Μαρία Θανοπούλου, Οι φιλοπαίγμονες σκέψεις
Αντί προλόγου
Ευτυχισμένη γυναίκα δηλώνω, αφού υπάρχει μία σελίδα όπου μπορώ να τοποθετώ απαλά τις μοναχικές μου σκέψεις. Ξέρετε πόσο ευαίσθητες είναι τούτες οι περίεργα αόρατες κολλημένες πάνω στους νευρώνες της σωφροσύνης;
Η μουσική της μάζας ψάχνει πρόσθετες μα, σα δεν υπάρχουν διαθέσιμες, αναπολεί τα παλιά όπου χαντακώνει σώμα και νου. Σκαλίζει τη μελωδία του αφανέρωτου στίχου! Νέο ποίημα γραφής προτρέπει καλότροπα τους ευπρεπείς συγγραφείς να αφήσουν πλευρά της ψυχής πάνω σε ολόλευκα χαρτιά. Μία νέα αρχή προσδοκία μαζεύει τη σύνθεση. Τότε ξεκινά να αισθάνεται ο λιλιπούτειος αθάνατος. Εκφύεται με λέξεις φιλιά κι οι προτάσεις μετατρέπονται σε οικογένειες. Εκεί ανήκουν οι συγγραφείς, οι ραψωδοί του κόσμου.
... εκεί όπου μέσα από το «σαράκι» γεννιέται η σκέψη, αυτή η πολύτιμη σαφέστατη μορφή. Ξαποσταίνει η αρχή της πεθυμιάς σφυρηλατώντας ουρανούς ήλιων, ενώ κάθε δημιουργός εκβάλλει ακτινωτές, παιχνιδιάρες, ηχηρά αθώες στάμπες! Μεταβάλλεται η ρευστότητα του θάρρους. Τότε το φως απελευθερώνει τα μαγικά κουτιά του διαλογισμού.
Ποθώ και βιώνω μαγικές, αισθαντικές σελίδες. Καθίσταμαι αόρατη, θεραπευτική μητέρα της γραφής διανόησης, αρωγός μιας αγάπης που ελάχιστοι δυστυχώς ανασαίνουν. Εκεί ριζώνω κουβεντιάζοντας στα αποδυναμωμένα λόγια μυστικά...
Δεκέμβρης 2004
Από τη συλλογή Το αλκοολούχο ύδωρ (2005)
