Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, στα νύχια σαρκοβόρων

οι ωραίοι στίχοι
τα εμπνευσμένα ποιήματα
σε κάθε γλώσσα και εποχή
δεν άλλαξαν ούτε μια λέξη
στη δολοφονική ιστορία του κόσμου
και στα μελλοντικά σενάρια φρίκης

από την πιο ταπεινή καλύβα
ως τα βασιλικά ανάκτορα
και ως τις εσχατιές του σύμπαντος
νόμος υπήρξε και θα είναι πάντα
η δύναμη, η βία, η εξουσία
ενώ η ποίηση θα προσθέτει
την παρήγορη πινελιά ομορφιάς
και θα αναπέμπει
μία ψευδαίσθηση ελευθερίας

στα νύχια και τα δόντια σαρκοβόρων
είμαστε καταδικασμένοι ν’ ανασαίνουμε
στα νύχια και τα δόντια σαρκοβόρων
γράφουμε και ονειρευόμαστε

Από τη συλλογή φαντάσματα (2020)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, επανόρθωση

δεν ξέρω σε κάτι ελάχιστο
αν ωφελεί ο λυγμός
η αυταπάτη
και η επίκληση στο ανύπαρκτο

δεν ξέρω καν τι γυρεύω εδώ
τι ψάχνω τόσα χρόνια μέσα στο σκοτάδι
για να εισπράξω τραύματα και διαψεύσεις
και αν δεν θα ’ταν προτιμότερο
να μην είχα γεννηθεί ποτέ

έτσι κι αλλιώς
ήρθα στον κόσμο ανεπιθύμητος
και το αρχικό αυτό λάθος
ακολούθησαν άλλα πολλά
λάθη δικά μου αποκλειστικά

έστω λοιπόν και με μεγάλη καθυστέρηση
μια επανόρθωση επιβάλλεται
επίκειται κάτι σωστό επιτέλους
που θα διαγράψει οριστικά
όλα τα προηγούμενα λάθη

Από τη συλλογή φαντάσματα (2020)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αθανασία

πέθανα και ξαναγεννήθηκα
χίλιες φορές ως τώρα
σε διάφορες χώρες κι εποχές
μίλησα πολλές γλώσσες
αγάπησα τον άνθρωπο
σε κάθε χρώμα και μορφή
έζησα άπειρες παραλλαγές
στην περιπέτεια της ύπαρξης

κι όλα όσα έζησα κι έμαθα
από τον ανεξάντλητο ωκεανό
βρίσκονται κάπου μέσα μου ανεξίτηλα
μα δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως
γιατί θα ήτανε για μένα αδύνατον
ν’ αντέξω τόση έκταση και τόσο πόνο
τη γνώση γενεών και αιώνων

έτσι λοιπόν εκεί που γράφει θάνατος
εγώ διαβάζω αναγέννηση
και πίσω από κάθε τάφο
βλέπω ν’ ανθίζει ένα λουλούδι
όταν τελειώνει γνωστή μια περιπέτεια
πέφτουν ξανά τα ζάρια
κι αρχίζει μια περιπέτεια άγνωστη
σαν πάνω σε άγραφο χαρτί

Από τη συλλογή φαντάσματα (2020)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ανώνυμοι

είμαστε όλοι ανώνυμοι
άμμος που σκορπίζει ο χρόνος
στην έρημο του κόσμου

στιγμιαίες λάμψεις
φτερουγίσματα
προσωρινή απόδραση
από το τίποτα στην αυταπάτη

ζούμε τα δευτερόλεπτά μας
σ’ ένα περίπλοκο οικοδόμημα
επινοούμε θρησκείες και θεούς
μήπως και παρηγορηθούμε
για την αφόρητη αλήθεια του πεπρωμένου

είμαστε όλοι ανώνυμοι
εναλλασσόμενες σκιές της ύπαρξης
φαντάσματα σε θέατρο παραλόγου

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το ατέλειωτο ταξίδι

με κάτι απ’ τη φωτιά
κι από το τελευταίο του φως
μας γέννησε ένα άστρο μακρινό
και στη μεγάλη σκοτεινιά
μας εκσφενδόνισε
ν’ αναζητήσουμε μια νέα πατρίδα

