Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 09 Jul, 2007, 12:51:20

Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Post by: wings on 09 Jul, 2007, 12:51:20
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου (1940-2022)

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg37.imageshack.us%2Fimg37%2F1035%2Fkarahaliou.jpg&hash=db8d5714c59c2d28672d8cdd2abe52b3f5d61d1b)

Γεννήθηκε το 1940 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σορβόνη στις οπτικοακουστικές μεθόδους διδασκαλίας. Δίδαξε σε πολλά σχολεία σχηματική ποίηση (ιδεόγραμμα) και έδωσε διαλέξεις με το ίδιο θέμα. Συνεργάζεται με αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις 21 Μαρτίου του 2022.

Το ιστολόγιο της ποιήτριας: http://melitatokakarachaliou.blogspot.gr/2014/06/blog-post_9570.html

Ποιητικές συλλογές:
«Περάσματα», εκδ. Βιβλιοεμπορική, Θεσσαλονίκη, 1980
«Περιπλανήσεις» εκδ. Εγνατία, Θεσσαλονίκη, 1983
«Ιδεογράμματα» (δίγλωσση έκδοση στα Ελληνικά και τα Γαλλικά), εκδ. Κώδικας, Θεσσαλονίκη, 1995
«Η νύχτα γεννιέται υγρή (δίγλωσση έκδοση στα Ελληνικά και τα Γαλλικά), εκδ. Τραμάκια, Θεσσαλονίκη, 1997
«Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου» (δίγλωσση έκδοση στα Ελληνικά και τα Γαλλικά), εκδ. Μπίμπης, Θεσσαλονίκη, 1999
«Ανάφλεξη Στιγμών» (δίγλωσση έκδοση στα Ελληνικά και τα Γαλλικά), εκδ. Μπίμπης, Θεσσαλονίκη, 2004
«Αυτοανθολόγηση», εκδ. Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, 2005
«Αποικία κοχυλιών» (δίγλωσση έκδοση στα Ελληνικά και τα Γαλλικά), εκδ. Αρμός, Αθήνα, 2008

Δοκίμια:
«Από το Θεόκριτο στο Λογογράφημα» (δοκίμιο για τη σχηματική ποίηση (ιδεόγραμμα)), εκδ. Κώδικας, Θεσσαλονίκη, 1995
«Ανθολογία Βαλκανίων Ποιητών», εκδ. Διαβαλκανικού Κέντρου Βιβλίου, Θεσσαλονίκη, 1997

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Re: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Post by: banned on 01 Sep, 2007, 17:53:37
Με πρωτοβουλία της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου και της Αλβανίδας ποιήτριας Έβις Κάγια, εκδόθηκε το 2005 μια δίγλωσση Ανθολογία 10 ποιητών μεταναστών από την Αλβανία και 10 ελλήνων ποιητών από τη Θεσσαλονίκη με τίτλο, Πελαργοί των Βαλκανίων. Ο τότε γενικός πρόξενος της Αλβανίας στη Θεσσαλονίκη (και ποιητής) είπε ότι θα φροντίσει να μεταφραστεί η ανθολογία και να κυκλοφορήσει σε όλες τις βαλκανικές χώρες.

Με την ευκαιρία, θα ήθελα να τονίσω ότι καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες ότι, όπως τη δεκαετία του '60 εμείς θρηνούσαμε για τις συνθήκες ζωής στις «φάμπρικες της Γερμανίας», έτσι τώρα άλλοι εκπατρισμένοι εκφράζουν τον πόνο τους για τις συνθήκες ζωής στις φάμπρικες και τα χωράφια της Ελλάδας.
Title: Re: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Post by: wings on 01 Sep, 2007, 18:11:00
Quote from: utopia on 01 Sep, 2007, 17:53:37
Με την ευκαιρία, θα ήθελα να τονίσω ότι καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες ότι, όπως τη δεκαετία του '60 εμείς θρηνούσαμε για τις συνθήκες ζωής στις «φάμπρικες της Γερμανίας», έτσι τώρα άλλοι εκπατρισμένοι εκφράζουν τον πόνο τους για τις συνθήκες ζωής στις φάμπρικες και τα χωράφια της Ελλάδας.

