κατανοήστε πρώτα τις μεγάλες ιδέες
Εκείνες που θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο
Τις αφέγγαρες νύχτες φωτίζουν κρυφά μονοπάτια

Κατανοήστε τις ανασφάλειες των μετρίων
Χαρίσματα των ηγεμόνων
Αποκαλύπτουν πάντα μυστικές ρωγμές

Κατανοήστε το δέος
Το κακοτράχαλο μα σίγουρο μονοπάτι
Προς το δέον

Κατανοήστε πρώτα τις ανατροπές
Προτιμήστε την ερωτική έκρηξη του αγνώστου
Απ’ τον αργό θάνατο της ψιλής κυριότητας

Κατανοήστε πρώτα και καλά τη Γνώση
Τους σπαραγμούς μοναχικών μαστόρων
Που καθέλκουν στη μελάνη τα σκαριά των οριζόντων

Κατανοήστε πρώτα τους Ποιητές
Που ραίνουν τη ζωή
Μ’ αρώματα μεθυστικών ρυθμών

Κι ύστερ’ αντισταθείτε σε όλα
«Σε μένα ακόμα που σας ιστορώ»
Αγκαλιαστείτε και ριχτείτε στη φωτιά
Η Λευτεριά γυρεύει γνώστες της Ανάγκης

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

wings

Νίκος Δόικος, Ε λοιπόν

κι αν ποιήματα γράφουμε σήμερα θρηνητικά
και μοιάζουμε έρμοι νεοσσοί στην άγρια φύση
στο βάθος σώζουμε καλά πρωτόπλαστα υλικά
ένα καινούριο φως κάποιαν αυγή θα τ’ αναστήσει

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

wings

Νίκος Δόικος: 4 Εμείς οι αδέσποτοι...

κρατάμε τους πυρσούς
ψυχή ψυχή
βουνοκορφές λαμπάδες
κι αλόγων λάμψεις
καλπάζουν στο διάσελο
γαλάζιες φλόγες
ανώνυμες λαμπρές
σαν μέλισσες φωσφόρου
αναζητά η πλάση
ολάκερη εκείνους τους ολίγους
π’ αλλάξαν το φιδίσιο δέρμα τους
με κωδικούς θυρίδων
κι εμείς υψώνουμε πυρσούς
ψηλά ψηλότερα
να φέξουν οι κρυψώνες
να φέξουν τα βουνά
σωτήρια έκρηξη
να ξεγυμνώσει το θεριό
να λευτερώσει την οργή
δωρίζοντας στους ταπεινούς
τα ουράνια τόξα
τα τιμαλφή γενιών αρχαίων
με δέος φυλαγμένα
από τους μαχητές των σύννεφων
που αγκαλιασμένοι
συγκρατούν κατακλυσμούς
μακριά ’πό άδεντρες πλαγιές
μακριά ’πό μεζονέτες ρέματα
εμείς οι αδέσποτοι
κρατάμε κρατεροί
λαμπάδες και καμπάνες
για νά ’ρθουν όλοι να χαρούν
το Κάλλος που καλπάζει

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

wings

Νίκος Δόικος, Οι ποιητές δεν πεθαίνουν

Γράφουν εις μνήμην πεσόντων ηρώων
Γράφω εις μνήμην απόντων ποιητών
Δεν έπεσαν σε κάποιον αγώνα πατρώων
αξιών, σε κάποιες λαύρες ασκητών,
στις μάχες με το καταδρομικό μηδέν.

Οι ποιητές δεν πεθαίνουν.
Αποσύρονται σε μυστικά ασκητήρια,
σ’ ένα παράλληλο σύμπαν προσμένουν
εωθινά σαλπίσματα εγερτήρια,
τις νέες εφορμήσεις του φωτός.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

wings

Νίκος Δόικος, Του χαλασμού

Παρήλθε ο καιρός των ιεραποστόλων
Πιστεύουν όλες οι φυλές σε κάτι πλέον
Στήσαν αγάλματα βωμούς οθόνες
Δεν απομείναν ίχνη ανεξιχνίαστα
Παντού η Αναπαράσταση
Σαν αδιαπέραστη ομίχλη όλα τα σκεπάζει
Κείνες τις πρώιμες αναζητήσεις
Ένα κοτσύφι σαν φωσφόρος μόνο σκίζει
Την μαύρη αχλύ τριγύρω
Για λίγο σταματά στο κλωναράκι
Φεύγει επιστρέφει κι αμέσως ξαναφεύγει
Για να θυμίζει κάτι ενδεχομένως
Μαβί το δείλι τώρα σ’ αγκαλιάζει
Κυρά της λίμνης των λιμνών κυρά σαν
Άγαλμα σ’ έρμη πλατεία ξεχασμένη
Μια υπενθύμιση αδέσποτο αγρίμι
Της εποχής των οδυρμών μια μνήμη
Τώρα μοιράζουν δωρεάν φωτογραφίες
Φίλων σου μελλοθάνατων την ώρα
Της εκτέλεσης του χαλασμού την ώρα
Ο θάνατος ψυχαγωγεί τον θάνατο
Νεκροί παρηγορούνται με νεκρούς

