Τόλης Νικηφόρου

[banned]

Αναστασία, σου οφείλω μιαν απάντηση από προχτές. Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του επιστημονικού συγγράματος με τίτλο «Περί της φύσεως των ξωτικών και άλλων δαιμονίων». Και αισθάνομαι δέος.

Έχεις δίκαιο, είναι και πυγολαμπίδα. Και χίλια δυο άλλα. Ένα σου λέω. Πρόσεχε. Όταν λέει «ζήστε λίγο πιο ανέμελα ... όπως η φωτιά», καταλαβαίνεις ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Πλάσμα ενός άλλου κόσμου.

[Anastasia]

Ναι, αλλά αυτός είναι ο λόγος που τα ξωτικά και τα υπόλοιπα αερικά είναι εξαιρετικά γοητευτικά και ερωτικά. Μας τραβούν στο μυστήριο και το επικίνδυνο, έτσι δεν είναι;

[banned]

Δυστυχώς έτσι είναι. Το μυστήριο και το επικίνδυνο είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Σήμερα, μάλιστα, πρέπει να προσέχουμε ακόμη περισσότερο. Γιατί το ξωτικό γιορτάζει. Έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα φορέσει το κόκκινο φουστάνι του και τα πράσινα μάτια του. Κίνδυνος - θάνατος.

Τί γιορτάζει; Εκείνο ξέρει και ελπίζω να μας πει κι εμάς. Ως τότε τσιμουδιά, δεν πρέπει να το μάθει κανείς άλλος, έτσι;   

[Anastasia]

Εννοείται! Αν και φοβάμαι ότι υπάρχουν πολλά μάτια κρυμμένα στο σκοτάδι.

[banned]

Μπαααα. Εδώ είναι ερημιά. Κανένας δεν μας ακούει, κανένας δεν μας βλέπει. Το ξωτικό ξύπνησε μεν, αλλά ασχολείται με βραδινούς καθρέφτες και θλιμμένες αλεπούδες.

[Anastasia]

Ωραία, τότε. Πρόσεχε μόνο μην κουνάς πολύ τα φύλλα γιατί πέφτουν δροσοσταλίδες και θα μας ακούσει.

[banned]

Δεν τ' αγγίζω καν. Γιατί ξέρω ότι μερικές φορές στα φυλλώματα πάει και κρύβεται.

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σαν ποίημα μιας εποχής για πάντα ξεχασμένης

όπως το σούρουπο ανθίζει η θάλασσα με σκόρπιες λάμψεις και μυστικές φωνές μέσα στα χόρτα τρεμοφέγγουν, έτσι αναδύομαι κι εγώ απ’ το σώμα μου στο άγγιγμά σου. μας περιμένει μια παραλία ερημική μες στο σκοτάδι, με κόκκινα πανιά ένα πλοίο που όλο τον χρόνο ταξιδεύει, η ανάσα σου ένας ψίθυρος μες στο δικό μου χνώτο. αγάπησέ με. σαν όνειρο στα μάτια ενός παιδιού, σαν ποίημα μιας εποχής για πάντα ξεχασμένης, και σαν το κάτι εκείνο που δεν δόθηκε ποτέ και σε κανένα

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

Το ποίημα γράφτηκε τον Αύγουστο του 2007 και είχε αρχικά δημοσιευτεί στο Translatum.

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το σκοτεινό υπόγειο της γραφής

ξέφυγε ανεπαίσθητα και πέφτει

διάφανη και λαμπερή σταγόνα
γράμμα αναλφάβητο
τους στίχους ένα-ένα που νοτίζει
μέχρι το σκοτεινό υπόγειο της γραφής

ψηλά τα μάτια σου εκστατικά
τίτλος σε βουρκωμένο ποίημα

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Μανδραγόρας, τεύχος 38 (Απρίλιος 2008)

[wings]

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους ποιητές μας και ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Να σας ευχαριστήσω και εκ μέρους όλων των άλλων. Πάντως, το μεγαλύτερο ευχαριστώ οφείλεται σε σας και στην αγάπη σας. Το ξέρω καλά ότι χωρίς αυτήν τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει.

Το μεγαλύτερο ευχαριστώ το οφείλουμε στους ποιητές μας που μας ξεναγούν στο σκοτεινό υπόγειο της γραφής. Και που μας κρατούν τρυφερά το χέρι για να μην τρομάζουμε στο μαύρο σκοτάδι του υπόγειου. Και που μοιράζονται μαζί μας την αγάπη τους για το φως που γεννιέται μαζί με κάθε νέο ποίημα. Κι έτσι μας μαθαίνουν τι θα πει ποίηση και ζωή.

Χρόνια σας πολλά, Τόλη!

[lionpsyche]

Χρόνια Πολλά και από εμένα. Ένα "ευχαριστώ" δε φτάνει σε όλους τους ποιητές μας, αλλά όταν βγαίνει από καρδιάς, τότε πιστεύω πως είναι αρκετό. Utopia να ζήσεις! Όσον αφορά την απάντησή σου, δηλαδή είχες προβλέψει για μένα πριν από μένα; Σ'ευχαριστώ!!! Το ξέρεις ότι ο φόβος να ξεδιπλώσουμε τις ζωγραφιές που κρύβουμε μέσα μας είναι ο χειρότερος; Αν γίνει αυτό, τότε έχει γίνει και το πιο βασικό βήμα στη ζωή μας. Αρκεί να το κάνουμε. Και η αρχή, πίστεψέ με, είναι πολύ δύσκολη, δυστυχώς...

[banned]

Περισσότερο τους ποιητές τρομάζει το μαύρο σκοτάδι του υπογείου, Βίκυ. Γι' αυτό συνεχώς αναζητούν το φως.  Γι' αυτό τραγουδάνε σαν μικρά παιδιά. Κρατάνε τρυφερά το χέρι των συντρόφων τους για να πάρουν και να δώσουν δύναμη. Και τους ξεναγούν στο μυστήριο που και οι ίδιοι μόλις υποπτεύονται. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ είναι να κρατάμε σφιχτά το χέρι του άλλου.

Σ' ευχαριστώ, lionpsyche. Πρέπει να βρούμε το θάρρος να απλώσουμε τις ζωγραφιές μας στον κόσμο (ένα πρώτο βήμα ίσως είναι να με λες Τόλη). Οι ζωγραφιές δεν μας ανήκουν, μας δόθηκαν για να τις δείξουμε στους άλλους, για να τις μοιραστούμε με τους άλλους. Όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο ακριβά κι αν κοστίζει. Το ξέρω, το έζησα, το πλήρωσα.

[lionpsyche]

Εγώ ακόμα το πληρώνω, Τόλη μου!

[banned]

Μην ξεχνάς ότι ο πόνος σε έχει κάνει πλουσιότερη ως άνθρωπο. Με περισσότερες ζωγραφιές.

Εύχομαι να ήταν αλλιώς τα πράγματα, αλλά όλη η καλλιτεχνική δημιουργία περνάει μέσα από την κοιλάδα των δακρύων.

[wings]

Θα προτιμούσα τελικά να είχαμε λιγότερους «ζωγράφους» και περισσότερους ευτυχισμένους ή έστω χαρούμενους ανθρώπους, και αναμφίβολα λιγότερα «βουρκωμένα» ποιήματα.