Όσο κι αν θέλουμε να τα «προσπεράσουμε» όλα τούτα ούτε ξεχνιούνται ούτε είναι αμελητέα. Και, ναι, οι ξένοι εκπατρισμένοι που φτάνουν στη χώρα μας δεν βρίσκουν το δρόμο τους στρωμένο με λουλούδια – κάθε άλλο, θα ’λεγα.
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Δύο κόσμοι
Post by: wings on 26 Mar, 2008, 17:30:35
https://www.youtube.com/watch?v=a5SoNUdJli0

Ο αμανές της καληνύχτας (παραδοσιακό Σμύρνης / ερμηνεία: Αντώνης Διαμαντίδης (Νταλγκάς))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Δύο κόσμοι

Δύο κόσμοι ερωτοτροπούν
με μια κορδέλα βαθυγάλαζη
η λάγνα Ανατολή από τη μια
η φωτισμένη Δύση από την άλλη
–Πάνω στα χίλια βότσαλα καθισμένη
έβλεπα την ιστορία να ταξιδεύει–

Με κοφτερές δρεπανιές τ’ αγέρι, από την
αντιπέρα ακτή πατρίδα του Ηρόδοτου
κεντρίζει τον αστραφτερό Δίκαιο.
Ο φαντάρος χωμένος στο αμπρί
δίνει αναφορά για τα σήματα
–Τ’ αρχαία νήματα κόπηκαν,
τα πλοκάμια του τόπου ψαλιδίστηκαν–

Η βαθυγάλαζη κορδέλα καίγεται
από τον πυροδοτημένο ήλιο
τα γλαροπούλια μετέωρα
εκσφενδονίζουν αιχμές λευκές
Απ’ αντίκρυ φτάνει –μακρόσυρτος αμανές–
η πνοή του ανέμου
και πλάι μου η φωνή του σκοπού:
Αλτ! τις ει;

Απόβραδο.
– Βαθιά τομή στα πλεμόνια του καιρού η πυρπολημένη κορδέλα
Επειδή η ιστορία ταξιδεύει πάντα.

Από τη συλλογή Περιπλανήσεις (1983)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Μία λύπη
Post by: wings on 09 May, 2008, 14:50:07
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Μία λύπη

Μία λύπη στα μάτια σου λιμνάζει,
όπως η υγρασία της βροχής
τον ουρανό διαπερνάει,
σαν πέλαγος απέραντη
ηλεκτρισμένη και παγερή.
Κυκλοφορεί ανάμεσα στις λέξεις σου
που απορούν μέσα στο ποίημα.
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Τα μάτια σου
Post by: wings on 10 Jun, 2008, 15:43:10
https://www.youtube.com/watch?v=35YMelR8Dyc

Bill Conti & Michael Leeson, For your eyes only (Sheena Easton, 1981)

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Τα μάτια σου

Πυρκαγιάς καλωσόρισμα στου ρόδου τις καμπύλες
Ρίζα αρχέγονη στον θαλασσένιο ανθώνα
Σκίρτημα τόξου στις σταλαγματιές των ίσκιων
Γεύση μελιού στον κόρφο της απαρνημένης μέρας
Μεθύσι χρυσόμυγας στην απολιθωμένη χαραμάδα
Ανάσα θύελλας στη νοσταλγία της στέπας
Άρμενα ηδονής στη σκαλωσιά του χρόνου ακουμπισμένα
Τα μάτια σου.

Από τη συλλογή Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου (1999)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ένα δάκρυ
Post by: wings on 22 Jul, 2008, 18:09:19
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ένα δάκρυ

Ένα δάκρυ αθόρυβο σαν σιωπή
την αγωνία του εξομολογείται,
αυτήν την ώρα την ανύσταχτη
που ολομόναχη συντρίβεται,
καθώς οι λογισμοί ανηφορίζουνε
στο δικό τους δύσβατο μονοπάτι.

Από τη συλλογή Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου (1999)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ας κυλούσε
Post by: wings on 13 Aug, 2008, 16:35:53
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ας κυλούσε

Σε αυγές θαμπών ημερών ανάμεσα
ξεπλένει τον μανδύα του ο χρόνος
κι αιχμάλωτο κρατά της νοσταλγίας το μαργαριτάρι.
Η μυρωδιά των ερειπίων διαρκής
σε ανύπαρκτες συγκομιδές
κι ασάλευτα φυλλώματα
με τη θλίψη ομονοεί.

Πού να τελειώνει άραγε ο πρώτος μου εαυτός,
μιας παπαρούνας τη μέθη ντυμένος
που τώρα την τραγουδά η σιωπή της θάλασσας
σε νύχτες δίχως πρωί
και η οργή του ανέμου,
που ξεθυμαίνει στα ύφαλα του πεπρωμένου.