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

wings

Νίκος Δόικος, Της τύχης ταξιδιώτες

Η νύχτα με σπασμένο το δεξί ποδάρι
Σφιχτά δεμένο με τον γύψο του άστρου
Τους ταξιδιώτες οδηγεί μες στο σκοτάδι
Σ’ έναν πιο στολισμένο απ’ τον δικό τους κόσμο
Παρά τις υποδείξεις τυχαία λευίτη
Παρακειμένου ασκητή και δη στυλίτη
Ακολουθούν πιστά απέλπιδες τυφλοί
Από ένα βάθος απροσδιόριστο ηχούν καμπάνες
Ματαίως προσπαθώντας να συνομιλήσουν
Στον σκοτεινό αφέγγαρο πηχτόν αιθέρα
Που δύσκολα οι τραυματισμένες νότες διαπερνούν
Κι εμείς ως τον λαιμό στα χαρακώματα χωμένοι
Πενθούμε για τις απώλειες νυχτωμένοι
Μετρώντας τους απόντες και θρηνούμε
Αδέσποτες σκιές της νύχτας
Ιεραπόστολοι μιας ροδοδάκτυλης αυγής
Τελάληδες χαράς ίδιας με τον ορίζοντα
Που απομακρύνεται όσο τον πλησιάζεις
Φυγάδες χάνονται στα όνειρα πιο πέρα
Βρέχει και πνίγονται τ’ αχνάρια της Εξόδου
Κανείς Φαραώ δεν τους καταδιώκει
Ούτε άρματα πολεμικά δρεπανοφόρα
Μονάχοι συνεχίζουν μ’ οδηγό τη χωλή νύχτα
Στους πλέον ασύνδετους με την αφετηρία δρόμους
Αγνώστου προορισμού τής τύχης ταξιδιώτες.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

wings

Νίκος Δόικος, Απλά πράματα

Ποιος χτυπά την πόρτα
Θέλω να ξέρω
Ποιος μπαινοβγαίνει στο κελί
Πόσην ανάμνηση κρύβουν
Χιλιάδες βιβλία
Πόσην επιθυμία η ροδιά μου

Απλά πράματα

Σαν τα γράδα του τσίπουρου
Το χρυσάφι στο στάχυ
Γιατί βαφτίζουν μέλλον
Χτεσινές πανωλεθρίες
Πόσα φιλιά και πόσα δάκρυα
Σε φέρνουν πίσω

Απλά πράματα

Με μια παλιά πληγή παρέα
Σκοτώνουμε τον χρόνο μας
Μ’ ένα μπουκάλι αρχέγονες κατάρες
Που διώχνουν τις κουραστικές χαρές

Απλά πράματα

Λεπτή χρυσή αλυσίδα
Με κρεμαστό αστεράκι
Να σε φυλάει απ’ τον βοριά
Κι απ’ το μεράκι
Χρυσό βελανιδιάς στεφάνι
Να σφίγγει το μυαλό μου
Ως υπενθύμιση κληρονομιάς
Εθελουσία υποταγή
Σ’ ένα παλιό αφήγημα
Που όταν μεθώ θυμάμαι και θρηνώ

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

wings

Νίκος Δόικος, Αδέσποτη στιγμή

Στων καιρών τα δυσεύρετα ξέφωτα,
για μια στιγμή, η αιωνιότης γίνεται δική σου.
Για μια στιγμή, μονάχα, ο κόσμος σού προσφέρει
μοναδική ευκαιρία να τον αλλάξεις.
Άδραξε τούτη την αδέσποτη στιγμή.
Δεν σου ξαναχαρίζεται.
Ανεπανάληπτ’ είναι.
Άμα δειλιάσεις τιμωρείσαι
μ’ αιώνια λησμονιά και ανυποληψία.
Εφτά φορές χειρότερη απ’ τον θάνατο.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

wings

Νίκος Δόικος, Πολεμάω

γράφω για τους απόβλητους των πατρικίων
για ολοκαυτώματα νηπίων
ακήρυχτους πολέμους σιωπηλούς
βλέπω δέκα χιλιάδες αγγέλους τυφλούς
ένας μονόφθαλμος τους οδηγεί στον ηγεμόνα
ακούω τις ομοβροντίες ηλιθίων
εκρήξεις θεώμαι «ειρηνοποιών» οβίδων
σε κενοτάφια τύμβους απόντων ποιητών
τραγουδώ την ύβρη του ταμείου ανεργίας
τις δημοπρασίες πολιτικών εκτροφείων
στις γαλάζιες πλαγιές των αστέρων
κι οι Ποιητές απ’ το λημέρι φωνάζουν
τι βλέπεις μωρέ τι σκέφτεσαι τι κάνεις
πολεμάω μαζί με τους αδέσποτους μαχητές
τους εξοστρακισμένους
με τις πόρνες που κουβαλούν αγκαλιά
τα ορφανά στα θλιμμένα δάση
και στους χάσκοντες κρατήρες όπου
περιστέρες απιθώνουν κλωναράκια ελιάς
μέσα στο λιοπύρι με τις οσμές του θανάτου
βλέπω δέκα χιλιάδες αγγέλους να εφορμούν
μ’ εφ’ όπλου λόγχη φωτός σε πλαγιές παπαρούνας
και πιο κάτω που η πεύκη σκιάζει τους ρόχθους
βλέπω πελάγη να γαληνεύουν
μπροστά στο μεγαλείο των ταπεινών
βλέπω ακακίες αγκαλιασμένες
δίπλα στο παραγώνι των καιρών
τα δάκρυα να κυλούν μιας άφατης χαράς
στους μαρμάρινους δρόμους όπου
τα πάθη φυτεύονται κάτω από δακρυρρόες
κι ανθίζουνε κρίνα και σμύρνα κι αγάπες λαών

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

wings

Νίκος Δόικος, γάμος

ο Ουρανός παντρεύτηκε την Ποίηση
και γέμισαν αστέρια οι προμαχώνες
στρατώνες γίναν ελαιώνες
τα λατομεία ευαγή αμφιθέατρα
και στις στοές τις αλευτέρωτες
φυτρώσαν έρωτες

Από τη συλλογή η μαγεία τού 9 (2021)