Βασίλης Ιωαννίδης, Άτιτλο (είναι κάτι άναρθρες κραυγές...)
είναι κάτι άναρθρες κραυγές
κάτι οιμωγές
έρημων δέντρων μες στη νύχτα
πλέκονται τα κορμιά
και τα φιλιά
σφιχτά
σαν κεντημένα άστρα
όμως ο άνεμος φυσά
μας βρίσκει αδύναμους
και μας πετά πάνω στα βράχια
*
Στο ένα σου χέρι
είναι τ’ άστρα
και στ’ άλλο το φεγγάρι
μα ο ήλιος δεν είναι κανενός.
Από τη συλλογή Φεγγάρια στο βυθό (1995)