Ρόδα και υάκινθοι
ας λούζονταν ξανά
στο φως που βλασταίνει
από την ερεθισμένη σάρκα του γυμνού καλοκαιριού
και λάβα ανυπόταχτη, μέσα από ξεχτένιστες στιγμές, μυρωμένες,
στις φλέβες μου ξανά ας κυλούσε.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πανδώρα, τεύχος 20 (Μάιος-Νοέμβριος 2007)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Κάποιες φορές
Post by: wings on 29 Aug, 2008, 02:39:15
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Κάποιες φορές

Κάποιες φορές συμβαίνει
όταν τα χρώματα παίρνουν να ξεθωριάζουν
η θάλασσα να σκοτεινιάζει
αποκαμωμένη από την προσμονή.
Τότε οι όχθες της κεντούν
ένα τίποτα ανελέητο
από θλιμμένους παφλασμούς.
Και μέσα στην ταριχευμένη δοκιμασία
η νύχτα εκκρίνει πιότερη μνήμη
κάτω από την υπεροψία των αστεριών,
κάτω από τ’ ουρανού το πολυσύλλαβο ερωτηματικό.
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Τα δικά μας βήματα
Post by: wings on 13 Sep, 2008, 13:29:36
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Τα δικά μας βήματα

Μια αχνή φωτεινή γραμμή
μία αστραπή, ίσως τώρα,
μας μαθαίνει τα δικά μας βήματα.
Όχι, δεν έχει μνήμη ο ρυθμός τους.
Σαν τραγούδι ηχεί μέσα μας,
τη μακροζωία του τώρα με αντηχήσεις αφηγείται.
Όχι, δεν έχει μνήμη ο ρυθμός τους.
Μόνον μία πνοή σχηματισμένη
την ομορφιά θηλάζει
από συλλείτουργο αισθήσεων.       
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Απόψε
Post by: wings on 28 Sep, 2008, 22:57:08
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Απόψε

Καλπάζει ο πυρετός
στου φωτός ανάμεσα το πέλαγος
και του αγέρα
κι απ’ της ψυχής τα ύφαλα
πόθος αναδύεται.
Απόψε,
που η εξομολόγηση άφωνη
του κόσμου τον άξονα μετατοπίζει,
ελευθερώνοντας το πέρασμα του ονείρου.       
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Στην αντίπερα όχθη
Post by: wings on 15 Dec, 2008, 02:24:46
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Στην αντίπερα όχθη

Στην αντίπερα όχθη σάς αντάμωσα
να λούζετε τα μαλλιά σας
στο φως «του ήλιου του πρώτου»,
όπως λεν,
στο διάβα των αιώνων.

Καίτη, λάμψη χλόης υπερήφανης
δάκρυ πετρωμένο στα γαλάζια ρήγματα.

Κατινάκι, ξέσπασμα σαντουριού μελαγχολικό
στους μαύρους καπνούς άλλων καιρών.

Κατίνα, άρωμα τζιτζιφιάς ερεθιστικό
στις ρίζες της σκόρπια φυλάγει ρουμπίνια.

Αικατερίνη, ολοπόρφυρη ανεμώνη θαλασσινή
μέτοικος στων ίσκιων την καλημέρα.

Όλες αυτές είσαι εσύ
μοναδική και μία
φλόγα, ιστορία, θύμηση.
Μία φωτογραφία

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Θα κρύψω
Post by: wings on 15 Jan, 2009, 21:18:10
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Θα κρύψω

Σαν μοσκοβολιά διάχυτη
από παλιό σεντούκι φιλντισένιο
θα κρύψω μέσα στις φλέβες μου
τη θλίψη του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Η γιορτινή νύχτα κομματιάζεται
με αναρίθμητους πένθιμους ήχους.
Οι ώρες τρίζουνε στις ρωγμές του τοίχου.
Η πιο στερνή ανάσα, αδέξια δοξαριά,
πάνω στα τζάμια τρεμοπαίζει.
Τα ξέπνοα λόγια κουρνιάζουνε
στων ματωμένων κλαριών την άκρη.
Το ναυαγισμένο καράβι
με το ιστίο του
μια μεγάλη ανοίγει οπή
στο στιλπνό υδάτινο έδαφος
τη χώρα της θύμησης να κατοικήσει.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Αποικία κοχυλιών
Post by: wings on 06 Feb, 2009, 22:02:30
https://www.youtube.com/watch?v=i8mueSyk3ag

Κώστας Χατζής & Ξενοφώντας Φιλέρης, Πάρε ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο
(τραγούδι: Δάκης / δίσκος: Το ταμ ταμ (1980))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Αποικία κοχυλιών

Η βροχή σχεδιάζει σχήματα
που ψάχνουνε το κενό τους
κι επιδεινώνει τη μάχη των ημερών
με την αγωνία τής νύχτας.
Αντέχεις στη δοκιμασία,
σημάδεψε τα κομψά πόδια σου,
ως τους ανεμοδείχτες σκαρφαλώνανε
για εντελβάις.
Κι ο πόνος,
τι αγκάθι αιχμηρό βγάζει από το άνθος του,
τι δηλητήριο εκτοξεύει από το στόμα του.
Οι ημέρες φεύγουνε – φεύγουνε
κατά την άνοιξη,
με γύψινα φτερά τα χελιδόνια της
δεν καθρεφτίζονται στον αγέρα.
Και η μεγάλη πλατεία τής Σελήνης*
κρύσταλλο σκοτεινό
από τις παραμορφωμένες ημέρες.
Μόνον οι λέξεις σου,
αποικία κοχυλιών από ασήμι και φως
στο βυθό της καρδιάς μου ανεμίζουν.