ατέλειωτους αιώνες ταξιδέψαμε
πεθάναμε και ξαναγεννηθήκαμε
μάθαμε να μιλάμε αλλότριες γλώσσες
μάθαμε να αγαπάμε
ξένους και αφιλόξενους πλανήτες

η ψυχή όμως και μόνο εκείνη
γνωρίζει πάντα την καταγωγή μας
είναι η μοναδική πυξίδα μας
καθώς μες στο σκοτάδι ταξιδεύουμε
απλώνοντας σπασμένα δάχτυλα
προς την πατρίδα και το φως

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αισιόδοξος

όπως εκείνος που σφυρίζει
έναν χαρούμενο σκοπό μες στο σκοτάδι
που απλώνει ένα χέρι
σ’ έρημους δρόμους
ή ανάβει ένα φως
σε λάμπα καμένη από καιρό

κι όπως εκείνος που επιμένει
να γράφει πάνω στο νερό
που παραπατάει συχνά
αλλά δεν πέφτει στον γκρεμό

αισιόδοξος όπως εκείνος που φοβάται
μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα
αλλά σηκώνει το κεφάλι
και αντικρίζει πίσω απ’ τις κάννες
ένα πουλί να φτερουγίζει στον ουρανό

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, κάπου εδώ περιπλανιέται

βλέπω μια γκρίζα και μελαγχολική
παλιά φωτογραφία της γενέθλιας πόλης

από τη μια άκρη της παραλίας ως την άλλη
βυθίζομαι στα κάθετα δρομάκια
στα λιτά έρημα καφενεία
στα μέγαρα με τα κλειστά παραθυρόφυλλα

κάπου εδώ κρύβεται η νιότη μου
κάπου εδώ περιπλανιέται
με το βλέμμα χαμένο στον ορίζοντα
επαναστατημένη κι ονειροπόλα

μια νιότη που δεν γνώριζε την αθωότητά της
κάπου στο παρελθόν περιπλανιέται
στο τίποτα και στο πουθενά
και πίσω από δακρυσμένα μάτια

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η θέα της πλατείας τον χειμώνα

η απέραντη έρημη πλατεία
και τα κλειστά παραθυρόφυλλα απέναντι
δίδαξαν στην αθωότητα τον χειμώνα
της δίδαξαν την απουσία και τη μοναξιά
με τους ήχους της ζωής να φτάνουν
μισοσβησμένοι από μακριά

άλλοτε πάλι τη διδασκαλία ενίσχυαν
η μονότονη βροχή στο χώμα
ή ο δυνατός βόρειος άνεμος
που σάρωνε κάθε παρήγορη αυταπάτη

ώρες μόνο του στο άδειο σπίτι
το παιδί δεν έκλαψε ποτέ
καθόταν σιωπηλό στο μικρό μπαλκόνι
με τα πόδια απλωμένα στα κάγκελα
και κοίταζε τη γυμνή πλατεία
από τη μια άκρη ως την άλλη
σαν να ονειρευόταν τον θάνατο
τη φυγή μέσα απ’ τον θάνατο
πάνω σ’ ένα καράβι με κόκκινα πανιά

πώς τελικά επιβίωσε το παιδί και πώς μεγάλωσε
είναι μια άλλη ιστορία με πολλά επεισόδια
το βέβαιο είναι ότι πάντα ταξίδευε
με το κόκκινο καράβι προς τον θάνατο
κι ότι αυτή η ισόβια περιπέτεια
ήταν η πιο γνήσια έκφραση της ψυχής του

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, δακρύζει η γνώση

είναι αδιέξοδη
είναι καταθλιπτική
κι όμως όλοι αγωνίζονται να την κατακτήσουν

όσο όμως πιο πολύ κανείς βυθίζεται
στον ωκεανό της γνώσης
τόσο πιο έντονα νοσταλγεί την αθωότητα
εκστατικά κοιτάζει τα παιδιά
που τόσο απλά, τόσο φυσιολογικά
απολαμβάνουν το ανεκτίμητο αγαθό
που εκείνος έχει στερηθεί για πάντα

η γνώση όλου του κόσμου
δακρύζει
μπροστά σ’ ένα παιδικό χαμόγελο

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, φιλάργυρος

ωραία κοσμήματα
περίτεχνα
στην όψη τους που χάραξε αρχαίος τεχνίτης
βλέπω το αίμα να κυλάει σαν ταξίδι
ν’ αστράφτουν μυστικά οι αιώνες

ωραία κοσμήματα
βελούδινα
γενεές που σφυρηλάτησαν στο χώμα
καμιά φορά τους ψιθυρίζω λέξεις
τ’ αγγίζω έτσι αυθόρμητα, εκστατικά

όντα θνητά και μαγικά
ένα όνειρο που επιβιώνει
στο θηριοτροφείο της πόλης
ψυχές που πάντα αναζητούν το φως

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η μηχανή του χρόνου

το άγγιγμά σου καταργεί τη μνήμη
κάθε χαρά και κάθε θλίψη
κι αποκαλύπτει έναν απέραντο ουρανό

είσαι η μηχανή του χρόνου
που μαυρίζει τα μαλλιά πυρώνει το αίμα
και με ξαναγυρίζει στα δεκαοχτώ μου χρόνια

πυροδοτεί έναν εκρηκτικό μηχανισμό
κατεδαφίζει τις συμβάσεις
για να ανθίσει στα συντρίμμια τους
ένα κόκκινο μεθυστικό λουλούδι

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η θλίψη και το φως

υμνούνται απ’ την αρχή του κόσμου
όμως για μένα είναι πρωτοφανέρωτα
και με μαγεύουν πάντα με εμπνέουν

το φως στα μελαγχολικά σου μάτια
η θλίψη στο γλυκό χαμόγελό σου

και γράφω
γράφω αν και γνωρίζω
ποια είναι τα αληθινά ποιήματα
πόσο αδύναμες είναι οι λέξεις
μπροστά στη θλίψη και το φως

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ο έρωτας

αιθέριο λεξικό
που έχει εξοστρακίσει
τις λέξεις φθορά προδοσία τέλος

κόκκινο πυροτέχνημα
που καταυγάζει τη σκοτεινιά
και πέφτοντας αφήνει αποκαΐδια

μνήμη ανίκητη
που ανέτειλε στον ουρανό
και λάμπει σαν αστέρι

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, όλα τελειώνουν κάποτε

το ανεπαίσθητο άρωμα της προσμονής
τα βήματά της στη γωνιά του δρόμου
ένα τρέμουλο στα γόνατα
η απόλυτη εγκατάλειψη στην αγκαλιά του

όλα τελειώνουν κάποτε
στα μάτια η εξαίσια λάμψη
στα χείλη ή στο μολύβι
η μεγάλη αγάπη
το κάθε τι που ήταν για πάντα

όλα φθείρονται
όλα προδίδονται
όλα τελειώνουν κάποτε

και μένει απορημένη
βουβή και δακρυσμένη
πάνω από τα ερείπια
η ψυχή
μονάχα αυτή
που πίστεψε βαθιά
κι αρνείται απελπισμένα
τη νομοτέλεια του θανάτου

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, θαύματα φθινοπωρινά

οι πορτοκαλί καρποί του πυράκανθου
που απλώνει αιχμηρά τα κλαδιά του
ανάκατα με το βαθυκόκκινο μεθυστικό
του κισσού που τυλίγεται ως ψηλά
στα μαύρα κάγκελα απέναντι
συνδυάζονται με το βαθύ πράσινο της συκιάς
και όλες της τις πρασινοκίτρινες αποχρώσεις
ως το απαλό χάδι της ελιάς
που αγγίζει το μπαλκόνι μας

και όλα αυτά κι άλλα πολλά
όπως η ροδιά που λυγίζει
από το βάρος των καρπών
χωρίς καμιά φροντίδα ανθρώπου
μόνα στο δάσος της πρασιάς
να τρέφονται και να ανθίζουν
από το χώμα και τον ουρανό
και κάθε τόσο ένα πουλί
να ξεπετάγεται απ’ τον κόρφο τους
και ως ψηλά να φτερουγίζει στο γαλάζιο

κάτω απ’ το πίσω μας μπαλκόνι
απλόχερα είναι σκορπισμένα
τα θαύματα του φθινοπώρου
ανάμεσα σε μεγαθήρια του μπετόν
και κρεμασμένα ρούχα στα μπαλκόνια

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)