Τετάρτη 11 Απρίλη 2007
μεσάνυχτα
* Το διάστημα αυτό είχε πανσέληνο και έκλειψη.

Από τη συλλογή Αποικία κοχυλιών (2008)

Η συλλογή είναι καινούρια (τυπώθηκε τον Οκτώβρη του 2008), τα ποιήματα μας είναι άγνωστα, όμως η ποιήτρια είναι παλιά, γνωστή και αγαπημένη μας φίλη.

Η Μελίτα Καραχάλιου, κατά την προσφιλή της συνήθεια, ασχολείται για μια ακόμα φορά με το υγρό στοιχείο, με στίχους που παιχνιδίζουν με τα λαμπυρίζοντα χρώματα της μέρας και της νύχτας, της σκέψης και της ψυχής.

Δημοσιεύω σήμερα το ομότιτλο της συλλογής ποίημα για να πάρουμε όλοι μια πρώτη και ουσιαστική γεύση από το νέο αυτό βιβλίο. Και εύχομαι ολόψυχα στη Μελίτα να είναι καλοτάξιδη η συλλογή και τα ποιήματά της να φτιάξουν πολυάριθμες αποικίες (κοχυλιών και όχι μόνο) στην καρδιά των φίλων της ποίησης. :-)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Κάλεσμα
Post by: wings on 30 Jun, 2009, 23:10:52
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Κάλεσμα

Θυμάσαι το σφύριγμα του καραβιού κάθε πρωί;
Πώς έσκιζε την αχνιστή ησυχία κι έψαχνε ανυπόμονα
να μας εύρει;
Κάλεσμα ζωής έλεγες.
Τρύπαγε αόρατα τους τοίχους
και κάθονταν προκλητικά
πότε πάνω στο μπουκαλάκι με το ινδιάνικο άρωμα
που ’χες τοποθετημένο στην τουαλέτα σου
πότε πάνω στις κινέζικες βελόνες
μ’ αυτές στόλιζες τα μαλλιά σου.

Άλλοτε πάλι κι αυτό γινότανε τις περισσότερες φορές
θρονιάζονταν μέσα στον καθρέφτη.
Προσπαθώντας τότε να τον καθαρίσεις
έβλεπες τον εαυτό σου να μεταμορφώνεται
σ’ ένα αιχμηρό ερωτηματικό.

Από τη συλλογή Περιπλανήσεις (1983)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Δώσε μου
Post by: wings on 19 Sep, 2009, 21:10:10
https://www.youtube.com/watch?v=0qbhRW2gGRc

Γιάννης Πάριος, Το σημάδι του έρωτα (δίσκος: Δώσε μου λιγάκι ουρανό (1999))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Δώσε μου

Δώσε μου τις λέξεις σου
πόσο πολύ τις θέλω,
άλλοτε στο αιχμηρό μεσημέρι,
βαμμένο στη συναυλία των τζιτζικιών,
άλλοτε στην έφοδο των αισθήσεων
τις πληγωμένες ώρες,
σαν μία φλέβα νερού ανάμεσα σε φράχτες,
μέσα στη σκληρή άπνοια να σπάει τον αιθέρα
για να αναδυθεί η Νύμφη Στιγμή.
Στο ξέφωτο ξανά να εισβάλλει,
εκεί που εκρήγνυνται οι επιθυμίες
κι αχνίζουν των σωμάτων οι ευωδιές.
Δίχως να καρτερεί.
Στο πριν και στο μετά να ξαποστάσει.
Έτσι όπως προστάζει η καρδιά
ή όπως είναι δίκαιο.     
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Στις ίδιες θέσεις
Post by: wings on 06 Dec, 2009, 23:11:17
https://www.youtube.com/watch?v=p1gzgh9osgE

Γιώργος Νταλάρας & Αντώνης Ανδρικάκης, Στο ίδιο έργο θεατές
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Ζωντανή ηχογράφηση στο Αττικόν (1991))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Στις ίδιες θέσεις

Χειμώνιασε.
Το σπίτι και φέτος
ντύθηκε στα ζεστά.
Στο μικρό καθιστικό
η ίδια εικόνα.
Οι καρέκλες στην ίδια θέση,
σε απόσταση υπολογισμένη
η μια από την άλλη.
Στον απλό καναπέ
ίδιο το ριχτάρι.
Πάνω στο τραπεζάκι,
το ίδιο βάζο,
ανάμεσα στα ίδια σταχτοδοχεία,
ακουμπά στο ίδιο κεντίδι.
Και μεις βρισκόμαστε
στον ίδιο χώρο,
κάνουμε τις ίδιες κινήσεις,
καθόμαστε στις ίδιες θέσεις.
Όμως δεν είμαστε
ίδιοι κάθε χρόνο.
Φέτος είμαστε ένα χρόνο
πιο μεγάλοι από πέρσι,
κι ένα χρόνο πιο μικροί
απ’ το χρόνο που θά ’ρθει.
Ζυγίζουμε δυο-τρία κιλά παραπάνω,
οι ρυτίδες στα πρόσωπά μας
είναι πιο τονισμένες
κι από τις ίδιες θέσεις
δεν κάνουμε τις ίδιες σκέψεις.

Από τη συλλογή Περάσματα (1980)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου: Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου
Post by: wings on 06 Mar, 2010, 09:40:17
https://www.youtube.com/watch?v=ubbScrsPnN0

Οδυσσέας Ελύτης & Ηλίας Ανδριόπουλος, Το τραγούδι του αρχιπελάγους
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Προσανατολισμοί (1984))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου: Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου

Όταν η ημέρα αλλάζει φορεσιά
κι ανάμεσα σε νιογέννητες φυλλωσιές βρεθείς,
όπου η όστρια θροΐζει το ευφρόσυνο γέλιο της,
θυμήσου τουλάχιστον εκείνο το κορίτσι.

Πώς ευώδιαζε από πολύ μακριά
με την πορφύρα των ρόδων στα μαλλιά,
ντυμένο στις μελανιές αγρύπνιες του πελάγου,
με γεύση στα χείλη όνειρου πικρού
και τις καμπύλες του κορμιού παιδεμένες
από τον μόχθο της μάταιης ελπίδας.
Ήταν εκεί,
φύλαγε αστρολούλουδα
στη χόβολη του πόθου ανυφασμένα,
σκιρτώντας να λύσει του καραβιού τα πανιά
σε κρύπτες χαράς να αρμενίσει.

Ύστερα στον ίσκιο του φεγγαριού
βρέθηκε ξαφνικά να περπατά.
Σε μια παλάμη γης.

Θυμήσου ωστόσο εκείνο το κορίτσι
Φαινώ, Ιάνθη, Λυδία ή Ιάχη να ’τανε τ’ όνομά του,
κρίνος λεπτόμισχος, καπνός μαζί και λάβα,
που μιαν ακαταμάχητη γοητεία εκπέμπει.

Από τη συλλογή Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου (1999)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Της φωνής σου τα κόκκινα
Post by: wings on 23 May, 2010, 23:28:47
https://www.youtube.com/watch?v=InuGZL_kwg0

Γιάννης Πάριος, Κόκκινο φιλί
(τραγούδι: Πέγκυ Ζήνα & Γιάννης Πάριος / δίσκος: Τα ντουέτα του έρωτα (2006))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Της φωνής σου τα κόκκινα

Άκουσα το τύμπανο της σελήνης.
Πολλές φορές το άκουσα.
Και τώρα ακόμη,
ο ήχος του απλώνεται,
αδιάλειπτα στον άνεμο απλώνεται.
Στης αγρύπνιας την ώρα,
ακούω τον άνεμο
και ντύνομαι της φωνής σου
τα κόκκινα.   
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Η νύχτα γεννιέται υγρή
Post by: wings on 18 Sep, 2010, 21:20:17
https://www.youtube.com/watch?v=iZeoDF-jp4k

Γιάννης Σπανός & Λίνα Νικολακοπούλου, Κι ήταν πάντα η νύχτα
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Έξοδος κινδύνου (1984))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Η νύχτα γεννιέται υγρή

Μέσα από δέσμες
κάθε λογής ήλιου πέρασες
Όλβια κυλούσαν τα νερά
φραμπαλάς άνοιξης γαλάζιας.
Γυρτές οι μέρες των κελαηδισμών
στην πλάστιγγα του χρόνου.
Τώρα η καταιγίδα μάχεται
ρίζες χαράς πολύκλωνης.
Του γλάρου η κραυγή
τα μάτια τ’ ουρανού τρυπάει
Η νύχτα γεννιέται υγρή.
Ο ορίζοντας κλείνει.
Ασάλευτη στις φυλλωσιές του ύπνου εσύ,
στο αδιάφανο σιγογλιστράς μονοπάτι,
σε κάμπους με ασφοδίλια που οδηγεί.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Άγια Στιγμή
Post by: wings on 24 Jan, 2011, 18:50:00
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Άγια Στιγμή

Ο Φάουστ λέει στη Στιγμή που φεύγει:
«Μείνε λίγο ακόμη, είσαι τόσο ωραία»
Γκαίτε

Φυλαχτό να φοράς την Άγια Στιγμή.
Μέσα από φεγγερές στοές
να μπαίνεις στο αλώνι της σελήνης,
τον τρύγο των φιλιών,
τη δόξα των σωμάτων να γιορτάζεις.
Να γιορτάζεις.
Και στους πυκνούς Ορίζοντες
ας καίγονται οι μήνες και οι χρόνοι.
Τη διάρκειά τους καταργώντας.
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Γεια
Post by: wings on 12 May, 2013, 17:27:28
https://www.youtube.com/watch?v=tMM95dXP4mY

Γιάννης Βενιζέλος, Αποχαιρετισμός (ορχηστρικό / δίσκος: Καλωσόρισμα (2012))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Γεια

Ύστερα ψιθύρισε «Γεια»
μια λέξη όπως αντίο
μ’ εκείνο τα Γάμα σε ορθή γωνία
γιατί έπρεπε να γίνει το ορθόν, το πρέπον
κι ας ήταν η στιγμή οξεία
και το άλφα στο τέλος,
που έμοιαζε αχόρταγο κι αμήχανο,
ωστόσο αποφασισμένο ν’ ανεμίσει
στον ανέκφραστο ορίζοντα.
Το σπίτι, η αυλή, το γιασεμί
βουβοί μάρτυρες της θλιβερής εικόνας.
Κι όσο απομακρύνονταν τόσο έλαμπε
μέσα στο φως του καυτού μεσημεριού.

Τρίτη 28 Σεπτέμβρη 2004

Από τη συλλογή Αποικία κοχυλιών (2008)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Να ξαναβρώ
Post by: wings on 19 Oct, 2014, 16:56:58
https://www.youtube.com/watch?v=3zac0Z455S8

Γιώργος Χατζηνάσιος & Νίκος Γκάτσος, Η ενδεκάτη εντολή
(τραγούδι: Νάνα Μούσχουρη / δίσκος: Η ενδεκάτη εντολή (1985))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Να ξαναβρώ

Δεν μου χρειάζονται πολλά.
Λίγο νερό, λίγο ψωμί
και λίγη ελπίδα
από τον κρατήρα της ζωής,
να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
Ποιος μου ’ταξε βουβή
από τον πόνο να κοιμάμαι,
ποιος άλλαξε την ανατολή
και δύση την έχει κάνει;
Λουσμένες οι ημέρες μου στην υπομονή
τη λύτρωση οικοδομούν
μες στη βουή της εποχής μου.
Τα σπαρτά κιτρινίζουνε στους αγρούς
η μαργαρίτα ανθίζει,
μα το στόμα του αγέρα άγονο,
δεν καλλιεργεί χαρά
μήτε και την ανάσταση.

Μ’ ένα κλωνάκι δενδρολιβανιάς εγώ
στου σήμερα τις σκληρές πληγές
και τα συντρίμμια,
στο πέλαγος το ανοιχτό
να κυνηγώ του ήλιου το φλουρί.

Δευτέρα 23 Απρίλη 2007
ώρα 7 το πρωί

Από τη συλλογή Αποικία κοχυλιών (2008)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Στου χρόνου το λιμάνι
Post by: wings on 27 Sep, 2015, 16:32:16
https://www.youtube.com/watch?v=UYNRxev8f1c

Μάνος Χατζιδάκις & Clifton Νivison, Dedication
(τραγούδι: New York Rock & Roll Ensemble / δίσκος: Reflections (1970))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Στου χρόνου το λιμάνι

«Μονάχα η λευκή ανθοφορία
του τοκετού της αγάπης διαρκεί»
Τ. Βαρβιτσιώτης

Στου χρόνου το λιμάνι,
πύλη ξεχασμένη από ορθρινούς κυματισμούς,
δεμένες οι χαρές σου.
Μέσα στης αμμουδιάς την καρδιά,
στον φλύαρο ιστό της,
ένιωθες το τρελό παραπάτημα,
αθέριστα τα μυστικά σου ύφαιναν φλογερές κορμοστασιές.

Μη λυπάσαι για βότσαλα χωρίς χυμό,
για σύννεφα εκστατικά,
που έσπειραν χρυσές βροχές
λευτερώνοντας θύμησες.
Ένα γέλιο ξυπόλητο άφησε κει ίχνη ομορφιάς,
ν’ ανάβει της νύχτας τα λυχνάρια.
Να είναι όλα ορατά.
Πόσα χέρια ανθισμένα
πόσοι άγγελοι ύμνησαν το θάμβος του κόσμου,
που περικλείεται σε μιας ματιάς τον χώρο.

Αυτό που αναζητάς καρτερεί
το πιο μικρό κύμα για ν’ αρμενίσει
επάνω στα Άλφα της Αγάπης
με το Πι των Παλμών του Πηγαιμού
για Πλώρη.

Από τη συλλογή Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου (1999)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ωδή στη ζωή
Post by: wings on 08 Jan, 2016, 23:55:47
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ωδή στη ζωή

Απ’ τις κυψέλες του άπειρου, τις ανεξιχνίαστες,
μύρια σκορπάς αρώματα στην αγκαλιά της Γης,
Ζωή!

Η ξεγνοιασιά της νιότης σου
του χρόνου την ανέμη κλώθει

Με σαϊτιές υπέρλαμπρες
μελλούμενες φυλλωσιές κυοφορείς

Τα μεγαλόπρεπα βουνά
με ονείρων ιριδισμούς στεφανώνεις

Πες μου,
γιατί στερεύει ο κρατήρας της ψυχής
κι οι υάκινθοι σωπαίνουν,
γιατί τα περιστέρια δεν φτεροκοπούνε πια
κι η χλόη τρεμοσαλεύει;

Ζωή,
Κόρη συμπαντική
σαν Παναγία,
νιότη αιώνια,
τον πόνο, τη χαρά, τον θάνατο,
το ανθρώπινο πεπρωμένο κεντάς.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Για μια ακόμη φορά
Post by: wings on 09 Jan, 2016, 00:02:40
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Για μια ακόμη φορά

«Στα εικοσιδυό σταμάτησε ο χρόνος
τ’ όνειρο πέτρα έμεινε στη Σμύρνη»
Ν. Παπαθανασίου-Καραπάνου

Για μια ακόμη φορά
στο ακρογιάλι εκείνο
ήθελα να με πας
που η μνήμη των κυμάτων
σαν χελιδονιού φτερούγισμα σπαθίζει τον αιθέρα
και το ευωδιαστό αρμυρίκι αναριγά.

Για μια ακόμη φορά
στο ακρογιάλι εκείνο
να πλύνω τις πληγές μου ήθελα
στων καραβιών το αντιφέγγισμα,
στην αραχνοΰφαντη που αναδεύει
εσθήτα της ιστορίας.

Απόψε ο ουρανός είναι πιο χαμηλός
βαραίνει πάνω στους ώμους σου
και η σκιά του μας σκεπάζει απειλητικά.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Το εκκρεμές
Post by: wings on 09 Jan, 2016, 00:06:55
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Το εκκρεμές

Στο κροκάτο άγγιγμα
μέρας γιορτινής, τα γκι.

Στην εξώθυρα χέρια παιδικά
με τα τρίγωνα παιχνιδίζουν.

Μέσα στο απροσπέλαστο δωμάτιο
το εκκρεμές σημαδεύει ρυθμικά
τους χτύπους της άοπλης καρδιάς σου
που ροδοπέταλα σκορπά
περνώντας τους άυλους πυλώνες
της αιώνιας Γαλήνης.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Αυλαία
Post by: wings on 09 Jan, 2016, 00:14:19
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Αυλαία

Της αγωνίας ο χορός
όλο και πιο βαρύς,
αυλαία στα εφτάχρωμα τοπία του ήλιου.
Μενεξεδένιος πίνακας το βλέμμα σου,
σε μελανίες ναυαγεί.
Οι εναλλασσόμενες αυγές
παλεύουν με τις νύχτες,
οι ήχοι τους την ελπίδα γδύνουνε,
που αποκαλύπτει ολόγυμνο το στήθος της
από αστέρι πενθοφόρο σημαδεμένο.

Της εσπέρας το χρώμα
θα ντυθούμε σήμερα
τη στιγμή που άνεμος ισχυρός
σπρώχνει τις σχεδίες
στον έσχατο φάρο
ριπίζοντας τη γεμάτη σελήνη.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Πάνω στα κλειστά παράθυρα
Post by: wings on 09 Jan, 2016, 00:19:39
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Πάνω στα κλειστά παράθυρα

Μετά τις σαστισμένες αυγές
τρομάζει ο ορίζοντας
στο ντέφισμα του ανέμου.
Πάνω στα κλειστά παράθυρα
οι σκιές διαστέλλονται,
το λιγοστό φως πληγώνει τους τοίχους.
Του κορμιού σου η κίνηση
στα βύθη της σιωπής έχει αποτυπωθεί
κι από τα χνάρια του ίσκιου σου
μία μελωδία απόκοσμη διαχέεται
σε περασμένες ανθοφόρες εποχές.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ύστατος αποχαιρετισμός
Post by: wings on 09 Jan, 2016, 00:26:38
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ύστατος αποχαιρετισμός

Στους κήπους τους σκοτεινούς,
στους μικρούς ναούς μέσα στις πρασινάδες
ένα δάκρυ πλανάται αδιάκοπα,
γιρλάντα από στιγμές,
στολίζει την κόμη της θάλασσας,
ακολουθεί τα καράβια που αρμενίζουνε
στο στερνό τους τρικύμισμα.
Μία βροχή, νεροκλωστές ατελείωτες,
με όνειρα ανεκπλήρωτα κυλάει
κάτω από τις πληγωμένες φτερούγες τ’ ουρανού.
Μια ευωδιά γιασεμιού
ξεθυμαίνει σιγά-σιγά
όπως η οδύνη.
Ένα βλέμμα, χνούδι καρδιάς
τις γκρίζες πέτρες θωπεύει.
Ύστατος αποχαιρετισμός
φλογάτης παπαρούνας
στην ολύμπια αρμονία.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Γεύση απουσίας
Post by: wings on 09 Jan, 2016, 00:32:05
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Γεύση απουσίας

«Σβήσιμο των ματιών
ω σκοτάδια σωρός...»
G. Ungaretti

Σαν σφάλισες τα μάτια
οι νεφέλες στα ανεξιχνίαστα σε οδήγησαν
του στερεώματος χνάρια.
Εκεί ο χρόνος καίγεται
σε εκθαμβωτικούς καθρέφτες
κι η μνήμη δεν φέρνει πυρετό
στων αστροσυρμών τη χλόη.

Μία και μόνη φορά
τραγούδι ήσουν που έσβησε
όπως οι μέρες σβήνουνε
στου ορίζοντα τη γραμμή επάνω.

Τη μορφή σου έκλεισες
σε όνειρο αδιάκοπο σμιλεμένη
πριν γίνεις γεύση απουσίας.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Κοιμάσαι
Post by: wings on 09 Jan, 2016, 00:37:54
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Κοιμάσαι

«Μα πως την ανασαίνει τώρα
Ο ουρανός»
Τάκης Βαρβιτσιώτης

Μέρες κοιμάσαι.
Τόσο γαλήνια και τόσο μόνη
ποτέ σου δεν κοιμήθηκες.
Ποτέ οι κουρτίνες του δωματίου σου
δεν φύλαξαν τον ύπνο σου τόσο πολύ.
Ποτέ οι μέρες τόσο αδειανές
κι η ανεμώνη ποτέ τόσο ματωμένη.

Κοιμάσαι,
στην πιο μητρική αγκαλιά παραδομένη
κι απ’ τη σχισμάδα την τεφρή
οι θύμησες αχνίζουν μελαγχολικά.
Το μεγαλείο τ’ ουρανού ν’ ανταμώσουν.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Το απροσδιόριστο χρώμα
Post by: wings on 09 Jan, 2016, 00:42:27
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Το απροσδιόριστο χρώμα

Τα χέρια σου δίχως αφή
δεν ταξιδεύουν στον αιθέρα πια,
του ορίζοντα ν’ αγγίξουνε την κόχη.
Εδώ, στο θάμπος του μεσημεριού,
σταμάτησε ο χρόνος
τα σύδεντρα ντυμένος σάρκας μεστής
σε άμμο μετουσιωμένης,
σκορπίζοντας ολόγυρα
εκείνο το απροσδιόριστο χρώμα,
που όσο φυσά ο άνεμος
γίνεται όλο και πιο λευκό,
τόσο λευκό, όσο τα κρίνα.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)
Title: Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ύστερα
Post by: wings on 09 Jan, 2016, 00:47:32
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ύστερα

Ύστερα, σε άλλη κυλούν οι μέρες κοίτη
ομίχλη διαπερνάει την ψυχή μας
κισσοί τις πύλες της απουσίας μεγαλώνουνε
κι η θύμηση βραδιάζει.
Κι ούτε η ικεσία πια ανάβει το λυχνάρι
και τα τρεμάμενα τ’ ανέμου χρώματα
η ελπίδα δεν κεντρίζει.
Πίσω γιατί απ’ τις οδυνηρές σιωπές,
της θλίψης το υγρό τείχος,
υπάρχει η σπίθα, η φωτιά,
ο ήλιος και τ’ αστέρια.
Οι λέξεις, οι συλλαβές, τα γράμματα,
ο στίχος και το ποίημα.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)